Το «καθεστώς Μαδούρο»

Η Βενεζουέλα παρουσιάζεται από την πλειονότητα των ΜΜΕ (παγκόσμια και στη χώρα μας) ως μια μη δημοκρατική χώρα, και ο πρόεδρός της Νικολάς Μαδούρο ως δικτάτορας.

Το πόσο δημοκρατική για το λαό είναι μια χώρα στην οποία κουμάντο κάνει η δικτατορία του κεφαλαίου (κι αυτό ισχύει για κάθε χώρα της οποίας τα μέσα παραγωγής είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών και όχι αυτών που παράγουν τον πλούτο, των εργαζόμενων) είναι ένα ζήτημα που δεν το «ακουμπάνε» οι πομποί της μιντιακής προπαγάνδας· χώρια που θα έπρεπε πρώτα και κύρια να απασχολεί τη σκέψη και τη συνείδηση κάθε καταπιεσμένου δέκτη (αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν χωρά ν’ αναπτυχθεί σε τούτες τις λίγες γραμμές).

Έτσι, «χωνεύεται» εύκολα από την λεγόμενη κοινή γνώμη, σαν μια πτυχή κι αυτό της «κανονικότητας», το οξύμωρο οι δικτατορίες του κεφαλαίου να μιλάνε για δημοκρατία (δηλαδή να μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου) και τα πραγματικά καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, των ΗΠΑ, της ΕΕ, αλλά και τα εγχώρια να αποκαλούν «καθεστώς» την διακυβέρνηση της Βενεζουέλας και τον Μαδούρο «δικτάτορα». Με αυτή την επωδό ξεκινάει κάθε κατασκευασμένη ή «χτισμένη» στις προβοκάτσιες της αντιδραστικής αντιπολίτευσης «είδηση» και ανάλυση ενάντια στην κυβέρνηση Μαδούρο, από τα ΜΜΕ των λύκων που φόρεσαν αρνίσιες προβιές για να κάνουν τον «καλό» στο λαό της Βενεζουέλας, ενώ στηρίζουν απροκάλυπτα τους εχθρούς του: την αντιδραστική αντιπολίτευση, τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου και των αμερικανοευρωπαίων ιμπεριαλιστών.

Η εκρηκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Βενεζουέλα και οι προσπάθειες της αντιδραστικής αντιπολίτευσης να οδηγήσει τα πράγματα στο χάος, στρώνοντας έτσι το χαλί σε μια πιθανή πιο άμεση επέμβαση των ΗΠΑ ―με τη μορφή πραξικοπήματος ή ακόμα και κάποιο πολεμικό επεισόδιο― στα εσωτερικά της χώρας, «πατάει» σε υπαρκτά σοβαρά προβλήματα.

Η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, που δεν ξεπεράστηκε (και δεν θα μπορούσε να ξεπεραστεί παρά τα μέτρα άμβλυνσης της ακραίας φτώχειας, χωρίς όμως να αλλάξει η καπιταλιστική οικονομική βάση της χώρας) από τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση των Τσάβες και Μαδούρο, καθώς και τα σαμποτάζ για τη δημιουργία ελλείψεων τροφίμων και βασικών αγαθών από τους καπιταλιστές που ελέγχουν αρκετούς κλάδους, τα οποία εντείνουν τη λαϊκή αγανάκτηση, είναι τα στοιχεία που αξιοποιεί η αντιδραστική αντιπολίτευση.

Υπεύθυνος για την κρίση που βιώνει η Βενεζουέλα είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Το βασικότερο κεφάλαιο του «μαθήματος» που δόθηκε και στο παρελθόν στη Χιλή του Αλλιέντε και αλλού, διδάσκει ότι ο καπιταλισμός δεν αντιμετωπίζεται και πολύ περισσότερο δεν νικιέται με οράματα και καλές προθέσεις (όπου υπάρχουν) ή με κάποιες φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, αλλά ανατρέπεται με ανειρήνευτη ταξική σύγκρουση με την τάξη των καπιταλιστών και την εξουσία της.

Ο λαός της Βενεζουέλας είναι ο μόνος αρμόδιος να αποφασίσει για την τύχη του. Η κάθετη και αδιαπραγμάτευτη καταδίκη των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων στο εσωτερικό της Βενεζουέλας είναι χρέος κάθε δημοκρατικής και προοδευτικής συνείδησης στην Ελλάδα και παντού. Η αλληλεγγύη στους εργαζόμενους, το βενεζουελάνικο λαό, που δοκιμάζονται απέναντι στην λυσσαλέα επίθεση των ντόπιων καπιταλιστών και των αμερικανοευρωπαίων ιμπεριαλιστών, η στήριξη του αγώνα του ΚΚ Βενεζουέλας για την ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος και του ταξικού του προσανατολισμού, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και τον σοσιαλισμό,  είναι απόφαση κάθε ανθρώπου «που δεν σηκώνει τ’ άδικο».