Είναι ο καπιταλισμός, ψεκασμένε…

Είμαστε σίγουροι πως μετράμε σωστά τα θύματα της πανδημίας; Ότι μαθαίνουμε την αλήθεια και καταγράφουμε σωστά τα στοιχεία στις επίσημες στατιστικές;

Αν ήμασταν σε άλλη σελίδα, οι αναγνώστες μπορεί να ένιωθαν πως μπήκαν στο νόημα, και ότι ο αρθρογράφος τους κλείνει το μάτι συνωμοτικά -ου μην και συνωμοσιολογικά.
Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;

Γιατί σου λέει…
Όλες οι περιπτώσεις με υποκείμενα νοσήματα χρεώνονται ως θάνατοι εξαιτίας του Covid-19, τα πιο πολλά θύματα είναι ηλικιωμένοι και βαριά πάσχοντες, ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων είναι πολύ διαφορετικός, κοκ…

Ας τα πιάσουμε ένα προς ένα.

Όσοι πιστεύουν πως δε συντρέχει λόγος οργής και ανησυχίας, επειδή πεθαίνουν οι πιο αδύναμοι και ηλικιωμένοι, δεν είναι πολύ μακριά από το να ενστερνιστούν τη λογική πως το είδος μας προχώρησε σε κάποιο είδος αυτοκάθαρσης, για να συνεχίσει να εξελίσσεται χωρίς βαρίδια. Στην πραγματικότητα, δε θα είχαν κάποιο πρόβλημα με έναν σύγχρονο Καιάδα για όσους μένουν πίσω, αρκεί να μην τον πούμε πανδημία. Μπορούμε να ξεπαστρέψουμε τον άνθρωπο μόνοι μας, χωρίς εξωτερική βοήθεια και να χωρίς να μας κλέψει τη δόξα ο κορονοϊός.

Ο αριθμός των θυμάτων είναι όντως πολύ διαφορετικός, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους.

Υπολογίζουμε άραγε όλα τα θύματα της πανδημίας; Αυτούς που καταστράφηκαν οικονομικά; Που βυθίστηκαν στην απόγνωση και τελικά αυτοκτόνησαν; Αυτούς που δεν έπασχαν από κορονοϊό, αλλά πλήρωσαν το μάρμαρο, γιατί τα νοσοκομεία έχουν γίνει ιατρικές μονάδες μιας νόσου;

Ποια στατιστική μετράει τι βρίσκεται πίσω από κάθε θάνατο; Ποιος πίνακας δεν καταχωρεί ως “απλά θύματα” αυτούς που έμειναν σπίτι με εντολή του ΕΟΔΥ και πέθαναν αβοήθητοι; Αυτούς που κόλλησαν τον ιό στη δουλειά τους, χωρίς μέτρα προστασίας; Που στοιβάζονται κάθε μέρα στις συγκοινωνίες, γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή; Αυτούς που ζορίστηκαν γιατί δεν έχουν ΜΕΘ και νοσοκομεία στην πόλη τους και στο νομό τους;

Ποια στατιστική υπολογίζει τις ζωές που καταστρέφονται, τα όνειρα που τσαλαπατούνται, τους μισθούς που κόβονται, την επιπλέον πίεση, τα εργατικά ατυχήματα, αυτούς που έχασαν τα λογικά τους γιατί η τρέλα ήταν το μόνο καταφύγιο από όλα αυτά; Ποιος μετράει τις ψυχικές επιπτώσεις, τις ανθρώπινες σχέσεις που τεντώθηκαν και έσπασαν, φθάρηκαν, διαλύθηκαν; Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που δοκιμάστηκε και σε μια σειρά περιπτώσεις βρέθηκε ελλιποβαρής, γιατί ποιος την έχασε για να την βρουν οι κρατούντες; Αυτούς που έπαθαν κατάθλιψη, αυτούς που δεν άντεξαν, αυτούς που λύγισαν πνευματικά, αυτούς που λύγισαν βιολογικά;

Ποια στατιστική μετρά τις πληγές ενός παιδιού που δεν έχει πρόσβαση σε υπολογιστή και δίκτυο για την τηλεκπαίδευση; Ενός νέου που πέρασε στη σχολή του, για λίγα “ανέμελα χρόνια”, και είναι κλεισμένος σε έναν τόπο που δεν ξέρει και δεν μπορεί να γνωρίσει κανέναν; Ενός καλλιτέχνη που ούτως ή άλλως δύσκολα τα έβγαζε πέρα και τώρα έχει μείνει στην ψάθα, χωρίς λόγο; Ενός… μιας… ενός… μιας…

Και φταίει δηλαδή ο κορονοϊός για όλα αυτά; Προφανώς όχι. Ήταν απλώς η αφορμή για να έρθουν στην επιφάνεια πιο έντονα, να τα δούμε μπροστά μας επιτακτικά. Δεν ήταν αντικειμενικό και αναπόφευκτο να έρθει έτσι η κατάσταση, στα υποκείμενα πρέπει να αναζητήσουμε τις ευθύνες. Τα υποκείμενα που διαχειρίζονται τις συνθήκες -για να τις αλλάξουν ή να τις διαιωνίσουν. Και το υποκείμενο νόσημα μιας σάπιας κι άρρωστης, εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Ένα σύστημα που συνεχίζει να τρώει τις σάρκες του μας, κερδίζοντας ακόμα και από τον θάνατό μας.

Είναι ο καπιταλισμός, ανόητε ψεκασμένε! Και δε χρειάζεται να ψάξεις υπόγεια νοήματα που μας κρύβουν και δε μας δείχνουν. Απλώς να δεις τι συμβαίνει γύρω μας, να το καταλάβουμε και -πρωτίστως- να το αλλάξουμε.