Δυο κόσμοι που ζουν στην ίδια χώρα – Εσύ με ποιον είσαι;
Με το έθνος των εργατών και του κόσμου της δουλειάς ή με το έθνος των εργαζομένων που ζούνε σαν παράσιτα από τον κόπο μας και ονομάζουν τα συμφέροντά τους “εθνική ενότητα”;
Η διαχωριστική γραμμή είναι στον δρόμο. Μην περιμένεις να την δεις όμως με μπογιά, σαν να ρυθμίζει λωρίδα κυκλοφορίας. Είναι ακόμα πιο εύκολο να την καταλάβεις και να βρεις τη θέση σου σε αυτήν την αντίθεση.
Από τη μια είναι ο κόσμος της δουλειάς, η δική μας τάξη. Αυτή που φτιάχνει όσα βλέπουμε γύρω μας, αλλά δεν μπορεί να την χαρεί. Η τάξη που χωρίς αυτήν γρανάζι δε γυρνά. Και όταν αποκτά συνείδηση της θέσης της και της δύναμής της, μπορεί να φέρει τον ντουνιά ανάποδα. Σε λιμάνια, νοσοκομεία, σχολεία και σχολές -ήδη από την περασμένη βδομάδα. Και όλοι όσοι είναι μαζί της, από το ένα ή το άλλο μετερίζι.
Μερα ανάσα. Στις μπουκαπορτες των πλοίων, στις κλίνες των νοσοκομείων, στις αίθουσες κλουβιά των σχολείων, στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων. Καρφί στο μάτι σας pic.twitter.com/qtz1SkrgGj
— La_Kappa (@La_Kappa_) September 24, 2020
Είναι οι μαθητές που καθαρίζουν από μόνοι τους τα σχολεία, για να μη δώσουν κανένα πάτημα στους επικριτές-συκοφάντες που τους περιμένουν στη γωνία. Και μαζί με τα σκουπίδια, καθαρίζουν και τη λάσπη που τους πετάνε καθημερινά διάφορα παπαγαλάκια από τη μικρή οθόνη με τα μεγάλα ψέματα.
Είναι οι εργάτες στους οποίους έχει αλλεργία το Υπουργείο Εργασίας -ή μήπως της εργοδοσίας;
Είναι οι εργάτες στον επισιτισμό, στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, που γιορτάζουν τα 75 χρόνια της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, αυτής που φτιάχτηκε στον απόηχο της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών και πάνω στα συντρίμμια του φασισμού.
Είναι ο λαός που κατεβαίνει στον δρόμο, για να διακηρύξει ότι τα γεράκια του πολέμου είναι ανεπιθύμητα στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο.
Και απέναντί τους έχουν την τάξη των εκμεταλλευτών και το υπηρετικό, πολιτικό της προσωπικό. Το αστικό κράτος που δίνει ρέστα για τις επιχειρήσεις, αλλά θυμάται πως δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα, όταν έρχεται αντιμέτωπο με τις δικές μας απαιτήσεις. Τουλάχιστον όμως είναι απλόχερο στην υποκρισία και μας τη δείχνει αφειδώς τις μέρες της πανδημίας.
Και όπου δεν πιάνει το ψέμα και η κοροϊδία, πίπτει ράβδος, χημικά, συλλήψεις, ανυπόστατες κατηγορίες.
Αυτοί είναι οι δύο κόσμοι που συγκρούονται στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο. Το έθνος των εργαζόμενων ενάντια σε αυτό των εκμεταλλευτών.
Εσύ σε ποιον από τους δύο αναγνωρίζεις τη δική σου θέση;
