28 Φλεβάρη – Δίνουμε τη μάχη της απεργίας, για την πραγματική δικαίωση, για την ανατροπή της πολιτικής που γεννάει «Τέμπη» παντού

Οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που βγήκαν στον δρόμο στις 26 Γενάρη τάραξαν τα νερά, διαμόρφωσαν μια νέα κατάσταση, επιτάχυναν διεργασίες στο πολιτικό σκηνικό. Η οργή του λαού δεν πέφτει μόνο πάνω σε όσους επιχειρούν να συγκαλύψουν το έγκλημα στα Τέμπη. Εκφράζει τη γενικότερη αγωνία και δυσαρέσκεια για όσα ζει, για το βάθεμα της φτώχειας και της εκμετάλλευσης, για την επίθεση που δέχεται από ένα αδίστακτο κράτος, που αφήνει απροστάτευτη την ανθρώπινη ζωή για να προστατεύσει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Η μαζική παρουσία του λαού στο προσκήνιο του αγώνα ήταν καταλυτική. Ας θυμηθούμε τα άρθρα και τις εκτιμήσεις δημοσιογράφων, αναλυτών και αστών πολιτικών πριν τις 26 Γενάρη, που κόμπαζαν για την πρωτοφανή ενότητα του αστικού πολιτικού κόσμου στα στρατηγικά ζητήματα της αντιλαϊκής πολιτικής. Ενότητα που εκφράστηκε με την πλειοψηφική υπερψήφιση των πολεμικών δαπανών στον προϋπολογισμό του 2025, με την ευρύτερη συναίνεση σε αντιδραστικά νομοσχέδια όπως για τον κατώτατο μισθό και τα «Ωνάσεια Σχολεία», για το γεγονός ότι όλα τα αστικά κόμματα της Βουλής αγνόησαν – λοιδόρησαν την πρόταση νόμου των 645 συνδικάτων για τους μισθούς και τις συμβάσεις την οποία κατέθεσε το ΚΚΕ, για τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Τώρα τα αστικά κόμματα ενώνουν τις δυνάμεις τους για να βάλουν φραγμό στις μεγάλες εργατικές διαδηλώσεις, για να συγκαλύψουν την πραγματική αιτία για το έγκλημα στα Τέμπη, που δεν είναι άλλη από την πολιτική που θυσιάζει τις ανθρώπινες ζωές για το κέρδος. Επιδιώκουν να συγκαλύψουν τις ευθύνες των δικών τους κυβερνήσεων, κυρίως να αποπροσανατολίσουν τη λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια, να την εγκλωβίσουν στα στενά όρια των κοινοβουλευτικών και θεσμικών «αλλαγών», ώστε τάχα να «θεραπευτούν οι παθογένειες» του κράτους της αδικίας και της βαρβαρότητας.

Ο λαός μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις

Οι μαζικές λαϊκές και νεολαιίστικες κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων μάς γεμίζουν με δύναμη και αισιοδοξία, με πίστη στη δύναμη του λαού, που βγαίνοντας στον δρόμο του αγώνα ακόμα πιο μαζικά, ακόμα πιο οργανωμένα, μπορεί να βάλει πραγματικά τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Μας γεμίζουν και με περισσότερες ευθύνες ώστε η πανελλαδική – πανεργατική απεργία της 28ης Φλεβάρη, στα δύο χρόνια από το έγκλημα των Τεμπών, να αποτελέσει σταθμό κλιμάκωσης, να πάρει τον «κυματισμό» που ταλαιπωρεί την κυβέρνηση και να τον κάνει «τρικυμία». Να βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα ακόμα περισσότερο το σύστημα του κέρδους, το κράτος του κεφαλαίου, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η εργοδοσία. Εκείνοι δηλαδή που θυσιάζουν στον βωμό της κερδοφορίας τη ζωή και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας, που στραγγαλίζουν κάθε δυνατότητα να ζει καλύτερα ο λαός σήμερα.

Αυτές οι ελπιδοφόρες αγωνιστικές διεργασίες τροφοδοτούνται από μαζικές κινητοποιήσεις, όπως η μεγάλη απεργία με πρωτοφανή συμμετοχή σε Σάμο και Ικαρία για την Υγεία, η 48ωρη απεργία των Οικοδόμων, που κατάφεραν να σπάσουν την εργοδοτική αδιαλλαξία, η απεργία των βιομηχανικών εργατών στα Τρόφιμα – Ποτά, τα μαζικά συλλαλητήρια των φοιτητών και των μαθητών, οι κινητοποιήσεις και τα μπλόκα των αγροτών, η πάλη ενάντια στους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις.

Τι δείχνουν τα παραπάνω;

Τον αναβρασμό που φουντώνει μέσα στα εργατικά – λαϊκά στρώματα και στη νεολαία. Δείχνουν ότι πλατιά τμήματα εργαζομένων κινητοποιούνται από τα σοβαρά προβλήματα που τους φορτώνει η αντιλαϊκή πολιτική, και ότι το έγκλημα στα Τέμπη με τις χυδαίες προσπάθειες συγκάλυψης γίνεται η «σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι» της αγανάκτησης.

Ο λαός διαπιστώνει καθημερινά ότι είναι σε διαρκή αναμέτρηση με μια απέραντη «Κοιλάδα των Τεμπών», διαπιστώνει στην πράξη ότι η ζωή του είναι «κόστος» για τους ομίλους:

Στους χώρους δουλειάς – αρένες θανάτου, με 300 νεκρούς μόλις τα τελευταία δύο χρόνια και εκατοντάδες σακατεμένους από τα ανύπαρκτα μέτρα υγείας και ασφάλειας.

Στη συρρίκνωση του λαϊκού εισοδήματος, όπου εκατομμύρια εργαζόμενοι διαπιστώνουν όλο και περισσότερο ότι σήμερα «πεινάνε κι όσοι εργάζονται» λόγω των μισθών πείνας, της ανυπαρξίας ΣΣΕ και της ακρίβειας, αφού έτσι επιτάσσει η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας.

Στις «ανοχύρωτες πόλεις» απέναντι σε φυσικές και μη καταστροφές, αφού οι υποδομές ουσιαστικής προστασίας είναι «κόστος δίχως όφελος» για το κεφάλαιο.

Στα νοσοκομεία που καταρρέουν, αφού εκεί οδηγεί ο «στίβος» της επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία.

Στα σχολεία – ρημαδιό, που αντί να γεμίζουν με «οξυγόνο» τη νέα γενιά, της το στερούν, γιατί έτσι υπαγορεύει η ζούγκλα της αγοράς.

Στις λαϊκές γειτονιές όπου αλωνίζουν τα «κοράκια» των τραπεζών και των funds, ξεσπιτώνοντας μαζικά μεροκαματιάρηδες, συνταξιούχους, ακόμα και ΑμεΑ, για να μη διαταραχθεί η «υγεία του τραπεζικού συστήματος».

Τα παραπάνω είναι μερικά από όσα φέρνουν σε αδιέξοδο μεγάλα τμήματα εργαζομένων, οδηγούν σε αλλαγή στάσης απέναντι στα πράγματα, δυναμώνουν την αμφισβήτηση, το «ως εδώ», το «δεν πάει άλλο», το «κάτι πρέπει να γίνει».

Αναλαμβάνουμε μια μεγάλη ευθύνη και μπορούμε να τα καταφέρουμε

Γι’ αυτό και επιδίωξη των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, των πρωτοπόρων αγωνιστών που είναι μπροστάρηδες στον αγώνα, είναι το να εκφραστούν αυτές οι διαθέσεις ακόμα πιο μαζικά, ακόμα πιο αγωνιστικά.

Να μετατραπούν σε αγωνιστική στάση, σε ενεργή συμμετοχή στα σωματεία, σε μαζική απεργία στις 28 Φλεβάρη, σε ογκώδη συλλαλητήρια που θα αφήσουν ισχυρή παρακαταθήκη.

Απέναντί μας δεν έχουμε μόνο μια συντονισμένη προσπάθεια από το κράτος και τα κόμματα του κεφαλαίου, τους μηχανισμούς της αστικής τάξης, αλλά και από τα στελέχη τους στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα στις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Ολοι αυτοί έχουν αναλάβει μια αποστολή: Να μετατρέψουν το κίνημα είτε σε εργαλείο «αναστήλωσης» των φθαρμένων θεσμών του αστικού κράτους, είτε σε χαλάκι για να σκουπίζουν τα πόδια τους διάφοροι επίδοξοι σωτήρες, όπως έχει ξαναγίνει στο πρόσφατο παρελθόν, με οδυνηρές συνέπειες.

Ορισμένα παραδείγματα που δείχνουν την προσπάθεια συγκάλυψης της πραγματικής αιτίας που οδήγησε στο έγκλημα:

— Τι υπηρετεί ο ανοιχτός πόλεμος που εξαπέλυσαν από την πρώτη στιγμή οι εργατοπατέρες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στη ΓΣΕΕ στην απεργία της 28ης Φλεβάρη; Το να κρατήσουν τους εργαζόμενους μακριά από εκείνη τη μορφή πάλης που αντικειμενικά βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο που οδηγεί σε τέτοια εγκλήματα, δηλαδή το κεφάλαιο, τους επιχειρηματικούς ομίλους, την εργοδοσία, το αστικό κράτος. Δεν το κάνουν πρώτη φορά. Το έκαναν και στις 8 Μάρτη 2023, το έκαναν μαζί με την ΑΔΕΔΥ και στις 28 Φλεβάρη 2024.

— Πού στοχεύει η προσπάθεια των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, όταν είδαν ότι δεν μπορούν να φρενάρουν την απεργία, αυτή να αρκεστεί σε αιτήματα του τύπου «να λειτουργήσει το κράτος δικαίου»; Καταρχάς, η απόφαση για συμμετοχή στην απεργία δεν τους ξεπλένει, αφού με τέτοια «αιτήματα» επιδιώκουν να συγκαλυφθούν οι πολιτικές ευθύνες ενός εγκληματικού και σάπιου μέχρι το μεδούλι αστικού κράτους. Τα στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ – Νέας Αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα προσπαθούν να καλύψουν τις ευθύνες των κομμάτων τους. Αν δεν μπορούν να εμποδίσουν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις, επιδιώκουν να χύσουν το δηλητήριο της συναίνεσης και της κοινωνικής ειρήνης.

— Τι επιδιώκουν τέτοιες δυνάμεις σε μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις όταν αξιώνουν από τα σωματεία να μη βάζουν στο στόχαστρο την «απελευθέρωση» του σιδηρόδρομου, να μη διεκδικούν ασφαλείς μεταφορές, προσλήψεις προσωπικού κ.ά.; Προφανώς το ξελάσπωμα μιας πολιτικής που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις και έκανε «κανονικότητα» το «πάμε κι όπου βγει» στις συγκοινωνίες. Την προώθηση της αντίληψης που λέει ότι η ιδιωτικοποίηση και η «απελευθέρωση» των Μεταφορών, της Υγείας, της Παιδείας, του νερού, είναι μια κανονικότητα ακόμα και όταν θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές. Οτι χρήματα υπάρχουν για τους πολεμικούς εξοπλισμούς και τις ΝΑΤΟικές δαπάνες, αλλά όχι την προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων μας.

Η διαπάλη λοιπόν με τη γραμμή των άλλων κομμάτων και των στηριγμάτων τους στο εργατικό κίνημα, που αποτυπώνεται σε ερωτήματα όπως τα παραπάνω, πρέπει να είναι σφοδρή.

Πιο αποφασιστικά να μπαίνει στο στόχαστρο η ΕΕ, που όλες οι άλλες δυνάμεις την εμφανίζουν σαν παράγοντα «κάθαρσης», κατηγορώντας μάλιστα την κυβέρνηση της ΝΔ ότι τάχα δεν εφαρμόζει σωστά τις ευρωενωσιακές Οδηγίες της «απελευθέρωσης», την ίδια στιγμή που αυτές οι Οδηγίες έστρωσαν τις ματωμένες «ράγες» του κέρδους.

Να μπει στο στόχαστρο η προσπάθεια εγκλωβισμού του λαού στην αναζήτηση «νομιμότητας», η προσπάθεια να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του στο κράτος και στη Δικαιοσύνη …ενός άδικου συστήματος. Γιατί είναι η Δικαιοσύνη που βγάζει τις περισσότερες απεργίες παράνομες, που ποινικοποίησε ακόμα και τους αγώνες των σιδηροδρομικών για να μην ξαναζήσουμε νέα «Τέμπη». Είναι η «νομιμότητα» της εμπορευματοποίησης που οδήγησε τον σιδηρόδρομο στη σημερινή κατάσταση, που τον κατακερμάτισε για να μοιράζεται η «πίτα» στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Στο χέρι του λαού η πραγματική δικαίωση

Τώρα είναι ώρα να ανοίξουμε πλατιά τη συζήτηση για τη διέξοδο, για το πού βρίσκεται η πραγματική δικαίωση.

Δικαίωση σημαίνει οι εργαζόμενοι να μπορούν να ζουν με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες και ανάγκες τους. Με ασφαλείς υποδομές και αποκλειστικά δημόσια μέσα συγκοινωνίας, που θα ενσωματώνουν κάθε κατάκτηση της τεχνολογίας. Με Υγεία και Παιδεία που θα εξυψώνουν σωματικά και ψυχικά τον εργαζόμενο. Με σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους, κ.ο.κ.

Αυτή η δικαίωση προϋποθέτει να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να συγκροτηθεί ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα, που σε συμμαχία με τους φτωχούς βιοπαλαιστές της πόλης και της υπαίθρου θα βάζει στο στόχαστρο το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους, που γεννάει «Τέμπη» παντού. Μόνο έτσι θα μπει τέρμα στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης, θα πάψει η ζωή του λαού να θεωρείται «κόστος».

Απαιτεί να ξεμπερδεύει το εργατικό – λαϊκό κίνημα με όσους το θέλουν «ασανσέρ» για να ανεβοκατεβάζουν αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Να μην περιορίζεται η προσδοκία του λαού απλά στο «να μπαίνουν κάποιοι φυλακή», για να συνεχίζουν το αντιλαϊκό τους έργο οι «αδιάφθοροι». Να βάλει το κίνημα στο «εδώλιο» της Ιστορίας και των κοινωνικών αγώνων τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και το κράτος του κεφαλαίου, «καταδικάζοντάς» τους στην ανατροπή τους.

Παίρνουμε όλα τα μέτρα για την απεργία

Στις λίγες μέρες λοιπόν που απομένουν μέχρι τη μεγάλη μάχη, δεν χωράει κανένας εφησυχασμός, αντίθετα πρέπει να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να εξασφαλιστεί η επιτυχία της, να δοθεί απάντηση στην υπονόμευση, να φτάσει το απεργιακό κάλεσμα πλατιά στην εργατική τάξη, στον λαό, στη νεολαία. Τα σωματεία να «πολιορκήσουν» εκατοντάδες χώρους δουλειάς, να γίνουν δεκάδες Γενικές Συνελεύσεις.

Να αναπτυχθεί κι άλλο η πάλη για τις διεκδικήσεις γύρω από την υγεία και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, να αγκαλιάσει και νέους χώρους ο αγώνας για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Τα ΔΣ να γίνουν πραγματικά επιτελεία μάχης που δεν θα αφήνουν τίποτα «στην τύχη» του, να εντάξουν στη μάχη πλατιά τμήματα εργαζομένων, να αναλάβουν περισσότεροι ευθύνες μέσα στα σωματεία τους, να κάνουν υπόθεσή τους την οργάνωση της απεργίας με επίκεντρο τον χώρο δουλειάς.

Ταυτόχρονα, να αναπτύσσονται κάθε μέρα η αλληλεγγύη και η κοινή δράση, να γίνει π.χ. υπόθεση όλου του λαού ο αγώνας της αγροτιάς για την επιβίωση.

Και τη μέρα της απεργίας να πλημμυρίσουν οι δρόμοι με εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς, τα μπλοκ των σωματείων να πυκνώσουν με εργάτες και εργάτριες, με νέους και νέες.

Νίκος Μαυροκέφαλος

*Ο Νίκος Μαυροκέφαλος είναι μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος της ΚΕ για την Εργατική – Συνδικαλιστική Δουλειά

Αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου»