Ο Πούτιν, ο Λένιν και τα λείψανα των αγίων

Ο Πούτιν μίλησε στο πλαίσιο ενός ντοκιμαντέρ και σύγκρινε τον κομμουνισμό με το χριστιανισμό, και το μαυσωλείο του Λένιν με τα λείψανα των Αγίων.

Μεταξύ άλλων μας είπε τα εξής. Ο μαχητικός αθεϊσμός δημιούργησε μια νέα θρησκεία. Η πίστη διωκόταν, αλλά δυνάμωνε πάντα στους δύσκολους καιρούς. Ο χριστιανισμός και η κομμουνιστική ιδεολογία έχουν στον πυρήνα τους κοινές αξίες (ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη, αδελφότητα) -που είναι οι αξίες και τα συνθήματα της Γαλλικής Επανάστασης. Κι ο ηθικός κώδικας -sic- του κομμουνισμού είναι μετουσίωση ενός πρωτόγονου αποσπάσματος από τη Βίβλο, καθώς τίποτα καινούριο δεν επινοήθηκε.
Παραθέτουμε ενδεικτικά ένα σύνδεσμο, για να δείτε μια πλήρη μεταγραφή των λεγομένων του.

Συνοψίζοντας, ο κομμουνισμός είναι κι αυτός ένα παυσίπονο (όπιο) για τους λαούς που υποφέρουν, χωρίς όμως να προσφέρει ηθικά κάτι καινούριο, καθώς μοιράζεται κοινές αξίες με το χριστιανισμό και τη θρησκευτική πίστη. Αξίες που στρέφονται πιθανότατα ενάντια στον καπιταλισμό, που γεννά μαζικά την κοινωνική αδικία, αλλά κατά περίεργο τρόπο έχουν τα συνθήματα της πρώτης αστικής επανάστασης, ενώ δίνουν παράλληλα τροφή στους οπαδούς του καπιταλισμού -που δεν έχει κανένα πρόβλημα με τη θρησκεία κι άλλες μορφές παραλογισμού που αναβιώνουν- να τσουβαλιάσουν μεταμοντέρνα τους δύο -ισμούς, σε μια παραλλαγή της θεωρίας των άκρων.

Ένας ιδεολογικός αχταρμάς, που δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική, αλλά γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνος εφόσον εκφράζει το επίσημο αφήγημα της ρωσικής κυβέρνησης, την προσπάθειά της να κατασκευάσει και να παρουσιάσει μια χριστιανο-κομμουνιστική παράδοση (που θυμίζει στα καθ’ ημάς τον τρισχιλιετή ελληνορθόδοξο πολιτισμό) και ενα ενιαίο, αδιαίρετο παρελθόν, ένδοξο και μυστηριακό, και βαθιά ρωσικό. Αυτό που έρχεται να εκπροσωπήσει και να συνεχίσει στο παρόν ο Πούτιν κι η κυβέρνησή του. Τι χριστιανισμός-τι κομμουνισμός, τι Λωζάννη-τι Κοζάνη, τι Πούτιν-τι Λένιν, Βλαδίμηροι είναι, έτσι κι αλλιώς, κι οι δύο. Κι όσο είναι στα πράγματα ο πρώτος, δε χρειάζεται να ανησυχούμε για την τύχη του δεύτερου και του μαυσωλείου του, όπως αφήνει να εννοηθεί ο Πούτιν, κλείνοντας το μάτι πονηρά στο ΚΚΡΟ, που τσιμπάει το δόλωμα κι εκφράζει την ικανοποίησή του.

Έτσι λοιπόν, το χειρότερο σε αυτήν την ιστορία, δεν είναι τα ιδεολογήματα κι οι ακροβασίες του Πούτιν που έρχονται να υπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες (οι οποίες αγιάζουν τα μέσα, ου μην και το Λένιν καμιά φορά) και όχι την αλήθεια.

Το χειρότερο είναι η άθλια στάση του ΚΚΡΟ, που γοητεύεται από αυτήν τη ρητορική, της δίνει “κομμουνιστικό” άλλοθι, γίνεται αριστερό συμπλήρωμα του Πούτιν και της “μεγάλης Ρωσίας” που ανασυντάσσεται. Και χρειάζεται προφανώς όλα τα μεγάλα σύμβολά της, που μπορούν να επιδράσουν στο θυμικό-φαντασιακό του ρώσικου λαού και να τονώσουν το μεγαλορωσικό εθνικισμό, παντρεύοντας για αυτό το σκοπό τις πιο ανόμοιες ιδεολογίες και ιστορικές προσωπικότητες. Ακόμα και τις επαναστατικές, αφυδατωμένες από κάθε επαναστατικό χυμό και ουσία.