Ελένη Μακρυνιώτη – Τραγγανίδα: «Η Αντάρτισσα Γυναίκα ξεπέρασε τον εαυτό της»
“Για εμάς, που είχαμε την τύχη να περάσουμε αυτή τη θύελλα, πλάι σε γυναίκες και άντρες που αντιμετώπισαν το θάνατο με το χαμόγελο και τη σιγουριά, που μόνο η απόλυτη αγάπη στη ζωή μπορεί να δώσει, η γιορτή της 8 Μάρτη σημαίνει να μην ξεχνάμε ποτέ ότι η γυναίκα έχει τη δύναμη και της αξίζει να μπορεί να την χρησιμοποιήσει.”
Με χαρά και συγκίνηση δημοσιεύουμε κείμενο που μάς έστειλε η μαχήτρια του ΔΣΕ, Ελένη Μακρυνιώτη – Τραγγανίδα, συγγραφέας των βιβλίων «Η Μυρτιά του βουνού, μαρτυρία μιας ανταρτοπούλας» και «Και τώρα πού να πάω;», με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Σήμερα γιορτάζουμε την Ημέρα της Γυναίκας στον απόηχο της μεγάλης επετείου 73 χρόνων από την ίδρυση του ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και ένιωσα χρέος μου να γράψω ό,τι μπορώ και θυμάμαι για κάποιες γυναίκες ξεχασμένες και συκοφαντημένες από το αστικό κράτος. Θα προσπαθήσω να σας παρουσιάσω την Αντάρτισσα και προπαντός τη γυναίκα της υπαίθρου.
Το 1947, κοριτσάκι 14 ετών, παρουσιάστηκα στα τμήματα του θρυλικού Διαμαντή. Τι να πρωτοπώ σε λίγα λόγια για το έπος των γυναικών στον ΔΣΕ, για την απελευθέρωσή της από την καταπίεση και το κοινωνικό κατεστημένο του χωριού, από την πατρογονική δέσμευση. Η Αντάρτισσα, παίρνοντας το όπλο στο χέρι ένιωσε λεύτερη, αλλά και συνειδητοποίησε την μεγάλη ευθύνη της απέναντι στον άνισο και σκληρό αγώνα που είχε να αντιμετωπίσει. Ήξερε ότι θα έπρεπε να δώσει και την ζωή της για να υπερασπίσει τα ιδανικά της και το χρέος που της εμπιστεύτηκαν. Και τα κατάφερε, παρόλο που επί το πλείστον ήταν μικρά και αγράμματα κοριτσάκια.
Κι όμως, αυτά τα κοριτσάκια αναδείχθηκαν σε όλους τους τομείς της αντάρτικης καθημερινότητας. Μεταμορφώθηκαν σε συνειδητοποιημένους Ανθρώπους και εμβάθυναν τα χνάρια που άφησε το Έπος της Εθνικής Αντίστασης στο ζήτημα της γυναικείας χειραφέτησης, με το πιο γνωστό και σημαντικό κατόρθωμα, το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες που κατέκτησε η λαϊκή εξουσία στην Ελεύθερη Ελλάδα.
Η Ελένη Μακρυνιώτη – Τραγγανίδα
Αναδείχθηκαν πρώτες στη μάχη και στα σαμποτάζ, πρώτες στο τραγούδι και το χορό, πρώτες στη μάθηση. Η Αντάρτισσα του ΔΣΕ πήρε την υπόθεση του αγώνα και της ζωής της στα χέρια της. Θα έπρεπε να στέκεται παλληκάρι σε κάθε μάχη και αυτό έκανε. Θυμάμαι ένα κορίτσι από τον Καλλίδρομο, την Ελένη Χρόνη που την εκτέλεσαν στη Θήβα 19 χρονών. Γυρίζοντας από την μάχη κρατούσε το όπλο της όπως η μάνα το μωρό της και τραγουδούσε. Πρώτα το νανούριζε, μετά το μοιρολογούσε και μετά έλεγε τραγούδια του γάμου και «άιντε ντε να χορέψουμε, όλη τη νύχτα πόλεμο, τη μέρα καραούλι και να ‘ρθει το ξημέρωμα να δούμε ποιος μας λείπει».
Η Αντάρτισσα Γυναίκα ξεπέρασε τον εαυτό της, στάθηκε αντάξια δίπλα στον συναγωνιστή της, ίσια προς ίσιο, πλάι πλάι, χωρίς ανταγωνισμούς και πάλεψε για να διώξει τον εχθρό, αλλά να πάρει και τη θέση που της έπρεπε. Όχι σαν σήμερα που θέλουν την γυναίκα να την παρουσιάζουν σαν μαριονέτα, σαν σεξουαλικό εμπόρευμα, καταπιέζοντάς την σε όλους τους τομείς, από την μητρότητα μέχρι την εργασία. Αυτή είναι η θέση της γυναίκας. Αλλά ξέρουνε την δύναμή της και προσέχουνε για να μην τη γνωρίσει κι αυτή. Γι’ αυτό και το πιο σκοτεινό σημείο από το γενικότερο σκοτάδι που έχουν ρίξει στην Εθνική Αντίσταση και στο ΔΣΕ στα σχολειά, είναι ακριβώς οι μεγάλες κατακτήσεις των γυναικών μέσα από αυτές τις εποποιίες.
Για εμάς, που είχαμε την τύχη να περάσουμε αυτή τη θύελλα, πλάι σε γυναίκες και άντρες που αντιμετώπισαν το θάνατο με το χαμόγελο και τη σιγουριά, που μόνο η απόλυτη αγάπη στη ζωή μπορεί να δώσει, η γιορτή της 8 Μάρτη σημαίνει να μην ξεχνάμε ποτέ ότι η γυναίκα έχει τη δύναμη και της αξίζει να μπορεί να την χρησιμοποιήσει.
