Ο Στινγκ τραγουδά στο πλευρό Ιταλών απολυμένων εργατών στην Τοσκάνη
Μεγαλωμένος σε πόλη που αντιμετώπισε παρόμοια προβλήματα αποβιομηχάνισης, ο διάσημος Βρετανός τραγουδιστής εξηγεί σε επιστολή του τους λόγους που προέβη σε αυτή την ανοιχτή εκδήλωση συμπαράστασης.
Σε μια ασυνήθιστη κίνηση για καλλιτέχνη του δικού του βεληνεκούς προχώρησε ο διάσημος Βρετανός τραγουδιστής Στινγκ, που το περασμένο Σάββατο έδωσε μια μικρή συναυλία με την κιθάρα του στους 318 εργαζόμενους της βελγικής βιομηχανίας Bekaert, που κινδυνεύουν με άμεση απόλυση λόγω κλεισίματος του εργοστασίου.
Το εργοστάσιο κατασκευής ατσάλινων συρμάτων στο Φιλίνε Βαλντάρνο κοντά στη Φλωρεντία, ανήκε ως το 2014 στην Πιρέλι, η οποία λόγω οικονομικών δυσκολιών επέλεξε να πουλήσει το εργοστάσιο ανάμεσα σε άλλα περιουσιακά της στοιχεία στο βασικό ανταγωνιστή της, δηλαδή τη Bekaert. Οι εργαζόμενοι είχαν εκφράσει από τότε τους φόβους για το μέλλον των θέσεων εργασίας, ωστόσο με συμφωνία είχαν διασφαλίσει την αποφυγή μαζικών απολύσεων ως και το 2018.
“Αυτή η ιστορία στο Φιλίνε σήμερα και εκείνη της γενέτειράς μου είναι προφανώς συνδεδεμένες, αλλά και ενδεικτικές ενός παγκόσμιου ζητήματος, που πρέπει να αντιμετωπιστεί επειγόντως από τους οικονομολόγους μας και τους υπεύθυνους πολιτικούς μας. Προφανώς θα κλείνουν εργοστάσια, γιατί κάποια από τα προϊόντα θα γίνονται παρωχημένα, παρόλαυτα αυτό που σπάνια αναγνωρίζεται είναι η οικονομική αξία των κοινοτήτων που βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτά τα εργοστάσια. Οι πολυεθνικές γνωρίζουν πώς να αποσπούν οφέλη από τις κοινότητες που αναπτύχθηκαν γύρω από τις θέσεις εργασίας, δε θα έπρεπε να αναλάβουν και την ευθύνη της βιωσιμότητας αυτών των κοινοτήτων;
Μπορεί να είναι νόμιμο να κλείσεις ένα ολόκληρο εργοστάσιο για οικονομικούς λόγους….μα είναι και δίκαιο; Τι θα κάναμε εμείς οι άνθρωποι, αν η εργασία, με τον τρέχοντα ορισμό της, δεν υπήρχε πια; Η ταυτότητα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι συστατικά στοιχεία της μακροοικονομικής εξίσωσης. Κατά τη γνώμη μου, η οικονομία που για λόγους κέρδους αποσυνδέεται από τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, θα γίνει μη βιώσιμη μακροπρόθεσμα. Ευχαριστώ τους κατοίκους του Φιλίνε, τους εργάτες του εργοστασίου Bekaert και τη δήμαρχο της πόλης Τζούλια Μουνιάι, που μοιράστηκαν μαζί μου την ιστορία τους. Έχω αναλάβει την ευθύνη να αφηγηθώ αυτή την ιστορία οπουδήποτε θεωρώ πως θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο.”