Εμίρ Κουστουρίτσα: Ευτυχώς που υπάρχουν ΚΚ σαν αυτό στην Ελλάδα, «για να μπορούμε να διακρίνουμε την αριστερά από την πλαστή αριστερά»
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολούθησε το κοινό του 50ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, στη Θεσσαλονίκη, τη συζήτηση με θέμα «25 χρόνια από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία – Οταν η Τέχνη αντιστέκεται στη βαρβαρότητα» και ομιλητές τον μεγαλύτερο εν ζωή Βαλκάνιο σκηνοθέτη, Εμίρ Κουστουρίτσα, και την Λιάνα Κανέλλη, βουλευτή του ΚΚΕ και δημοσιογράφο. Μια συζήτηση την οποία συντόνισε ο σκηνοθέτης Σήφης Στάμου.
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολούθησε το κοινό τη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων με θέμα «25 χρόνια από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία – Οταν η Τέχνη αντιστέκεται στη βαρβαρότητα» και ομιλητές τον μεγαλύτερο εν ζωή Βαλκάνιο σκηνοθέτη, Εμίρ Κουστουρίτσα, και την Λιάνα Κανέλλη, βουλευτή του ΚΚΕ και δημοσιογράφο. Μια συζήτηση την οποία συντόνισε ο σκηνοθέτης Σήφης Στάμου.
Στην εκδήλωση φωτίστηκαν πλευρές οι οποίες αναδεικνύουν την αξία της καλλιτεχνικής δημιουργίας που αποτυπώνει, εμπνέεται και ζωντανεύει τους αγώνες των λαών ενάντια στη φρίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που γίνεται η φωνή των καταπιεσμένων, στέλνοντας μήνυμα αντίστασης και αγώνα.
Ανοίγοντας τη συζήτηση ο Σήφης Στάμου αναφέρθηκε στην αντίσταση των κομμουνιστών στη Θεσσαλονίκη – και στις άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας – στη δολοφονική μηχανή του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια του βρώμικου πολέμου στη Γιουγκοσλαβία.
Αναφέρθηκε επίσης στον Εμίρ Κουστουρίτσα, ο οποίος έζησε τον πόλεμο από κάθε όψη του, και στη βιωματική σκηνοθετική του ματιά, που μας φώτισε κάθε πλευρά του πολέμου μέσα από τα κινηματογραφικά του κάδρα.
Η Λιάνα Κανέλλη ανάμεσα σε άλλα αναφέρθηκε στην 50χρονη ολόχρυση επέτειο του Φεστιβάλ της ΚΝΕ, το πολιτιστικό γεγονός – προσφορά στην ελληνική νεολαία, στην πατρίδα, στο αύριο αυτού του τόπου. Σημείωσε ότι το ΚΚΕ και η Νεολαία του, ποτέ, ακόμα και τον καιρό της παρανομίας, που τέθηκε εκτός νόμου η ιδεολογία του Κόμματος, στα μαύρα χρόνια του, δεν υπήρξαν underground.
Αναφέρθηκε στον βρώμικο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και στην αντίσταση που προσφέρει η Τέχνη. «Σκεφτείτε ότι διανύουμε μια εποχή όπου το “Εγκλημα και Τιμωρία” του Ντοστογιέφσκι έχει αντιστραφεί: Γεμίσαμε εγκλήματα χωρίς τιμωρία. Αλλά η Ιστορία εκδικείται, και όσο υπάρχει έστω και ένας ΚΝίτης, ένας κομμουνιστής όρθιος στην Ιστορία, δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να την ξαναγράψει και να την ξαναφέρει στα μέτρα του. Και η τιμωρία, όταν θα ‘ρθει, θα ‘ναι τόσο μεγάλη και τόσο σπουδαία όσο το κάρφωμα της σημαίας στην κορυφή του Ράιχσταγκ, κι ας το έχουν απαγορεύσει ως εικόνα καλλιτεχνική όλες οι πλατφόρμες σε όλο τον κόσμο. Παραμένει ένα σύμβολο του αγώνα του λαού και των κομμουνιστών για ψωμί, για παιδεία, για ελευθερία, για δικαιώματα, για λαϊκή εξουσία».
Πρόσθεσε πως οι ταινίες του εξαιρετικά αγαπητού σκηνοθέτη στην Ελλάδα δεν βρήκαν τον δρόμο της διανομής, έτσι ώστε να γίνουν κτήμα όλων των γενεών μέχρι σήμερα, και την ίδια στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη μια επιχείρηση να ξαναγραφτεί η Ιστορία για να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτε από αυτά που πραγματικά συμβαίνουν, να μη βγαίνει στην επιφάνεια το εξωφρενικό αποτέλεσμα του πολέμου, η επιθυμία των ανθρώπων να ζήσουν.
Και σημείωσε ότι πότε των ποτών, καμία τεχνητή νοημοσύνη και κανένα μηχάνημα δεν θα μπορέσει να ερωτευτεί τη ζωή όπως την ερωτεύτηκαν ο Κουστουρίτσα και οι όμοιοί του, οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες, οι κομμουνιστές, οι κομμουνίστριες, που είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τον θάνατο με τραγούδια. Η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να υποτιμήσει την ανθρώπινη νοημοσύνη. «Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου, με κάνει να πιστεύω στ’ αλήθεια ότι όσο υπάρχει έστω και ένας κομμουνιστής, η Τέχνη θα επιζήσει υπηρετώντας τον άνθρωπο και ποτέ το κεφάλαιο. Η Τέχνη στην πρωτοπορία του οπλοστασίου του ιδεολογικού των κομμουνιστών δεν είναι ουτοπία, είναι όπλο, και οι κομμουνιστές ξέρουν και να το κατασκευάζουν και να το κρατούν και να το μεταχειρίζονται», είπε.
Ο Εμίρ Κουστουρίτσα δήλωσε πολύ χαρούμενος που βρίσκεται ανάμεσα σε κομμουνιστές και πρόσθεσε ότι ευτυχώς που υπάρχουν Κομμουνιστικά Κόμματα σαν αυτό στην Ελλάδα, «για να μπορούμε να διακρίνουμε την αριστερά από την πλαστή αριστερά».
Αναφερόμενος στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, είπε πως η Σερβία ήταν από τις χώρες που αντιστάθηκαν στην παγκοσμιοποίηση και αυτός ήταν ο λόγος που ο Μιλόσεβιτς φυλακίστηκε και δολοφονήθηκε. «Αλλά σήμερα η Σερβία είναι παράδεισος για τους επενδυτές, όχι για την ηθικότητα», τόνισε και πρόσθεσε: «Τώρα έχουμε μια κυβέρνηση που υποστηρίζει τους επενδυτές και τους δίνει χρήματα για να επενδύσουν, και από εκεί που ήμασταν η πρώτη χώρα που αντιστεκόταν στην παγκοσμιοποίηση, τώρα γίναμε η χώρα η οποία στηρίζει την παγκοσμιοποίηση».
Αναφέρθηκε στον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την πρωτοκαθεδρία και στα δεινά που φέρνει για τους λαούς. Και, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, μίλησε και για τον ρόλο του φασισμού και των ναζί διαχρονικά, τη στήριξη που πάντα είχαν από το μεγάλο κεφάλαιο, καθώς αποτελούσε πολύτιμο εργαλείο στα χέρια του.
Στάθηκε τέλος στη δύναμη της κομμουνιστικής ιδεολογίας, που καταφέρνει να εκφράζει – όπως είπε – το συναίσθημα και τη λογική στη Μεσόγειο. Να μοιράζεται τον αλτρουισμό, να παρέμβει θετικά στη ζωή των ανθρώπων.
