Έφυγε από τη ζωή ο Μπάρμπα Μήτσος Πεσλής, ένας από τους τελευταίους Μακρονησιώτες της Άρτας

Η Τομεακή Επιτροπή Άρτας του ΚΚΕ αποχαιρετάει έναν από τους τελευταίους Μακρονησιώτες της Άρτας, τον Μπάρμπα Μήτσο Πεσλή, που από τα νεανικά του χρόνια έδινε τη ζωή του στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από νεαρός αντάρτης στον ΕΛΑΣ, μαχητής στη συνέχεια του εργατικού κινήματος στην Άρτα, αφήνοντας το δικό του αποτύπωμα στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και σαν γραμματέας (1958) του ταξικού σωματείου των τεχνιτών δενδροκόμων (κλαδευτών) αλλά και σαν αντιπρόσωπος στο εργατικό κέντρο. Αλλά και μέσα από κάθε είδους κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα, η δράση του «νόμιμη» είτε «παράνομη» εναλλάσσονταν με φυλακές και εξορίες, (με τελευταία την εξορία από την χούντα στα Γιούρα αφού πρώτα διέγραψαν το σωματείο του), αφήνοντας το δικό του αποτύπωμα σε κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης της αντιλαϊκής πολιτικής, του αυταρχισμού και της τρομοκρατίας, της ίδιας της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Το ΚΚΕ εκφράζει τη λύπη του στην γυναίκα του και τα παιδιά του, την Μαρία και τον Μπάμπη, για την απώλεια του αγωνιστή Δημήτρη Πεσλή.

Τον αγωνιστή του εργατικού κινήματος Δ. Πεσλή αποχαιρετά και το Εργατικό Κέντρο Άρτας

Το Εργατικό Κέντρο Άρτας αποχαιρετά τον παλαίμαχο αγωνιστή του εργατικού κινήματος, Δημήτρη Πεσλή που έφυγε πλήρης ημερών, δίνοντας στη δημοσιότητα μια προσωπική του αφήγηση για την ιστορία του εργατικού κινήματος στην Άρτα, από την περίοδο που διαγράφτηκε το σωματείο του το 1966 και ακολούθησε μετά η εξορία του στα Γιούρα:

«Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας και ειδικότερα στο νομό μας, μετά το 1945 εκτός από μικρές και σύντομες αναλαμπές που είχε, αντιμετώπισε πάρα πολύ δύσκολα προβλήματα. Προβλήματα δημοκρατικής λειτουργίας ενότητας και δράσης.

Τα συνέδρια που ανάδειχναν τις ηγεσίες στη ΓΣΕΕ, στις ομοσπονδίες αλλά και στα ΕΚ στην πλειοψηφία τους ήταν βίαια και νόθα.

Σε μια τέτοια εποχή και σε περίοδο και περίοδο που στην κορυφή του συνδικαλιστικού κινήματος επικρατούσαν αντισυνδικαλιστικά και ρεφορμιστικά στελέχη, που επιδρούσαν αρνητικά στις δευτεροβάθμιες αλλά και πρωτοβάθμιες οργανώσεις, συμμετείχα στο Εργατικό Κέντρο Άρτας.

Το 1958 ανασυγκροτήσαμε το σωματείο τεχνιτών δενδροκόμων (κλαδευτών) που για πολλά χρόνια ήταν σε αδράνεια. Στις πρώτες εκλογές με μαζική συμμετοχή όλων σχεδόν των κλαδευτών αναδείχτηκε το πρώτο διοικητικό συμβούλιο με πρόεδρο τον μακαρίτη Λάμπρο Γάλλιο και γραμματέα τον Δ. Πεσλή, όπως και αντιπροσώπους Γάλλιο – Πεσλή.

Τα σωματεία που είχαν μαζικότητα και συνεπή συνδικαλιστική δράση ήταν εκτός από το τεχνιτών δενδροκόμων, των οπωροσυλεκτών, των εμποροϋπαλλήλων, των τεχνιτών οικοδόμων και των εργατών μπετόν αρμέ. Με στενή συνεργασία αυτών των σωματείων άρχισε η προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του εργατικού κινήματος στην Άρτα.

Οι τακτικές παραστάσεις στον επόπτη εργασίας αλλά και στον εισαγγελέα για την καθημερινή παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας αλλά και του ωραρίου χωρίς να πληρώνονται υπερωριακά οι εργαζόμενοι των οικοδομικών σωματείων και εμποροϋπαλλήλων, είχε σαν αποτέλεσμα αυτά τα σωματεία να χαρακτηριστούν ως εμφορούμενα από αριστερές ιδέες και να αρχίσουν τις πιέσεις και τις απειλές μέσω αστυνομίας με στόχο να κάμψουν την αγωνιστικότητα και να πετύχουν τη διάλυση.

Δεν το πέτυχαν σε πρώτη φάση, συνεχίστηκε η αγωνιστική πορεία των 5 σωματείων υπερασπίζοντας και μια σειρά άλλα σωματεία, όπως των μουσικών των καραγωγέων των επισιτιστών κ.λ.π. και στις εκλογές του 1964 τα σωματεία αυτά πήραν την πλειοψηφία της διοίκησης του ΕΚΑ, όχι όμως και τον πρόεδρο ο οποίος τότε αναδείχνονταν με άμεση ψηφοφορία.

Έτσι γιορτάσαμε για πρώτη φορά μετά το 1945 την εργατική πρωτομαγιά σε ανοιχτό χώρο στην πλατεία Κιλκίς με πολύ μεγάλη συμμετοχή από εργάτες και πολίτες της Άρτας, και με αναλυτική ομιλία του ιστορικού της πρωτομαγιάς δίνοντας μια νέα διάσταση για ξεκίνημα εργατικών αγώνων.

Ήταν όμως περίοδος που παραβιάζονταν κατάφωρα το σύνταγμα από το παλάτι και οι δημοκρατικές ελευθερίες των πολιτών, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να αφήσει αδιάφορους τους συνδικαλιστικούς φορείς. Έτσι τα 5 σωματεία με ομόφωνες αποφάσεις στείλαμε τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας στην κυβέρνηση στη βουλή και στα κόμματα ζητώντας την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας.

Αυτό ήταν η αιτία, ένα απόγευμα τέλος του 1966 ο πρόεδρος Τράντζας να μας ανακοινώσει την διαγραφή από το ΕΚ με απόφαση της ΓΣΕΕ και βρεθήκαμε με τα βιβλία στο δρόμο και σε λίγους μήνες πολλοί από μας στα Γιούρα».