Εμείς τον θέλουμε παιδιά το βασιλιά…

-Εμείς τον θέλουμε παιδιά το βασιλιά…

Να πηγαίνει στη Βουλή να πουλάει την Αυγή τώρα που έγινε φυλλάδα αστική.

Μα πώς; Αφού έβαλε πρωτοσέλιδο τον Κάρολο Μαρξ τις προάλλες. Από τον Κάρολο στον Κάρολο ένα μνημόνιο δρόμος. Εκ των οποίων το πρώτο, για να μην ξεχνιόμαστε, είχε συνταχθεί με βάση το αγγλικό δίκαιο.

Ο Κάρολος πήρε κουλούρι, είδε το ροζ σπίτι, τον αρχηγό της ροζ αριστεράς, τον Κουίκ που του είπε ότι είναι οπαδός της Γιουνάιτεντ -γιατι έτσι κάνουν αυτοί που τους ξεβλάχεψε ο Κωστόπουλος. Η Καμίλα γνώρισε την Περιστέρα και κάποια ζώα -που δεν πίστευαν το Λεβέντη αλλά μετά τον έβγαλαν στη Βουλή) στήνουν πάρτι στο διαδίκτυο για να γιορτάσουν την έλλειψη χιούμορ τους.

Και οι Συριζαίοι γιατί χαίρονται και χαμογελούν πατέρα;

Γιατί είναι με τον Κάρολο…

Και για μια σειρά σημειολογικούς λόγους.

Ο θεσμός της βασιλείας είναι τελείως διακοσμητικός και δεν παίζει κανένα ουσιαστικό ρόλο. Ειναι όμως ο θρόνος μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης που ήλθε, είδε και έσφαξε στα Δεκεμβριανά (τότε που διάλεγαν τις αλυσίδες από τα όπλα και την ανυπακοή από τον έρπη) για να κρατήσει όρθια την αδύναμη κι ημιθανή αστική εξουσία.

Ο θεσμός της βασιλείας είναι εντελώς αναχρονιστικός αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ τα πάει καλά με τέτοια φεουδαρχικά κατάλοιπα και αδυνατεί να προχωρήσει ακόμα και στοιχειώδεις αστικοδημοκρατικούς εκσυγχρονισμούς και μεταρρυθμίσεις, όπως το διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, έστω στην ύλη του μαθήματος των θρησκευτικών.

Συνεπώς, ό,τι δεν μπορείς -γιατί δε θέλησες- να πολεμήσεις, αγάπησέ το. Κι αυτήν ακριβώς την αγάπη έρχεται να μας θυμίσει η επίσκεψη του αργόσχολου Βρετανού. Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι σαν την ιστορία που τείνει να επαναλαμβάνεται αρχικά ως (σοσιαλιστική) φάρσα κι έπειτα ως (μνημονιακή) τραγωδία, όπως θα έλεγε κι ένας άλλος Κάρολος -απλή συνωνυμία με αυτόν, όπως κι ο ΣΥΡΙΖΑ με την Αριστερά.

Για αυτό σου λέω. Εμείς τον θελουμε παιδιά το βασιλιά…