Πάτα το κουμπί

Και ξαφνικά ο πλανήτης κρατάει την ανάσα του και φοβάται ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα στον αιώνα μας, όπως στην εποχή του “ψυχρού πολέμου”. Ο διεθνής τύπος βάζει στη ζυγαριά τις ευθύνες του “απρόβλεπτου έως ανισόρροπου” εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ και του “αδίστακτου -κληρονομικώ δικαίω- δικτάτορα της Πιονγκ Γιανγκ”. Ακόμα και “αριστερές εφημερίδες” κρατάει γραμμή ίσων αποστάσεων, που θυμίζει τη θεωρία των δύο άκρων σε παγκόσμια κλίμακα, συμψηφίζοντας ως… συμμετρικές απειλές την απομονωμένη (και κατά βάση αμυνόμενη) ΛΔ της Κορέας με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Την ίδια στιγμή, η φράση “Κιμ, πάτα το κουμπί” έχει γίνει κοινό κτήμα, μάλλον με μι δόση συμπάθειας, ενίοτε και ως καυστικό σχόλιο για αυτούς που θα έπρεπε να εξαφανίσει ο Κιμ από προσώπου γης…

Ναι αλλά πότε ακριβώς πάτησε ο Κιμ το κουμπί εναντίον άλλης χώρας; Πότε ακριβώς ήταν παγκόσμια απειλή για άλλους λαούς οι Κιμ αυτού του κόσμου και όσες χώρες συγκαταλέγονται στον “άξονα του κακού” για τις ΗΠΑ; Εδώ δεν μπαίνει ζήτημα αν η Κορέα είναι ο σοσιαλισμός που ονειρευόμαστε, ούτε γενικής κι αόριστης υπεράσπισής της. Το θέμα είναι να υπερασπιστούμε την κοινή λογική. Από πού και ως πού μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι η Κορέα με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τα διαχρονικά του εγκλήματα -στην ίδια την κορεατική χερσόνησο, για να μην πάμε πιο μακριά;

Αγνοούν μήπως τα κυρίαρχα ΜΜΕ ποιος ήταν αυτός που όντως πάτησε το κουμπί, πριν 72 χρόνια, σκορπώντας τον όλεθρο και το θάνατο; Ήταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, που έκανε επίδειξη δύναμης, χωρίς αυτή να επιβάλλεται από τις ανάγκες του πολέμου ενάντια στην Ιαπωνία, που ήταν έτοιμη να παραδοθεί.

Αγνοούν μήπως το λόγο για τον οποίο έκανε αυτήν την καταστροφική κι αχρείαστη επίδειξη δύναμης; Μα φυσικά για να προκαλέσει σοκ και δέος στο αντίπαλο δέος των Σοβιετικών, με το μονοπώλιο της ατομικής βόμβας και να δείξει πως είναι το νέο αφεντικό στον πλανήτη.

Αγνοούν μήπως ότι η τιμή αυτή ανήκε στο Δημοκρατικό Χάρι Τρούμαν (που τον τιμήσαμε με άγαλμα στη χώρα μας για τις αγαθοεργίες του) κι όχι σε κάποιον συντηρητικό, παράφρονα ηγέτη, όπως παρουσιάζουν τον Τραμπ;

Αγνοούν άραγε πως τέτοιες σημαντικές αποφάσεις καθορίζονται από αδήριτες ανάγκες των μονοπωλίων και της διασφάλισης της κερδοφορίας τους, κι όχι από τις ορέξεις ή τις διαστροφές ενός πρωθυπουργού ή ενός… “Φύρερ” -ας μην ξεχνάμε το κυρίαρχο αφήγημα, που αποδίδει στην “τρέλα του Χίτλερ” έναν ολόκληρο παγκόσμιο πόλεμο;

Δε γνωρίζουν πως το χασάπη Μπους τζούνιορ, διαδέχτηκε η εξίσου πολεμόχαρη οκταετία Ομπάμα και ότι ένας από τους βασικούς λόγους που αποδοκιμάστηκε η Κλίντον στις περσινές εκλογές ήταν η ματοβαμμένη θητεία της στο Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ;

Ή μήπως ξεχνάνε τις κούφιες υποσχέσεις των νικητών του “ψυχρού πολέμου” για το τέλος της ιστορίας, των πολέμων και για γενική ευημερία, που διαψεύστηκαν παταγωδώς;

Ασφαλώς τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους (να ξεπλένουν με κάθε δυνατό τρόπο τον ιμπεριαλισμό) και εμείς τη δική μας…