Ο θρίαμβος του Sinn Fein – Προσδοκίες vs Πραγματικότητα
Η ψήφος στο Sinn Fein μεταφράζεται απλοϊκά ως ψήφος αντίστασης, μέσα από το πρίσμα ότι αυτό κάποτε συνδεόταν με τον IRA. Αλλά ήταν μάλλον μια συστημική ψήφος που ελάχιστα έχει να δώσει στα λαϊκά στρώματα της Ιρλανδίας της κρίσης.
Με αφορμή τα αποτελέσματα των πρόσφατων ιρλανδικών εκλογών και την ισχνή επικράτηση του Sinn Fein (πολιτικού σκέλους του IRA), μου προκάλεσε εντύπωση, ο τρόπος με τον οποίο το όλο ζήτημα ερμηνεύτηκε από πολλούς φίλους, κυρίως του αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού χώρου. Σαφώς δεν ζούμε εκεί και αυτό φυσικά δεν μπορεί παρά να αποτελεί εμπόδιο για την ανάλυση των λεπτών αποχρώσεων του ιρλανδικού πολιτικού ψηφιδωτού, όμως το παραπάνω δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία της ασύμμετρης αστοχίας των πολιτικών αναλύσεων.
Λίγο-πολύ, η ψήφος στο Sinn Fein μεταφράζεται απλοϊκά ως ψήφος αντίστασης, προφανώς μέσα από το πρίσμα ότι αυτό κάποτε συνδεόταν με τον IRA. Από την άλλη μεριά, για ορισμένους/ες, η “γοητεία” που ασκεί ο μασκοφόρος ένοπλος στρατιώτης του IRA και τα graffiti με τον Bobby Sands, σκιάζουν μερικές από τις πικρές αλήθειες:
1) Στο σύνολό του σχεδόν, το ένοπλο κίνημα της Ιρλανδίας, από το 1940 και δώθε είναι στην ουσία ένα εθνικιστικό, θρησκευτικό κίνημα, που στοχεύει στην απελευθέρωση της βορείου Ιρλανδίας, απέχοντας έτη φωτός από οποιαδήποτε επαναστατική επεξεργασία. Ας μην ξεχάσουμε άλλωστε εκείνο το “γαλάζιο” τάγμα καθολικών μαχητών της Ιρλανδίας που πολέμησε στο πλευρό του Φράνκο…
2) Στις κομητείες της Βόρειας Ιρλανδίας, η πλειοψηφία των Ιρλανδών (και όχι Βρετανών) διαφοροποιούνται σημαντικά, ήδη από το 1300, ως προς τα θρησκευτικά τους πιστεύω και σχεδόν ανέκαθεν εκδήλωναν την “ενωτική” τους πρόθεση με το βρετανικό στέμμα. Υπάρχει λοιπόν και στο βορρά ισχυρότατη και διαφορετική αίσθηση της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας, που ταινίες όπως το “Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι” παρέλειψαν να μας πουν.
3) Αυτό που η Μεγάλη Βρετανία κόντεψε να χάσει με τα όπλα, το κέρδισε σήμερα, κατά κράτος, με το επιχείρημα της ανάπτυξης. Ενώ, ο “κέλτικος τίγρης” πια έχει πάψει να υπάρχει, το Belfast είναι σήμερα η πιο γοργά αναπτυσσόμενη πόλη της Ευρώπης, όπου το κεφάλαιο απολαμβάνει τεράστια κέρδη, σε σειρά τομέων της παραγωγής. Ξέρετε πού βρίσκεται σήμερα ο IRA του Belfast; Οργανώνει τουριστικές ξεναγήσεις στη ζώνη του τείχους, με την αγορά να είναι καλά μοιρασμένη ανάμεσα σε αυτόν και τις φιλοβρετανικές παραστρατιωτικές οργανώσεις (όπως το UDA). Κι ενώ η Ιρλανδία ακόμα βρίσκεται σε κρίση, το Ηνωμένο Βασίλειο μοιράζει ισχνά μεν, υπαρκτά δε επιδόματα στους προτεστάντες της πόλης.
Έτσι, η ψήφος στο σοσιαλδημοκρατικό Sinn Fein υπήρξε μάλλον μια συστημική ψήφος που ελάχιστα έχει να δώσει στα λαϊκά στρώματα της Ιρλανδίας της κρίσης, πόσο μάλλον αφού την επαύριο των εκλογών, τα παζάρια μεταξύ του Sinn Fein και των λοιπόν κοινοβουλευτικών κομμάτων έχουν ήδη ξεκινήσει. Από την άλλη, η απουσία σοβαρών ιδεολογικών εργαλείων ανάλυσης είναι λογικό να οδηγεί σε τέτοια βεβιασμένα και μάλλον αστεία συμπεράσματα…
Από τον τοίχο του Θεόφιλου Διαμάντη
