Όταν τα Κίτρινα Γιλέκα μένουν έξω από το παραβάν – Πρώτη η Λεπέν, άνοδος Πρασίνων και βαριά ήττα Μελανσόν στη Γαλλία

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια περίοδος κινηματικών διεργασιών στη Γαλλία καταλήγει σε συντηρητική εκλογική έκφραση, αφού ως γνωστόν ο Μάης του ’68 κατέληξε σε θριαμβευτική επικράτηση του Σαρλ ντε Γκωλ στις προεδρικές εκλογές που ακολούθησαν. Προφανώς δεν έχει νόημα να κάνει κανείς μηχανιστικές αναλογίες των συνθηκών του τότε με το τώρα της Γαλλίας, όπου η συνεχιζόμενη για μήνες παρουσία των Κίτρινων Γιλέκων κι άλλων διαδηλωτών στους δρόμους της χώρας, δε βρίσκει διέξοδο σε κάποιο συγκροτημένο πολιτικό φορέα. Αντίθετα, αν υποτεθεί πως από τις δυνάμεις που κατέβηκαν στον εκλογικό στίβο των ευρωεκλογών, μόνο η Ανυπότακτη Γαλλία επιχείρησε να προβληθεί – εμμέσως κυρίως – ως κόμμα που έθετε ατζέντα με βάση τα Κίτρινα Γιλέκα, τα απογοητευτικά ποσοστά της – περί το 6% – δείχνουν μάλλον αποδοκιμασία σε αυτή τη στρατηγική.

Πράγματι το οπορτουνιστικό μόρφωμα του Μελανσόν, δεν είδε μόνο τη σκόνη Λεπέν και Μακρόν, αλλά και των Πρασίνων, που με ποσοστό άνω του 12% επιβεβαιώνουν μια διακριτή τάση στη Δυτική Ευρώπη για αντικατάσταση της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας από “οικοφιλελέφτ”προτάσεις, των “κλασικών” γκωλικών του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, αλλά και ενός έτερου οικολογικού ευρωλάγνου σχηματισμού, του envie d’ Europe. Αυτό βέβαια, τουλάχιστον αν πιστέψει κανείς αναρχικές αναλύσεις των ελληνικών σόσιαλ, μπορεί και να οφείλεται στο ότι ο ρεφορμιστής Μελανσόν δεν καλύπτει τη φοβερή ριζοσπαστικοποίηση των Κίτρινων Γιλέκων προς ελευθεριακή κατεύθυνση, φαίνεται όμως πως το μαύρο που επικρατεί στη Γαλλία δεν είναι αυτό που φαντάζονται.

Η Λεπέν που έπαιξε με καρότο και μαστίγιο σε ό,τι αφορά τα Κίτρινα Γιλέκα, προσπαθώντας – κυρίως στα πρώτα στάδια- να προσεταιριστεί τμήματά τους, γυρίζοντας στη συνέχεια το τροπάρι στο νόμος και τάξη, κατακτά την πρωτιά, αν και μάλλον με κάπως χαμηλότερο ποσοστό και διαφορά απ’ ό,τι έδιναν τα έξιτ πολ. Αυτό επιτρέπει στον ακροκεντρώο Μακρόν να μπορεί να διαχειριστεί την ήττα του και να κάνει λόγο για “πλειοψηφία των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων”. Σε κάθε περίπτωση, οι Γάλλοι ψηφοφόροι σε μεγάλο ποσοστό δεν αποδοκίμασαν ουσιαστικά ούτε τις βαθιά αντιλαϊκές πολιτικές του προέδρου τους, τις οποίες εξάλλου με παραλλαγές ευαγγελίζεται και η βασική του αντίπαλος, ούτε πολύ περισσότερο την άγρια καταστολή κατά των διαδηλωτών, την οποία εγκρίνει κι επαυξάνει η Λεπέν. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι με μικρότερο ακροδεξιό σχηματισμό στρατεύτηκε στις ευρωεκλογές και ακρωτηριασμένη διαδηλώτρια των Κίτρινων Γιλέκων. Δεν είναι εδώ ο χώρος για αναλύσεις των αντιφάσεων της γαλλικής κοινωνίας και για την τραγική έλλειψη πολιτικού υποκειμένου ικανού να μετουσιώσει πολιτικά την υπαρκτή δυσαρέσκεια, που φαίνεται να πηγαίνει όχι πάντα αντίθετα, αλλά συχνά και χέρι – χέρι με την επιθυμία “να ησυχάσουμε επιτέλους”.