Γιώργος Πέρρος: Αγωνιστική απάντηση στο νέο αντεργατικό «έκτρωμα»

Οι τρόποι που σκαρφίζεται η κυβέρνηση, που αποτελεί το πολιτικό προσωπικό των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, για να αυξήσει τον βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων, δεν είναι πλέον ούτε ευφάνταστοι ούτε πρωτόγνωροι.

Μετά τις συνεχείς επιθέσεις σε 5ήμερο και 8ωρο την περασμένη δεκαετία, μετά τη 10ωρη εργασία χωρίς υπερωριακή αμοιβή που θεσπίστηκε με τον νόμο Χατζηδάκη, η κυβέρνηση φέρνει νέο εμβληματικό έκτρωμα που θα επιτρέπει δουλειά μέχρι και 16 ώρες τη μέρα, βαφτίζοντάς το και αυτό δικαίωμα, όπως άλλωστε και με τη δουλειά μέχρι τον τάφο. Βάζουν στόχο τον σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας πάνω στον οποίο «χτίστηκαν» οι μισθοί, η Ασφάλιση, οι συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας κ.λπ.

Είναι αδιανόητο την εποχή που οι παραγωγικές δυνατότητες και η επιστήμη δίνουν τη δυνατότητα να μειωθεί ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος, οι εργαζόμενοι να τσακίζονται και να πεθαίνουν στη δουλειά, όπως ο μηχανικός της ΕΒΓΑ, μετά από αμέτρητα συνεχόμενα 12ωρα στην αμμωνία, ο εργάτης με διαγνωσμένη καρδιοπάθεια μέσα στο λιοπύρι, μετά το 8ωρο στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, οι δεκάδες διανομείς από τροχαία σε καύσωνες και χιονιάδες. Και αυτό το ονομάζουν δικαίωμα, επιλογή του εργαζόμενου. Δεν αποτελεί επιλογή κανενός εργαζόμενου να δουλεύει σε δυο και τρεις εργοδότες για να συμπληρώσει τον άθλιο μισθό που παίρνει και να τα φέρει βόλτα μπροστά στις αυξημένες ανάγκες που έχει ο ίδιος και η οικογένειά του. Το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει ότι οι παρεμβάσεις που έγιναν στον χρόνο εργασίας δεν θα έχουν τελειωμό, γιατί κριτήριο γι’ αυτές είναι το καπιταλιστικό κέρδος.

Δικαίωμα δεν είναι να σακατεύεσαι για το κέρδος του εργοδότη, αλλά να δουλεύεις λιγότερες ώρες με αξιοπρεπές εισόδημα, αντί να επιβιώνεις σε μία χαμοζωή. Δικαίωμα δεν είναι η απεργοσπασία, αλλά η δυνατότητα να παλέψεις οργανωμένα για να βελτιώσεις τους όρους και τις συνθήκες δουλειάς. Χρειάζεται οι εργαζόμενοι να χαρακτηρίσουν εχθρό τους όχι μόνο αυτή την κυβέρνηση, αλλά κι όσους αναμασούν τις «Οδηγίες της ΕΕ» και τα περί «ευρωπαϊκού κεκτημένου» και έτσι, όχι μόνο υπερασπίζονται ή δίνουν ανοχή στον νόμο Γεωργιάδη, αλλά τελικά ομολογούν την πιο βαθιά σήψη και χρεοκοπία του βάρβαρου αυτού συστήματος. Γιατί όλες μα όλες οι ευρωπαϊκές Οδηγίες και αποφάσεις έχουν επιβάλει τα εξαντλητικά ωράρια, την υπερεργασία ήλιο με ήλιο, την κατάργηση της σταθερής δουλειάς, το κυνήγι της επιβίωσης κυριολεκτικά μέχρι τον θάνατο.

Δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε άσχετο ότι από όλες τις χώρες της ΕΕ, η Ελλάδα είχε πέρυσι το υψηλότερο ποσοστό εργαζομένων με υπερωρίες (12,6%) και είναι «πρωταθλήτρια» στους εργαζόμενους με πάνω από 49 ώρες εργασίας τη βδομάδα, με στοιχεία της Eurostat. Δεν χρειάζεται καμία ανοχή λοιπόν και καμία αναμονή, κανένας εφησυχασμός, όπως κάνει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που εξωραΐζει την Ευρωπαϊκή Ενωση των μονοπωλίων και τις ευρωπαϊκές Οδηγίες, ότι τάχα είναι προς το συμφέρον των εργατών. Το ίδιο έκανε και με τον νόμο Χατζηδάκη.

Ο,τι μέχρι σήμερα έμοιαζε παράνομο λόγω των ελάχιστων προστατευτικών προβλέψεων που είχαν κρατήσει οι εργαζόμενοι με τον σκληρό τους αγώνα και έχοντας στο πλευρό τους το Κόμμα τους, το ΚΚΕ, την τελευταία δεκαετία έρχονται σαν τους κλέφτες να το θεσμοθετήσουν.

Ταυτόχρονα, ομολογούν τον φόβο τους για το οργανωμένο εργατικό κίνημα, τις μαζικές κινητοποιήσεις, για αυτό και χρησιμοποιούν την καταστολή με φυλακίσεις και εξοντωτικά πρόστιμα απέναντι σε απεργούς. Για αυτό και αξιοποιούν τα φερέφωνά τους, τους ρουφιάνους τους, στις επιχειρήσεις. Οι εργαζόμενοι δεν πτοούνται όμως από όλα αυτά. Εχουν και πείρα και γνώση, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές. Είναι βέβαιο πως θα ακολουθήσει και ο σημερινός υπουργός τον δρόμο των προκατόχων του, όπως έγινε με τον Λάσκαρη, τον Κατρούγκαλο και πολλούς άλλους.

Η εργατική τάξη θα τον κατατάξει εκεί που του αξίζει, όπως και τα κόμματα που θα ψηφίσουν αυτό το αίσχος. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες έχουν αποδείξει ότι μπορούν με την οργάνωση και τον αγώνα τους να ακυρώσουν άλλο ένα αντεργατικό «έκτρωμα». Και αντί να δουλεύουν ατέλειωτα δεκαεξάωρα, να επιβάλουν υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με πραγματικές αυξήσεις, με μείωση των ωρών εργασίας και σύγχρονα δικαιώματα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς.

(Αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα «ΠΑΡΟΝ»)