10 ώρες δουλειάς για 550 ευρώ – Νέος Συνδικαλιστικός Νόμος: Μόνη ελπίδα ο δρόμος της ανατροπής!

Νέο χτύπημα στη συνδικαλιστική δράση, στην οργάνωση στα σωματεία και το απεργιακό δικαίωμα, 10 ώρες δουλειάς τη μέρα, ξήλωμα σε ό,τι έχει μείνει να θυμίζει «Κοινωνική Ασφάλιση»: Αυτά είναι μερικά από όσα έχει ήδη προαναγγείλει η κυβέρνηση ότι θα περιλαμβάνονται στις «ανατροπές του αιώνα» στα Εργασιακά που προωθούνται με νομοσχέδιο το επόμενο διάστημα. Οπως λέει η κυβέρνηση, μπροστά στην «πρόκληση της ανάκαμψης» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, πρέπει να «παραμεριστούν εμπόδια που κρατούσαν την Ελλάδα πίσω για πολλές δεκαετίες», εννοώντας τα κατακτημένα εργατικά δικαιώματα που δεν ξηλώθηκαν κατά την προηγούμενη κρίση από τις κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά τα δικαιώματα θεωρούνται «εμπόδια» για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.

Οι νέες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται αποτελούν συνέχεια των μέτρων που πάρθηκαν μέσα στην πανδημία για λογαριασμό της εργοδοσίας, αποδεικνύοντας ότι αυτά ούτε «προσωρινά» ήταν ούτε «έκτακτα». Αντίθετα, αποτελούσαν τον προθάλαμο μιας πορείας νέων ανατροπών σε βάρος των εργαζομένων, με το νομοσχέδιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση να δίνει συνέχεια σε αυτήν την κατεύθυνση.

Τα συνδικάτα που δίνουν τη μάχη για το μεροκάματο και για τα εργατικά δικαιώματα, κόντρα στην επίθεση εργοδοσίας και κυβέρνησης, είναι ήδη σε θέσεις μάχης, στην καθημερινή αναμέτρηση για την προστασία της υγείας και της ζωής των εργαζομένων. Ο Απρίλης θα είναι μήνας έντασης αυτής της πάλης, με κινητοποιήσεις σε κάθε κλάδο και σε χώρους δουλειάς που θα κορυφωθούν με τον απεργιακό εορτασμό της γιορτής της εργατικής τάξης, την Πρωτομαγιά του 2021.

Στα επιχειρήματα της κυβέρνησης, στην κατασυκοφάντηση της συνδικαλιστικής δράσης, στην επιχείρηση να ξηλωθούν κατακτήσεις δεκαετιών για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων δίνουν απάντηση με τη συνέντευξη που ακολουθεί ο Γιάννης Τασιούλας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας, και η Γιώτα Ταβουλάρη, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Φαρμακευτικών και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας.

— Τα τελευταία ειδικά χρόνια όλο και πιο πολύ βρίσκεται στο επίκεντρο η λειτουργία των συνδικάτων: Από την αυξημένη απαρτία για τη λήψη απεργιακής απόφασης που καθιέρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα επιχειρείται να καθιερωθούν η ηλεκτρονική ψηφοφορία, οι ηλεκτρονικές συνελεύσεις κ.λπ. Το επιχείρημα είναι ότι έτσι θα συμμετέχουν περισσότεροι. Πού είναι το πρόβλημα;

Γ. Τασιούλας: Ούτε η κυβέρνηση νοιάζεται ούτε η εργοδοσία για τις δημοκρατικές διαδικασίες στα συνδικάτα και τη μεγαλύτερη συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτά. Με το νέο νομοσχέδιο που ετοιμάζουν επιδιώκουν να γίνει ακόμα πιο επιθετική η παρέμβαση του κράτους στη λειτουργία των συνδικάτων από ό,τι ήταν μέχρι σήμερα. Επιχειρούν δηλαδή να εμποδίσουν περισσότερο την είσοδο των συνδικάτων στους χώρους δουλειάς, να χτυπήσουν την οργάνωση των εργαζομένων. Δημιουργούν προϋποθέσεις ώστε να κηρύσσονται με πιο εύκολες και γρήγορες διαδικασίες, από ό,τι είναι σήμερα, όλες οι απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, να σέρνονται συνδικαλιστές στα δικαστήρια και να καταδικάζονται, να επιβάλλονται ποινές και μεγάλα χρηματικά πρόστιμα στα συνδικάτα για να ελεγχθεί το περιεχόμενο της δράσης και των αιτημάτων στα όρια που θέτουν η κερδοφορία και τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Αυτές τις μέρες η επιχείρηση «Eldimac» στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική προσπαθεί να απολύσει τον πρόεδρο και τον γραμματέα του σωματείου. Το έγκλημά τους είναι ότι έφτιαξαν σωματείο και διεκδίκησαν αυξήσεις, μέτρα ασφάλειας στη δουλειά.

Αυτές οι αλλαγές λοιπόν δεν προωθούνται για να μπουν οι εργαζόμενοι στα συνδικάτα, αλλά για να βγουν από αυτά όσοι είναι και να μη σκεφτούν καν οι περισσότεροι που είναι εκτός συνδικάτων να οργανωθούν.

Επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο που να αποτρέπει τον εργαζόμενο να συμμετέχει στο συνδικάτο και να παίρνει μέρος σε ζωντανές διαδικασίες μαζί με τους συναδέλφους του. Η εργοδοσία προτιμάει τον εργάτη ξεμοναχιασμένο, απομονωμένο, φοβισμένο, για να μπορεί να του τσακίζει κάθε δικαίωμα. Εμείς ξεκαθαρίζουμε: Τις αποφάσεις στα συνδικάτα δεν τις παίρνουν «άτομα», αλλά συλλογικά σώματα, το Διοικητικό Συμβούλιο, η Γενική Συνέλευση, εκεί συμμετέχουμε, ακούμε, λέμε γνώμη, αποφασίζουμε. Δεν έρχεται κανένας με έτοιμη γνώμη από το σπίτι του και μένει σε αυτήν. Δεν γίνεται διάλογος κωφών. Στη συλλογική συζήτηση διαμορφώνονται οι αποφάσεις, αυτήν στοχοποιούν η κυβέρνηση και η εργοδοσία μέσα από τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες.

Επίσης, ποιος θα διασφαλίσει το αδιάβλητο μιας τέτοιας διαδικασίας; Ο προϊστάμενος προσωπικού, που θα ψηφίζει για λογαριασμό των εργαζομένων. Εδώ, στα σούπερ μάρκετ οι εργαζόμενοι «ψήφιζαν» για αντιπροσώπους χωρίς καν να το γνωρίζουν, και μετά μάθαιναν ότι το έκαναν για λογαριασμό τους οι διευθυντές τους. Φανταστείτε τι θα γίνει όταν αυτό θα μπορεί να γίνεται με το πάτημα ενός κουμπιού…

Ο περιορισμός των διαδηλώσεων, των απεργιών, αλλά και η ηλεκτρονική ψηφοφορία στα συνδικάτα είναι «βούτυρο στο ψωμί» της εργοδοσίας που «θα έχει στο πιάτο» όλη την εικόνα για να προχωράει σε μέτρα απέναντι σε συνδικάτα και εργαζόμενους που αγωνίζονται και διεκδικούν.

— Το υπουργείο και οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές παρουσιάζουν ως «εργαλείο» για να μπει τάξη στο συνδικαλιστικό κίνημα και για να εξασφαλίζεται η «αντιπροσωπευτικότητα» το «ηλεκτρονικό μητρώο» των συνδικάτων. Τι αλλαγές θα φέρει πρακτικά μια τέτοια διάταξη στην οργάνωση των εργαζομένων;

Γιώτα Ταβουλάρη: Το «ηλεκτρονικό μητρώο» των συνδικάτων, που επιδιώκει να νομοθετήσει η κυβέρνηση της ΝΔ με την πλήρη στήριξη και προτροπή του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού που βρίσκεται στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, εντάσσεται στην ίδια προσπάθεια με τα παραπάνω. Η «τάξη» και η «εξασφάλιση της αντιπροσωπευτικότητας» που επικαλούνται δεν είναι τίποτε άλλο από την ωμή παρέμβαση της εργοδοσίας και του κράτους της στα σωματεία, η πλήρης καταγραφή και ο έλεγχος των μελών και της λειτουργίας τους από τα εκάστοτε κυβερνητικά επιτελεία, τα υπουργεία που προφανώς βρίσκονται στην υπηρεσία της εργοδοσίας, των επιχειρήσεων και όχι των εργαζομένων, όπως καθημερινά αποδεικνύεται από το νομοθετικό τους έργο και την αντιμετώπιση των εργαζομένων.

Πόσες φορές το υπουργείο Εργασίας έχει «υποδεχτεί» εργαζόμενους και σωματεία που διεκδικούν το δίκιο τους με κλειστές πόρτες ή και καταστολή; Ρητορικό το ερώτημα. Οσο για την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, την ηγέτιδα του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού, έχει δείξει ξεκάθαρα δείγματα γραφής για το πώς εννοεί την «τάξη» και την «αντιπροσωπευτικότητα» στα συνδικάτα, διενεργώντας συνέδρια με ΜΑΤ, όπως και πριν από ένα χρόνο στο Καβούρι, με δυνάμεις καταστολής, ακόμα και πληρωμένους μπράβους, προκειμένου να προστατέψει την παρουσία των ίδιων των εργοδοτών στα συνδικάτα, να επιβάλει τα αποτελέσματα νόθων διαδικασιών σε πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις, να αποκλείσει τις ταξικές δυνάμεις που παλεύουν για το δίκιο των εργατών και συγκρούονται με την εργοδοσία και την κυβέρνηση.

Το ζήτημα που σκόπιμα αποσιωπούν δεν είναι αν τα μητρώα των συνδικαλισμένων εργαζομένων στα συνδικάτα είναι σε βιβλίο ή ηλεκτρονικά. Το ζήτημα είναι ποιος έχει πρόσβαση σε αυτά και για ποιο λόγο! Κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο και το «φακέλωμα» των εκλεγμένων στα όργανα αλλά και των μελών των συνδικαλιστικών οργανώσεων από τον κρατικό μηχανισμό και φυσικά την εργοδοσία, οι οργανώσεις που τελικά θα «νομιμοποιούνται» και θα χρίζονται «αντιπροσωπευτικές» θα είναι εκείνες που υπηρετούν καλύτερα την ενσωμάτωση στις επιδιώξεις και τα σχέδια εργοδοσίας – κράτους. Για τα συνδικάτα και για κάθε τίμιο συνδικαλιστή και εργαζόμενο που θέλει να οργανωθεί για να παλέψει πραγματικά για το δίκιο του, θα καραδοκούν η καταστολή, η τρομοκράτηση, η αποτροπή από την οργανωμένη δράση. Επίσης, θα εισαχθούν και νέα «κριτήρια» για το ποιος είναι ή μπορεί να είναι μέλος και φυσικά για το ποιο συνδικάτο είναι το πιο «αντιπροσωπευτικό». Ας μην ξεχνάμε ποιες συνδικαλιστικές οργανώσεις χρίστηκαν «αντιπροσωπευτικές» το 2012 από τη ΓΣΕΕ και το υπουργείο Εργασίας προκειμένου να προχωρήσει η μετατροπή του επικουρικού ταμείου των φαρμακοϋπαλλήλων σε επαγγελματικό.

Επομένως, οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουν απέναντι σε αυτά τα σχέδια και αυτές τις λογικές και να διεκδικήσουν να έχουν οι ίδιοι τον έλεγχο των σωματείων και των μητρώων τους, που προφανώς δεν είναι γραμμένα πάνω στην πέτρα, γίνεται χρήση της τεχνολογίας, στη βάση των καταστατικών τους και χωρίς καμιά εμπλοκή της εργοδοσίας και του κράτους της.

Δεν θα βάλουν στο γύψο τα συνδικάτα

— Ενα βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης είναι ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν προβλήματα που προκύπτουν τάχα από το σημερινό θεσμικό πλαίσιο. Ποια είναι η πραγματική στόχευση;

Γ. Τασ.: Ολες οι κυβερνήσεις και η σημερινή χρησιμοποιούν τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που χρησιμοποιούν ο ΣΕΒ, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και η μεγαλοεργοδοσία για να κρύψουν τον πραγματικό στόχο που έχουν.

Ο στόχος είναι να επιβληθεί «σιγή νεκροταφείου» στα συνδικάτα, στους χώρους δουλειάς, στους αγώνες των εργαζομένων, ώστε ανεμπόδιστα να υλοποιούνται αντεργατικά μέτρα που εξασφαλίζουν πιο φθηνούς εργάτες στη μεγαλοεργοδοσία, συνεπώς περισσότερα κέρδη.

Επιδιώκουν να βάλουν στο γύψο τα συνδικάτα για να μπορούν να αυξάνουν το ωράριο εργασίας, από 8ωρο να το κάνουν 10ωρο με περισσότερη απλήρωτη δουλειά, να ιδιωτικοποιήσουν την Ασφάλιση, να αυξάνουν την εκμετάλλευση, να μειώνουν τους μισθούς.

Αν ήταν εφικτό για την κυβέρνηση να έχει δίπλα της συνδικάτα, συνδικαλιστές, εργαζόμενους, που χειροκροτούν τον αντεργατικό – αντιλαϊκό σχεδιασμό, χωρίς το δικαίωμα να απεργούν, ή με απεργούς τύπου …Ιαπωνίας που φοράνε ένα ταμπελάκι στο καπελάκι τους, πάνε στην εργασία τους και λένε ότι απεργούν, τότε όχι μόνο η κυβέρνηση δεν θα είχε κανένα λόγο να φέρει καινούργιο νόμο που ενισχύει τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις, αλλά και η ίδια η εργοδοσία θα προέτρεπε τους εργαζόμενους να γραφτούν σε τέτοιου είδους συνδικάτα.

Νέοι μηχανισμοί απεργοσπασίας

— «Το δικαίωμα στην εργασία είναι ανώτερο από το δικαίωμα στην απεργία»: Πρόκειται για μόνιμο επιχείρημα των κυβερνήσεων και των εργοδοτών. Σύμφωνα με διαρροές, η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να γενικεύσει το μέτρο του «προσωπικού ασφαλείας». Αυτό είναι κάτι που γίνεται και σήμερα, π.χ. σε νοσοκομεία, βιομηχανίες κ.α. Ποια είναι η πραγματική επιδίωξη;

Γ. Ταβ.: Οταν η εργοδοσία έχει το «διευθυντικό δικαίωμα» να απολύει, όταν νομοθετικά η διαδικασία της απόλυσης διευκολύνεται και όταν κατοχυρώνονται η εναλλαγή εργασίας – ανεργίας, η «ευελιξία» κάθε μορφής στην εργασία και η ανακύκλωση της ανεργίας, το «δικαίωμα στην εργασία» πάει περίπατο.

Η διεύρυνση και επέκταση του «προσωπικού ασφαλείας», ενός όρου που υπάρχει μέχρι σήμερα με αυστηρές προϋποθέσεις και περιορισμούς, προκειμένου να αντιμετωπίζονται άμεσοι και σοβαροί κίνδυνοι κατά τη διάρκεια μιας απεργίας και για να προστατευθεί και η ίδια η απεργία από τυχόν προβοκατόρικες ενέργειες, σκοπό έχει να λειτουργήσει ως μηχανισμός απεργοσπασίας, στην ουσία να διασφαλίσει την απονεύρωση της απεργιακής κινητοποίησης. Γι’ αυτό μιλάνε για προσωπικό ασφαλείας, από ορισμένους εργαζόμενους που ορίζονται έως τώρα και μάλιστα πολύ συγκεκριμένα από το σωματείο, μέχρι και το 40% των εργαζομένων μιας επιχείρησης! Είναι σαφές ότι επιδιώκεται νέο χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα, μετά από αυτό που νομοθέτησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τα επιχειρησιακά σωματεία, να μπουν μεγαλύτερα εμπόδια, στην ουσία να μη γίνεται απεργία, ακόμα και αν προκηρύσσεται, δηλαδή τυπικά θα υπάρχει, αφού η λειτουργία της επιχείρησης θα διασφαλίζεται.

10 ώρες δουλειάς για 550 ευρώ…

— Γιατί όλες οι κυβερνήσεις δείχνουν τέτοια εμμονή με τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου; Τώρα προωθείται το 10ωρο, με απλήρωτες τις 2 ώρες υπερωρίας…

Γ. Ταβ.: Η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου είναι στο επίκεντρο των επεξεργασιών και αποφάσεων του μεγάλου κεφαλαίου, της εργοδοσίας συνολικά, της ΕΕ και όλων των αστικών κυβερνήσεων, εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες. Από τη γνωστή και περιβόητη Συνθήκη του Μάαστριχτ μέχρι και το επίσης περιβόητο σχέδιο Πισσαρίδη, σήμερα, η επίτευξη της μεγαλύτερης δυνατής «ευελιξίας» στην εργασία δεσπόζει ως επιδίωξη. «Ευελιξία» στην εργασία επιτυγχάνεται με τις διάφορες μορφές και εργασιακές σχέσεις που έχουμε δει μέχρι σήμερα να νομοθετούνται και να εφαρμόζονται, π.χ. εργολαβική, ενοικιαζόμενη εργασία, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, εποχική εργασία κ.ο.κ. αλλά και με τη λεγόμενη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που χτυπάει το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, δηλαδή το κατοχυρωμένο 8ωρο.

Κι ενώ σε κάθε νομοθετική ρύθμιση το 8ωρο παραμένει φαινομενικά, στην ουσία διαλύεται ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας. Ηδη έχουμε την υπερεργασία, την εργάσιμη βδομάδα των 72 ωρών, την εξαήμερη εργασία των 40 ωρών, που οι εργοδότες μπορούν να χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Τώρα, ενόψει του επερχόμενου αντεργατικού νομοσχεδίου, γίνεται η συζήτηση για το 10ωρο ημερησίως που θα μπορεί ελεύθερα να εφαρμόζει ο εργοδότης και αντί να λογίζεται ως υπερωριακή εργασία, να συμψηφίζεται απλώς με ρεπό ή λιγότερες ώρες εργασίας ημερησίως, προφανώς όταν θα «πέφτει» η δουλειά.

Ας σκεφτούμε έναν εργαζόμενο, μια εργαζόμενη στον Τουρισμό, στα συσκευαστήρια φρούτων, στα εργοστάσια τροφίμων, όπου η εργασία είναι εντατική για λίγους μήνες. Θα εργάζονται 3 – 4 μήνες 10ωρα για 550 ευρώ που είναι ο κατώτερος μισθός και λίγο πριν απολυθούν θα ανταμείβονται με …ρεπό! Σήμερα, που υπάρχει κι ένας νομοθετικός περιορισμός και στους χώρους δουλειάς επικρατεί εργασιακή ζούγκλα. Ας σκεφτούμε τι θα γίνει μετά.

Αποδιοργανώνουν και δυσκολεύουν όλο και περισσότερο τη ζωή των εργαζομένων, τους αφαιρούν δικαιώματα και τους κλέβουν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από τον πλούτο που παράγουν με τον ιδρώτα τους. Τους απομακρύνουν όλο και περισσότερο από τις σύγχρονες και πραγματικές τους ανάγκες, που σήμερα υποδεικνύουν λιγότερες ώρες δουλειάς και καλύτερους μισθούς και διευρυμένα εργασιακά δικαιώματα. Γι’ αυτές τις ανάγκες είναι απαραίτητες η οργάνωση και η πάλη, η απεργιακή απάντηση απέναντι στο επερχόμενο νομοσχέδιο.

Αρπάζουν τον ιδρώτα μας για να χρηματοδοτήσουν την καπιταλιστική ανάπτυξη

— Κοινωνική Ασφάλιση: Παρουσιάζεται σαν κοσμογονία η δυνατότητα που τάχα δίνεται σε νέους ασφαλισμένους να επιλέγουν με ποιον τρόπο θα «αξιοποιούνται» οι εισφορές τους, άρα και πόση σύνταξη θα παίρνουν. Γιατί να αντιπαλέψει ειδικά ένας νέος εργαζόμενος μια τέτοια αναδιάρθρωση;

Γ. Τασ.: Ετσι πάντα παρουσιάζονται οι αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις που «σώζουν» και «ξανασώζουν» το Ασφαλιστικό για δεκαετίες, όπως προαναγγέλλονται, αλλά στην πραγματικότητα καταργούν δικαιώματα και κατακτήσεις, αποτελούν το σκαλοπάτι για το επόμενο χτύπημα της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Υπάρχει η εμπειρία του 1999 – 2000 και τα χρήματα των εργαζομένων που παίχτηκαν στο χρηματιστήριο. Υπάρχει το 2011 – 2012 οπότε ολόκληρη περιουσία έκανε φτερά. Μην επιτρέψουμε να ξαναφάνε τα χρήματα των ασφαλισμένων. Κεφαλαιοποιητικό σύστημα αυτό σημαίνει.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να αποδεχτούν το νέο Ασφαλιστικό που παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ως κοσμογονία γιατί ενσωματώνει στο περιεχόμενό του τις απαιτήσεις του κεφαλαίου και οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης.

Στην πραγματικότητα, ο στόχος είναι μια πιο επιθετική παρέμβαση που θα μετατρέπει ακόμη περισσότερο τον εργαζόμενο – ασφαλισμένο σε χρηματοδότη των επιχειρηματικών σχεδίων μέσα από τα διάφορα επενδυτικά πακέτα, αλλά και σε πελάτη των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, μιας και η λειτουργία της Ασφάλισης με αυτόν τον τρόπο δεν θα του εξασφαλίζει τίποτα σίγουρο.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουν με βάση τις δικές τους ανάγκες και συμφέροντα και όχι με αυτά που βολεύουν το κεφάλαιο. Εχουν κάθε δικαίωμα γιατί είναι οι μόνοι που χρηματοδοτούν την Κοινωνική Ασφάλιση με τη δουλειά τους. Οι επιχειρηματίες και το κράτος τους όχι μόνο δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη για την Κοινωνική Ασφάλιση, αλλά αρπάζουν τον ιδρώτα των εργαζομένων, τις εισφορές τους, για να χρηματοδοτήσουν την καπιταλιστική ανάπτυξη και τα κέρδη τους.

Μόνη ελπίδα ο δρόμος της ανατροπής!