Ένα μεγάλο, ωραίο, συγκλονιστικό Φεστιβάλ

-Σκόρπιες, κωδικοποιημένες εντυπώσεις ως υστερόγραφα για την κορύφωση του 48ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή στο Πάρκο Τρίτση

Μπορεί ο τίτλος να μοιάζει λίγο με περιγραφή του Δ. Χατζηγεωργίου (σαν το χιτσκοκικό, θριλερικό, γκρανκινιολικό φινάλε), ήταν όμως ένα Φεστιβάλ που δικαιολόγησε όσο λίγα το σύνθημά του. Εξ ορισμού πολύ ωραίο, πιο μεγάλο από ποτέ και σχεδόν συγκλονιστικό σε κάποιες στιγμές. Τρεις ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο -και δεν εννοούμε τον δικό μας μικρόκοσμο αλλά δεκάδες χιλιάδες επισκεπτών. Και είναι κρίμα που δεν το περιέγραψε όντως ο Χατζηγεωργίου να μας πει για τις 45 μοίρες και τις άλλες τόσες μυριάδες που έρχονταν κάθε μέρα.

Ας ξεκινήσουμε ένα μικρό μωσαϊκό, να δούμε τι θα χωρέσει -και ποιες ψηφίδες θα μείνουν απέξω.

-Ο Πασχαλίδης έχει καθιερώσει να βγαίνει σε δύο διαφορετικές, συνεχόμενες συναυλίες την ίδια μέρα. Στο ενδιάμεσο, όταν κατεβαίνει από τη σκηνή για διάλειμμα, μπορεί να έχει χρέωση στα σουβλάκια, και στο τέλος να βοηθάει και στο ξεστήσιμο. Σαν τους μπασκετμπολίστες που βγάζουν μία διοργάνωση με την ομάδα των Νέων και μετά συνεχίζουν χωρίς ανάσα με την Ανδρών. Ή σαν αυτούς που βγάζουν μια σειρά με μαραθώνιο επεισοδίων και μετά “σβήνουν” με μια ταινία.

-Η εμφάνιση του Ρόκκου, δίπλα στον Πασχαλίδη, ήταν ευχάριστη έκπληξη, κυρίως για την ερμηνεία του στο “Βρέχει στη φτωχογειτονιά” και όσα είπε για τη συμμετοχή του. Ότι ήρθε δηλαδή για να κάνει χαρούμενη μια ψυχή εκεί πάνω. Κάτι που δείχνει πόσο ισχυροί είναι οι δεσμοί που φτιάχνει η στράτευση σε αυτό το Κόμμα -και ας μην είναι υλικοί, με την έννοια του ανταλλάγματος. Κι ότι -όπως έλεγε ο Σπύρος- καλό είναι να τα έχεις καλά με το Κόμμα. Όχι για τις προσβάσεις που δεν έχει -εκτός και αν το εγκαταλείψεις εγκαίρως για να εξαργυρώσεις τα ένσημα που κόλλησες σε αυτό- αλλά γιατί η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα…

Ναι αλλά γιατί δεν είπε ο Ρόκκος το “Μαρία-Μαράκι-Μαριώ”;
-Ξέρω εγώ; Γιατί το έχει συνδέσει με τη Δαμανάκη…
Είπε όμως το “έννοια μου, καραμελένια μου”. Εντάξει;

-Ο Φοίβος Δεληβοριάς θυμήθηκε τους κομμουνιστές με τους οποίους μεγάλωσε στην οικογένειά του και την Καλλιθέα (και ήταν τόσο συγκινητική αναφορά, που δεν πειράζει αν κάποιοι πήγαν στο “Εσ.”), ενώ ευχαρίστησε το ΚΚΕ που κρατά ζωντανή τη φλόγα του εργατικού κινήματος εδώ και έναν αιώνα! Την ίδια στιγμή ο Νταλάρας έλεγε από τη σκηνή πως ο Κουτσούμπας λέει σωστά πράγματα, που κάποιοι δε θέλουν να ακούσουν, γιατί λέει αλήθειες. Για να το λέει ο Γιώργος, κάτι θα ξέρει, μάλλον από πρώτο χέρι. Αλλά ας μείνουμε σε αυτά που μας ενώνουν, όπως μια παλιά εμφάνισή του, στην πρεμιέρα του ραδιοφωνικού 902.

-Ο Μητσοτάκης ο καλός -όπως λέμε η Παπαρήγα η καλή, αλλά καμία σχέση- είπε ότι είχε να έρθει πολλά χρόνια σε αυτή τη σκηνή, αλλά τώρα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ ταξική συνείδηση και αγωνιστικότητα. Ενώ ο Σαλβαδόρ από τα “Μωρά στη Φωτιά”, που είχε άλλα τόσα χρόνια να έρθει, έφυγε λέγοντας με βιωματικό πόνο ψυχής “ΟΧΙ στα drugs”. Αν και τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον “πόνο ψυχής” όσων έχουν ιδιοκτησιακή αντίληψη περί τέχνης και λύσσαξαν μαθαίνοντας ότι έπαιξε στο Φεστιβάλ -και εις διπλούν μάλιστα- η “Μπασταρδοκρατία”.

-Αυτά τα τελευταία έγιναν στη ροκ συναυλία της νεανικής σκηνής υπό την επιμέλεια των Κολεκτίβα, η οποία μάζεψε διάφορους μιλένιαλς και “μπούμερς” (μάνα, αυτό σημαίνει “μπαρμπάδες”, να ξέρεις), γιατί η πραγματική ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις. Ένας από τους καλλιτέχνες το σχολίασε μάλιστα, ότι περίμενε να μαζευτούν μόνο boomers, αλλά είδε αρκετούς νέους. Το βασικό εξάλλου δεν είναι πόσο είσαι αλλά πόσο νιώθεις. Λίγο γερασμένος, πνευματικά κουρασμένος (σαν τον Μαζεστίξ), αλλά μικρός και αταλάντευτα ανώριμος σαν τις συνθήκες που αρνούνται πεισματικά να ωριμάσουν. Και αιώνιο “έφηβο γεράκι”, σαν τον Βασίλη που πήρε τη στάση του Εσταυρωμένου στην κεντρική σκηνή και από κάτω οι θεατές παραληρούσαν και “ζούνε για να τον ακούνε”, ακόμα και όταν σπάνε οι χορδές του σαν γυαλί.

-Μπορεί σε κάποιους να φαινόταν γερασμένος ακόμα και ο τίτλος της συναυλίας (ροκ, ο διαχρονικός ήχος της αμφισβήτησης). Αλλά για τη δική μου γενιά που έδωσε μαζικά το “παρών”, δεν ήταν απλά συνειδητή επιλογή αλλά μονόδρομος “να πάμε να κάτσουμε με τη γερουσία”, γιατί η (κοινωνική, ου μην και ταξική) θέση μας είναι εκεί. Αν θέλετε, βάλτε γύρω μας και προθήκες να μας προστατεύουν, σαν απολιθώματα. Ή βάλτε μας στον εξώστη, δίπλα στους γέρους του Μάπετ-Σόου, να σχολιάζουμε τα φεστιβαλικά τεκταινόμενα. Η νιότη του κόσμου δεν έχει ηλικία άλλωστε…

-50 χρόνια περιμέναμε αυτή τη βραδιά…
Σχεδόν 50 χρόνια βάσανα και καημοί…

Και μερικοί μπορεί να είναι όντως τόσο ή να τα πλησιάζουν. Και να νιώθουν σαν τον Λένιν, πριν τις παραμονές της Οχτωβριανής Επανάστασης, που τον φώναζαν ήδη γέρο, και αυτός έλεγε στις νεότερες γενιές πως αυτές θα προλάβουν την επανάσταση, που δε θα αξιωνόταν να ζήσει ο ίδιος…

-Εγώ θυμήθηκα τα Φεστιβάλ στο μεταίχμιο του αιώνα, που οι σφοι έμπαιναν εθελοντικά περιφρούρηση στα “Μωρά στη Φωτιά”, για να χτυπηθούν με το κοινό, έχοντας το άλλοθι της χρέωσης. Κι οι Αθηνέζοι θυμήθηκαν τα δικά τους νιάτα στα Ιλίσια, που μας τρόλαραν -εμάς τους Βόρειους- και τραγουδούσαν με βαρύ λάμδα “λα-λα, λα-λα”, στο “Κάτω στην Πόλη”.

-Και αν θες να ξέρεις δεν είμαστε γέροι. Είμαστε απλώς μια ήσυχη γενιά, που σηκώνει το χέρι της χωρίς να ουρλιάζει στις ερωτήσεις της Μποφίλιου για την ηλικία μας. Που δεν κάνει θόρυβο για τον θόρυβο, ούτε θυμίζουν θόρυβο αυτά που ακούει, γιατί είναι (πιο) μελωδικά (Ok, boomer)… Μια γενιά που δεν ανάβει συνέχεια καπνογόνα, γιατί σέβεται τον Μπρους Ντίκινσον και τα χρόνια του ή το αναπνευστικό του πρόβλημα, όταν πιάνει ψιλές νότες. Χτυπιέται ήρεμα και απλά, παίζοντας αθώα “αμπαλαέα”, με εξίσου αθώες εξαρθρώσεις ώμων. Κι αν πετάξει και ένα μπουκάλι νερό παραπάνω, μας κάνει ευγενική παρατήρηση το συγκρότημα από τη σκηνή.

“Παιδιά προσοχή με τα μπουκάλια, θα γίνει μαλακία…”

Αιωνία μας η μνήμη…

-Την ίδια στιγμή, στη μαθητική σκηνή έπαιρνε σκυτάλη η ακόμα μικρότερη γενιά, που διαβάζει “Κόκκινο Αερόστατο” (και δεν τους λένε πλέον Νέους Πρωτοπόρους, αλλά “σκίουρους, και “Να σου πω κάτι; Δεν τους φτιάχνουν πλέον όπως παλιά…) και ακούει Κοινούς Θνητούς.

Και ενώ κάθε φορά σκέφτεσαι πως οι ΚΘ το τερμάτισαν, την επόμενη βρίσκουν κάτι καινούριο για να σου σηκώσουν την τρίχα. Αυτή τη φορά ανέβασαν στη σκηνή μικρά παιδιά, που δεν έκαναν μια απλή “παιδική χορωδία”, αλλά τους ΚΘ του μέλλοντος, τις αλυσίδες στους δρόμους που θα σπάσουν τις αλυσίδες που μας δένουν “σε αυτή τη μηχανή”…

"Του κόσμου οι λαοί…"
Από τους Κοινούς Θνητούς με τα μικρά παιδιά στη σκηνή να κάνουν τη διαφορά#festival_kne pic.twitter.com/LPgQ850aon

— sfyrodrepano (@sfyrodrepano) September 24, 2022

Και δεν υπάρχει τίποτα πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο από το να βλέπεις παιδιά που μπορεί να ήταν αγέννητα ακόμα στη δολοφονία του Φύσσα, να φωνάζουν ρυθμικά “ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί”, και μετά να το φωνάζουν και μπροστά στη Μάγδα Φύσσα.

Αυτά τα παιδιά έρχονται από πολύ μακριά και φωνάζουν ρυθμικά επί σκηνής με τους Κοινούς Θνητούς

Ο Παύλος ζει
Τσακίστε τους Ναζί#festival_kne pic.twitter.com/hiUSU9PluO

— sfyrodrepano (@sfyrodrepano) September 24, 2022

-Η Μάγδα ήταν από τα πρόσωπα αυτού του Φεστιβάλ και έδειχνε να το ζει με την ψυχή της.

Μίλησε εγκάρδια με την Αλέκα στο τραπεζάκι της ΟΓΕ, ρώτησε αν μπορεί να παρέμβει στην εκδήλωση με τις μητέρες των δολοφονημένων γυναικών, σχολίασε ότι και τον δικό της γιο τον έφαγαν οι φασίστες, δηλαδή τα ίδια άτομα που δολοφονούν και τις γυναίκες. Συγκίνησε όσους ήταν στο κοινό, βλέποντας μια κοπέλα δακρυσμένη να της κάνει επίθεση αγάπης και να της δωρίζει κάτι στο τέλος. Ενώ έκανε μέχρι και πλάκα με τους ράπερ από το περίπτερο του Παύλου (Killah P.) που την ακολουθούσαν εκείνη τη στιγμή.

-Τι έγινε ρε παιδιά, απέκτησα και συνοδούς;

-Την ίδια ώρα, στην εκδήλωση για τη Σρι Λάνκα, μαθαίναμε πώς μπορεί κανείς να καταστρέψει μια χώρα, χωρίς να μεσολαβήσει φυσική καταστροφή, εισβολή ή κάτι παρόμοιο. Ακούγαμε μερικά εξωτικά ονόματα και τοπωνύμια, όπως “Γιουκανταντανάβι” και “Κοτελαουλάλα”, αλλά η ρίζα του προβλήματος είναι παντού η ίδια και δεν είναι καθόλου εξωτική. Το μόνο που μπορεί να διαφέρει είναι η στρατηγική που διαμορφώνεται σε κάθε χώρα, για να νικήσεις τον κοινό εχθρό. Αλλά ακόμα και αν διαφωνείς κάθετα με τις επιλογές των συντρόφων σου, δεν μπορείς να μη σεβαστείς τον σκληρό αγώνα επιβίωσης που δίνουν, αντιμετωπίζοντας καθημερινά τον κίνδυνο της (βιολογικής αλλά όχι πολιτικής) εξόντωσης.

-Αν και το πιο σοβαρό στρατηγικό λάθος είναι να αφήσεις για αύριο κάτι που βρήκες σήμερα στη Διεθνούπολη, με την αυταπάτη πως θα το βρεις ξανά αύριο και δε θα έχει τελειώσει. Είτε μιλάμε για μπλουζάκι, είτε για αναπτήρες με τον Λένιν, μπλουζάκια με τον Στάλιν, αφίσες με το σοβιετικό Κίεβο, κοκ.

-Στη μαθητική σκηνή ο Μιθριδάτης άρχισε να απαριθμεί τις σκηνές που έπαιξε στο φετινό Φεστιβάλ. Φλώρινα, Κοζάνη, Θεσσαλονίκη και φινάλε με την Αθήνα. Κι αν το καλοσκεφτείς, αυτό δεν ήταν απλή φεστιβαλική περιοδεία, αλλά επιτελικό σχέδιο του ΔΣΕ, που ξεκινάει με την κατάληψη περιφερειακών πόλεων στην Πίνδο, κάνει έδρα της κυβέρνησης του βουνού τη Θεσσαλονίκη και καταλήγει νικηφόρα με την κατάληψη της πρωτεύουσας. 80 χρόνια περιμέναμε για αυτήν τη στιγμή…

-Τον επίλογο, με το γκρανκινιολικό, χιτσκοκικό, θριλερικό φινάλε, τον έγραψαν τα ικαριώτικα του Φάκαρου τις πρώτες πρωινές ώρες (κατά τις 5 σύμφωνα με τους παρόντες), για να θυμίζουν όλα κάτι από τα παλιά Φεστιβάλ στην Πανεπιστημιούπολη, τότε που τρέχαμε ανέμελοι στα Ιλίσια Πεδία, με ξέπλεκες κοτσίδες και ανάποδα τα φλάι, για την ψυχρούλα του Σεπτέμβρη -που φέτος είχε κάτι από το κρύο της Νιάλας.

Το σχέδιο έλεγε να τελειώσουν νωρίτερα όλες οι σκηνές (και ναι, το πρώτο που έκλεισε ήταν το πρόγραμμα της Νεανικής, με τους όχι και τόσο νέους), για να κατευθυνθούν οι ξενύχτηδες προς τη Λαϊκή Σκηνή, ακολουθώντας τον ήχο των κλαρίνων και τη μυρωδιά από τα σουβλάκια (ή τις παντσέτες, τα κεμπάπ και τα λουκάνικα). Αυτό που δεν έλεγε το σχέδιο ήταν πού θα χωρούσαν όλοι αυτοί και αν μπορεί να κάτσει όλος αυτός ο κόσμος κάτω από τις ελιές, πάνω στις ελιές και όπου αλλού έβρισκε ένα κομμάτι μικρής γης (σαν τον Μπρέζνιεφ ή τον Αρχιμήδη που ήθελε να την κινήσει). Μη μου τους λουκουμάδες τάραττε… (Κι αυτοί κύκλοι είναι).

-Αλλά εμείς θα χρειαστούμε πιθανότατα άλλη μια ανάρτηση, για τον δικό μας επίλογο στις φετινές φεστιβαλικές εντυπώσεις. Εκκρεμεί άλλωστε μια εξήγηση για το ποιος είναι αυτός ο σύντροφος, ποιος είναι αυτός ο τύπος και τι έκανε στη Διεθνούπολη μια τέτοια μυθική μορφή…

Υγ: Αστερίξ, θα βρέξει. Τα drone πετάνε χαμηλά…