Ο Στινγκ τραγουδά στο πλευρό Ιταλών απολυμένων εργατών στην Τοσκάνη

Μεγαλωμένος σε πόλη που αντιμετώπισε παρόμοια προβλήματα αποβιομηχάνισης, ο διάσημος Βρετανός τραγουδιστής εξηγεί σε επιστολή του τους λόγους που προέβη σε αυτή την ανοιχτή εκδήλωση συμπαράστασης.

Σε μια ασυνήθιστη κίνηση για καλλιτέχνη του δικού του βεληνεκούς προχώρησε ο διάσημος Βρετανός τραγουδιστής Στινγκ, που το περασμένο Σάββατο έδωσε μια μικρή συναυλία με την κιθάρα του στους 318 εργαζόμενους της βελγικής βιομηχανίας Bekaert, που κινδυνεύουν με άμεση απόλυση λόγω κλεισίματος του εργοστασίου.

Το εργοστάσιο κατασκευής ατσάλινων συρμάτων στο Φιλίνε Βαλντάρνο κοντά στη Φλωρεντία, ανήκε ως το 2014 στην Πιρέλι, η οποία λόγω οικονομικών δυσκολιών επέλεξε να πουλήσει το εργοστάσιο ανάμεσα σε άλλα περιουσιακά της στοιχεία στο βασικό ανταγωνιστή της, δηλαδή τη Bekaert. Οι εργαζόμενοι είχαν εκφράσει από τότε τους φόβους για το μέλλον των θέσεων εργασίας, ωστόσο με συμφωνία είχαν διασφαλίσει την αποφυγή μαζικών απολύσεων ως και το 2018.

Όπως σημειώνει στην επιστολή του στην Corriere della Sera ο Στινγκ, εκείνος που τον προσέγγισε ήταν ο Αντρέα Μπρουνόρι, πρόεδρος του συνδικάτου που του ζήτησε με επιστολή να εκφράσει την αλληλεγγύη του στην πικετοφορία στις εγκαταστάσεις της Bekaert. Όπως υπογράμμισε ο καλλιτέχνης “Είμαι χαρούμενος που έδειξα την υποστήριξή μου, γιατί αυτή η ιστορία είναι οικουμενική και έχει και προσωπικό αντίχτυπο για μένα.”
Δεν είναι μόνο το γεγονός πως ο ίδιος με τη σύζυγό του Τρούντι έχουν εδώ και χρόνια σπίτι στους λόφους πάνω από την πόλη, έχοντας δεσμούς με τους “πολύ ευγενικούς” όπως σημειώνει κατοίκους της, αλλά και πως ο ίδιος μεγάλωσε στο Wallsend της νοτιανατολικής Αγγλίας, διάσημο για τα κλειστά πια ανθρακωρυχεία του, αλλά και το ναυπηγείο στο τέλος του δρόμου του πατρικού του, όπου κατασκευάστηκαν μεταξύ άλλων τα περίφημα πλοία RMS Mauretania και RMS Carpathai, από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Όταν η βρετανική ναυπηγία παρήκμασε τη δεκαετία του ’80 και του ’90, όλη η κοινότητα έμεινε χωρίς δουλειά. Από εκεί εξάλλου ο Στινγκ εμπνεύστηκε το σόου “The Last Ship”, που περιόδευσε στη μεγάλη Βρετανία στις αρχές του 2018.
Παραθέτουμε αυτούσιες τις δυο καταληκτήριες παραγράφους της επιστολής, καθώς θέτουν το πολιτικό και οικονομικό ζήτημα πίσω από τις απολύσεις στη μία και στην άλλη περίπτωση. Σαφώς η σκέψη του Στινγκ δε διεκδικεί δάφνες ριζοσπαστικότητας, ούτε ξεφεύγει από τις επικλήσεις ενός πιο “ηθικού” και “ανθρώπινου” καπιταλισμού, έχουν όμως τη δική τους σημασία σε καιρούς που η απολίτικη ή φιλανθρωπική προσέγγιση των προβεβλημένων καλλιτεχνών στα κοινωνικά προβλήματα, αν και όποτε υπάρχει είναι σχεδόν απόλυτα κυρίαρχη.
“Αυτή η ιστορία στο Φιλίνε σήμερα και εκείνη της γενέτειράς μου είναι προφανώς συνδεδεμένες, αλλά και ενδεικτικές ενός παγκόσμιου ζητήματος, που πρέπει να αντιμετωπιστεί επειγόντως από τους οικονομολόγους μας και τους υπεύθυνους πολιτικούς μας. Προφανώς θα κλείνουν εργοστάσια, γιατί κάποια από τα προϊόντα θα γίνονται παρωχημένα, παρόλαυτα αυτό που σπάνια αναγνωρίζεται είναι η οικονομική αξία των κοινοτήτων που βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτά τα εργοστάσια. Οι πολυεθνικές γνωρίζουν πώς να αποσπούν οφέλη από τις κοινότητες που αναπτύχθηκαν γύρω από τις θέσεις εργασίας, δε θα έπρεπε να αναλάβουν και την ευθύνη της βιωσιμότητας αυτών των κοινοτήτων;

Μπορεί να είναι νόμιμο να κλείσεις ένα ολόκληρο εργοστάσιο για οικονομικούς λόγους….μα είναι και δίκαιο; Τι θα κάναμε εμείς οι άνθρωποι, αν η εργασία, με τον τρέχοντα ορισμό της, δεν υπήρχε πια; Η ταυτότητα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι συστατικά στοιχεία της μακροοικονομικής εξίσωσης. Κατά τη γνώμη μου, η οικονομία που για λόγους κέρδους αποσυνδέεται από τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, θα γίνει μη βιώσιμη μακροπρόθεσμα. Ευχαριστώ τους κατοίκους του Φιλίνε, τους εργάτες του εργοστασίου Bekaert και τη δήμαρχο της πόλης Τζούλια Μουνιάι, που μοιράστηκαν μαζί μου την ιστορία τους. Έχω αναλάβει την ευθύνη να αφηγηθώ αυτή την ιστορία οπουδήποτε θεωρώ πως θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο.”

 

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: