Γιάννης Τασιούλας: «Ας σκεφτεί ο κάθε καλόπιστος εργαζόμενος, πώς θα ήταν τα πράγματα αν δεν υπήρχε όλο αυτό το διάστημα η πρωτοπόρα δράση των ταξικών σωματείων»

Για τη σημαντική πείρα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος από την οργάνωση της πάλης μέσα στην πανδημία και την παρακαταθήκη που αυτή αφήνει σήμερα, στην πάλη απέναντι στις νέες αντεργατικές ανατροπές που «τρέχει» η κυβέρνηση, αλλά και στη μάχη για να μπουν μπροστά οι εργατικές – λαϊκές ανάγκες, να αναδειχθεί πλατιά ο δρόμος της διεξόδου, ο «Ριζοσπάστης» συζητά σήμερα με τον Γιάννη Τασιούλα, πρόεδρο της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ.

— Μέσα στην πανδημία η κυβέρνηση επιμένει να «τρέξει» αυτό που ονομάζει «εμβληματικές μεταρρυθμίσεις» σε Εργασιακά, Ασφαλιστικό και συνδικαλιστική δράση. Πώς εξηγείται αυτή η επιμονή και γιατί τα ταξικά συνδικάτα μιλούν για «ανατροπές του αιώνα»;

— Η κυβέρνηση της ΝΔ «τρέχει» την υλοποίηση του αντεργατικού σχεδιασμού για «να στρώσει το έδαφος για την επόμενη μέρα» στη μεγαλοεργοδοσία, όπως ομολόγησε ο πρωθυπουργός. Εκμεταλλεύεται τα αντικειμενικά εμπόδια λόγω πανδημίας στη μαζική κοινωνική – πολιτική δράση. Νομίζουν ότι «βρήκαν παπά να θάψουν», όπως λέει ο λαός μας…

Είχαμε τα προηγούμενα χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις σαρωτικό χτύπημα και ανατροπές σε κατακτήσεις των εργαζομένων στην Κοινωνική Ασφάλιση, στις εργασιακές σχέσεις, στο μεροκάματο, στην Υγεία. Τα αποτελέσματα και οι συνέπειες είναι φανερά στη ζωή των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο.

Το καινούργιο στοιχείο είναι η επιτάχυνση της σαρωτικής επίθεσης, η οποία συνδέεται με τις διαχρονικές απαιτήσεις του κεφαλαίου για πιο φθηνή εργατική δύναμη, που σε περίοδο πανδημίας και εκδήλωσης νέας καπιταλιστικής κρίσης έχουν γίνει πιο επιτακτικές.

Σε αυτήν τη βάση, με το νόμο που έχει στο συρτάρι η κυβέρνηση νομοθετούνται η απληρωσιά, η ανασφάλιστη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, γενικεύεται η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, αφαιρώντας όποιο εμπόδιο μέχρι σήμερα είχε απομείνει στην αστική νομοθεσία και περιόριζε την εργοδοσία.

Η με νόμο επιβολή 10ωρης εργασίας, χωρίς πρόσθετη αμοιβή, 101 χρόνια μετά το 1920, όπου για πρώτη φορά καθιερώθηκε το 8ωρο, τι είναι; Δεν είναι η ανατροπή του αιώνα;

Οι ίδιοι πριν ένα χρόνο πρόσθεσαν στο νόμο – λαιμητόμο του Κατρούγκαλου επιπλέον περικοπές και αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις. Αυτές τις συνόδευαν με μεγαλοστομίες ότι «έλυσαν το πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος έως το 2070»! Εμείς λέγαμε ότι ετοιμάζουν νέες μεγάλες ανατροπές και το τελειωτικό χτύπημα, γιατί το κεφάλαιο δεν χορταίνει ποτέ, όσα και να μας πάρει. Τώρα έρχονται για την κεφαλαιοποίηση, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης. Στόχος είναι να μεταθέσουν την ευθύνη της ασφάλισης «ατομικά» στον καθένα εργαζόμενο ξεχωριστά, δηλαδή στον καθένα που πληρώνει για την Ασφάλιση με την εργασία του (πληρωμένη και απλήρωτη) και θα καλείται να «τζογάρει» τις εισφορές του, χωρίς καμία εγγύηση για τη σύνταξη και τις παροχές που θα λάβει. Βλέπετε η… «ατομική ευθύνη» έχει γίνει της μόδας! Ταυτόχρονα, θέλουν να βάλουν στο χέρι τα αποθεματικά που έχουν απομείνει στο ταμείο επικουρικής ασφάλισης και να εξασφαλίσουν νέα, γενναία χρηματοδότηση και στήριξη των μονοπωλιακών ομίλων, καλώντας τους εργαζόμενους, ακόμα περισσότερο τους νέους, να συναινέσουν στη ληστεία του ιδρώτα τους.

Στο μεταξύ, οι επιστήμονες τους ανθρώπους άνω των 60 ετών τους ονομάζουν ευπαθή ομάδα και από πέρσι τον Μάρτη τους καλούν να μείνουν στο σπίτι, να μη βλέπουν ούτε τα εγγόνια τους! Τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης όμως, πριν από την πανδημία, τα πήγαν στα 67 χρόνια και θέλουν να τα πάνε ακόμα παραπέρα! Ποιος μπορεί να ξεχάσει την «ενεργό γήρανση»;

Θέλουν να επιβάλουν τον περίφημο «τρίτο πυλώνα» για τον οποίο ακονίζουν τα νύχια τους οι ιδιωτικές ασφαλιστικές, οι πρώτες που έχουν χαιρετίσει τα σχέδια της κυβέρνησης, ιδιωτικοποιώντας πλήρως την επικουρική ασφάλιση. Ο στόχος τους είναι ο 3ος πυλώνας να είναι ο μόνος πυλώνας. Υπολογίζουν ότι με δισεκατομμύρια από τις εισφορές των εργαζομένων θα στηρίξουν τους καπιταλιστές την επόμενη δεκαετία. Δανεικά και αγύριστα στα αφεντικά από τον δικό μας μόχθο. Οποιος θέλει να δει το δυστοπικό μέλλον που ετοιμάζουν, ας ρίξει μια ματιά στις ΗΠΑ των 50 εκατομμυρίων ανασφάλιστων και των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών μέσα στην πανδημία. Ας θυμηθεί τα παραδείγματα της «Ασπίς Πρόνοια», των επαγγελματικών ταμείων που χρεοκόπησαν στην προηγούμενη καπιταλιστική κρίση του 2009 και ο ιδρώτας μιας ζωής έκανε φτερά. Είναι ανεπίτρεπτο, οι μεγαλύτεροι εργαζόμενοι με την πείρα που έχουμε, να αφήσουμε από αδράνεια και αδιαφορία να ξεγελαστούν ιδιαίτερα οι νεότερες ηλικίες εργαζομένων από τα χρεοκοπημένα επιχειρήματα του υπουργού και της κυβέρνησης, των «παπαγάλων» τους στα ΜΜΕ.

Επιπλέον, σε ό,τι αφορά τη συνδικαλιστική δράση, από όσα επίσημα ανακοίνωσε η κυβέρνηση, μιλάμε για κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας σε πάρα πολλούς χώρους, με το τέχνασμα του «προσωπικού ασφαλείας»! Μάλιστα, εν μέσω πανδημίας είδαμε τον ίδιο τον Μητσοτάκη να επιτίθεται στην απεργία των συνδικάτων στις αστικές συγκοινωνίες, οι οποίοι διεκδικούσαν περισσότερα βαγόνια στους συρμούς, προσλήψεις οδηγών και προστασία εργαζομένων και επιβατών.

Η κυβέρνηση επιλέγει τώρα να εκδηλώσει την επίθεση, γιατί αυτό επιβάλλουν οι ανάγκες του κεφαλαίου. Αξιοποιούν την πανδημία ως όχημα, υπολογίζουν ότι μπορούν να κάνουν «τη δουλειά» χρησιμοποιώντας περισσότερο το «μαστίγιο» και λιγότερο το «καρότο». Το εργατικό κίνημα της πατρίδας μας όμως έχει μεγάλες παραδόσεις και έχει δυνάμεις αποφασισμένες. Ο αυταρχισμός δεν θα περάσει.

Συγκροτημένη δύναμη ικανή να αντεπεξέλθει σε σύνθετες συνθήκες

— Απέναντι σε αυτήν την επίθεση, οργανώθηκαν μέσα στην πανδημία πολλές αγωνιστικές παρεμβάσεις, με κλιμάκωση την απεργία στις 26 Νοέμβρη. Ποια είναι η πείρα, η παρακαταθήκη που αφήνουν αυτές οι πρωτοβουλίες για τη συνέχεια;

— Τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ από την αρχή οργανώσαμε την πάλη για την προστασία της υγείας του λαού μας, για να βγει υγιής και όρθιος από αυτή την περιπέτεια. Πρώτοι εφαρμόσαμε τις συστάσεις των γιατρών, αλλά δεν συμβιβαστήκαμε με την απαγόρευση της συνδικαλιστικής και κοινωνικής δράσης που επιδίωξε η κυβέρνηση της ΝΔ και συνεχίζει, όπως είδαμε προχτές με τους φοιτητές, ώστε ανεμπόδιστα να προωθήσει την αντεργατική πολιτική της.

Μια λογική που στήριξε μέχρι κεραίας και ο ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα, λέγοντας «θα λογαριαστούμε μετά», έτσι ώστε να κρύψει τις τεράστιες ευθύνες που έχει για την κατάσταση στο χώρο της Υγείας και των νοσοκομείων, όπου έβαλε γερά το χέρι του στην αποδυνάμωση του δημόσιου χαρακτήρα, στην παραπέρα εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας, συμβάλλοντας ως κυβέρνηση να βρεθεί ο λαός ανοχύρωτος απέναντι στην πανδημία.

Με συναίσθηση των επιπλέον δυσκολιών που έφερε η πανδημία, σχεδιάσαμε την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων. Η αγωνιστική στάση των ταξικών σωματείων έφερε στην πρώτη γραμμή της συζήτησης την κατάσταση στους χώρους δουλειάς, προώθησε την οργάνωση των διεκδικήσεων με υποδειγματικές μορφές πάλης.

Ας σκεφτεί ο κάθε καλόπιστος εργαζόμενος, πώς θα ήταν τα πράγματα αν δεν υπήρχε όλο αυτό το διάστημα η πρωτοπόρα δράση των ταξικών σωματείων. Αυτό που θα έμενε θα ήταν οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης και οι πανηγυρισμοί των υπουργών και των παρατρεχάμενων ότι «όλα είναι καλώς καμωμένα».

Θα έμενε η γραμμή στήριξης στην κυβέρνηση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, με το ρόλο που έχει αναλάβει στον γενικότερο αστικό σχεδιασμό.

Η κατάσταση του δημόσιου συστήματος Υγείας θα είχε αποσιωπηθεί. Η κατάσταση στους χώρους δουλειάς και η άγρια εργοδοτική αυθαιρεσία το ίδιο, όπως και η κατάσταση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Το τσαλαπάτημα των υγειονομικών πρωτοκόλλων για να «ανοίξει» ο Τουρισμός με τους όρους που απαιτούσαν οι μεγαλοξενοδόχοι, οι αεροπορικές εταιρείες, δεν θα είχε αποκαλυφθεί στο βαθμό που αποκαλύφθηκε. Δεν θα είχαν αποκαλυφθεί τα μεγάλα προβλήματα στην Παιδεία.

Το σημαντικότερο όμως που προκύπτει από τη δράση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος όλο αυτό το διάστημα, είναι ότι απέδειξε ότι είναι μια συγκροτημένη δύναμη, που μπορεί να αντεπεξέλθει σε πολύ δύσκολες και σύνθετες συνθήκες.

Είναι πολύ θετικό ότι μεγάλο τμήμα των εργαζομένων υιοθέτησε αιτήματα που θέσαμε, όπως η επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας, χωρίς όρους, προϋποθέσεις και χρηματικές αποζημιώσεις στους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Ακόμη πιο θετικό είναι ότι δημιουργήθηκε έδαφος να αναπτυχθεί συζήτηση σε βάθος: Γιατί δεν γίνεται αποδεκτό εν μέσω πανδημίας, ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από τα άλλα αστικά κόμματα αυτό το αίτημα; Πώς μετριέται στην πράξη η ασφάλεια της υγείας του λαού από όλους αυτούς που καμώνονται πως ενδιαφέρονται, αλλά του κουνάνε το δάχτυλο και τον ενοχοποιούν ότι αυτός θα φταίει αν αρρωστήσει; Για το ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά προς όφελος του λαού σε σχέση με την αντιμετώπιση της πανδημίας αν υπήρχε διαφορετικός προσανατολισμός και σχεδιασμός στην οικονομία και την κοινωνία, που θα υπολόγιζε τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι τα κέρδη των λίγων.

Ολα αυτά τα ερωτήματα και η συζήτηση δίπλα στη δράση των σωματείων είναι παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Βοηθάνε να ξεπεραστούν αυταπάτες, να ενεργοποιηθούν στον αγώνα και τον ταξικό προσανατολισμό του νέες και περισσότερες δυνάμεις.

Συζητάμε πλατιά με τους εργαζόμενους, οργανώνουμε την πάλη, «φωτίζουμε» τη διέξοδο

— Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες του αγωνιστικού σχεδιασμού για τη συνέχεια και ποιες μορφές αξιοποιούν τα συνδικάτα για να ξεδιπλωθεί αυτός ο σχεδιασμός στην πράξη;

— Ηδη, η πραγματοποίηση της απεργίας στις 26 Νοέμβρη έθεσε το βασικό περιεχόμενο του αγωνιστικού πλαισίου που παίρνει υπόψη την ανάγκη να οργανωθεί ο αγώνας για την προστασία της υγείας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς και συνολικότερα ο αγώνας για τη στήριξη των εργαζομένων, των επαγγελματοβιοτεχνών, από τις συνέπειες της καραντίνας, με τις διεκδικήσεις για ασφαλή λειτουργία των σχολείων και μια σειρά ζητήματα και προβλήματα που προκύπτουν σε κλάδους.

Η απεργία έστειλε ταυτόχρονα το μήνυμα στην κυβέρνηση να πάρει πίσω το νομοσχέδιο που έχει στο συρτάρι επιδιώκοντας να γυρίσει το ρολόι των δικαιωμάτων έναν αιώνα πίσω. Δεν περιμένουμε πότε θα το βγάλει από το συρτάρι, ενημερώνουμε, αποφασίζουμε αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Σημαίνουμε συναγερμό!

Κρίσιμης σημασίας, για την οργάνωση του αγώνα και της απάντησης των εργαζομένων σε αυτή την εφ’ όλης της ύλης επίθεση, είναι να εξασφαλιστεί σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες η λειτουργία των συνδικάτων, έτσι ώστε να μπορεί να οργανωθεί ο αγώνας.

Εχοντας πείρα αρκετών μηνών πανδημίας και πρόσθετων δυσκολιών, είμαστε πιο ικανοί στην υλοποίηση αυτού του καθήκοντος, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα και την προστασία της υγείας.

Ηδη, ξεδιπλώνεται μια προσπάθεια διά ζώσης ενημέρωσης στους χώρους δουλειάς που είναι ανοιχτοί, ενώ όπου είναι κλειστοί αξιοποιούνται όλες οι μορφές επικοινωνίας με τους εργαζόμενους.

Στοχεύουμε να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι για τον χαρακτήρα των νέων αντεργατικών μέτρων και ταυτόχρονα να βγουν στην πάλη για την υπεράσπιση της ζωής τους και της επιβίωσής τους. Το εισόδημα έχει μειωθεί δραματικά. Η ανεργία έχει εκτοξευθεί. Τα χρέη τρέχουν, τα έξοδα δεν έχουν σταματήσει λόγω πανδημίας. Ολόκληροι κλάδοι με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων ζουν με δανεικά και συσσωρεύουν χρέη και υποχρεώσεις. Οι τραπεζίτες ετοιμάζονται να επιτεθούν στα σπίτια λαϊκών ανθρώπων. Με όλους τους πρόσφορους τρόπους ανοίγουμε συζήτηση. Κανένας εργαζόμενος, άνεργος, δεν πρέπει να μείνει μόνος του, κλεισμένος στο σπίτι με βουνό τα προβλήματα.

Ηδη, υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις και πρωτοβουλίες που οργανώνουν Σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, με στόχο περισσότερες δυνάμεις να εκφράσουν με κάθε τρόπο ότι δεν συμβιβάζονται και απορρίπτουν την αντεργατική επίθεση. Οργανώνουμε πιο μαζική αγωνιστική απάντηση στις αντεργατικές ανατροπές της κυβέρνησης και διεκδίκηση μέτρων προστασίας του λαού και των δικαιωμάτων του.

Θέλουμε και επιδιώκουμε ο προβληματισμός, που ξεδιπλώνεται μέσα στους εργαζόμενους, ότι «κάτι πρέπει να γίνει», να πάρει σάρκα και οστά, ανοίγοντας νέους ελπιδοφόρους δρόμους για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, τόσο για το σήμερα όσο και για το αύριο.