“Όταν το κέρδος κυριαρχεί στη ζωή σου, αυτό σημαίνει πως είσαι ικανός να αποδεχθείς τα πιο απαράδεκτα πράγματα, όπως το φόνο νέων ανθρώπων”

Η προβολή της ταινίας “Ο νεαρός Μαρξ” (“Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς”, όπως κάπως “μακαρονικά” αποδόθηκε στα ελληνικά ο τίτλος) στο Λος Άντζελες και τη Νέα Υόρκη συμπίπτει με τη δήλωση του προέδρου της NRA, της Εθνικής Ένωσης Όπλων των ΗΠΑ, Wayne LaPierre, o oποίος με αφορμή το φοιτητικό κίνημα για έλεγχο της οπλοκατοχής μετά τη νέα τραγωδία με τους 17 νεκρούς σε σχολείο της Φλόριντα, χαρακτήρισε τους υπέρμαχους του κινήματος “κομμουνιστές”. Πιο συγκεκριμένα, ο Wayne LaPierre κατήγγειλε αυτό που στα καθ’ημάς θα ονομαζόταν από τους ομοϊδεάτες του “ιδεολογική ηγεμονία του μαρξισμού” στα αμερικανικά πανεπιστήμια, όπου το Κομμουνιστικό Μανιφέστο είναι κατά τον ίδια από τα συχνότερα κείμενα μελέτης, ενώ υπάρχουν πάνω από 100 παραρτήματα των Νέων Σοσιαλιστών Αμερικής” που όπως ισχυρίζονται προωθούνται ακαδημαϊκά για τις ιδέες τους, “αγνοώντας το Σύνταγμα των ΗΠΑ, διαστρεβλώνοντας την ιστορία των ΗΠΑ και περιφρονώντας την ελευθερία της Δεύτερης τροποποίησης του Συντάγματος (σ.σ, που προβλέπει το δικαίωμα στην οπλοφορία) .

Ο Αϊτινός πολυβραβευμένος σκηνοθέτης της ταινίας και πολιτικός ακτιβιστής, Raoul Peck, που είχε υπάρξει και υπουργός Πολιτισμού της πατρίδας του για ένα σύντομο διάστημα στα μέσας της δεκαετίας του ’90, έδωσε συνέντευξη στο Democracy now, απαντώντας στον LaPierre και μιλώντας για τη νέα του ταινία και για τη σημασία των μαρξιστικών ιδεών σήμερα. Με λεπτή ειρωνεία βάζει τον πρόεδρο της NRA στη θέση του λέγοντας: “Αν λέει πως τόσο πολλοί δάσκαλοι, τόσα ιδρύματα βάζουν τον Καρλ Μαρξ στην ύλη τους, τότε πιθανότατα κάτι κάνουν σωστά. Και πιστεύω πως θα βοηθούσε τη συζήτηση γύρω από το τι είναι ο Καρλ Μαρξ, -ως μεγάλος φιλόσοφος που είναι ,ως μεγάλος οικονομολόγος που είναι, κάποιος που άλλαξε όλο το αφήγημα σχετικά με τις τάξεις και την εργατική τάξη, την αστική τάξη, την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Προέβλεψε αυτό που αποκαλούμε σήμερα παγκοσμιοποίηση.

Και βασικά αν διαβάσεις το βιβλίο στο οποίο αναφέρεται (σ.σ ο LaPierre) είναι ακριβώς η περιγραφή αυτού που συμβαίνει. Και η οργάνωση αυτού είναι στην κορυφή της λίστας ως ένας θεσμός υποκινούμεος από το κέρδος. Κι όταν το κέρδος κυριαρχεί στη ζωή σου, αυτό σημαίνει πως είσαι ικανός να αποδεχθείς τα πιο απαράδεκτα πράγματα, όπως το φόνο νέων ανθρώπων κι ακόμα να προσπαθείς να τα δικαιολογήσεις. Κι αυτό είναι που βρίσκεται σε αυτό το μανιφέστο. Και νομίζω ότι αν νέοι άνθρωποι αρχίσουν να το διαβάζουν και να έχουν μια δίκαιη συζήτηση γι’αυτό, αυτό είναι καλό πράγμα. “

Για το κίνημα που ξεκίνησε από τους επιζήσαντες του μακελειού στο Πάρκλαντ, δηλώνει περήφανος για τους νέους ανθρώπους, εξαίροντας το ρόλο της νεολαίας σε πολλά από τα κινήματα πραγματικής αλλαγής ανά την ιστορία, ανακαλώντας στη μνήμη του την πτώση της δικτατορίας στην Αϊτή, όταν μαθητές βγήκαν στους δρόμους μετά από φόνους συμμαθητών τους από την αστυνομία. Μετά από αναφορά στο διάλογο του τρέηλερ για την αμερικανική προβολή του “Νεαρού Μαρξ”,μιλά για τον ίδιο φιλόσοφο, ο οποίος όπως δηλώνει υπήρξε μαζί με τον συγγραφέα James Baldwin (1924-1987)- σε κείμενο του οποίου βασίστηκε το υποψήφιο στα περσινά Όσκαρ ντοκυμανταίρ του “I am not your negro”-ο “βασικός του δάσκαλος”. Ήρθε σε επαφή με το “Κεφάλαιο του Μαρξ” παρακολουθώντας σεμινάρια στο Βερολίνο, όπου σπούδαζε στα 21 του. Περιγράφει το Μαρξ ως “το βασικό μυαλό που ανέλυσε την καπιταλιστική κοινωνία, αρχίζοντας από τη βιομηχανική επανάσταση”. Ως θέμα της ταινίας του ορίζει τις απαρχές του κινήματος “όταν τρεις νέοι Ευρωπαίοι, από εύπορες οικογένειες, επί τη ευκαιρία, από οικογένειες της εύπορης μεσαίας τάξης-αποφάσισαν ότι ο κόσμος έπρεπε να αλλάξει. Το είδος της απίστευτης παραγωγής πλούτου, εμπορευμάτων, που πήγαινε χέρι-χέρι με τη δημιουργία φτώχειας κι εκμετάλλευσης, θεωρούσαν πως αυτό έπρεπε να αλλάξει. Κι άρχισαν όχι μόνο να δουλεύουν σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά επίσης να οργανώνουν την εργατική τάξη, που ήταν στα ξεκινήματά της βασικά, στο Μάντσεστερ κι αλλού”. Δεν παραλείπει να τονίσει επίσης το ρόλο του Ένγκελς, ανάγοντας την εξιστόρηση της μεγάλης τους φιλίας και της πνευματικής τους συνάντησης σε δεύτερο βασικό άξονα της ταινίας, αλλά και των δυο γυναικών στο πλευρό τους, της Τζένη Μαρξ και της Μαίρη Μπερνς αντίστοιχα, κάτι που έμπρακτα διαπιστώνει κανείς παρακολουθώντας την ταινία.

Κλείνει με το εξής αισιόδοξο μήνυμα: “Ο καπιταλισμός, κι άνθρωποι σαν τον LaPierre, σε κάνουν να πιστεύεις ότι δε μπορούμε να αλλάξουμε τίποτε, γιατί έτσι έχουν τα πράγματα Κι  ο Μαρξ και αυτά τα νέα παιδιά σας λένε όχι, γιατί είναι οι άνθρωποι που φτιάχουν την ιστορία. Έτσι, αν ενωθείτε κι είστε μια συλλογικότητα μπορείτε να αλλάξετε οτιδήποτε βάλετε με το νου σας.