Σαν μια κασέτα με τραγούδια για τη Χιλή

Το καλύτερο θάταν να σταματάτε την ανάγνωση για να ακούτε τα τραγούδια. Έτσι το φαντάστηκα. Αλλά πιστεύω ότι δε θα το κάνετε γιατί είστε ανυπόμονοι. Μεταξύ μας κι εγώ έτσι θάκανα. Δεν πειράζει. Όπως θέλετε.

Στην πύλη του πολυτεχνείου, ανάμεσα στα άλλα συνθήματα για τη χούντα, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, έγραφε “ΑΛΙΕΝΤΕ”. Δύο μόλις μήνες νωρίτερα είχε ανατραπεί ο Αλιέντε, ο νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος της Χιλής με το μέτωπο “UNIDAD POPULAR” σοσιαλιστών, κομμουνιστών κλπ. Το σύνθημα αυτό στην πύλη του πολυτεχνείου έκανε την υπόθεση της Χιλής και της δικτατορίας της, παράδειγμα, αλληλεγγύη και φιλότιμο των Ελλήνων. Σα να χαράξαν οι δυο λαοί τα χέρια τους με μια λεπίδα κι ένωσαν τα αίματά τους. Μόνο που τότε το αίμα θα ήταν λίγο.

Μαζί με το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης, ειδικά μετά τη χούντα, ήρθαν και τα τραγούδια της Χιλής. Πρώτη φορά τα άκουσα αυτά τα τραγούδια το 1976 σε συναυλία των Indi Illimani ή των Quilapayun (δε θυμάμαι) στο Λυκαβηττό. Τότε μου πέρασε από το μυαλό ότι υπάρχει μετεμψύχωση. Ότι εγώ τα έχω ξανακούσει αυτά στα βουνά των Άνδεων που ήμουν λέει Ίνκα ή δούλος ή μπορεί και κόνδορας ή ένα ταπεινό λάμα.

Ακούγαμε όλα αυτά τα τραγούδια της Χιλής, της Unidad Popular, του Αλιέντε, της εξορίας των Χιλιάνων, της αντίστασης στη Χούντα του Πινοσέτ. Τραγούδια της ψυχής του Χιλιάνικου λαού. Ευαίσθητα. Τρυφερά. Δυναμικά. Αποφασιστικά. Λαϊκά. Ινδιάνικα. Τραγούδια της αλληλεγγύης μας. Παραπονιάρικα.  Τραγούδια χαρούμενα κι αισιόδοξα, όπως…

Ή άλλα πιο γνωστά (Ναι. Είναι ινδιάνικο). Όπως το …

Kαι μαζί τους το Canto General. O παγκόσμιος Μέγας Μίκης. Η αλληλεγγύη σε άλλο επίπεδο. Το έργο αφορά όλη τη Νότια και Κεντρική Αμερική κι όχι μόνο τη Χιλή. Αλλά μήπως και στις άλλες χώρες ήταν αλλιώς η κατάσταση;

Ανατριχίλα. Μαντεύαμε τους στίχους του Νερούδα από τις νότες. Algunas Bestias. Voy A Vivir. La United Fruit Co. Los Libertadores κλπ. Έδεσε ό,τι ξέραμε για τη Χιλή και την κατάσταση, μ’ αυτή τη μουσικάρα. (Όλοι καλοί είναι. Αλλά ο Μίκης είναι ένας).

Ύστερα μας μίλησε για τη Χιλή κι ο Μικρούτσικος με τον Βολφ Μπίρμαν, που μας έμαθαν την “πολύτιμη αλήθεια της unidad popular”. Οι περισσότεροι όταν το τραγουδάμε λέμε “η πικρή αλήθεια”…

Τώρα πάλι οι Quilapayun τραγουδούν μια εξέγερση του λαού της Χιλής …

H ζωή δε σταματά ποτέ… Η ιστορία συνεχίζει να γράφεται στους δρόμους…

Μακάρι σύντροφοι… Μαζί σας… Αυτονόητο… Ψυχή βαθιά…

Αλλά το νου σας… η αφέλεια δεν είναι προτέρημα των επαναστατών… Το αυθόρμητο την ώρα της μάχης δεν είναι μόνο απαραίτητος σύμμαχος… Είναι και κίνδυνος αν μείνει μόνο του, ορφανό από οργάνωση και συνωμοτικότητα…

Το νου σας. “Η δύναμη βγαίνει από τις γροθιές κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα. Από στόμια βγαίνει η δύναμη κι όχι από τα στόματα” …

Αυτή τη φορά ας το κάνουμε αλλιώς λοιπόν. Ευχή. Ελπίδα. Αγωνία. Αισιοδοξία.

Υ.Γ.1. Όταν γράφω για τη Χιλή δε μπορώ να γράψω χωρίς να κλάψω. Παιδικό τραύμα βλέπετε. Ήταν το πρώτο μου πολιτικό κλάμα.

Υ.Γ. Αυτά τα δύο για… αποφώνηση.