“Ώρα για πραξικόπημα στη Βενεζουέλα” – Κρώζουν λυσσασμένα τα φερέφωνα του ιμπεριαλισμού

Κανένα πρόσχημα δε φαίνεται να τηρούν πλέον οι υποστηρικτές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε σχέση με τη Βενεζουέλα, όσο βλέπουν ότι πέφτουν στο κενό οι εκ των έσω προσπάθειες αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης Μαδούρο, ειδικά μετά την πρόσφατη εκλογική νίκη του τελευταίου στις προεδρικές εκλογές. Έτσι λοιπόν, το περιοδικό Foreign Policy, στη διαδικτυακή του έκδοση πριν λίγες μέρες καλεί ανοιχτά την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τους συμμάχους της να στηρίξουν πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης μιας ανεξάρτητης χώρας, με τρόπο τόσο απερίφραστο που είναι αλήθεια ότι δεν είχαμε συνηθίσει σε δημόσιες τοποθετήσεις εδώ και δεκαετίες.

Έκδηλη είναι η ανησυχία των υπεύθυνων του περιοδικού ότι η Βενεζουέλα θα μπορούσε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Κούβας, όπου “εξαναγκάζονται σε φυγή οι δυσαρεστημένοι και υποτάσσονται οι υπόλοιποι”, “διατηρώντας το καθεστώς για δεκαετίες”. Ο προβληματισμός του αμερικανικού κατεστημένου, δεν είναι εξάλου καινούργιος, καθώς σε ελαφρώς πιο διπλωματικούς τόνους, μια από τις ναυαρχίδες του αστικού τύπου της Αμερικής, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, διερωτώνταν “πώς θα ξεφορτωθούμε το Μαδούρο πριν συμπληρώσει την καταστροφή της χώρας του”.

Σε πιο απροκάλυπτο τόνο, οι συντάκτες του Foreign Policy αποφαίνονται ότι δεν έχει πια νόημα ο διάλογος και η διπλωματία, υποδεικνύονταν ως μόνο θεσμό ικανό να “ξεκινήσει μια πραγματική πολιτική μετάβαση στη Βενεζουέλα” το στρατό. Παρότι φαινομενικά το περιοδικό αρνείται την “επιστροφή στη σκοτεινή εποχή της Λατινικής Αμερικής, όπου τα πραξικοπήματα είναι ο κανόνας”, στην πραγματικότητα ευαγγελίζεται αυτό ακριβώς, καλώντας τους “εθνικιστές στο στρατό” να “αποκαταστήσουν τη νόμιμη συνταγματική δημοκρατία”.

Στο σημείο αυτό καλεί άμεσα τις ΗΠΑ να “πείσουν” αυτά τα “αδιάφθορα στοιχεία” ότι έχουν τη “μοναδική ευθύνη να σώσουν τη χώρα τους από την άβυσσο”. Προσπαθώντας μάλιστα να μετριάσει κάπως τις εντυπώσεις από την ανοιχτή υποστήριξη πραξικοπηματικών λύσεων, το άρθρο κλείνει σε “καθησυχαστικό” τόνο, παραδεχόμενο από τη μια πως αυτή η εκδοχή “εμπεριέχει ρίσκο”, αλλά από την άλλη θεωρεί πως σύντομα οι πραξικοπηματίες θα παρέδιδαν την εξουσία, μεταξύ άλλων γιατί δε θα ήθελαν πιθανότατα να αντιμετωπίσουν τα οικονομικά προβλήματα της χώρας.

Γίνεται φανερό πως η Βενεζουέλα τίθεται όλο και πιο επιτακτικά στο επίκεντρο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, κάτι που καθιστά απαραίτητη την επαγρύπνηση όλων όσοι αντιστρατεύονται αυτή την πολιτική, ώστε τυχόν ανοιχτές ενέργειες τέτοιας μορφής παρέμβασης στη Βενεζουέλα να συναντήσουν την αποφασιστική απάντηση των λαών.