Εδώ ο καλός ο εργοδότης…
Ο καλός εργοδότης είναι σαν τον αγά του σπιτιού, που δε σε χτυπάει πολύ σαν τους άλλους και σου παίρνει πότε-πότε και κάνα κόσμημα, καθιστώντας περιττή κάθε άλλη διεκδίκηση -τι να κάνεις, να κάτσεις να μαλώσεις; Και είδες τι ουδέτερες και αθώες που είναι οι λέξεις; Δεν του προσφέρουμε εμείς την υπεραξία μας, αυτός μας δίνει δουλειά και μας ευεργετεί…
Κατά βάθος, η ταξική πάλη είναι μια παρανόηση. Ή έστω τυχερό. Κάπως σαν το γάμο. Αν βρεις ένα καλό παιδί ή μάλλον έναν καλό εργοδότη, θα ζήσετε μαζί ευτυχισμένοι -σε λιβάδια, με ξέπλεκες κοτσίδες- από τον ιδρώτα σου και τη δουλειά σου. Ναι αλλά αυτός βάζει την ιδέα, την τόλμη και το κεφάλαιο απ’ το ΕΣΠΑ. Τι άλλο να κάνει πια; Να μας φέρνει δηλαδή και τις παντόφλες;
Όχι βέβαια. Εμείς θα του τις φέρνουμε…
Τι εστί καλός εργοδότης; Είναι σαν τον αγά του σπιτιού, που δε σε χτυπάει πολύ σαν τους άλλους και σου παίρνει πότε-πότε και κάνα κόσμημα, καθιστώντας περιττή κάθε άλλη διεκδίκηση -τι να κάνεις, να κάτσεις να μαλώσεις;
Κι είδες τι ουδέτερες και αθώες που είναι οι λέξεις; Δεν του προσφέρουμε εμείς την υπεραξία μας, αυτός μας δίνει δουλειά και μας ευεργετεί…
Εργοδότες σαν το Σκλαβενίτη, που “είναι καλός” γιατί δεν ανοίγει τις Κυριακές -αφού δεν τον συμφέρει- κι άρχισε τις μισθολογικές περικοπές στα στελέχη του, που θα συμπιέσουν προς τα κάτω και τους άλλους. Ή σαν το MARKET IN που έδινε σαφείς οδηγίες στους υπαλλήλους του, ποιο ψηφοδέλτιο να ρίξουν στην κάλπη -όπως αποκαλύπτει ο σημερινός Ριζοσπάστης.
Σε βγάζει κι από τον μπελά να τρέχεις για τα κοινά, να οργανώνεσαι και να προβληματίζεσαι. Αφού το κάνει για σένα ο εργοδότης σου και τα στελέχη του…
Εργοδότες σαν τον Παπαστράτο, που απέλυσε άτομο με ειδικές ανάγκες (ΑμΕΑ), αλλά τον διαφημίζει σαν πλασιέ ο Τσίπρας. Και σαν το βραβευμένο Καρέλια, που σύμφωνα με καταγγελίες, επιχειρεί να επιβάλει την 7ήμερη εργασία.
Κι επειδή αυτά δεν είναι αρκετά, έρχεται η απόφαση του Άρειου Πάγου, που λέει ότι η εργοδοσία μπορεί να αλλάξει μονομερώς τους όρους της σύμβασης (τόπο, τρόπο και χρόνο εργασίας), αρκεί να μην… το παρακάνει.
Για δες καιρό που διάλεξε να φύγει ο Τσακνής από την ΕΡΤ, τώρα που οι στίχοι (και οι στόχοι) της “Σύμβασης” γίνονται πραγματικότητα ή μάλλον ωχριούν μπροστά της.
Όσες φορές χρειάστηκε να την συμβουλευτώ
μονίμως είχα άδικο κι έπρεπε να πληρώνω
κι αν κάποτε αποφάσιζα μονάχος να σκεφτώ
η σύμβαση απαγόρευε να σκέφτομαι και μόνος.
Τώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει καίριο χτύπημα στο δικαίωμα για απεργία, που μπορεί να μας φαίνεται αυτονόητο, αλλά εντάξει, αν μετά από τόσες καλές ειδήσεις θέλει κανείς να απεργήσει, ε αυτό λέγεται αχαριστία…