Είναι ο καλύτερος δήμαρχος κομμουνιστής;

Πριν από καμιά βδομάδα κυκλοφόρησε ένα κείμενο στο Menshouse, που αναρωτιόταν αν ο Πελετίδης είναι ο καλύτερος δήμαρχος στην Ελλάδα; Το ερώτημα ήταν βασικά ρητορικό κι απαντιόταν καταφατικά. Ο συντάκτης σημείωνε πολύ σωστά πως χωρίς να κάνει κάποια αντικαπιταλιστική επανάσταση, έχει καταφέρει “μακριά από σταριλίκια και μεγαλοστομίες, από το 2014 μέχρι και σήμερα, να κάνει την Πάτρα ένα πεδίο άσκησης πολιτικής υπέρ των κατώτερων τάξεων”. Και κατέγραφε μια σειρά σημαντικές πρωτοβουλίες στο Δήμο Πατρέων, που κάνουν τη διαφορά.

Αυτό που δε σημείωνε, γιατί δεν ήθελε, ήταν πως όλα αυτά έγιναν, γιατί η Πάτρα έχει έναν κομμουνιστή δήμαρχο. Ή μάλλον για να ακριβολογούμε, μια κόκκινη δημοτική αρχή, γιατί ο δήμαρχος δεν είναι ένας μοναχικός καουμπόι που τα βάζει με τα συμφέροντα, αλλά έχει πίσω του μια ομάδα, ένα επιτελείο και βασικά τον εργαζόμενο λαό της Πάτρας -αυτόν ακριβώς που είχε κινητοποιήσει πχ στη μεγάλη μαραθώνια πορεία ενάντια στην ανεργία.

Δεν ήταν όμως τυχαία παράλειψη. Δεν ήταν κάτι που έτυχε, αλλά πέτυχε. Για την ακρίβεια το κείμενο, παρά τις όποιες καλές προθέσεις του συντάκτη του, καταφέρνει να αποκόψει τον Πελετίδη από το κόμμα του και να τον παρουσιάσει ως κάτι διαφορετικό, κάτι που πηγαίνει έξω από τα κομματικά δεδομένα.

Μας λέει πχ μεταξύ άλλων.

Παραδόξως, αν υπάρχει ένα κόμμα που παραδοσιακά κατηγορείται για απόσταση λόγων και πράξεων, αυτό είναι το ΚΚΕ – και ας μην έχει κυβερνήσει ποτέ. Αν και η κριτική που του γίνεται είναι μέχρι ένα βαθμό άδικη και πολλές φορές υπαραπλουστευμένη, η αλήθεια είναι πως και το ίδιο έχει συμβάλει αρκετά στο να του αποδίδεται αυτή η κατηγορία: η φράση-καραμέλα πως «δεν έχουν ωριμάσει η συνθήκες» και η διαρκής αναβολή των πραγμάτων για έναν μελλοντικό κομμουνιστικό παράδεισο, η αποφυγή με άλλα λόγια άσκησης πολιτικής στο εδώ και στο τώρα με την αιτιολόγηση της ύπαρξης του εχθρικού καπιταλισμού, είναι από αυτά τα άβολα χαρακτηριστικά που το ΚΚΕ δεν μπορεί να αρνηθεί πως έχει.

Δεν είναι κάτι που μπαίνει ως προσωπική εκτίμηση προς συζήτηση, αλλά ως θέσφατο, γενική παραδοχή του εαυτού του, άρα και όλων των άλλων.

Όμως, στις τάξεις του υπάρχει ένας τύπος που έχει καταφέρει να βρίσκεται σε θεσμική θέση και -χωρίς φυσικά να κάνει κάποια αντικαπιταλιστική επανάσταση- να ασκεί μια πολιτική που συμβαδίζει με τις αρχές και τις αξίες του, συμβαδίζει με τη κομμουνιστική λογική πως η πολιτική οφείλει να υπηρετεί τα συμφέροντα των φτωχών και των αδύνατων.

Παρόλα όσα λοιπόν, υπάρχει ένας τύπος… Σα να λέμε “σπορά της τύχης”, ένα μεμονωμένο πρόσωπο, χωρίς πολιτικά χαρακτηριστικά, γιατί το πρώτο μόνο μετράει, ενώ τα δεύτερα δεν πρέπει να μας απασχολούν.

Ό,τι δεν μπορούν να καταλάβουν -πώς γίνεται ένας δήμαρχος να φτιάχνει πχ τόσο φτηνά έργα χωρίς εργολαβίες;- το βάζουν γρήγορα στα δικά τους καλούπια, για να το φέρουν στα μέτρα τους. Και αν οποιοσδήποτε κομμουνιστής ξεχωρίζει, κερδίζοντας ευρύτερη αναγνώριση -κάτι που δεν είναι τόσο σπάνιο- το κάνει παρά κι ενάντια στο κόμμα του.

Γιατί αλλιώς θα έπρεπε να πάνε παρακάτω και να παραδεχτούν πως ο καλύτερος δήμαρχος στην Ελλάδα -αν και το σωστό θα ήταν να μιλάμε για “δημοτική αρχή” όπως είπαμε- είναι κομμουνιστής. Και για αυτό ακριβώς είναι και ο καλύτερος, κάνοντας τη διαφορά σε σχέση με τους άλλους.