Πήδα, πήδα, αν δεν είσαι μπάτσος – Ο λαός της Χιλής απαντά με χορό και Βίκτορ Χάρα στην ωμή καταστολή

Πώς απαντά ο λαός της Χιλής στην κρατική καταστολή και τη φασιστική βία που ασκεί η κυβέρνηση; Με μαζικές διαδηλώσεις και απεργίες, που τονώνουν το αγωνιστικό του φρόνημα. Αλλά και με τραγούδι, χορό κι εφευρετικότητα, που δείχνει πως το βασικό όπλο του αγώνα είναι η ανθρωπιά. Αυτό που λείπει δηλαδή από τις δυνάμεις καταστολής.

Ας δούμε δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο, εν μέσω καταστολής και καταπίεσης, μια κυρία τραγουδά το άσμα “Σε θυμάμαι Αμάντα”, το μυθικό τραγούδι του Βίκτορ Χάρα, που δολοφονήθηκε από στρατιωτικούς στη δικτατορία του Πινοτσέτ. Η αντίδραση των γειτόνων της που την αποθεώνουν είναι συγκλονιστική και κάνει το γύρο του κόσμου.

Ένα τραγούδι που μιλάει για τον έρωτα δύο εργατών, όσα κρύβει η ψυχή τους και την αιωνιότητα που μπορεί να κρύβουν πέντε λεπτά, όταν συναντιούνται…

Την ίδια στιγμή, οι μαθητές κατεβαίνουν μαζικά στο δρόμο, έχοντας απέναντί τους τις δυνάμεις καταστολής που δολοφονούν εν ψυχρώ και χωρίς λόγο τους διαδηλωτές. Δεν αφήνουν όμως τον φόβο να τους νικήσει, περικυκλώνουν ειρηνικά τους καραμπινιέρους και αρχίζουν να χοροπηδάνε τραγουδώντας: πήδα, πήδα αν δεν είσαι μπάτσος…

Αλλά αν είσαι, θες να ανοίξει η γη και να σε καταπιεί, γιατί σε ταπείνωσαν μικρά παιδιά με το παιχνίδι τους, όπως ποτέ δε θα μπορέσεις εσύ με τα όπλα σου και η εξουσία που υπερασπίζεσαι.