Σχετικά με τη στάση των κομμουνιστών στις Αμερικανικές εκλογές – Αναγκαία η χάραξη αυτοτελούς επαναστατικής στρατηγικής

Του Ελισαίου Βαγενά*

Οι αμερικανικές εκλογές έχουν αρκετές παραμέτρους και απασχολούν ολόκληρο τον πλανήτη, μιας και οι ΗΠΑ παραμένουν η ισχυρότερη ιμπεριαλιστική δύναμη στον κόσμο, αλλά σε ένα πλαίσιο «κινούμενης άμμου», το οποίο έχουν προκαλέσει οι αντιθέσεις τους τόσο με τους ανταγωνιστές τους στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπως είναι η καπιταλιστική Κίνα, όσο και με τους συμμάχους τους, όπως είναι η ΕΕ.

Αλλωστε, οι αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις και στα μονοπώλια έχουν προκαλέσει ήδη δύο ιμπεριαλιστικούς πολέμους που βρίσκονται σε εξέλιξη σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή.

Η αλλαγή στο «τιμόνι» της κυβερνητικής διαχείρισης στις ΗΠΑ εικάζεται ότι μπορεί να προκαλέσει ορισμένες διαφοροποιήσεις στην τακτική που θα ακολουθήσουν οι ΗΠΑ, μετά την ανάληψη του προεδρικού θώκου από τον Ντ. Τραμπ.

Ομως «ο Τραμπ δεν έγινε “περιστέρι της ειρήνης” όταν δηλώνει πως θα τελειώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία μέσα σε λίγες μέρες, ή ότι θα επαναξιολογήσει τον ρόλο του ΝΑΤΟ. Εκπροσωπεί τμήματα του κεφαλαίου και του βαθιού κατεστημένου των ΗΠΑ που υποστηρίζουν ότι πρέπει να επικεντρωθούν στην αντιμετώπιση του στρατηγικού αντιπάλου, που είναι η Κίνα (το λεγόμενο “pivot to the east”, που ξεκίνησε επί Ομπάμα), και να διαρρήξουν το μέτωπο που διαμορφώνουν Ρωσία και Κίνα»¹.

Σκοπός αυτού του άρθρου, όμως, είναι να κάνει μια σύντομη προσέγγιση στη στάση που κράτησε το κομμουνιστικό κίνημα στις ΗΠΑ, όπου «διά της εις άτοπον επαγωγής» επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά η ανάγκη της αυτοτέλειας του Κομμουνιστικού Κόμματος, οργανωτικής και ιδεολογικοπολιτικής, και της χάραξης επαναστατικής στρατηγικής σε κάθε χώρα.

Το ΚΚ ΗΠΑ …«ουρά» του Δημοκρατικού Κόμματος

Το ΚΚ ΗΠΑ, που συγκροτήθηκε στα 1919, ακολουθεί τις τελευταίες δεκαετίες μια πολιτική «ουράς» πίσω από τον έναν από τους δύο «πυλώνες» του αστικού πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, δηλαδή πίσω από το Δημοκρατικό Κόμμα.

Να θυμίσουμε ότι το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ είναι και το ίνδαλμα του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Στ. Κασελλάκη, για το πώς θα πρέπει να είναι η «σύγχρονη αριστερά». Και ακόμα ότι στις προηγούμενες αμερικανικές εκλογές υπήρχαν δυνάμεις, από τον ΣΥΡΙΖΑ έως το ΚΚ ΗΠΑ και ορισμένα ακόμα ΚΚ ανά τον κόσμο, που καλλιεργούσαν αυταπάτες για τον τάχα «αριστερό υποψήφιο» στο Δημοκρατικό Κόμμα, τον Μπέρνι Σάντερς, σύμμαχο του Βαρουφάκη για μια «Παγκόσμια Προοδευτική Συμμαχία». Μάλιστα ορισμένοι από αυτούς κατηγορούσαν και το ΚΚΕ, που τεκμηριωμένα αποκάλυπτε αυτές τις αυταπάτες. Στις φετινές εκλογές ο Σάντερς στήριξε τους Δημοκρατικούς και την υποψηφιότητα της Χάρις, ενώ έσπευσε να ταχθεί και με το «δικαίωμα» του κατοχικού κράτους – δολοφόνου, του Ισραήλ, «να υπερασπιστεί τον εαυτό του»².

Για να επιστρέψουμε στο ΚΚ ΗΠΑ, η στάση του να επιδιώκει φανατικά τη θέση του «ουραγού» του Δημοκρατικού Κόμματος έχει συνοδευτεί από την οργανωτική συρρίκνωση και αποδιάρθρωση του κόμματος, το κλείσιμο της έντυπης έκδοσης της εφημερίδας («People’s Weekly World») και του περιοδικού τους («Political Affairs»), με την παράλληλη αλλαγή του χαρακτήρα του τελευταίου. Επιπλέον, το 2007 προχώρησε στην παράδοση των αρχείων του κόμματος στα χέρια του αμερικανικού αστικού κράτους, όπως έχουν κάνει και άλλα κόμματα που βαδίζουν στα ίδια «χνάρια», π.χ. το Γαλλικό ΚΚ.

Οπως ήταν αναμενόμενο, και σε αυτές τις αμερικανικές εκλογές εκφράστηκε η οπορτουνιστική γραμμή, που ντύνεται την προβιά της «ανανέωσης» και της «πάλης με τον δογματισμό και τον σεχταρισμό», όπως χαρακτηρίζεται η πάλη για τη διατήρηση των κομμουνιστικών, μαρξιστικών – λενινιστικών χαρακτηριστικών των ΚΚ σε συνθήκες όπου το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα βρίσκεται σε κρίση και υποχώρηση.

Το ΚΚ ΗΠΑ στις εκλογές του 2024 κάλεσε σε «ευρύτερη δυνατή ενότητα και ένωση με άλλους στην πολιτική δράση για να νικήσουμε τον Τραμπ και να κερδίσουμε προοδευτικές νίκες»³.

Η επίκληση στράτευσης ενάντια στον Τραμπ γίνεται με το επιχείρημα του αντιρατσισμού και αντιφασισμού. Από το οπτικό πεδίο του έχει εξαφανιστεί η εργατική τάξη ως επαναστατικό υποκείμενο, ενώ και το εργατικό κίνημα έχει αντικατασταθεί στην προσέγγιση του ΚΚ ΗΠΑ από άλλα δήθεν «κινήματα», που σε κάθε περίπτωση συνδέονται με σχεδιασμούς μερίδων της αστικής τάξης, όπως είναι εκείνη η μερίδα που προκρίνει τα κέρδη για τα μονοπώλια της «πράσινης μετάβασης».

Επιπλέον, το κόμμα αυτό έχει αποδεχθεί «αμάσητη» όλη την ανορθολογική και αντιεπιστημονική προσέγγιση γύρω από το λεγόμενο «κοινωνικό φύλο», τις λεγόμενες «ταυτότητες φύλου» και την αναπαράγει.

Τέλος, το ΚΚ ΗΠΑ επαναλάμβανε πλευρές του προγράμματος της Κάμαλα Χάρις π.χ. για τη φορολογία των πλουσίων, ή ενάντια στον ρατσισμό και υπέρ των μεταναστών κ.λπ.

Το Αμερικανικό ΚΚ …«αριστερή πατερίτσα» του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος

Από την άλλη μεριά, το νεοϊδρυθέν Αμερικανικό ΚΚ (ΑΚΚ), που αποτελείται από δυνάμεις που έχουν φύγει από το ΚΚ ΗΠΑ και άλλες ομάδες και είναι μέλος της λεγόμενης «Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας» (ΠΑΠ), για τον επικίνδυνο και περίεργο ρόλο της οποίας έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν⁴, στήριξε στις εκλογές τον Τραμπ.

Ο πρόεδρος του ΑΚΚ, Χαζ Αλ-Ντιν, εκτός από «μαρξιστής – λενινιστής» δηλώνει οπαδός του «πατριωτικού σοσιαλισμού»⁵ και ηγετική προσωπικότητα του κινήματος των «MAGA κομμουνιστών» στις ΗΠΑ – εκ του «Make America Great Again» («Κάντε την Αμερική Ξανά Μεγάλη»), δηλαδή του βασικού συνθήματος του Ντόναλντ Τραμπ.

Το συγκεκριμένο κόμμα κατακρίνει τη «φιλοπόλεμη» πολιτική του Δημοκρατικού Κόμματος, ενισχύοντας έτσι το δήθεν «φιλειρηνικό» προφίλ του Τραμπ.

Εκτιμά πως «η εργατική τάξη των μπλε κολάρων, στη συντριπτική της πλειοψηφία, πέρασε στον Τραμπ. Είναι αυτοί που εξασφάλισαν την εκλογή του και του έδωσαν πολιτική υπόσταση. (…) Οι κομμουνιστές θα πρέπει να βρουν περισσότερους συμμάχους στους συντηρητικούς. Οχι απαραίτητα τους mainstream, αλλά απλούς, καθημερινούς ανθρώπους που έχουν συντηρητικές ευαισθησίες. Είναι συντηρητική ευαισθησία να αντιταχθείς στη χιτλερική φιλοπόλεμη ατζέντα των Δημοκρατικών και των παγκοσμιοποιητών. Είναι επίσης συντηρητική ευαισθησία να αντιταχθείς στην ατζέντα των ΛΟΑΤΚΙ, του Σόρος, του Μπιλ Γκέιτς και του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ»⁶.

Το ΑΚΚ, όπως και η ΠΑΠ, είναι απολογητής της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας, μίας από τις ισχυρότερες δυνάμεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, και τη φαντασιώνεται ως «αντιιμπεριαλιστική δύναμη», ενώ την ίδια ώρα στηρίζει τον Τραμπ στο όνομα της «εργατικής τάξης», της «ειρήνης», του «αντιφασισμού», της απόκρουσης της «woke» κουλτούρας, και τάσσεται υπέρ της «Μεγάλης Αμερικής»…

Φτάσαμε! Στάση «Τρελοκομείο».