Είναι άλλοι ζουν σε παράνοια οι αντίπαλοι του Πελετίδη – Πρωτόγονος αντικομμουνισμός από το Γρηγόρη Αλεξόπουλο

Το γαρ πολύ της θλίψεως για την επερχόμενη πρωτιά του Κώστα Πελετίδη γεννά παραφροσύνη στους αντιπάλους του και σποτάκια όπου η δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις αν υπερισχύει η καλτίλα ή ο αντικομμουνισμός.

Εκεί που νομίζαμε ότι το «νινί» του Νίκου Νικολόπουλου θα παρέμενε ανυπέρβλητο στα μέχρι στιγμής βίντεο των ανθυποψηφίων του δημάρχου Πατρέων, ήρθε ο παλαιοπασόκος Γρηγόρης Αλεξόπουλος, ο άνθρωπος που μεταξύ άλλων ευχαρίστησε προσωπικά ο Τζέφρεϋ Πάιατ για την ένθερμη υπεράσπιση της ποδηλατάδας του απέναντι στο μοχθηρό μπολσεβίκο δήμαρχο, να αποδείξει πως τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα.

Επενδύοντας στην ψυχιατρικοποίηση της πολιτικής αντιπαράθεσης, το σποτ του Γρηγόρη Αλεξόπουλου εμφανίζει έναν υποτιθέμενο ψηφοφόρο του ΚΚΕ, με εμφανώς χαμένο βλέμμα, να απευθύνεται απεγνωσμένα στο γιατρό που τον εξετάζει ενδελεχώς, ψελλίζοντας «Γρηγόρης, Γρηγόρης».  Ο γιατρός του δείχνει πέντε δάχτυλα, ρωτώντας τον πόσα είναι και ακολουθεί η πανέξυπνη ατάκα του ασθενούς «Ένα είναι το δάχτυλο» (το πιάσατε το υπονοούμενο έτσι;). Στη συνέχεια ο ντοκ ρωτάει «Εγώ, τι είμαι;», όπου θα πήγαινε γάντι το «Είσαι ένας άλλος, ζεις σε παράνοια», αλλά ο δογματικός σταλινικός υποψιάζεται πως είναι δεξιός, γιατί όλο ταμπέλες βάζετε εσείς οι κουκουέδες.

Για όσους ακόμα δεν έχουν πιάσει το βαθύτερο νόημα του αριστουργήματος, ακολουθεί στιχομυθία με το γιατρό να δείχνει κάρτες διάφορων παστέλ αποχρώσεων τις οποίες  ο κομμουνιστής του βίντεο βαφτίζει πάντα κόκκινες.

Φτάνοντας τελικά στη διάγνωση, o επιστήμονας τον ενημερώνει πως «έχει κολλήσει Γρηγόρη», (πάλι καλά που δεν είναι Τακαμούρι δηλαδή), με τον ασθενή να αντιδράει αρχικά, αφού «είναι κολλημένος μόνο με το κόμμα» (όλα στο πιάτο σας τα δίνει πια, τόσα hint έριξε πριν, αλλά είστε άνιωθοι).

Ο γιατρός όμως δε θα αφήσει τον ατίθασο ασθενή στη μοίρα του, που είναι κολλημένος με το Γρηγόρη γιατί «ξέρει πως μόνο αυτός μπορεί να σας κερδίσει», προκαλώντας σοκ στον πωρωμένο κουκουέ. Του γράφει λοιπόν μια συνταγή για «Γρηγόρη Αλεξόπουλο 100 φορές τη μέρα», κάτι που αν μη τι άλλο, εύρημα που δεν παραπέμπει καθόλου σε προσωπολατρεία και άλλα σταλινικά δαιμόνια.

Κι αν ήδη δεν ανατριχιάσατε αρκετά, έρχεται η τελευταία ατάκα να διασφαλίσει το ανατσουτσούριασμα: «Εσείς με ποιον είστε;» ρωτά λοιπόν πριν φύγει ο άρρωστος, για να εισπράξει ένα λιτό και λεβέντικο «Εγώ; Με την Πάτρα».

Ο Αλεξόπουλος και το επικοινωνιακό τους επιτελείο ίσως δε θυμάται πού κατέταξε η  ιστορία όσους θεωρούσαν τον κομμουνισμό αρρώστια και μίασμα που χρειάζεται γιατρικό ή μη και γύψο, θα φροντίσει όμως να τους το θυμίσει σύντομα ο πατρινός λαός με την ψήφο του.