Έπρεπε να έχουμε νεκρούς, για να κριθεί δολοφονική η επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα;

Μπορεί να πέρασε στα ψιλά, μες στη γενική χαρά για την καταδικαστική απόφαση που θα βάλει τους νεοναζί στη φυλακή, τώρα όμως που κατακάθεται η σκόνη και ο ενθουσιασμός, μπορούμε να αναλογιστούμε ότι είναι ένα αγκάθι, που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Η οργανωμένη ενέδρα, τα ρόπαλα με τα καρφιά, οι πανηγυρισμοί “σας μακελέψαμε”, οι απειλές “τελειώσατε” δε στοιχειοθετούν απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά τη γνώμη του δικαστηρίου, που έκρινε ένοχους τους κατηγορούμενους, μετέτρεψε όμως την ποινή σε ελαφρύτερη -βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη. Κι όμως, αυτή ακριβώς η επίθεση και η ατιμωρησία των δραστών ήταν που έκανε τους φασίστες να νιώσουν ότι κανείς δεν μπορεί να τους πειράξει, τους άνοιξε την όρεξη και οδήγηση, λίγες μέρες μετά, στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Η σύνδεση των δύο γεγονότων και ο πανομοιότυπος χαρακτήρας τους είναι αδιαμφισβήτητη. Και η φύση του δεν κρίνεται από το αποτέλεσμα -αν είχαμε θάνατο ή όχι- αλλά από την πρόθεση των θρασύδειλων τραμπούκων, τον οπλισμό τους και το οργανωμένο σχέδιο που είχαν και στις δύο περιπτώσεις.

Δεν ξέρουμε τι ήταν αυτό που επικράτησε στο σκεπτικό του δικαστηρίου, αντί υποθέσεων και αστήρικτων εικασιών, ωστόσο, κρίνουμε σκόπιμο να θυμίσουμε τα βασικά και αυτονόητα που δυστυχώς αγνοήθηκαν στην απόφαση.

Εδώ μπορεί να θυμηθεί κανείς ένα χρονικό και τις προεκτάσεις της επίθεσης. Τον απολογισμό, τις συλλήψεις, όσα είχαν προηγηθεί, την επιχείρηση των νεοναζί να γίνουν κυρίαρχοι στη Ζώνη του Περάματος, την οργανωμένη επίθεση και τις απειλές στους κομμουνιστές, τις καταγγελίες που υπήρχαν, αλλά και τη σχετική τοποθέτηση των συνηγόρων της Πολιτικής Αγωγής.

Όπως έχουν επισημάνει και στο παρελθόν οι Τάκης Ζώτος και Θανάσης Καμπαγιάννης, οι δικηγόροι που έχουν αναλάβει την υπόθεση δολοφονίας του Σαχζάτ Λουκμάν, και η Ευγενία Κουνιάκη, δικηγόρος για την υπόθεση Σκορδέλλη-Λουκιανού-Μαρκουλάκη: “η δολοφονία Φύσσα θα πρέπει να εξεταστεί αδιάρρηκτα δεμένη με την επίθεση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής στα μέλη του ΚΚΕ μια βδομάδα νωρίτερα στο Πέραμα. Η εντολή στα τάγματα εφόδου να σπείρουν τον τρόμο στις γειτονιές του Πειραιά ήταν κεντρική επιλογή που εκπορεύτηκε από την ηγεσία της οργάνωσης και εξαπολύθηκε βάσει σχεδίου κατά συνδικαλιστών εργατών και αντιφασιστών νεολαίων. Ο χρόνος για την εντολή αυτή είχε να κάνει με την κοινωνικοπολιτική συγκυρία καθώς και με τη μεθόδευση δημιουργίας εργοδοτικού σωματείου στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, στο οποίο αποκαλύπτεται ότι κεντρικό ρόλο διαδραμάτιζε η Χρυσή Αυγή. Η δημιουργία εργοδοτικού σωματείου που θα καταστρατηγήσει τις συλλογικές συμβάσεις αποτελεί διακαή πόθο των εργοδοτών της Ζώνης. Γι’ αυτό τον λόγο, κομμάτι της έρευνας θα πρέπει να στραφεί προς εργοδότες και εργοδοτικές οργανώσεις που μεθόδευσαν τη δημιουργία του εργοδοτικού σωματείου, προς ιδιοκτήτες ΜΜΕ που πιεστικά στοχοποίησαν τα σωματεία της Ζώνης και κατά σύμπτωση ενίσχυσαν ποικιλότροπα τη Χρυσή Αυγή (συγκρότημα Αλαφούζου), προς Υπουργούς Ναυτιλίας -νυν και πρώην- που έχουν γνώση της υπόθεσης (για παράδειγμα, στη στοχοποίηση των σωματείων είχε πρωταγωνιστήσει ως Υφυπουργός Ναυτιλίας ο Άδωνις Γεωργιάδης).

Μόνο έτσι θα ξετυλιχτεί το κουβάρι της χρηματοδότησης και της δράσης της οργάνωσης. Ιδιαίτερη βαρύτητα πρέπει να δοθεί στη σχέση της οργάνωσης με εφοπλιστικά συμφέροντα, αξιοποιώντας καταρχάς τις δημόσιες καταγγελίες Βαξεβάνη για τον Πάλλη που ήταν ταυτόχρονα εκδότης, εφοπλιστής και ιδιοκτήτης “μουσείου” όπλων. Για τη χρηματοδότηση της οργάνωσης, θεωρούμε βέβαιη τη σύναψη δανείου με τραπεζικό ίδρυμα, αξιοποιώντας ως εγγύηση την κρατική χρηματοδότηση. Η δημοσιοποίηση του ονόματος της τράπεζας που συνήψε το δάνειο θα είναι σημαντικό στοιχείο για τη διαλεύκανση της δράσης της οργάνωσης”.

Κρίνουμε επίσης σκόπιμο να αντιγράψουμε ένα μικρό αλλά περιεκτικό απόσπασμα από την αγόρευση του Θεόδωρου Θεοδωρόπουλου, συνηγόρου της Πολιτικής Αγωγής και των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, που συμπυκνώνει όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν την πρόθεση των χρυσαυγιτών στην εγκληματική τους επίθεση.

Ήταν μια απόφαση για επίθεση εναντίον πολιτικών αντιπάλων με στόχο το πολιτικό και -κυρίως για τους εργοδότες- το οικονομικό όφελος, με προαναγγελία από την ηγεσία (γιατί δεν μπορούσε άλλος να πάρει αυτή την απόφαση), ετοιμότητα από τα Τάγματα Εφόδου, έγινε ο εντοπισμός, έγινε η κινητοποίηση μέσα σε τόσο σύντομο χρόνο, με τέτοια εργαλεία και όπλα και είχαν αυτό το αποτέλεσμα. Το ότι δεν υπήρξε νεκρός, δε σημαίνει τίποτα. Τα περισσότερα και πιο φοβερά εγκλήματα είναι οι απόπειρες ανθρωποκτονίας που έρχονται στα δικαστήρια. Αλίμονο αν οι επιδιώξεις των ανθρώπων γίνονταν πάντα πράξη.

Κατόπιν τούτων, ο σχεδιασμός της επίθεσης, που αποδείχθηκε πλήρως, όπως και ο οργανωμένος χαρακτήρας αυτής, δηλαδή:

-Ο μεγάλος αριθμός των δραστών

-ο χρόνος και τόπος της επίθεσης (νύχτα κλπ).

-ο οπλισμός (ιδιοκατασκευή 1,20 μ. με τη μεταλλική απόληξη, ρόπαλα κλπ, που βρέθηκαν στον τόπο του εγκλήματος, που δεν κατασκευάστηκαν εκείνη τη στιγμή, αλλά είχαν προκατασκευαστεί για να χρησιμοποιηθούν εναντίον των κομμουνιστών-συνδικαλιστών και ιδίως κατά του Σ. Πουλικόγιαννη).

-το μίσος εναντίον των θυμάτων και ιδιαίτερα κατά του Σ. Πουλικόγιαννη (που εκφράστηκε και πάλι από μάρτυρες υπεράσπισης και κατηγορούμενους ενώπιον του δικαστηρίου 6 ολόκληρα χρόνια μετά, οπότε αντιλαμβάνεται κανείς το μίσος τους κατά τη στιγμή της επίθεσης).

-η απειλή τους “τελειώσατε στη Ν/Ζ” (τώρα κουμάντο κάνουμε εμείς), γεγονός που δέχτηκε και η κα Εισαγγελέας, συνιστά απόδειξη ότι αποσκοπούσαν στον έλεγχο της Ν/Ζ, έλεγχο που θα τον αποκτούσαν μέσα από την τρομοκρατική, δολοφονική τους δραστηριότητα.

-ο αιφνιδιαστικός χαρακτήρας της επίθεσης, ο εγκλωβισμός των θυμάτων και ο αποκλεισμός δυνατότητας διαφυγής τους.

-η κατεύθυνση των χτυπημάτων στο κεφάλι (του Σ. Πουλικόγιαννη, του Ζύμαρη, που απέκρουσε με το χέρι του χτύπημα που κατευθυνόταν στο κεφάλι του και του άνοιξε τρύπα -φανταστείτε να είχε φτάσει στο στόχο του) και σε άλλα ευαίσθητα σημεία του σώματος.

-το είδος (επικίνδυνο) των όπλων, που άφησαν σημάδια (τρύπες) ακόμα και στα αυτοκίνητα.

-η οργανωμένη σ’ ελάχιστα λεπτά εξαφάνισή τους και η απόκρυψη -προφανώς- και άλλων φονικών εργαλείων (ρόπαλων κλπ).

-η μεταγενέστερη συμπεριφορά τους, με την οποία χαρακτήριζαν δημοσίως τα θύματα ως συκοφάντες και καταδότες αθώων (ασύλληπτο μίσος στις εφημερίδες τους για το ΠΑΜΕ και ιδίως για τον Σ. Πουλικόγιαννη).

-ο χαρακτηρισμός της επίθεσης από τον Ι. Λαγό με τη φράση “τους μακελέψαμε”, σε συνδυασμό με την κατάθεση του μάρτυρα Λυριτζή, που είπε ότι άκουσε έναν χρυσαυγίτη να λέει “…του ανοίξαμε το κεφάλι”.

Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι ήθελαν να σκοτώσουν ή ότι, ακόμη και αν ήθελαν να τραυματίσου, αποδέχονταν πλήρως το ενδεχόμενο του θανάτου.

Αποδεικνύεται, λοιπόν, πλήρως η οργανωμένη κινητοποίηση του τάγματος εφόδου Περάματος (και όχι μόνο) της Χρυσής Αυγής και η δολοφονική τους επίθεση εναντίον των μελών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ.

Την αγόρευσή του Θ. Θεοδωρόπουλου και των άλλων συνηγόρων που ανέλαβαν την ίδια υπόθεση μπορεί να τα βρει κανείς στην έκδοση της Σύγχρονης Εποχής, από την οποία αντιγράψαμε και το παραπάνω απόσπασμα.