Έξω η ΔΑΠ από τα πανεπιστήμια
Έξω από τα Πανεπιστήμια, όχι τα κόμματα -γενικά κι αόριστα- αλλά τα μονοπώλια κι η ΔΑΠ που δυσφημεί συστηματικά το φοιτητικό συνδικαλισμό, με νοθείες, κολεγιές, συνδιαλλαγές με το καθηγητικό κατεστημένο και τον υπόκοσμο.
Το αντίστοιχο κατόρθωμα του (εκάστοτε) δικομματισμού, σε ευρύτερη κλίμακα στην κοινωνία, είναι ότι κατάφερε να κατακεραυνώνει σαν αμέτοχος τις πελατειακές σχέσεις εξαγοράς ψήφων που ο ίδιος έστησε, κουνάει το δάχτυλο (σαν τον προφήτη του Αρκά) στα δικά του ρουσφέτια και βύσματα, και σηκώνει τη ρομφαία της κάθαρσης και της εξυγίανσης.
Στο μικρόκοσμο του πανεπιστημίου, το φοιτητικό αντίστοιχο αυτής της κατάστασης έχει όνομα και πρόσωπο: ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Η υπόθεση με τη μαζική αντιγραφή των 106 φοιτητών στην Πάτρα είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου, απλό πταίσμα σε σχέση με τη συνολική δράση της, μέσα κι έξω από τα αμφιθέατρα: αρμονικές σχέσεις με μπράβους και τον υπόκοσμο, εκλογικές νοθείες, σεξιστικές αφίσες και συνθήματα, κολεγιές με καθηγητές με ανταλλάγματα, συνδιαλλαγές με τις διοικήσεις των σχολών, φαγοπότια με κάθε πιθανό (νόμιμο άρα ηθικό) μέσο, τραμπουκισμοί…
Με δυο λόγια όλα αυτά που συνηθίζει να χρεώνει η κατευθυνόμενη κοινή γνώμη στο φοιτητικό συνδικαλισμό γενικά, τσουβαλιάζοντας στο ίδιο στερεότυπο χλωρά και ξερά. Ο βίος κι η πολιτεία της ΔΑΠ, που έχει γίνει (παρα)κράτος εν κράτει σε πολλά τμήματα, είναι το βασικό επιχείρημα του κλασικού αφορισμού “έξω τα κόμματα από τις σχολές”.
Το “παράδοξο” είναι πως οι Δαπίτες είναι οι τελευταίοι που θα ενοχλούνταν από μια τέτοια εξέλιξη.
Αφενός γιατί αυτοί οι μηχανισμοί επιβιώνουν και ακέφαλοι, μακριά από τη θυγατρική τους επιχείρηση, και γίνονται ενίοτε πιο αποτελεσματικοί, όταν “αυτονομούνται” από το κέντρο, δείχνοντας έτσι πως είναι ανεξάρτητα πνεύματα που δεν παίρνουν γραμμή, κοκ.
Αφετέρου γιατί το “πανεπιστήμιο-επιχείρηση” ντύνεται με “απολίτικες”, τεχνοκρατικές θέσεις, χρειάζεται μάνατζερ, όχι συνδικαλιστές και γενικές συνελεύσεις. Η πολιτική χρειάζεται σε όποιον θέλει να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Οι υπόλοιποι, όπως η ΔΑΠ, μπορεί να κρύψει πίσω από πάρτι, εκδρομές, σημειώσεις και “κολλητούς” φίλους τη δική της αντιδραστική, πολιτική πρόταση για το ιδιωτικό πανεπιστήμιο.
Έχει αν μη τι άλλο πλάκα να βλέπει κανείς πώς εννοούν την αριστεία και πώς την αποκτούν στην πράξη, οι θιασώτες της σχετικής θεωρίας. Ή πώς αντιστρέφονται οι ρόλοι κι οι “άτεγκτοι υποστηρικτές” της αξιοκρατίας, που ‘πολεμάνε το κομματικό κράτος’, υπερασπίζονται τώρα τη νοθεία ή ζητούν να κριθεί με επιείκεια.
Αλλά δε χωράει χαβαλές και χαλαρή αντιμετώπιση στην επιχείρηση να αξιοποιηθεί το απόστημα της ΔΑΠ, για να βάλουν τα ΜΜΕ την ίδια κασέτα και να φτάσουν στο προκάτ συμπέρασμα: έξω τα κόμματα από τα πανεπιστήμια. Αν υπάρχει κάποιος που πρέπει να μείνει έξω από τα πανεπιστήμια είναι τα μονοπώλια και το πολιτικό προσωπικό τους, τα στελέχη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Που καταργεί από τώρα, στην ουσία, το φοιτητικό συνδικαλισμό, σε όσες σχολές ελέγχει το συσχετισμό δύναμης, και δε διενεργεί σχεδόν ποτέ γενικές συνελεύσεις, για να μην ακουστεί η φωνή των φοιτητών.
