Ένας χρόνος πολέμου στη Μέση Ανατολή: Ποιος παίζει με τον «σύρτη» στις «πύλες της κολάσεως»;
Και επειδή γίνεται και επίκληση των «εθνικών συμφερόντων» από την κυβέρνηση και τους συμμάχους της σε ό,τι αφορά τη στήριξη του Ισραήλ, πρέπει ρητά να τονίσουμε πως κανένα «εθνικό συμφέρον» της Ελλάδας ή άλλης χώρας δεν δικαιολογεί τη σφαγή 17.000 παιδιών και άλλων τόσων γερόντων και γυναικών…
Άρθρο του Ελισαίου Βαγενά, μέλους της ΚΕ και υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ
Αυτές τις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που η ισραηλινή πολεμική μηχανή, με το πρόσχημα της επίθεσης της Χαμάς, προχώρησε σε μια γιγαντιαία επιχείρηση στη Λωρίδα της Γάζας, σκοτώνοντας χιλιάδες αθώους, άοπλους ανθρώπους, μικρά παιδιά, γυναίκες και γερόντους. Δεν δίστασε το κράτος – τρομοκράτης, που βομβαρδίζει νοσοκομεία, να εγκληματεί στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας» και να επικαλείται το παράδοξο για κατοχική δύναμη «δικαίωμα στην αυτοάμυνα».
Στον έναν αυτόν χρόνο είχαμε στα παλαιστινιακά εδάφη:
Νεκρούς: 41.689 στη Λωρίδα της Γάζας, εκ των οποίων 16.891 παιδιά, 11.458 γυναίκες, 2.419 ηλικιωμένοι, 986 άνθρωποι που ανήκαν στο ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό, 174 δημοσιογράφοι, 496 εκπαιδευτικοί, 203 από το προσωπικό της UNRWA.
Στη Δυτική Οχθη ο αριθμός των νεκρών είναι 722.
Ο συνολικός αριθμός των νεκρών σε Γάζα και Δυτική όχθη είναι 42.411.
Ο συνολικός αριθμός των αγνοουμένων στη Λωρίδα της Γάζας είναι 10.000, εκ των οποίων 4.700 είναι γυναίκες και παιδιά.
Τραυματίες: Στη Γάζα 96.625, εκ των οποίων 6.168 παιδιά, και στη Δυτική Οχθη 5.750, εκ των οποίων 660 παιδιά.
Υλικές καταστροφές: 297.000 μερικώς κατεστραμμένες κατοικίες, 87.000 πλήρως κατεστραμμένες κατοικίες, 25.010 κατεστραμμένα κτίρια. 34 νοσοκομεία εκτός λειτουργίας, εκ των οποίων τα 25 κατεστραμμένα. 610 κατεστραμμένα τζαμιά και 3 κατεστραμμένες εκκλησίες. 200 κατεστραμμένα κυβερνητικά κτίρια. 122 κατεστραμμένα σχολεία και πανεπιστημιακά κτίρια. 344 μερικώς κατεστραμμένα σχολεία και πανεπιστημιακά κτίρια. 131 κατεστραμμένα ασθενοφόρα.
Σε αυτούς τους 12 μήνες το Ισραήλ, που κατέχει παράνομα εδάφη της Παλαιστίνης, του Λιβάνου και της Συρίας, έκανε τα πάντα για να προκαλέσει μια γενικότερη ανάφλεξη στην περιοχή, χτυπώντας και μέσα σε Συρία, Λίβανο, Ιράν.
Ιδιαίτερα η ισραηλινή επιχείρηση με την κωδική ονομασία «Νέα Τάξη Πραγμάτων», με την οποία δόθηκε το φονικό πλήγμα στον ηγέτη της Χεζμπολάχ, Χ. Νασράλα, δείχνει μεταξύ άλλων έναν ευρύτερο σχεδιασμό που έχουν η άρχουσα τάξη του Ισραήλ και οι σύμμαχοί της. Ξεκινώντας από τον Οκτώβρη 2023, το κατοχικό κράτος του Ισραήλ επιδιώκει να σκιαγραφήσει μια νέα κατάσταση με βασικό εργαλείο την κλιμάκωση και διεύρυνση του πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Οι στόχοι του Ισραήλ
Κομβική και διαχρονική στόχευση της αστικής τάξης του Ισραήλ είναι η ακύρωση της λύσης των δύο κρατών και γι’ αυτό δεν διστάζει να προωθήσει τη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης στη Λωρίδα της Γάζας, ανασύροντας ακόμη και το ενδεχόμενο να εκτοπίσει στην έρημο όσους Παλαιστίνιους γλιτώσουν από τη φωτιά του πολέμου, τις ασθένειες και κακουχίες της «ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο».
Δεν μένει, όμως, μόνο στην υλοποίηση αυτής της σημαντικής στόχευσης, αλλά εκτιμά ότι σήμερα έχει την πολιτικο-στρατιωτική και οικονομική δύναμη να επιβάλει έναν τέτοιο σχεδιασμό, που θα αναδείξει το Ισραήλ σε βασική δύναμη σε όλη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Στόχο που επιδιώκει να τον πετύχει πότε με το «καρότο» των οικονομικών συμφωνιών, τύπου «Αβραάμ», και πότε με το «μαστίγιο» της στρατιωτικής επιθετικότητας, της εισβολής και κατοχής ξένων εδαφών και της στρατιωτικής αποδυνάμωσης άλλων ανταγωνιστικών αστικών καθεστώτων της περιοχής, όπως είναι το Ιράν.
Να θυμίσουμε ότι οι «συμφωνίες του Αβραάμ» σχετίζονται με έναν σχεδιασμό αμερικανο-ισραηλινής έμπνευσης, στη βάση του οποίου μια σειρά από αραβικές χώρες αναγνώρισαν και σύναψαν σχέσεις με το Ισραήλ. Το 2020 ήταν το Μπαχρέιν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μαρόκο και το 2021 το Σουδάν. Ακόμη πιο πριν Ιορδανία και Αίγυπτος είχαν αποκαταστήσει σχέσεις με το Ισραήλ, ενώ σχεδιαζόταν πριν από τον Οκτώβρη του 2023 και η προσχώρηση της Σαουδικής Αραβίας σε αυτές τις συμφωνίες, που αποσκοπούν στην αύξηση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και της κερδοφορίας των καπιταλιστών της περιοχής και ταυτόχρονα ενίσχυαν την πολιτική θέση του Ισραήλ, με τη χάραξη του «ινδικού εμπορικού δρόμου», που θα περνάει από τα ισραηλινά λιμάνια, ενώ διευκόλυναν τις ΗΠΑ στους σχεδιασμούς τους στον ανταγωνισμό με την Κίνα και το Ιράν.
Μεγάλος χαμένος ήταν ο λαός της Παλαιστίνης, μιας και στην πράξη κέρδιζε έδαφος η εγκατάλειψη των αποφάσεων του ΟΗΕ για την ίδρυση του παλαιστινιακού κράτους και προκρινόταν η συνέχιση της ισραηλινής κατοχής με την επακόλουθη καταπίεση του λαού της Παλαιστίνης.
Η επιχείρηση γενοκτονίας κατά του λαού της Παλαιστίνης, που εξαπέλυσε το Ισραήλ, επισείοντας το επίπλαστο «δικαίωμα της αυτοάμυνας» μετά την επίθεση της Χαμάς, προκαλώντας τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων αμάχων, μεταξύ αυτών χιλιάδες μικρά παιδιά, οδήγησε το «καρότο» στο «ψυγείο». Στα χέρια του Ισραήλ και των ΑμερικανοΝΑΤΟικών συμμάχων του βρέθηκε το «μαστίγιο» της πολεμικής αναμέτρησης.
Σε κάθε περίπτωση ο σκοπός παραμένει ίδιος και συνδέεται με την αναβάθμιση του ρόλου της αστικής τάξης του Ισραήλ, που εκτιμά ότι μπορεί να αξιοποιήσει τη γεωγραφική θέση της χώρας ως διαμετακομιστικού κόμβου Ασίας – Ευρώπης.
Αυτό μας έδειξε και ο Νετανιάχου στο βήμα της πρόσφατης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, κρατώντας στο ένα του χέρι τον χάρτη της «ευλογίας», που απεικόνιζε για το Ισραήλ αυτόν τον διαμετακομιστικό ρόλο Ασίας – Ευρώπης, για τον οποίο ενδιαφέρονται και οι ΗΠΑ. Στο άλλο χέρι κρατούσε τον χάρτη της «κατάρας», στον οποίο συμπεριέλαβε (με μαύρο χρώμα) Λίβανο, Ιράν καθώς και Συρία, Ιράκ, που, σύμφωνα με την ισραηλινή «ανάγνωση», εκφράζουν τα ανταγωνιστικά συμφέροντα.
Συμπερασματικά, το πώς και γιατί τα πράγματα έφτασαν στο σημείο και ολόκληρη η Μέση Ανατολή θυμίζει «μπουρλότο» δεν συνδέεται απλώς με τον σχεδιασμό της αστικής τάξης του Ισραήλ. Πρόκειται για ένα μεγάλο «κομμάτι» μιας ευρύτερης διαπάλης ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και ανάμεσα στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλιστικό άξονα (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) και στον υπό διαμόρφωση ευρασιατικό (Κίνα, Ρωσία κ.ά.).
Η αναμέτρηση έχει ήδη δώσει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, που βρίσκεται για 3η χρονιά σε εξέλιξη, ενώ κατά καιρούς πυροδοτεί αντιπαραθέσεις γύρω από το μέλλον της Ταϊβάν και τη μοιρασιά των ΑΟΖ στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας (ή της Ανατολικής Θάλασσας), αλλά και αλλού, όπως στην Αφρική (π.χ. στη ζώνη του Σάχελ), στην Αρκτική κ.α.
Για την περιοχή της Μέσης Ανατολής
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο πλευρές καμουφλάρεται με διάφορα προσχήματα, όπως της «πάλης κατά της τρομοκρατίας» και του «δικαιώματος της αυτοάμυνας», που αξιοποιούν σκοπίμως το κατοχικό κράτος του Ισραήλ και οι σύμμαχοί του, ή της διαμόρφωσης ενός «αντιιμπεριαλιστικού άξονα», που διεκδικεί έναν «δίκαιο, πολυπολικό κόσμο», που επικαλείται η άλλη πλευρά της ιμπεριαλιστικής αναμέτρησης.
Στην πραγματικότητα, η διαπάλη αφορά τη διαμάχη των δύο πλευρών για την πρόσβαση στον ενεργειακό και ορυκτό πλούτο, μεταξύ άλλων και αυτών της περιοχής της Μέσης Ανατολής, μιας και σύμφωνα με εκτιμήσεις το 49,5% των παγκόσμια αποδεδειγμένων αποθεμάτων των υδρογονανθράκων (πετρελαίου και φυσικού αερίου) βρίσκονται εκεί.
Μια περιοχή που επιπλέον έχει τεράστιες δυνατότητες και για τις «μπίζνες» των μονοπωλίων της «πράσινης ανάπτυξης», των λεγόμενων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, που σχεδιάζουν με καλώδια να στέλνουν αυτήν την ηλεκτρική ενέργεια στην ΕΕ.
Μια περιοχή κομβική για τον έλεγχο νευραλγικών εμπορικών δρόμων, όπου περνά σημαντικό μέρος του παγκόσμιου εμπορίου Ασίας – Ευρώπης – Βόρειας Αφρικής. Από την περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας περνά το 30% των θαλάσσιων μεταφορών. Ισχυρές δυνάμεις που εξάγουν τα προϊόντα τους στην Ευρώπη, όπως η Κίνα και η Ινδία, αξιοποιούν αυτήν τη θαλάσσια οδό.
Η πρόσβαση σε αυτές τις πηγές, ο έλεγχος των δρόμων μεταφοράς («κινεζικός» ή «ινδικός» δρόμος) θα επηρεάσουν τα μερίδια των αγορών, την οικονομική και πολιτικο-στρατιωτική ισχύ των δύο πλευρών, που ενδιαφέρονται για την προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων τους να διαθέτουν γεωπολιτικά «στηρίγματα» στην περιοχή.
Πώς θα μοιραστούν τα μερίδια των αγορών; Ποιος «δρόμος» θα επικρατήσει στις μεταφορές των εμπορευμάτων; Ο «κινεζικός», ο «ινδικός, ο «βορράς – νότου» μέσω Ιράν ή Ιράκ – Τουρκίας; Ολα θυμίζουν «τεντωμένο σκοινί» έτοιμο να σπάσει. Ποια λιμάνια και διώρυγες θα φτιαχτούν; Ποια θα πρέπει και μπορεί να αχρηστευθούν; Οι εμπορικοί και οικονομικοί πόλεμοι, εκεί που τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους δεν μπορούν να τα βρουν με διπλωματικά μέσα, ή με προσωρινούς και εύθραυστους συμβιβασμούς, αργά ή γρήγορα θα δώσουν τη θέση τους στα πολεμικά μέσα.
Η εξόντωση του λαού της Παλαιστίνης, ο 3ος πόλεμος κατά του Λιβάνου, που ξεκινάει το Ισραήλ με τη νέα χερσαία εισβολή του σε αυτήν τη χώρα, οι ανταλλαγές χτυπημάτων με το Ιράν δείχνουν την κατεύθυνση της κλιμάκωσης. Μόλις ολοκληρωθούν αυτές τις ώρες οι γιορτασμοί του νέου έτους 5785, με βάση το εβραϊκό ημερολόγιο, θα δούμε και την ισραηλινή απάντηση στο Ιράν, μαζί με τις ΗΠΑ και άλλες ΝΑΤΟικές δυνάμεις (Βρετανία, Γαλλία κ.ά.), που τα ισραηλινά ΜΜΕ προεξοφλούν σε βάρος πετρελαϊκών στόχων, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες οικονομικής «ασφυξίας» στο Ιράν, ή ακόμη και κατά στόχων που συνδέονται με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.
Ο ισραηλινός στόχος της αποδυνάμωσης έως και συντριβής του Ιράν
Δεν είναι λίγες εκείνες οι δυνάμεις στο Ισραήλ που θεωρούν πως μπορούν να επιτύχουν όχι απλώς το οικονομικό «γονάτισμα» του Ιράν, αλλά ακόμη και τη διάλυσή του. Σε αυτήν την κατεύθυνση, άλλωστε, αναβιώνουν απόψεις περί «μεγάλου Αζερμπαϊτζάν» με την αποκοπή εδαφών του Ιράν όπου ζουν Αζέροι και την ενσωμάτωσή τους στο σημερινό Αζερμπαϊτζάν, το οποίο είχε πολύπλευρη στήριξη από το Ισραήλ στην πρόσφατη αναμέτρηση με την Αρμενία, για την τύχη του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Κατά αναλογία αναβιώνουν και τα διάφορα περί κουρδικού κράτους, που θα φτιαχτεί από κομμάτια τουλάχιστον του Ιράν, του Ιράκ και της Συρίας. Ηδη οι ΗΠΑ έχουν βάλει το «χεράκι» τους στις σχετικές περιοχές της Συρίας, ενώ και το Ισραήλ φημίζεται για ανάλογες σχέσεις, με τον Νετανιάχου από το 2014 να έχει εκφράσει σε ομιλία του στη ΓΣ του ΟΗΕ την υποστήριξη «στις φιλοδοξίες των Κούρδων για ανεξαρτησία».
Το μεγάλο, λοιπόν, ερώτημα που προκύπτει είναι εάν η Κίνα, που απορροφά περίπου το 90% των συνολικών εξαγωγών πετρελαίου του Ιράν, για να καλύψει το 10% των αναγκών της, λάβει κάποια παραπέρα αντίμετρα, για την αποτροπή ενός ενδεχόμενου πολιτικο-στρατιωτικής ήττας ή συντριβής του Ιράν. Ανάλογα ερωτήματα προκύπτουν και για τη Ρωσία, που πρόσφατα προχώρησε σε σύμφωνο «στρατηγικής συνεργασίας» με το Ιράν, σε μια σειρά από πολιτικο-οικονομικούς τομείς.
Το Ιράν, που από το 2022 είναι μέλος του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, όπου ηγούνται Κίνα και Ρωσία, είναι υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη και θα μπορούσε και μόνο του να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στα συμφέροντα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην περιοχή, πρώτα απ’ όλα με την εκτίναξη των τιμών του πετρελαίου και όχι μόνο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Ιράν έχει προειδοποιήσει πως εάν δεχθεί γενικευμένη επίθεση από το Ισραήλ στο έδαφός του, τότε θα αντεπιτεθεί και θα χτυπήσει και αμερικανικές βάσεις στη Μέση Ανατολή και στη Μεσόγειο.
Οι πύραυλοι «Shahab 3» που διαθέτει, με βεληνεκές 2.000 χλμ., μπορούν να φτάσουν όχι μόνο στις βρετανικές βάσεις στην Κύπρο, αλλά και μέχρι τις αμερικανικές στη Σούδα στην Κρήτη.
Είναι φανερό ότι το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του παίζουν όλο και περισσότερο με τον «σύρτη» στις «πύλες της κολάσεως».
Η εμπλοκή της Ελλάδας
Ανάμεσα στους στρατηγικούς συμμάχους του Ισραήλ η κυβέρνηση της ΝΔ έχει τοποθετήσει και τη χώρα μας. Δεν «ίδρωσε» γι’ αυτό. Είχαν φροντίσει να «οργώσουν το έδαφος» πιο μπροστά ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.
Η κυβέρνηση της ΝΔ μετατρέπει τη χώρα μας σε «συνδετήρα» του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού ανάμεσα σε δύο «θερμές συγκρούσεις», κουβαλώντας το «λάδι» στη «φωτιά» των πολέμων της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής. Αυτήν τη δουλειά παίζουν οι στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ, η αποστολή πυρομαχικών και οπλικών συστημάτων, η συμμετοχή στους σχεδιασμούς των ΕυρωΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Ειδικά στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή η κυβέρνηση, ακολουθώντας τον βηματισμό και των προηγούμενων κυβερνήσεων όλα αυτά τα χρόνια, «μοσχοπουλά» την κάλπικη ιδέα ότι κοντά σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ υπάρχει και το Ισραήλ, ως σημαντικός «διεθνής παίκτης», ικανός κι αξιόμαχος να προστατεύσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αρκεί να του δώσουμε «ζωτικό χώρο» και να το «δέσουμε» μαζί μας με οικονομικά συμφέροντα. Τέτοια είναι η στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ, τα κοινά στρατιωτικά γυμνάσια και, από την άλλη, οι επιχειρηματικοί σχεδιασμοί, όπως είναι τα σχέδια του αγωγού φυσικού αερίου από το Ισραήλ προς Ευρώπη, η ηλεκτρική σύνδεση Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας, ο εμπορικός δρόμος «Βομβάη – Πειραιάς».
Είναι βαθιά παραπλανητική και επικίνδυνη η αντίληψη, που καλλιεργείται από εθνικιστικούς και άλλους αστικούς κύκλους, ότι η στήριξη του Ισραήλ από τις ελληνικές κυβερνήσεις γίνεται ως αντίβαρο στην επιθετικότητα της Τουρκίας, ώστε η στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ να στηρίξει τη χώρα μας σε περίπτωση πολεμικής αναμέτρησης. Πρόκειται για παραμύθι, που με τον πιο εύγλωττο τρόπο διέψευσε ο προηγούμενος πρέσβης του Ισραήλ, λίγο πριν αποχωρήσει, δηλώνοντας ότι «καμία χώρα δεν πρέπει να αναθέτει σε άλλους την ασφάλειά της».
Οπως εξίσου αβάσιμη είναι και η αντίληψη πως οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι άβουλα πιόνια των ΗΠΑ και του Ισραήλ, κι αρνούνται να παζαρέψουν αξιοποιώντας ως αντίβαρο τις αραβικές χώρες. Αυτή η προσέγγιση δεν στέκει όχι μόνο γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις επιδιώκουν να αναπτύξουν σχέσεις με αραβικές χώρες, όπως η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, τα ΗΑΕ κ.ο.κ., αλλά και γιατί αποσιωπάται ότι η στήριξη του Ισραήλ συνδέεται με μεγάλα συμφέροντα της αστικής τάξης και των συμμάχων της, όπου εμπλέκονται και αραβικές μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Είναι λόγοι βαθιά ταξικοί!
Παρακολουθούμε εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο ότι «αγκάθι στον λαιμό» τέτοιων επιχειρηματικών σχεδίων για την αύξηση της κερδοφορίας τους είναι το δίκιο ενός λαού, του λαού της Παλαιστίνης, που θέλουν να τον συντρίψουν.
Και επειδή γίνεται και επίκληση των «εθνικών συμφερόντων» από την κυβέρνηση και τους συμμάχους της σε ό,τι αφορά τη στήριξη του Ισραήλ, πρέπει ρητά να τονίσουμε πως κανένα «εθνικό συμφέρον» της Ελλάδας ή άλλης χώρας δεν δικαιολογεί τη σφαγή 17.000 παιδιών και άλλων τόσων γερόντων και γυναικών.
Το «εθνικό συμφέρον», στο οποίο αναφέρεται η κυβέρνηση, είναι ταυτισμένο με τα συμφέροντα και τα κέρδη των εκμεταλλευτών του λαού μας. Η αναβάθμιση του ρόλου των ελληνικών μονοπωλίων βρίσκεται πίσω από την εμπλοκή στην ισραηλινή σφαγή των Παλαιστινίων, στη στήριξη της ισραηλινής επιθετικότητας κατά άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής, όπως, άλλωστε, και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία ανάμεσα σε ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και στην καπιταλιστική Ρωσία, στη συμμετοχή πολεμικών πλοίων στις αποστολές του ΝΑΤΟ, στη διάθεση των βάσεων.
Η αστική τάξη της Ελλάδας, εκφράζοντας τη δική της επιθετικότητα για να ενισχύσει τη θέση της στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, συμμετέχει ενεργά στον πολεμικό σχεδιασμό του ευρωατλαντικού μπλοκ στην περιοχή. Τέτοια είναι η συμμετοχή στη ναυτική επιχείρηση «Aspides», με το επιχειρησιακό στρατηγείο να έχει έδρα στη Λάρισα και με την αποστολή στην «Πύλη των δακρύων» ελληνικής φρεγάτας. Οπως και στη δύναμη «UNIFIL», με άλλο πολεμικό πλοίο, που πλέει στα ανοιχτά του Λιβάνου για την επιτήρηση του εμπάργκο όπλων κατά της λιβανέζικης ένοπλης αντίστασης στην ισραηλινή επιθετικότητα. Καθώς και η συμμετοχή στην προστασία κρίσιμων υποδομών της Σαουδικής Αραβίας μιας πυροβολαρχίας «Patriot», που φέρεται να συμμετέχει στην απόκρουση των πυραυλικών απαντήσεων του Ιράν κατά του Ισραήλ.
Το ΚΚΕ καλεί τον λαό να δυναμώσει την πάλη:
– Για το κλείσιμο των αμερικανικών – ΝΑΤΟικών βάσεων, που είναι εφαλτήριο πολέμων και στοχοποιούν τον λαό μας.
– Για την επιστροφή όλων των τμημάτων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων που βρίσκονται εκτός συνόρων σε διάφορες ιμπεριαλιστικές αποστολές.
– Για τον απεγκλωβισμό της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και ενώσεις, με τον λαό κυρίαρχο στον τόπο μας.
– Για να δυναμώσει η αλληλεγγύη στην πάλη του λαού της Παλαιστίνης για το δίκιο του και στους λαούς που ματώνουν εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων.
