“Απόλυση μέχρι νεωτέρας” – Επιστολή απολυμένου συμβασιούχου στο αεροδρόμιο “Μακεδονία”

Λάβαμε και δημοσιεύουμε το κείμενο απολυμένου συμβασιούχου της Skyserv, τα πλήρη στοιχεία του οποίου είναι στη διάθεση του περιοδικού, που είδε όπως εκατοντάδες συνάδελφοί του σε αεροδρόμια όλης της χώρας να απολύονται με sms ή τηλεφώνημα, μένοντας ακόμα και εκτός του γλίσχρου επιδόματος των 800 ευρώ. Περιγράφει τις άθλιες συνθήκες εργασίας, το γεγονός ότι προσλαμβάνονταν ως εποχικοί ενώ κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, υπογραμμίζοντας πως ο αγώνας των εργαζομένων δεν τελειώνει εδώ.

Ήμουν ένας από τους εκατοντάδες εργαζόμενους των αεροδρομίων που απολύθηκαν εν μία νυκτί με ένα απλό και λιτό τηλεφώνημα (άλλοι με sms). Για τα τυπικά εργαζόμουν επί δύο συναπτά έτη στο αεροδρόμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκης. ‌Χωρίς πολλά πολλά, μας ανακοίνωσαν ότι εντολή της διοίκησης (της Skyserv στην Αθήνα), είναι να γίνει λήξη συμβάσεων σε όλους όσους έχουν ορισμένου χρόνου.Δηλαδή περίπου στο 90% της εταιρείας. Επί της ουσίας, απόλυση μέχρι νεωτέρας. Το μόνο που μας υποσχέθηκαν είναι ότι υπάρχει πιθανότητα μόλις τελειώσει όλο αυτό με την πανδημία να μας ξαναπάρουν πίσω. Όλους; Με το ίδιο καθεστώς; Κανείς δεν ξέρει. Συν τοις άλλοις, μας ενημέρωσαν ότι μόνο όσοι εργάζονται ακόμα εκ περιτροπής κι έχουν συμβάσεις αορίστου χρόνου θα μπουν στην ρύθμιση για το επίδομα επειδή οι συμβάσεις τους αναστέλλονται. Επομένως και απολυμένοι και χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν. Συνολικά μιλάμε για πάνω από 500 άτομα, καθώς η συγκεκριμένη εταιρεία αλλά και οι υπόλοιπες επίγειας εξυπηρέτησης, επεκτείνονται σε όλη την επικράτεια.

‌Σε αυτήν την εταιρεία λοιπόν η πίεση ήταν τρομερή, τα άτομα ελάχιστα σε σχέση με τον φόρτο εργασίας, ειδικά τις καλοκαιρινές περιόδους, ενώ και οι συνθήκες εργασίας ήταν σχεδόν απάνθρωπες. Ένα δωματιάκι για 30 άτομα στους υπαλλήλους των check in, ενώ και στα υπόλοιπα τμήματα και πόστα οι χώροι ήταν σε πολύ κακή κατάσταση και ιδιαίτερα μικροί. ‌Συχνό σπάσιμο των ρεπό όταν κάποιος συνάδελφος αρρώσταινε, υπερωρίες τις καλοκαιρινές περιόδους σε βαθμό να έχουμε λιποθυμίες από την κούραση, συνάδελφοι να δουλεύουν 17 ώρες στο αεροδρόμιο αν μια πτήση είχε ακύρωση ή μεγάλη καθυστέρηση. Και πολλά άλλα πού σίγουρα ξεχνάω, αλλά δεν ξέρω αν έχουν και σημασία πια. ‌Τελικά όλοι αυτοί κάλυπταν πάγιες ανάγκες ή έκτακτες; Πώς γίνεται ένας εργαζόμενος με σύμβαση ορισμένου χρόνου να δουλεύει επί πόσα συναπτά έτη και να θεωρείται ακόμα εποχικός υπάλληλος; Πώς γίνεται από την στιγμή που είναι όλη μέρα σε ένα αεροδρόμιο και τρώει την ζωή του για 590€; Και μιλάμε για το αεροδρόμιο που είναι εκτός πόλης και πολλοί από εμάς διένυαν τη μισή πόλη για να φτάσουν κάθε μέρα στην εργασία τους. ‌Ας μας το πει κάποιος ανοιχτά ότι δε μας υπολογίζουν. Πού είναι ο υπουργός εργασίας; Δεν έχει δώσει καμία απάντηση όλες αυτές τις μέρες σε τόσους ανθρώπους που αγωνιούν για το τι θα γίνει στο μέλλον. ‌Οι ευθύνες δε βαραίνουν εμάς κύριε υπουργέ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα τα παρατήσουμε. ‌

Γ.Λ.