Ενθάδε… κείτονται τα κόμματα της κρίσης

Η κρίση ήρθε κι έφερε νέα κόμματα, για να παίζουν οι ψηφοφόροι που βαριούνται εύκολα και θέλουν νέα παιχνίδια με ωραίο περιτύλιγμα.

Η κρίση φεύγει (;) και παίρνει μαζί της τα κόμματα που έφερε, για να έρθουν στη θέση τους άλλα “άφθαρτα”, να φθαρούν με τη σειρά τους και αυτά και να συνεχιστεί ομαλά ο κοινοβουλευτικός βίος της χώρας.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έπαιξαν το ρόλο της “αντιμνημονιακής Δεξιάς”, που είχε υποδυθεί κι ο Σαμαράς στις ταινίες Ζάππειο Ι, Ζάππειο ΙΙ κτλ, για να καταλήξουν -όπως ακριβώς και ο Σαμαράς- στο τρίτο μνημόνιο. Πήραν δύο φορές παράταση-φιλί ζωής χάρη στις πετυχημένες διαφημίσεις της εταιρίας που βγάζει και τα σποτάκια του Jumbo, αλλά το παιχνίδι είχε κριθεί ήδη από το 12′, όταν δεν κατάφεραν να γίνουν ΝΔ στη θέση της ΝΔ -όπως ο κυβερνητικός τους εταίρος που έγινε το νέο ΠΑΣΟΚ- κι έκτοτε έδιναν απλώς μάχες οπισθοφυλακών.

Το κόμμα άρχισε να φυλλορροεί και οι βουλευτές του να ψάχνουν εναγώνια την επόμενη κομματική τους στέγη, αφήνοντας τον Καμμένο μόνο του, χωρίς κοινοβουλευτική ομάδα. Άφησαν πίσω τους πολιτικό πολιτισμό τύπου “στα τέσσερα”, την κόντρα και τις αποκαλύψεις με τον Κοτζιά, καλτ εικόνες με τον Καμμένο φαντάρο, λοκατζή και διάφορες άλλες αποκριάτικες στρατιωτικές στολές, καθώς και ένα ακόμα καλτ σποτάκι με τα σκυλάκια, που δεν ήταν όμως ικανό να αποτρέψει το μοιραίο.

Θεωρητικά θα αποφασίσουν άμεσα αν θα κατέβουν στις επικείμενες εθνικές εκλογές, αλλά κανείς δε βλέπει το λόγο και τι θα μπορούσε να αλλάξει μια τέτοια κίνηση.

Η Ένωση Κεντρώων είχε τη δική της μακρά ιστορία. Ο αρχηγός της γκρίνιαζε πως κάποια ζώα δεν τον είχαν ψηφίσει, κατάφερε όμως μετά από χρόνια να μεταπείσει ένα σημαντικό ποσοστό τους που τον έστειλαν στη βουλή, ψάχνοντας το καινούριο σε έναν πρώην υποψήφιο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που τους έστελνε καρκίνο γιατί δεν είχε καταφέρει να εκλεγεί. Πρόλαβε να βγάλει μίσος και σκοταδισμό για όσους δεν έχουν “ορθόδοξες” σεξουαλικές προτιμήσεις, να πλειοδοτήσει σε εθνικισμό και πατριδοκαπηλία για τη Μακεδονία και να γίνει λαγός για το σύστημα που υπηρετεί, αποδεικνύοντας τελικά πως δεν ήταν τόσο γραφικός, τουλάχιστον όχι περισσότερο από τον κόσμο που τον εξέλεξε και θεώρησε πως τον εκφράζει σαν επιλογή, ή τα βλαστάρια που ανέδειξε, όπως η Μεγαλοοικονόμου, που πρόλαβε να ερωτευτεί πολιτικά τον Τσίπρα, και να αποχωρήσει από το ΣΥΡΙΖΑ, μόλις είδε πως δεν έχει προσωπικές προοπτικές στο “προοδευτικό μέτωπο”.

Σε αντίθεση με τα άλλα κομματίδια, η Ένωση Κεντρώων έχει μια πορεία στο χρόνο κι είναι πολύ πιθανό να συνεχίσει να υφίσταται και να κατεβαίνει αυτόνομα στις εκλογές, αφού ο Λεβέντης είναι συνηθισμένος στην “εξωκοινοβουλευτική δράση”. Εκτός κι αν νιώθει πλέον γέρος για να συνεχίσει την ίδια ιστορία, χωρίς το πλήθος που κάποτε τον αποθέωνε-κορόιδευε, φωνάζοντας κάτω από το μπαλκόνι του “νάτος, νάτος ο πρωθυπουργός”…

Το Ποτάμι δε γυρίζει πίσω πια. Ένα κόμμα στην εποχή των χίπστερς, με νερο-πολυθρόνες ως σήμα κατατεθέν και βασική του πρόταση το περίφημο “καφάσι” ή το “Πανεπιστήμιο Λαδιού”, που είχε εμπνευστεί ο Θεοδωράκης -όχι ο Μίκης, ακόμα και αυτός φροντίζει να βάζει ένα όριο στα κουζουλά που λέει κατά καιρούς. Μας άφησε πίσω τον Ψαριανό, τον Αμυρά, τον Κίτσο και μια ωραία σκηνοθεσία στα σποτάκια, όπως αυτό στην Πλάκα, με τη νοικοκυρά και την μπουγάδα της. Εκείνο βέβαια ήταν για άλλο κόμμα, αφού ο Σταύρος ήταν υποψήφιος για την ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ. και της Κεντροαριστεράς, χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν στο Ποτάμι, που διαλύεται τελικά για τους λάθος λόγους -για να κοιτάξουν το μέλλον τους οι καριερίστες που ανέδειξε- αν και ο αρχηγός είχε υποσχεθεί πως θα πήγαινε σπίτι του αμέσως, αν δεν έπιανε εξ αρχής το στόχο του 10% -που ουδέποτε πλησίασε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τα σκεπάζει και θα τα κάνει πολιτική κοπριά, για να θρέψουν το αστικό σύστημα και να το τροφοδοτήσουν με τα στελέχη τους (βλέπε Ψαριανό και Αμυρά στη ΝΔ ή τη Χρυσοβελώνη που κατεβαίνει με το ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας νέο βάθος στην προοδευτική συμμαχία της “αριστερής κυβέρνησης”).