Ένας μισογύνης, ένας καπιτάλας κι ένας χρυσαυγίτης.
30-01-2019
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα…
Ένας μισογύνης, ένας καπιτάλας κι ένας χρυσαυγίτης – θα μπορούσε να είναι η εισαγωγή ενός ανέκδοτου. Είναι όμως η επικρατούσα σύνθεση της άλλοτε μικρής κι άλλοτε μεγαλύτερης κοινωνικής ομάδας που συναντάμε σε επαγγελματικούς χώρους και απαρτίζεται από συναδέλφους που δέχονται φαινομενικά ίσης μεταχείριση από το big boss.
Ο μισογύνης είναι αυτός που θα σε ειρωνευτεί γιατί είσαι κορίτσι και τα κορίτσια δεν ξέρουν. Γιατί είσαι μικρή και βρίσκει και τα κάνει – έτσι δε λένε για να σε “παρηγορήσουν”; Θα στην πει επειδή δε μπορεί να δεχθεί πως η θέση των γυναικών δεν είναι αποκλειστικά στην κουζίνα τους, αλλά έχουν θέση και στην κατά παράδοση (σύμφωνα με τη δική του άποψη και κοσμοθεωρία) ανδροκρατούμενη κοινωνία. Θα στην πει γιατί ύψωσες ανάστημα απέναντι στην αδικία και απέδειξες πως το στόμα το έχεις για να διεκδικείς ο,τι σου αναλογεί κι όχι για να λες “ναι” σε ο,τι σου πλασάρουν σαν πραγματικότητα. Θα είσαι ο αποδιοπομπαίος τράγος κάθε φορά που ξυπνάει στραβά ή που ο “μεγαλύτερος” του την λέει. Τότε που συνειδητοποιεί, τελικά, πως δε βρίσκεται εκείνος στην κορυφή της πυραμίδας.
Ο καπιτάλας θα κοιτάξει να εκμεταλλευτεί τη θέση σου για να ικανοποιήσει το πάθος του για κέρδος. Θα ζητάει ακόμα περισσότερα όταν δίνεις ήδη πολλά και θα σου δίνει λιγότερα από λίγα. Θα σε κατηγορήσει για κακή διαγωγή όταν διεκδικήσεις τα δεδουλευμένα σου και θα σε πληρώνει για 4ωρο παρά το ξεχειλωμένο οκτάωρο και τις αμέτρητες υπερωρίες. Όταν σε πληρώνει. Θα συμπυκνώνει επάνω σου αρμοδιότητες τριών, πολλές φορές και τεσσάρων εργαζομένων γιατί “πάντα θα μπορείς και λίγο παραπάνω”. Θα έχει απαιτήσεις όσον αφορά τις υποχρεώσεις σου αλλά στην περίπτωση των δικαιωμάτων σου θα ξεχνά. Ή θα επικαλείται άγνοια, παρόλο που μιλάμε για τα στοιχειώδη. Θα είναι ο καπιταλιστής, ηλίθιε! Ακριβώς αυτό.
Ο χρυσαυγίτης μπορεί να συνδυάζει στοιχεία και των δύο κατηγοριών. Αλλά για πάντα θα είναι μια κατηγορία από μόνος του. Θα βρίσκεται στο γραφείο του σπάνια, καθώς θα ψάχνει τους πάντες. Ναι, θα είναι ο ρουφιανάκος που θα ελέγχει τι ώρα μπαίνεις και βγαίνεις. Τι ώρα τρως, με ποιον μιλάς, πώς πίνεις τον καφέ σου, πότε έκανες διάλειμμα και τι ώρα έφυγες. Θα είναι το δεξί χέρι του “μεγάλου”, αλλά ταυτόχρονα θα είναι ένα τίποτα. Θα σου μιλάει – με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές – με περηφάνια για τα κατορθώματα του κόμματος. Μην αναρωτιέσαι σε ποιο αναφέρομαι. Θα δυσανασχετεί με όλους όσοι μαζεύτηκαν τόσα χρόνια κατά εκατοντάδες σε όλη την επικράτεια, από τα πέρατα του κόσμου. Όμως αν του αντιστρέψεις τις έννοιες, θα υποστηρίξει πως ο έλληνας μετανάστης παρότι έχει διασκορπιστεί στην υφήλιο “δεν είναι σαν τους μαύρους και τα πακιστάνια”, “δεν είναι σαν αυτούς τους βρωμιάρηδες που ήρθαν να μας βρωμίσουν την Ελλάδα και τον πολιτισμό μας”. Θα θεωρεί “καραλεσβιάρα” τη μια επειδή έχει κοντά μαλλιά και “πουστάρα” τον άλλον επειδή κάνει παρέα με τα κορίτσια του δευτέρου. Θα έχει συμπυκνώσει πάνω του όλη τη μισανθρωπιά και ρουφιανιά του κόσμου. Θα, θα, θα.
Το κείμενο δεν έχει σκοπό να θίξει ή να προσβάλλει κανέναν. Τα καταφέρνουν και οι τρεις πολύ πολύ καλά να γελοιοποιούν τον εαυτό τους με την πρώτη ευκαιρία.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Και οι τρεις τους ζουν σε δικές τους, παράλληλες ίσως, πραγματικότητες, άρα δεν πρόκειται και να συνειδητοποιήσουν την έμμεση (ή και άμεση) αναφορά στα πρόσωπά τους.
O.D.
