Σκλάβες του σεξ ανήλικες προσφυγοπούλες στην Ιορδανία – Μαρτυρίες φρίκης

Το μαρτύριο των Σύρων προσφύγων δεν τελειώνει με την άφιξή τους σε μια χώρα εκτός εμπόλεμης ζώνης, είτε σε στρατόπεδο είτε σε φτωχογειτονιές όπου προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο. Για πολλά ανήλικα κορίτσια από τη Συρία στην Ιορδανία, η ευάλωτη θέση τους τα καθιστά θύματα βάναυσης σεξουαλικής κακοποίησης μέσω εικονικών γάμων. Άντρες από τη Σαουδική Αραβία κυρίως, όπου οι Σύρες είναι περιζήτητες λόγω του ανοιχτού δέρματος και των πράσινων ματιών τους, ξεγελούν τις οικογένεις πολύ νεαρότερων κοριτσιών, συνήθως ηλικία 12 ως 16 ετών, συνάπτουν εικονικούς γάμους κι αφού τις κακοποιήσουν σεξουαλικά εξαφανίζονται.

Σύμφωνα με τον Miraj Pradhan, εκπρόσωπο της Unicef στο Αμμάν της Ιορδανίας, από την αρχή του πολέμου στη Συρία 8.000 ως 9.000 ανήλικες προσφυγοπούλες έχουν εξαναγκαστεί σε γάμο. Πιθανολογείται πως ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος, καθώς σύμφωνα με την ιορδανική κυβέρνηση μόνο οι μισοί Σύροι πρόσφυγες είναι καταγεγραμμένοι από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, ενώ τα ισλαμικά δικαστήρια δεν δημοσιοποιούν στοιχεία που αφορούν μη καταγεγραμμένους πρόσφυγες.

Σύμφωνα με τη σχετική έρευνα των Times, που μίλησε με οχτώ από τα θύματα στην πόλη Μαφράκ, όλες είχαν εξαπατηθεί από πολύ μεγαλύτερους Σαουδάραβες, οι οποίοι για μέρες τις πολιορκούσαν με χρυσά κοσμήματα, κινητά τηλέφωνα και αρώματα. Τους υπόσχονταν σπίτι στη Σαουδική Αραβία, διακοπές στην Ταϊλάνδη, αυτοκίνητα, υπολογιστές ακόμα και την κάλυψη εξόδων για χειρουργικές επεμβάσεις των γονιών τους. Οι φτωχές κι απελπισμένες οικογένειες, πολλές από αυτές αποτελούμενες από χήρες και ανήλικα τέκνα, συναινούσαν σε αυτή τη συναλλαγή που περιλάμβανε το γάμο έναντι 1000 ως 3000 λιρών, με ψεύτικες υποσχέσεις για 3000 ως 5000 λίρες αποζημίωση σε περίπτωση διαζυγίου.

Κοινό στοιχείο ήταν η άσκηση σεξουαλικής βίας σε όλες της κοπέλες. “Με έδενε στο κρεβάτι”, λέει η Ιμάν δείχνοντας τα σημάδια από τα νύχια του βιαστή της. Στην αρχή του αντιστεκόταν μέχρι που εκείνος τη χαστούκιζε τόσο δυνατά που “πεταγόμουν στο μπάνιο”. Συνέχιζε να τη δέρνει και να της τραβά τα μαλλιά ακόμα κι όταν έπαψε να του αντιστέκεται. Σύντομα άρχισε να παίρνει χάπια για να μπορεί να κοιμηθεί.  Ο σύζυγός της, σαράντα χρόνια μεγαλύτερος, “παχύς, με βρωμερό μουστάκι και βαμμένα μαύρα μαλλιά” είχε εμφανιστεί στον πόλη ως “φιλάνθρωπος” και προστάτης των προσφύγων, κι αφού πλήρωσε το νοίκι της οικογένειάς της για έξι μήνες, ζήτησε το χέρι της.

Μετά από μια ανεπίσημη οικιακή τελετή, συνοδευόμενη από υποσχέσεις γρήγορης νομιμοποίησης (στην Ιορδανία δεν αναγνωρίζονται γάμοι ηλικίας κάτω των 18 ετών) επισκέφτηκε τέσσερις φορές την Ιορδανία σε διάστημα δυο μηνών και εξαφανίστηκε, όπως όλοι οι αντίστοιχοι “γαμπροί”.

Σε μία περίπτωση η μητέρα του κοριτσιού έγινε μάρτυρας του βιασμού της κόρης της την πρώτη νύχτα του γάμου, καθώς η οικογενειακή παράδοση απαιτούσε να είναι διπλανό δωμάτιο ώστε να πιστοποιήσει την παρθενία του κοριτσιού στο σεντόνι. Βρήκε το κορίτσι να κλαίει με λυγμούς σε μια λίμνη αίματος, μεταφέροντάς την στο νοσοκομείο όπου έμεινε για επτά ημέρες και έλαβε μετάγγιση. Μετά την επέστρεψε στο σύζυγό της καθώς “είναι ντροπή στην κουλτούρα μας το διαζύγιο”. Λίγους μήνες αργότερα ο βιαστής εξαφανίστηκε, κάτι που δε σημαίνει όμως και απόλυτη λύτρωση για τα στίγματα, που στις κοινότητες τους φέρουν πλέον το στίγμα της ανύπαντρης που διακορεύτηκε, καθιστώντας πολύ δύσκολο έναν νέο γάμο, με ορισμένες μάλιστα από τις κοπέλες να μη θέλουν να βγουν καθόλου από το σπίτι.

Ρόλο μεσάζοντα στην υπόθεση αναλαμβάνουν συχνά άλλες γυναίκες προσφυγικής καταγωγής, που πείθουν τις οικογένειες για το “κελεπούρι” που τους προτείνουν. ‘Οπως δηλώνει η Γιάνα, μια από τις “προξενήτρες”, ξεκίνησε τη δουλειά αυτή μετά από έξι μήνες στην Ιορδανία καθώς δεν είχε λεφτά για φαγητό ή ενοίκιο κι ήταν πνιγμένη στα χρέη. Πλέον συνεχίζει αυτή τη δουλειά γιατί “η συνείδησή της είναι νεκρή”.