Άρτα: Είναι καιρός να δείξουμε τη δύναμή μας! Είναι καιρός να τρομάξουν αυτοί…

Με τη συμμετοχή τους στην απεργιακή συγκέντρωση και πορεία στην Άρτα, εκατοντάδες εργαζόμενοι και με πρωτοφανή συμμετοχή της νεολαίας, τίμησαν αγωνιστικά με απεργία την αιματοβαμμένη εξέγερση στο Σικάγο, προσπερνώντας τη θλιβερή ηγεσία της Γ.Σ.Ε.Ε., πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, δίνοντας με σαφήνεια το μήνυμα, ότι αυτό το νομοσχέδιο θα μείνει στα χαρτιά.

Από νωρίς το πρωί, κατέφθαναν στο χώρο της συγκέντρωσης τα σωματεία της δύναμης του Εργατικού Κέντρου, με ξεχωριστή ίσως, την παρουσία του σωματείου επισιτισμού, που με τη συμμετοχή της νεολαίας, έδωσε τον τόνο σε όλη τη συγκέντρωση και πορεία. Στις 10.οο π.μ. ξεκίνησε η Συγκέντρωση με εργατικό τραγούδι από τους νεολαίους του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου που ετοιμάζουν παράρτημα και στην Άρτα. Χαιρέτισε Ο Πρόεδρος της Ο.Α.Σ.Ν.Α. Βαγγέλης Μπέτσας, ο Πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στο Δήμο Αρταίων, Νίκος Μάζης.

Στην συγκέντρωση ξεχώρισε το αφιέρωμα που ακολούθησε για τους δύο νεκρούς μας την περασμένη χρονιά, τον Χρήστο Ζορμπά που σκοτώθηκε στο «Ήπειρος» και του 18 χρόνου ταχυμεταφορέα, Γιώργου Γούντζα, που σκοτώθηκε σε ώρα εργασίας, σε τροχαίο. Ξεκίνησε με απαγγελία ποιήματος του Φώτη Αγγουλέ από την μαθήτρια του Γυμνασίου, Μαρία Αρχιμανδρίτη και στη συνέχεια το μουσικό συγκρότημα έπαιξε το «Μοιρολόι» της Μαρίας Φαραντούρη. Το αρχικό «πάγωμα» μετατράπηκε σε έκρηξη οργής, για τα ματωμένα μεροκάματα της εργατικής τάξης, για τον βαρύ φόρο αίματος που πλήρωσαν οι εργαζόμενοι τον περασμένο χρόνο.

Ακολούθησε η κεντρική ομιλία από τον Πάνο Κώτση, μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Άρτας.

Η πρωτοφανής δυναμικότητα καθόρισε την απαίτηση ότι στον πόλεμο αυτό, δεν πρέπει απλά να αποκρούσουμε το νομοσχέδιο – έκτρωμα της κυβέρνησης, αλλά να απαιτήσουμε τη συνολική κατάργηση των νόμων της διευθέτησης, της ευελιξίας, του χτυπήματος των Συλλογικών Συμβάσεων και της ΕΓΣΣΕ, του παγώματος των μισθών, των νόμων που μετατρέπουν την Ασφάλιση σε τζόγο, των απεργοκτόνων νόμων του ΣΥΡΙΖΑ (νόμος Αχτσιόγλου) και του χτυπήματος των διαδηλώσεων (νόμος Χρυσοχοΐδη), τα αντεργατικά μέτρα που πέρασαν με αφορμή την πανδημία.

Με συνθήματα όπως «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», «Κόκκινη Πρωτομαγιά – Πρωτοπόρα εργατιά», «Κέρδη βουτηγμένα στο αίμα εργατών», «Κάτω τα χέρια από το 8ωρο – Δεν είναι για παζάρια και για διάλογο», «Αγώνας – ρήξη – ανατροπή, η ιστορία γράφεται με πάλη ταξική» και «Συμβάσεις κλαδικές, αυξήσεις των μισθών, είναι η απάντηση των εργατών», έστειλαν το μήνυμα καθαρά και δυνατά πως οι εργάτες όλου του κόσμου τιμούν τους νεκρούς της τάξης τους και τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος στην ανειρήνευτη πάλη με το κεφάλαιο.  Η ελπίδα σήμερα ζωντανεύει στους συνεχείς και καθημερινούς αγώνες που δίνουν οι εργαζόμενοι, στη σύγκρουση τους  με τους επιχειρηματικούς ομίλους και το πολιτικό προσωπικό τους.

Αναδείχτηκε η ανάγκη της συνέχισης της πάλης μας για νέες διεκδικήσεις, για ανάκτηση των δικαιωμάτων που χάθηκαν. Τις επόμενες μέρες το εργατικό Κέντρο θα πυκνώσει τις συζητήσεις, τις συνελεύσεις και συσκέψεις στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς, αμφισβητώντας έμπρακτα  την κυριαρχία των εκμεταλλευτών και την εξουσία τους.

Ακολουθεί το κείμενο της κεντρικής ομιλίας, από την οποία πήραμε και τον τίτλο της ανάρτησης.

Χρήστος Ζορμπάς, Γιώργος Γούντζας, δύο νέα παιδιά προστέθηκαν την περασμένη χρονιά στην ματωμένη γραμμή που χαράζει ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Πάνω απ’ τον ήλιο και πέρα απ’ το φως, κάπου πιο κει κι απ’ το χρόνο, ένας άλλος αέρας που μοιάζει χρησμός, μας φωνάζει για τη ζωή που μοιράζεται σε ματωμένα μεροκάματα. Για τη ζωή που θέλουν να την κατεβάσουν στο δουλοκτητικό στάδιο μιας αμφισβητούμενης επιβίωσης.

Το σύνθημα της φετινής πρωτομαγιάς,  τα κέρδη τους οι νεκροί  μας – βαδίζουμε στο δρόμο της ανατροπής, αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο, όχι μόνο την απαίτηση για ζωή, αλλά την απαίτηση για ζωή με δικαιώματα, για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

135 χρόνια πρίν, την πρωτομαγιά του 1886, ο Αύγουστος Σπάις, από τους ηγέτες του εργατικού κινήματος στο Σικάγο, πριν εκτελεστεί, με την απολογία του, έδειξε στους εργαζόμενους τον δρόμο για την απαλλαγή τους από τα αφεντικά της βιομηχανίας που δημιούργησαν την ανήθικη περιουσία τους από το κλεμμένο αντίτιμο της εργασίας που δεν πληρώθηκε. Από την ανήθικη αποστολή τους να απολαμβάνουν το παν, χωρίς να κάνουν τίποτε.

Από αυτήν ακριβώς την τάξη πάμε να απαλλαγούμε.

Αυτό το κάλεσμα που έρχεται από το παρελθόν δείχνει το δρόμο για το μέλλον!

Γιατί, 135 χρόνια μετά την αιματοβαμμένη πρωτομαγιά στο Σικάγο τα αιτήματα των χιλιάδων εργατών που έδωσαν τη ζωή τους είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι ο αγώνας για την υπεράσπιση των συμφερόντων μας ακόμα και της ίδιας μας της ζωής πρέπει να είναι δεμένος με  την συνολικής ανατροπής του σάπιου καπιταλισμού, ώστε να απολαμβάνουμε την εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, με λιγότερες ώρες δουλειάς, με περισσότερο ελεύθερο χρόνο, με την κάλυψη των αναγκών μας σε υγεία, σε παιδεία, στην πρόνοια, στις καθημερινές μας ανάγκες, όπου οι δυνατότητες είναι τεράστιες αλλά τα κέρδη τους εμπόδιο. Αυτός ο δρόμος είναι ένας για εμάς τους εργαζόμενους και είναι ο δρόμος της ανατροπής.

Γιατί, 135 χρόνια μετά, δεν αποτελεί απλά πρόκληση, αλλά είναι αιτία πολέμου το νομοσχέδιο που έρχεται για την κατάργηση του οχτάωρου και την θεσμοθέτηση του δεκάωρου χωρίς πρόσθετη αμοιβή. Είναι αιτία πολέμου, όταν το πόσο θα δουλεύουμε, πόσο θα αμειβόμαστε, πόσο θα ξεκουραζόμαστε, θα καθορίζεται από την ατομική συμφωνία κάθε μεμονωμένου εργαζόμενου με την εργοδοσία. Ο ατομικός διάλογος του λύκου με το αρνί, θα καθορίζει το ποιος και πόσο θα ζήσει.

Για αυτό, επιχειρούν να χτυπήσουν τα εργατικά συνδικάτα βάζοντας ασφυκτικούς περιορισμούς στο απεργιακό δικαίωμα και συνολικά στη συνδικαλιστική δράση για να έχει λυμένα τα χέρια η εργοδοσία να αλωνίζει στις πλάτες των εργαζομένων.

Το γεγονός ότι όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις έβαζαν και από ένα λιθαράκι στην ενσωμάτωση των Οδηγιών της ΕΕ για τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» τις καθιστά εγκληματικές γιατί διατήρησαν και χειροτέρευαν διαρκώς το νομοθετικό πλαίσιο της ευελιξίας και του χτυπήματος στον σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, κάνοντας πράξη τις απαιτήσεις των μεγάλων ομίλων και της ΕΕ. Από τον νόμο 2639 του 1990 της κυβέρνησης της Ν.Δ. μέχρι τον τελευταίο νόμο  4498 του 2017, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, και όλους τους ενδιάμεσου από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ, έρχονται σήμερα να επεκτείνουν και να κατοχυρώσουν τις αντεργατικές ανατροπές.

Πρόκειται για πόλεμο που δεν πρέπει, αλλά και δεν πρόκειται να λείψει κανείς.

Γιατί το νομοσχέδιο αυτό φέρνει ανατροπές αιώνων που βάζει μπουρλότο στη ζωή των νέων, οδηγεί στη σκλαβιά της εργασιακής ζούγκλας  κάθε άνθρωπο που είτε εργάζεται, είτε θα βγει στην εργασία τα επόμενα χρόνια.

Δουλεύουμε για να ζούμε! Δε ζούμε για να δουλεύουμε!

Αυτόν τον δρόμο χάραξαν οι εργάτες στο Σικάγο το Μάη του 1886.

Αυτόν τον δρόμο χάραξαν οι εργάτες στη Θεσσαλονίκη το Μάη του 1936.

Και ναι  

Σε αυτόν τον δρόμο η εργατική τάξη, αντιπάθησε την ηθική των αφεντικών, όσο και την ηθική των δούλων. Μια Τρίτη ηθική διαμορφώνεται. Δίνουμε το χέρι μας σε όποιον σηκώνεται, προετοιμάζοντας  το  σημερινό Σικάγο,  αρνούμενοι στο όνομα της ανάκαμψης των κερδών της ολιγαρχίας να ζήσει ο λαός μας μια εφιαλτική ζωή. Διαφορετικά θα μας έχουν μόνιμα διασωληνομένους, στα ράντζα της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, των μηνιάτικων που δεν ξεπερνάνε τα 200 ευρώ, της απάνθρωπης εκμετάλλευσης, της στέρησης κάθε ανθρώπινου δικαιώματος. Ο καπιταλισμός, σάπισε και η μοναδική του προσφορά πιά, είναι η ολοένα και μεγαλύτερη επίθεση στη ζωή του λαού μας.

Και ναι.

Μέσα  στην πανδημία, με το λαό μας να πεθαίνει εκτός ΜΕΘ,  οι ολιγάρχες και οι κυβερνήσεις τους προετοιμάζονται  για την επόμενη μέρα. Ο στόχος της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση δεν θα φέρει την αποκατάσταση
του εισοδήματος και των δικαιωμάτων που έγιναν θρύψαλα την περίοδο της πανδημίας.

Αφορά μόνο την ανάκαμψη των κερδών των λίγων.

Το ίδιο άλλωστε συνέβη και με την προηγούμενη καπιταλιστική κρίση της περιόδου 2008 –2016. Αποδεικνύεται ότι ο φαύλος κύκλος της καπιταλιστικής οικονομίας, «κρίση – ανάπτυξη», προσθέτει μόνο νέα βάρη στους εργαζόμενους.

Αυτό επιβεβαιώνει και το «Σχέδιο Ανάκαμψης» της κυβέρνησης, που από τη μία περιέχει νέα προνόμια για το κεφάλαιο και από την άλλη νέα αντεργατικά μέτρα, προαπαιτούμενα για την ένταξη στο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ.

Άλλωστε η ίδρυση του Ταμείου Ανάκαμψης, που χαιρέτισαν όλα τα αστικά  κόμματα,είναι μία νέα, βαριά αλυσίδα για όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Γιατί σε κάθε εκταμίευση από το Ταμείο Ανάκαμψης θα πρέπει να νομοθετούνται
δρομολογημένα, αντεργατικά μέτρα, ώστε να διασφαλιστούν τα κέρδη των
νέων επενδύσεων με το ξεζούμισμα των εργαζομένων, ενώ τα πράσινα άλογα της ανάπτυξης τους θα τα χρυσοπληρώσει ο λαός μας.
Γιατί οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ προέρχονται από τους λαούς και θα κατευθυνθούν στους μεγάλους ομίλους της λεγόμενης «πράσινης» και «ψηφιακής» ανάπτυξης.

Γιατί ο πακτωλός των δισεκατομμυρίων ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ δε θα πάει στη δημόσια Υγεία, στην Εκπαίδευση, στους μισθούς, στις συντάξεις, στη βελτίωση των κοινωνικών υπηρεσιών, σε έργα ζωτικής σημασίας για την προστασία του λαού από φυσικές καταστροφές, σε στήριξη των μικρών επαγγελματιών.

Τώρα πια περισσότερο από ποτέ είναι φανερό ότι ο χειρότερος ιος που απειλεί την ζωή μας είναι ο καπιταλισμός. Η πλουτοκρατία, ο διαρκής αντίχριστος, όπως την προσδιόριζε ο Παπαδιαμάντης σχεδόν 150 χρόνια πρίν, του κλεφτοφονια το σοι, όπως την προσδιόρισε το λαϊκό μας τραγούδι, να ξεχάσει μια για πάντα ότι η εργατική τάξη θα γίνει η νέα τάξη των δούλων. Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνουμε πάλι τέσσερα εμείς.

Αυτό το μήνυμα στέλνει από παντού η εργατική τάξη. Και κάποια τηλεοπτικά σκουπίδια που μας καλούν να δουλεύουμε  τζάμπα για να μην έχουμε ανεργία, όταν αναζητάνε ηλίθιους να κοιτάζονται στον καθρέφτη τους.

Στο δρόμο που μας καλούν να βαδίσουμε για μια ζωή χωρίς δικαιώματα τους απαντάμε καθαρά. Πάει καιρός που βαδίζουμε στο δρόμο της ανατροπής.

Ας ρίχνει σκοτάδι τριγύρω η νύχτα.

Ο δρόμος μας αρχινά  από την πρωτομαγιά του 1886, την πρωτομαγιά του 1936, την πρωτομαγιά του 1944. Ακολουθούμε πιστά τα ματωμένα ίχνη της τάξης μας.Ο καιρός του σφάξε με αγά μου να αγιάσω πέρασε ανεπιστρεπτί.

Μεζές στο απεριτίφ της πλουτοκρατίας δεν θα γίνουμε.

Ετούτη η πρωτομαγιά μπορεί και πρέπει να είναι η αποφασιστική απάντηση στα σχέδια που ετοιμάζει του κλεφτοφονιά το σόι.

Ληστεύουν το φεγγάρι μας γιατί ξέρουνε το φόβο των λαϊκών στρωμάτων  που πνίγει τη φωνή στο λαιμό τους.

Ένα χρόνο τώρα κάτω από τις μάσκες αποδείξαμε πως είχαμε φωνή.

Τώρα χτίζουμε τις δικές μας επιλογές.

Τσακίζουμε τη σαπίλα της εκμετάλλευσης.

Χτίζουμε το δικό μας κόσμο, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων!

Είναι καιρός να τους δείξουμε τη δύναμη μας.

Είναι καιρός να τρομάξουν αυτοί.