Δημήτρης Κουτσούμπας: “Τιμή και δόξα στα 100 χρόνια ζωής κι αγώνα της Κοκκινιάς, των ονείρων που θα πάρουν τελικά εκδίκηση” (ΒΙΝΤΕΟ-ΦΩΤΟ)
«Η Κοκκινιά της μνήμης και του αγώνα δεν συγχωρεί» είναι το μήνυμα που στέλνουν χιλιάδες λαού από τις γειτονιές του Πειραιά που συμμετέχουν στην μεγάλη πολιτική – πολιτιστική εκδήλωση του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια της Κοκκινιάς, στο Κλειστό Γυμναστήριο «Πλάτωνας» στη Νίκαια, το οποίο γέμισε από εργατόκοσμο, νεολαίους, ανθρώπους κάθε ηλικίας.
«Η Κοκκινιά της μνήμης και του αγώνα δεν συγχωρεί». Το μήνυμα αυτό στέλνουν χιλιάδες λαού από τις γειτονιές του Πειραιά που συμμετέχουν στην μεγάλη πολιτική – πολιτιστική εκδήλωση που διοργανώνουν οι ΚΟ Νίκαιας – Ρέντη του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια της Κοκκινιάς, στο Κλειστό Γυμναστήριο «Πλάτωνας» στη Νίκαια, το οποίο γέμισε από εργατόκοσμο, νεολαίους, ανθρώπους κάθε ηλικίας.
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.
«Α, Κοκκινιά, πώς σμίγουν στα στενά καντούνια σου κουράγιο, λεβεντιά και πίκρα…». Η εκδήλωση ξεκίνησε με την απαγγελία, από τον ηθοποιό Τάσο Σωτηράκη, του ποιήματος που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος για την ηρωική Κοκκινιά.
Αμέσως μετά χαιρέτισε η μαθήτρια Μυρτώ Μάτση, μέλος του ΤΣ Πειραιά της ΚΝΕ. Τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ καλωσόρισε με έναν σύντομο χαιρετισμό ο Νίκος Αμπατιέλος, γραμματέας της ΤΕ Πειραιά και μέλος της Γραμματείας της ΚΕ.
Στην εκδήλωση δίνουν το «παρών» η Διαμάντω Μανωλάκου, βουλευτής του ΚΚΕ και εκ νέου υποψήφια, καθώς και άλλοι υποψήφιοι του Κόμματος στην Α’ και Β’ Πειραιώς. Επίσης, Δημοτικοί Σύμβουλοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» με επικεφαλής τον υποψήφιο Δήμαρχο Νίκαιας Παναγιώτη Κατηφέ.
Ακολουθεί συναυλία με τον Γιώργο Νταλάρα, την Βιολέτα Ίκαρη και την Ασπασία Στρατηγού.
Δεν θα αφήσουμε να περάσει έτσι το έγκλημα στα Τέμπη
Παραθέτουμε αποσπάσματα από την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα:
Εδώ, από την Κοκκινιά των προσφύγων, της Μάντρας, του Μπλόκου, της ηρωικής Μάχης, αλλά και από την Κοκκινιά που θέλει τα παιδιά της να ζήσουν ανθρώπινα και όχι «να ζουν από τύχη», απευθύνουμε κάλεσμα μάχης, αγώνα, κάλεσμα συμπόρευσης και ισχυροποίησης του ΚΚΕ παντού!
Από εδώ και σε όλες τις εργατικές λαϊκές γειτονιές του Πειραιά, στο Λιμάνι, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα μαγαζιά, στα νοσοκομεία, στα σχολεία και τις σχολές, παντού, όπου χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, στέλνουμε δυνατό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση: Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να επιτρέψει να συγκαλυφθεί το έγκλημα στα Τέμπη, να τη βγάλει φτηνά η πολιτική που εξοντώνει, δολοφονεί.
Άλλωστε, η Κοκκινιά της μνήμης και του αγώνα, 100 χρόνια τώρα, έναν αιώνα ολάκερο, έχει αποδείξει ότι ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ.
Θα εκφράσουμε, όπως κάνουμε πάντα, το γνήσιο λαϊκό αίσθημα, την οργή που δίκαια ξεχειλίζει από τον εργατικό – λαϊκό κόσμο, από τη νεολαία της πατρίδας μας. Θα είμαστε μπροστά, όπως πάντα, για να γίνει αυτή η οργή απόφαση ανατροπής του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννά αυτές τις τραγωδίες.
Κάθε μάνα και κάθε πατέρας γνωρίζει καλά τι σημαίνει αυτό που γράφουν οι νέοι μας στα πανό: “πάρε όταν φτάσεις…”. Κάθε άνθρωπος, δεν μπορεί παρά να νιώσει το στομάχι του να σφίγγεται, ακριβώς γιατί γνωρίζει ότι πρόκειται για ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα.
Ούτε η κακιά ώρα φταίει, ούτε η κακιά η χώρα, ούτε η κακιά στιγμή. Φταίει το κυνήγι του κέρδους που κυριαρχεί παντού και δολοφονεί, φταίνε όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτήν την χώρα.
Το ΚΚΕ θα δώσει όλες τις δυνάμεις του μέσα στους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στις σχολές και στα σχολεία, ώστε «να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο» αυτή την φορά. Δεν θα το αφήσουμε να περάσει έτσι.
Οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν και οι κρατικές και οι κυβερνητικές και της ιδιωτικής εταιρείας και οι ατομικές ευθύνες όπου υπάρχουν, όλες! Δεν πρέπει να παραγραφούν, δεν πρέπει να ξεχαστούν.
Το τονίζουμε, γνωρίζοντας τη μεθοδική προσπάθεια που κάνουν όλα τα υπόλοιπα κόμματα του συστήματος, να θαφτούν οι αιτίες που οδήγησαν στον θάνατο 57 συνανθρώπων μας. Και οι αιτίες είναι: η περιβόητη «απελευθέρωση» της αγοράς με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ, η εμπορευματοποίηση των συγκοινωνιών, ο τεμαχισμός του ΟΣΕ και η ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων κομματιών του, η τεράστια υποστελέχωση σε προσωπικό και οι τεράστιες ελλείψεις σε μέτρα ασφαλείας και υποδομές του κρατικού ΟΣΕ.
Είναι όλα αυτά που έχουν αναδείξει διαχρονικά οι βουλευτές του ΚΚΕ μέσα στη Βουλή, όπως πριν δύο μήνες στη συζήτηση του νομοσχεδίου για τα σιδηροδρομικά ατυχήματα. Είναι όλα αυτά που και μέσα στους χώρους δουλειάς, οι εργαζόμενοι διεκδικούν πολλά χρόνια.
Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί και η ανακοίνωση της παράταξης που στηρίζει το ΠΑΜΕ. Όπου στις 7/2/23, 20 μέρες πριν την τραγωδία, σημείωνε τα προβλήματα του χώρου και καλούσε να σταματήσει η κοροϊδία διότι “δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις”!
Οι προειδοποιήσεις των εργαζομένων δεν εισακούστηκαν, επειδή η ασφάλεια αντιμετωπίζεται σαν κόστος. Τα απανωτά ατυχήματα χτυπούσαν όχι καμπανάκι, κανονική καμπάνα του κινδύνου, της τραγωδίας που ερχόταν.
Ας αφήσουν τα σάπια. Δεν τρώει κανένας κουτόχορτο. Όπως η ΝΔ, που προσπάθησε να μας πείσει με το πρώτο διάγγελμά της, ότι πρόκειται απλά για “τραγικό ανθρώπινο λάθος”! Ο λαός δεν τσίμπησε.
Κάτω από τη λαϊκή πίεση των πολυήμερων απεργιακών κινητοποιήσεων των σιδηροδρομικών, τις υπόλοιπες κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, η κυβέρνηση, αναγκάστηκε να αναπροσαρμόσει, ζητώντας συγγνώμη εκ μέρους όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων! Εδώ ταιριάζει αυτό που λέει ο λαός μας: Από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο!
Τα άθλια παπαγαλάκια μπορεί να αλλάζουν λίγο το τροπάρι, αλλά πάντα σκοπός τους είναι να κρύψουν την αλήθεια. Δεν πείθουν κανέναν τα κροκοδείλια δάκρυα. Μάλιστα, η κυβέρνηση δήλωσε, ότι ήταν μια “άτυχη συγκυρία”, αφού έτυχε λίγους μήνες πριν λειτουργήσει το επονομαζόμενο Ψηφιακό Σύστημα Ελέγχου. Όλα είναι πάντα ανεξήγητα, με βάση τη ΝΔ.
Από κοντά φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Που έσπευσε πρώτος να δηλώσει ότι είναι ώρα για θλίψη και όχι για να μιλήσουμε για ευθύνες. «Θα λογαριαστούμε μετά», το γνωστό κατάπτυστο σλόγκαν που χρησιμοποίησε στην πανδημία, σε βερσιόν Νο 2. Λογικό βέβαια, αφού έχει βάλει πλάτη ως κυβέρνηση στην «απελευθέρωση», την ιδιωτικοποίηση και των μεταφορών, ήταν αυτός που ξεπούλησε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ στο ιταλικό μονοπώλιο, αντί πινακίου φακής και χωρίς όρους και προϋποθέσεις στοιχειώδους ασφαλείας και προστασίας των επιβατών. Και δεν έχουν και τσίπα. Τους έχει πάρει χαμπάρι και αυτούς ο κόσμος. Πώς προσπαθούν να δικαιολογηθούν; Μας λένε ότι αναγκάστηκαν να κάνουν την ιδιωτικοποίηση δήθεν λόγω των δεσμεύσεων και των μνημονίων!
Έχει ενδιαφέρον, όμως, να δούμε και ως αξιωματική αντιπολίτευση τι κάνουν, τώρα που δεν τους «αναγκάζουν», δεν τους «πιέζουν», όπως λένε. Έχουμε και λέμε: Στην πανδημία: “Θα λογαριαστούμε μετά”. Στις πυρκαγιές στη Β. Εύβοια: “Δεν ζητώ παραιτήσεις”. Για τους πλειστηριασμούς: “Δεν υπάρχει χώρα που να απαγορεύονται οι πλειστηριασμοί”. Και στην κρίσιμη στιγμή στα Τέμπη είπαν: “Δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για ευθύνες”.
Δεν μπορεί να κρυφτεί όμως. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεσμευμένος – και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση – να υπηρετεί τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, πάνω στις κατευθύνσεις και αποφάσεις της ΕΕ. Το ίδιο κριτήριο δηλαδή που έχει και η πολιτική της ΝΔ, που έχουν όλες οι αστικές κυβερνήσεις. Για αυτό και σε όλα τα θέματα, ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει.
Απέναντι μας έχουμε ένα κράτος εχθρικό για το λαό
Σήμερα ένα βασικό συμπέρασμα μπορεί να δυναμώσει σε ευρύτερες εργατικές – λαϊκές δυνάμεις: Απέναντί μας έχουμε ένα εχθρικό κράτος για τον λαό. Ένα κράτος που θεωρεί κόστος τις λαϊκές ανάγκες και εμφανίζεται επιλεκτικά ανίκανο για επίλυση των προβλημάτων του λαού. Αλλά είναι ταυτόχρονα ικανότατο και μια χαρά αποτελεσματικό να πλειστηριάζει ηλεκτρονικά σπίτια λαϊκών ανθρώπων και την ίδια ώρα να διατηρεί χειροκίνητα τα συστήματα ασφαλείας στα τρένα, λες και είμαστε εκατό χρόνια πριν.
Αυτό είναι το περιβόητο “ψηφιακό εκσυγχρονισμένο κράτος” τους. Αυτό το ίδιο κράτος, εμφανίζεται ικανότατο να μπορεί να παρακολουθεί και να φακελώνει ηλεκτρονικά όλους τους πολίτες, να υπονομεύει τις απεργίες και να καταστέλλει διαδηλώσεις, την ίδια ώρα που εμφανίζεται ανίκανο να μας προστατεύει από τις συνέπειες των σεισμών, από τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες και τα μεγάλης έκτασης ατυχήματα.
Γιατί αυτό το κράτος μετρά την ανθρώπινη ζωή ως κόστος. Το κράτος των καπιταλιστών μηχανοδηγό μπορεί να αλλάζει, αλλά ιδιοκτήτη όχι, που το κινεί πάνω στις ράγες της ΕΕ και της καπιταλιστικής τροχιάς, όσο δεν ανατρέπεται από τον ίδιο τον αποφασισμένο λαό. Αυτό προσπαθούν να κρύψουν από την πρώτη στιγμή και δεν θέλουν να πουν την αλήθεια.
Πολύ περισσότερος κόσμος από ό,τι πριν καταλαβαίνει τη διαχρονική ευθύνη των κυβερνήσεων που θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό των καπιταλιστών. Ούτε η ΝΔ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να το κρύψουν πειστικά.
Τολμάει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα παπαγαλάκια του, και εδώ στον Πειραιά, να λέει ξεδιάντροπα, ότι τα παρέδωσε σχεδόν έτοιμα. Αυτό είναι το έτοιμο για σας κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ; Οι χιλιάδες ελλείψεις σε προσωπικό που παραδώσατε; Το ξεπούλημα στην εταιρία των Σιδηροδρόμων του Ιταλικού κράτους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις ασφαλείας;
Και για να μην αδικούμε κανέναν να θυμίσουμε στον κ. Βαρουφάκη, ότι ο ίδιος δήλωνε ότι το να ιδιωτικοποιηθεί ο ΟΣΕ θα μας πάει από τον 19ο στον 21ο αιώνα. Βεβαίως είναι άλλο ζήτημα αυτό, η πολιτική κριτική που εμείς ξεκάθαρα κάνουμε, κι άλλο η ανάγκη καταδίκης της απαράδεκτης και προβοκατόρικης επίθεσης σε βάρος του…
Όλοι μαζί, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, επιπλέον, εκτός από τα παραπάνω, το 2019 ψήφισαν το πακέτο οδηγιών της ΕΕ για πλήρη απελευθέρωση των σιδηροδρομικών μεταφορών. Και φέρνουν τώρα, τους φωστήρες της ΕΕ, των 683 νεκρών το 2021 σε σιδηροδρομικά δυστυχήματα στις δικές τους χώρες, να μας δώσουν δήθεν τα φώτα τους.
Ε, λοιπόν, το λέμε ξεκάθαρα. Απέναντι σε όλους αυτούς βρίσκεται ο λαός μας. Όπως δεν σωπάσαμε όσο τα βλέπαμε και τα καταγγέλλαμε αυτά και μέσα στην Βουλή, τόσο ήμασταν μπροστά στους αγώνες των εργαζομένων για αυτά τα δίκαια αιτήματα.
Στη θλίψη που μας προκάλεσε η σύγκρουση των δύο τραίνων, γεμίσαμε παράλληλα οργή και πείσμα. Είπαμε στον ελληνικό λαό και στην ελληνική νεολαία ότι “τώρα είναι η ώρα φωνής και αγώνα”.
Από την πρώτη μέρα κλιμάκια του ΚΚΕ βρέθηκαν στα Τέμπη, σε χώρους δουλειάς, χώρους εκπαίδευσης, στις γειτονιές, για να συζητήσουμε, ν’ αποκαλύψουμε την αλήθεια που προσπαθούν να θάψουν με ψέματα, δικαιολογίες και με μπόλικη υποκρισία. Βάλαμε καθήκον μας να αποκαλυφθούν τα αίτια του εγκλήματος στα μάτια όλων των εργαζομένων και της νεολαίας, κόντρα στην κυβερνητική προπαγάνδα, τα παπαγαλάκια της σε ΜΜΕ, που δίνουν γραφικό μεν αλλά αποκρουστικό μακάβριο ρεσιτάλ. Αλλά και στο σιγοντάρισμα που τελικά κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ επαυξάνοντας στο κυβερνητικό αφήγημα περί «ατομικού λάθους»!
Μέσα στα σωματεία, τους συλλόγους και τα σχολεία, στις εργατογειτονιές του Πειραιά και όλης της χώρας, τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έδωσαν όλες τις δυνάμεις τους, ώστε να δοθεί συνέχεια στις λαϊκές κινητοποιήσεις που εκφράζουν την οργή του λαού και της νεολαίας.
Έτσι φτάσαμε και στη συγκλονιστική συμμετοχή εργαζομένων, λαού και νεολαίας στην απεργία την προηγούμενη Τετάρτη σε όλη την Ελλάδα. Έτσι συνεχίζουμε. Το λαϊκό ποτάμι οργής και θυμού που εκφράζεται δείχνει ότι ακόμα τίποτα δεν έχει κριθεί.
Το σύνθημα του Κόμματός μας, “μόνο ο λαός σώζει τον λαό, βαδίζοντας στο δρόμο της ανατροπής με δυνατό ΚΚΕ” αναγεννιέται και δυναμώνει και σήμερα.
Αυτό εκφράζεται όλες τις τελευταίες μέρες με την έγνοια για τις οικογένειες των θυμάτων στα Τέμπη, με την αλληλεγγύη που γέμισε τις πλατείες με εθελοντές αιμοδότες για τους τραυματίες του δυστυχήματος στα Τέμπη, όπως πριν με τη συγκλονιστική στήριξη προς τους γειτονικούς λαούς της Συρίας και της Τουρκίας, που δοκιμάστηκαν από τον καταστροφικό σεισμό, θρηνώντας δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Είναι και ιστορικό συμπέρασμα που γερά πρέπει να κρατήσουν οι νέες γενιές, οι εργαζόμενοι, οι βιοπαλαιστές επαγγελματίες και να το φτάσουν ως το τέλος.
Δεμένη ψυχή τε και σώματι με το ΚΚΕ η Κοκκινιά
Αυτό το σύνθημα η περιοχή εδώ, η Κοκκινιά, το έχει αποδείξει σχεδόν από τα γενοφάσκια της. Η Κοκκινιά, που όπως λένε και οι στίχοι του Απόστολου Καλδάρα: “δεν έχει πάρκα, ψηλά σκαλιά, μόνο εργαστήρια και αργαλειά. Μα βασιλεύει η ομορφιά…”. Μια πόλη που από τη δεκαετία του ’20 κιόλας, είναι δεμένη ψυχή τε και σώματι με το ΚΚΕ, όπως και η ίδια ιστορία της φανερώνει.
Οι Σμυρνιοί, οι Πόντιοι, οι Αρμένιοι και πρόσφυγες από άλλες περιοχές, ήταν κι η πρώτη μαγιά ανθρώπων που με τα ήθη και έθιμά τους από τους τόπους τους, παρ’ όλες τις άθλιες συνθήκες, με μόνο όπλο την αλληλεγγύη τους κατάφεραν να δημιουργήσουν μια πόλη που, όποτε ο λαός το έπαιρνε απόφαση, έγραφε ιστορία.
Εδώ, που πετάχτηκαν χιλιάδες οικογένειες ξεριζωμένων από τη Μικρά Ασία, στην πλειοψηφία τους χήρες με ορφανά, απελπισμένες όχι μόνο με όσα είχαν ήδη ζήσει, αλλά και με όσα είχαν πλέον να αντιμετωπίσουν. Μόνο με την μεταξύ τους αλληλεγγύη κατάφεραν να χτίσουν παραπήγματα και παράγκες για να ζούνε -να επιβιώνουν πιο σωστά- ο ένας απάνω στον άλλον. Και όταν ο βροχερός καιρός πλημμύριζε τον συνοικισμό, πάλι η μεταξύ τους αλληλεγγύη είναι αυτή που έσωνε τα νοικοκυριά.
Αντιμετώπισαν και τον αντι-προσφυγισμό των αστικών κομμάτων της εποχής που έφτανε πολλές φορές τα όρια του ρατσισμού και της υστερίας, ζητώντας –μάλιστα- κάποιες πολιτικές δυνάμεις τον διαχωρισμό των «καθαρόαιμων Ελλήνων» από τους «Τουρκόσπορους», όπως τους ονόμαζαν.
Αν στην αρχή, απελπισμένοι, εναπόθεσαν τη μοίρα τους στα χέρια του θεού, του Βενιζέλου και των πολιτευτών μικρασιατών παραγόντων του Βενιζέλου, σταδιακά και με βάση την εμπειρία τους, απόκτησαν εμπιστοσύνη στη δική τους δύναμη.
Από τη “γέννηση” του πρώτου προσφυγικού συνοικισμού τον Ιούνιο του 1923, το Κόμμα μας τόνιζε πως “η Ελλάδα δεν διαιρείται σε ντόπιους και πρόσφυγες. Η Ελλάδα διαιρείται σε πλούσιους και φτωχούς, σε ανθρώπους που δε δουλεύουν και ζουν και σε ανθρώπους που ολημερίς και ολονυχτίς δουλεύουν και δεν μπορούν να ζήσουν”.
Από την πρώτη στιγμή, το νεοϊδρυθέν τότε ΣΕΚΕ προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις να διαφωτίσει πως ο αγώνας των εργατών προσφύγων, από όποια μεριά της γης κι αν είχαν ξεριζωθεί, είναι κοινός, κόντρα σε Έλληνες και ξένους δυνάστες.
Μαζί, λοιπόν, οι πρόσφυγες εργάτες, μαθαίνοντας από την πείρα των πρωτοπόρων εργατών του Πειραιά, κατάφεραν σιγά- σιγά, να αποκτούν εμπιστοσύνη στη δική τους δύναμη. Στη δύναμη του καταπιεσμένου που ενώνει τα συμφέροντά του μαζί με τους άλλους, με πολλούς εργατικούς αγώνες να σημαδεύουν την περιοχή.
Αν στην αρχή, η υφαντουργίνα από τη Μικρά Ασία ήταν ευχαριστημένη που βρήκε μια δουλειά και ας πληρωνόταν όπως- όπως, κι ας δούλευε ήλιο με ήλιο, μέσα από τις κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης του Πειραιά, συνειδητοποίησε και την ανάγκη του δικού της αγώνα. Έτσι γράφτηκαν οι ένδοξες σελίδες της μεγάλης απεργίας των υφαντουργίνων της Κοκκινιάς το 1933, που κράτησαν 27 μέρες απεργιακής μάχης. Έτσι δόθηκε στη συνέχεια και η πάλη ενάντια στον φασισμό, ο οποίος όλο και επεκτεινόταν και στις γειτονιές του Πειραιά.
Αυτή την περίοδο τα μέλη του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ, για την ανάπτυξη του αντιφασιστικού αγώνα, αξιοποιούν και τα αθλητικά σωματεία όπως τον «Βύρωνα», τον «Πάνα», την «ΑΦΕΝ» και άλλα. Εκείνη την περίοδο ξεχωρίζουν οι ποδοσφαιριστές:
- Νίκος Γόδας του Ολυμπιακού, παιδί ξεριζωμένων από το Αϊβαλί, Λοχαγός στον επίλεκτο 5ο Λόχο Κοκκινιάς που εκτελέστηκε στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας.
- Στέφανος Πατεράκης της Προοδευτικής. Εκτελέστηκε στις 8 Μαρτίου κατά τη μάχη της Κοκκινιάς και
- Σπύρος Κοντούλης της Άμυνας Κοκκινιάς, της ΑΕΚ και της Εθνικής Ελλάδας
- Και πολλοί ακόμα αθλητές του στίβου, όπως: ο αθλητής του μαραθωνίου Ανδρέας Γούτης, που συμμετείχε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου.
Αυτές οι παραδόσεις έγιναν το πρόπλασμα για να γραφτούν μερικές από τις πιο ηρωικές σελίδες της ιστορίας του λαού μας. Η προσφυγούπολη της Κοκκινιάς, από την πρώτη στιγμή της κατοχικής σκλαβιάς, έδειξε ότι δεν πρόκειται να αφήσει τους φασίστες κατακτητές στη γειτονιά χωρίς αγώνα και μάχη!
Η Εθνική Αντίσταση στην Κοκκινιά φούντωσε από νωρίς. Ανδρώθηκε και θέριεψε στο καμίνι του αγώνα. Πήρε σάρκα και οστά με τη συμμετοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού της. Το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, η ΕΠΟΝ, η Εθνική Αλληλεγγύη, κράτησαν ψηλά τη σημαία του αγώνα κατά του φασισμού, που με ελάχιστο και υποτυπώδη οπλισμό έδωσαν σκληρές μάχες και κατάφεραν σοβαρές απώλειες στον εχθρό.
Η Μάχη της Κοκκινιάς, τον Μάρτη του 1944, έχει καταγραφεί ως σημαντική στιγμή στον αντιστασιακό αγώνα. Έμεινε στην Ιστορία για τη μαζική συμμετοχή, την αποφασιστικότητα, το αγωνιστικό πείσμα και τον ηρωισμό των πολεμιστών του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ, οι οποίοι κατάφεραν σοβαρές απώλειες στους κατακτητές και τους ταγματασφαλίτες.
Αφού βρήκαν κυριολεκτικά τον δάσκαλό τους από τον κοκκινιώτικο λαό, οι ναζί κατακτητές και οι ταγματασφαλίτες οργάνωσαν το στυγερό έγκλημα του Μπλόκου.
Τριακόσιοι δέκα πέντε (315) αγωνιστές, ο ανθός της νεολαίας, τα παιδιά του λαού, αλλά και αγωνιστές και αγωνίστριες μεγαλύτερης ηλικίας, έδωσαν τη ζωή τους, στάθηκαν με θάρρος και μαχητικότητα, τόσο μπροστά στο δάχτυλο του ρουφιάνου κουκουλοφόρου καταδότη, όσο και στην κάννη του γερμανικού όπλου στο εκτελεστικό απόσπασμα στις 17 Αυγούστου 1944 στη «μάντρα» της Οσίας Ξένης.
Τους θυμόμαστε όλους και όλες και τους τιμάμε με την καθημερινή μας δράση. Τους εκτελεσμένους του Μπλόκου, αλλά και τους πάνω από 5.000 Κοκκινιώτες και Κοκκινιώτισσες που έδωσαν τη ζωή τους σε μάχες, σε μπλόκα, σε βομβαρδισμούς, σε στρατόπεδα ή πέθαναν από την πείνα.
Και ο κατάλογος με τους αγώνες που έχει δώσει η περιοχή, συνεχίζεται και τα επόμενα χρόνια. Με μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις σε χώρους δουλειάς, που ο λαός της πόλης συνέβαλε στη στήριξή τους. Με πλούσια δράση πριν τη δικτατορία, αλλά και μέσα στην περίοδο της 7χρονης στρατιωτικής δικτατορίας, μέσα και από τον σύλλογο φοιτητών Νίκαιας.
Τη μεγάλη μάχη στα χρόνια της μεταπολίτευσης για την αποχουντοποίηση της εκπαίδευσης, με αποκορύφωμα τη μεγάλη πολυήμερη απεργία πείνας του δάσκαλου Γιάννη Βαγενά, που αγκαλιάστηκε απ’ το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας και της πόλης γενικά με όρους παλλαϊκής κινητοποίησης.
Με απεργιακές μάχες, όπως των εργαζομένων στην «ΠΙΤΣΟΣ» το 1976, όπου 1.000 εργαζόμενοι μετά από 40 μέρες σκληρού αγώνα, με χτύπημα απ’ τον κρατικό μηχανισμό, επέστρεψαν στη δουλειά τους νικητές, αφού ικανοποιήθηκαν τα αιτήματά τους.
Αντίστοιχα το 1980, στην ΕΛΣΑ, όπου 350 μετανάστες εργάτες που δούλευαν χωρίς χαρτιά, προχώρησαν σε απεργία με τη συμπαράσταση και συμμετοχή άλλων 1.000 Ελλήνων συναδέλφων τους. Απεργία που επίσης αγκαλιάστηκε απ’ τον λαό της πόλης.
Μέσα κι από αυτούς τους αγώνες στην ευρύτερη περιοχή, που οι κομμουνιστές έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, αναδείχτηκαν ανά καιρούς και δημοτικές αρχές που στήριξαν κι απ’ αυτήν τη θέση τα δίκαια λαϊκά αιτήματα. Που έδωσαν μάχη για αναγκαίες υποδομές, αντισεισμική θωράκιση, κτήρια για σχολεία, γήπεδα και ελεύθερους χώρους, για μονιμοποίηση εργαζομένων, για να μην επιτραπούν περιβαλλοντικά εγκλήματα στον Πειραιά κ.ά.
Όπως και η μάχη για το τσάκισμα των μαντρόσκυλων του συστήματος, που αμολάνε κατά καιρούς οι εκμεταλλευτές του λαού. Είτε αλλάζουν ονομασία, είτε βρίσκονται σε μια φασιστική οργάνωση, είτε σε πολλές, θα παραμένουν πιστά σκυλιά των αφεντικών τους.
Δεν ξεχνάμε ούτε στιγμή τη δράση των ναζί εγκληματιών εδώ στον Πειραιά. Εχθρός τους οι εργάτες. Φίλοι τους οι εργοδότες και οι εφοπλιστές. Για λογαριασμό τους επιτέθηκαν στους συνδικαλιστές κομμουνιστές του Μετάλλου στο Πέραμα. Για λογαριασμό τους φτιάξανε δουλεμπορικό. Για λογαριασμό τους μιλούσαν στη Βουλή, ζητώντας ακόμα περισσότερες φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές, που ήδη πληρώνουν σχεδόν τίποτα.
Δεν θα ξεχάσουμε ταυτόχρονα και τη λαϊκή δράση που φούντωσε και πρέπει να είναι σε διαρκή εγρήγορση. Για να ξεριζώνεται το ρατσιστικό φασιστικό δηλητήριο παντού και στον Πειραιά των σύγχρονων και ιστορικών εργατικών και λαϊκών αγώνων. Στην Κοκκινιά του Μπλόκου, στο Κερατσίνι της Ηλεκτρικής, στις γειτονιές του Παύλου Φύσσα! Η θέση των φασιστών αυτών υπανθρώπων, είναι στα λαγούμια τους. Φοβισμένοι από τη γροθιά του λαού, να μην τολμήσουν να ξεμυτίσουν.
Αυτά και πολλά ακόμη παραδείγματα έχουν χαραχτεί βαθιά στη συλλογική μνήμη αυτής της πόλης. Αυτή η αγωνιστική παράδοση φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Με τους αγώνες του εργατικού και λαϊκού κινήματος για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και για το λαϊκό εισόδημα, για την υγεία και την παιδεία, ενάντια στους πλειστηριασμούς, στο κόψιμο του ρεύματος, τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.
Σίγουρα δεν χωράνε σε λίγες γραμμές, η Ιστορία και οι αγωνιστικές παραδόσεις αυτού του τόπου. Το σίγουρο όμως είναι, ότι θα έρθουν να προστεθούν και άλλες, απ’ όσους πιάνουν το νήμα στα χέρια τους, βαδίζοντας πάντα εμπρός! Και με το ΚΚΕ πάντα ΕΔΩ, πάντα μπροστά!
Από την αφετηρία αυτής της πόλης, που ερμηνεύει και ο Γιώργος Νταλάρας, ένας από τους μεγάλους καλλιτέχνες που γέννησε αυτή η πόλη:
“Εγώ είμαι γιος της Κοκκινιάς
της προσφυγιάς εγγόνι
και κλαίει η Σμύρνη μέσα μου
σαν πληγωμένο αηδόνι.”
Από τον “Ίσκιο της μάντρας που είναι σίδερο” της «Ρωμιοσύνης» του Γ. Ρίτσου. Μέχρι και σήμερα… «Για αυτές τις καρδιές πουν δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο…» Αυτές οι καρδιές χτυπάνε ακόμα στον σταθερό ρυθμό της αλληλεγγύης, της δημιουργίας, της δουλειάς. Από αυτό το σπιτάκι που χτίστηκε με ιδρώτα, από τα λουλούδια της γλάστρας που με κόπο άνθησαν, αλλά με χαρά δίνεις, από εκείνη τη ολοκάθαρη αγκαλιά στον πόνο του άλλου, από το άνοιγμα του σπιτιού για αυτούς που το έχουν ανάγκη, όπως στους σεισμούς του 1981, από ένα πιάτο φαί, γιατί δεν πρόκαμε η γειτόνισσα. Αυτή είναι η Κοκκινιά. Και σήμερα. Και αύριο.
Την περπατάνε τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Και θα μυρίζει ακόμα γιασεμί. Γιατί ο λαός μας έχει τη φρεσκάδα της αλήθειας του, του πόνου του. Έχει το σίγουρο χέρι της δικαιοσύνης του. Εκατό χρόνια γεμάτα μνήμες, συγκινήσεις, συναισθήματα, κόπους και θυσίες των λαϊκών ανθρώπων. Αλλά και 100 χρόνια γεμάτα ηρωικές σελίδες αγώνων που μας δίνουν ορμή να συνεχίσουμε.
Το «ποτέ ξανά» πρέπει να το πει ο λαός
Το “ποτέ ξανά”, που είπε στο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός για την τραγωδία στα Τέμπη δεν έχει καμία αξία, δεν πείθει κανέναν. Άλλωστε τα έχει ακούσει ο λαός αυτά δεκάδες φορές.
Το πραγματικό και το μόνο αποτελεσματικό “ποτέ ξανά”, μπορεί να το πει μόνο ο ίδιος ο λαός. Με τον μαζικό οργανωμένο αγώνα του και με την πολιτική του στάση σε όλες τις μάχες που έχουμε μπροστά. Με ένα κίνημα που θα βάζει στο στόχαστρο τις αιτίες των τραγωδιών που ζούμε, των προβλημάτων που βιώνει η λαϊκή οικογένεια. Γιατί το σύνθημα που γράφουν στα πλακάτ τους οι μαθητές ότι: «σε μια χώρα θαύμα, ζούμε από θαύμα», αναδεικνύει την πραγματική αντίφαση, την πραγματική αντίθεση.
Τις δυνατότητες που έχουν δημιουργήσει με το μυαλό και τη δουλειά τους οι εργαζόμενοι στη χώρα μας και σε όλον τον κόσμο, και το πώς ζούμε στην πραγματικότητα, όταν κριτήριο στα πάντα είναι το καπιταλιστικό κέρδος.
Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι του Πειραιά έχουν αποκτήσει μεγάλη πείρα όλα αυτά τα χρόνια. Να σκεφτούν την ίδια τη ζωή τους, μέσα από την πείρα τους εδώ στον Πειραιά. Να μάθουν την πείρα και από την πείρα: των ναυτεργατών, των λιμενεργατών, των εργαζόμενων στη ναυπηγική βιομηχανία, στις μεταφορές, στο εμπόριο, στον τουρισμό, την πείρα των αυτοαπασχολούμενων του Πειραιά.
Αλήθεια, τι υπόσχονταν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια, εδώ, στο λιμάνι του Πειραιά;
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι από τη δεκαετία του 2000 υπόσχονταν ότι: εάν υλοποιηθούν οι στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ, η απελευθέρωση στις μεταφορές, το άνοιγμα της αγοράς γενικότερα στη ναυτιλία και ειδικά στην ακτοπλοΐα, με τη λειτουργία του ανταγωνισμού των ομίλων, θα ανανεωνόταν ο ακτοπλοϊκός στόλος της χώρας, θα ενισχυόταν το συγκοινωνιακό έργο στα νησιά, θα οδηγούσε σε φθηνότερα ναύλα και εισιτήρια.
Μάλιστα η πολιτική τους αυτή, το έγκλημα αυτό για τα λαϊκά συμφέροντα, επιταχύνθηκε με αφορμή το ναυάγιο του “Εξπρές Σάμινα”, που στοίχισε τη ζωή σε 81 ανθρώπους. Τι έγινε στην πραγματικότητα; Τα πλοία παραμένουν σαπάκια, τα δρομολόγια σε πολλά νησιά είναι περιορισμένα, τα εισιτήρια είναι στα ύψη.
Ακολούθησε το άλλο μεγάλο λεγόμενο “θαύμα” της Cosco στον Πειραιά, που είχε ως αποτέλεσμα αυτό που ζούμε και βλέπουμε καθημερινά. Δηλαδή, από τη μια για μια ολόκληρη δεκαετία να εκτοξεύονται τα νούμερα των διακινούμενων containers, τα οικονομικά αποτελέσματα να καταγράφουν νέα τεράστια υπερκέρδη για το κινέζικο μονοπώλιο. Και από την άλλη -αντίθετα με τις υποσχέσεις όλων των αστικών κομμάτων- ο λογαριασμός για τον λαό έγραψε: την επέκταση και κυριαρχία των ευέλικτων μορφών απασχόλησης μέσα στο λιμάνι, την επέκταση της εργολαβικής απασχόλησης, τα φθηνά μεροκάματα, την έλλειψη μέτρων υγείας και ασφάλειας, οδηγώντας στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα, δηλαδή στη δολοφονία λιμενεργατών εν ώρα εργασίας.
Η σύγκρουση, λοιπόν, με αυτήν την πολιτική είναι η μόνη εγγύηση για το “ποτέ ξανά” και πουθενά αδικοχαμένοι νεκροί ή σακατεμένοι για τα κέρδη τους.
Και ναι! Απέναντι σε αυτές τις προκλήσεις της εποχής, το ΚΚΕ αναλαμβάνει τη μεγάλη ευθύνη να ηγηθεί της εργατικής – λαϊκής πλειοψηφίας, να συμβάλλει ως πρωτοπορία στην ανατροπή του σημερινού συσχετισμού.
Αυτό τον δρόμο φώτισε ο ηρωικός αγώνας των εργαζομένων της Cosco, όταν κόντρα σε θεούς και δαίμονες, πάλεψαν για το δίκιο τους και έκαναν ένα διεθνές μονοπώλιο να υποχωρήσει. Αυτό τον δρόμο φωτίζουν οι παρεμβάσεις των σωματείων και μαζικών φορέων των εργατογειτονιών του Πειραιά, που μπαίνουν μπροστά για να μην ξεσπιτωθεί κόσμος με τους πλειστηριασμούς. Αυτή είναι και η κατεύθυνση που πρέπει να ενισχυθεί παντού, σε κάθε χώρο δουλειάς, ώστε παντού να “μπορεί ο λαός να σώσει τον λαό”. Για να τα βρουν σκούρα οι εκμεταλλευτές του λαού, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους.
Το ΚΚΕ αναλαμβάνει τη μεγάλη ευθύνη, όχι μόνο να είναι μπροστά στους αγώνες για να αποκρούονται νέα αντιλαϊκά μέτρα, να αποσπώνται κατακτήσεις, να ακούγεται η αλήθεια κόντρα στη λάσπη και το βούρκο της κυρίαρχης προπαγάνδας. Αλλά και κυρίως, για να συνειδητοποιήσει ο λαός τη μεγάλη δύναμη που έχει να καθορίσει τις εξελίξεις προς όφελός του. Όπως γίνεται, ως έναν βαθμό αυτές τις μέρες.
Να γίνει όλο και πιο μαζική η πεποίθηση ότι το “πάμε και όπου μας βγάλουν” τα αστικά κόμματα, βγάζει μόνο σε όλο και χειρότερες καταστάσεις. Ότι ο λαός και η νεολαία είναι για πολλά περισσότερα, τους αξίζουν όλα! Μπορούν να χτίσουν έναν κόσμο όπου όλα αυτά τα τραγικά που βιώνουμε σήμερα, να γίνουν μόνο ένα παρελθόν αυτού του συστήματος που τα βλέπει όλα ως εν δυνάμει κέρδος.
Ναι, λοιπόν, το ΚΚΕ είναι εδώ για να ανοίξει ο δρόμος για να γίνει ο λαός πραγματικός νοικοκύρης στον τόπο του, για να έχει αυτός την εξουσία, για να μπορεί να διαφεντεύει τον πλούτο του, για να μπορούν αυτός και τα παιδιά του να ζουν με ασφάλεια, να χαίρονται τη ζωή τους, να επιστρέφει σε αυτούς ο κόπος της δουλειάς τους.
Ναι, φίλες και φίλοι. Το ΚΚΕ είναι έτοιμο από σήμερα για να συμβάλει, να πάρει μέρος σε μια τέτοια διακυβέρνηση, μιας τέτοιας γνήσιας εξουσίας του λαού. Γιατί έχει πρόγραμμα που βάζει στο επίκεντρο μόνο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Μια εξουσία που ξεμπερδεύει με τους κηφήνες που ζουν από την εργασία των πολλών. Και γι’ αυτό δεν θα τσιγκουνεύεται τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί να τον επιστρέφει στους πολλούς.
Για να ζήσουμε μια ευτυχισμένη ζωή. Για να ανοίξουμε και να περπατήσουμε τις λεωφόρους του μέλλοντος. Για μας. Για τα παιδιά μας. Γι’ αυτούς που ‘φυγαν. Γι’ αυτούς που θα έρθουν. Για τους 57 των Τεμπών. Για όλους τους τιμημένους νεκρούς του αγωνιστή λαού μας. Και για τα αγέννητα παιδιά της Κοκκινιάς κι όλου του κόσμου.
Θα τα καταφέρουμε, θα νικήσουμε! Θα ανοίξουμε όλοι μαζί, όλες οι γενιές μαζί το δρόμο για το μεγάλο, το ωραίο, το συγκλονιστικό, τον σοσιαλισμό!
Τιμή και δόξα στα 100 χρόνια ζωής κι αγώνα της Κοκκινιάς, των ονείρων που θα πάρουν τελικά εκδίκηση.
Γιατί τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν την έχουμε ζήσει ακόμα!
