Η ΓΣΕΕ έγινε 100 χρονών και “ψυχορραγεί”‘ σε ξένα χέρια

Η κρίση σιγά – σιγά μπαίνει στα χρόνια της προεφηβείας της. Έχει κοστίσει κατ’ έτος στους εργαζόμενους, όσο περίπου και ένα παιδί που θα ήταν στην ίδια ηλικία. Αθροίστε την αύξηση στο κόστος ζωής και τη μείωση του εισοδήματος και θα καταλάβετε. Στο ίδιο αυτό διάστημα, η χώρα άλλαξε τέσσερις κυβερνήσεις, παραλίγο νόμισμα ενώ υπό συζήτηση τέθηκαν ακόμα και οι διεθνείς συμμαχίες. Αυτό που δεν άλλαξε ποτέ, ήταν και το πιο αποτυχημένο όλων. Η ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας.

Η «βουτιά» του βιοτικού επιπέδου των εκπροσωπούμενων από τον κ. Παναγόπουλο την τελευταία δεκαετία μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη επί… κατοχής. Το ΠΑΣΟΚ, του οποίου κορυφαίο στέλεχος υπήρξε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, κόντεψε να διαλυθεί. Έφτασε από το 44% στο 4,68%. Ο ίδιος ο Γιάννης Παναγόπουλος, απαντάται πλέον μόνο μέσα σε γραφεία καθώς σε οποιαδήποτε εργατική κινητοποίηση είναι persona non grata. Και πώς να μην είναι άλλωστε; Στις εκατοντάδες απεργίες που πραγματοποιήθηκαν σε εργασιακούς χώρους κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας, η ΓΣΕΕ ήταν πανηγυρικά απούσα. Και αυτή ήταν η καλή εκδοχή. Η συνήθης ήταν να καταδικάζει τους εργαζόμενους για τα «μαξιμαλιστικά» τους αιτήματα.

Απούσα και απέναντι στην 9μηνη απεργία της Χαλυβουργίας, που άνοιξε με τα ΜΑΤ κατ’ εντολή εργοδοσίας και Σαμαρά. Απούσα και απέναντι στους ναυτεργάτες όταν οι τελευταίοι επιστρατεύονταν. Παρούσα όμως στο δημοψήφισμα για να ταχθεί αναφανδόν υπέρ του «Ναι» στην πρόταση Γιούνκερ. Είναι σίγουρο ότι θα γραφτεί στην μελλοντική ιστορία, ότι η Γενική Συνομοσπονδία των Εργαζομένων της Ελλάδας, δεν έκανε ούτε μια απεργία, για το δικαίωμα… στην απεργία, το οποίο με νόμο περιόρισε η κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας της κ. Αχτσιόγλου.

Κι όμως. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, παραμένει εκεί. «Βιδωμένος» στη θέση του. Ο Γιάννης Παναγόπουλος και η ΠΑΣΚΕ έχουν διατηρήσει τα ποσοστά τους, στον φορέα που εκπροσωπεί τον – με διαφορά – μεγαλύτερο χαμένο της κρίσης. Παίρνουν βέβαια τα μέτρα τους γι’ αυτό. Πολλά από τα συνέδρια των Εργατικών Κέντρων, έγινε με την αρωγή των δυνάμεων καταστολής που φύλαγαν τους εκπροσώπους, από εκείνους που… εκπροσωπούν. Όσο για τα συνέδρια της ίδιας της ΓΣΕΕ; Τον Μάρτιο του 2019, θα πραγματοποιηθεί το 37ο, πιθανότατα στην Καλαμάτα. Για να καταλάβει κανείς την «αγοραφοβία» προέδρου και πλειοψηφίας, αξίζει να ειπωθεί πως τα τελευταία τρια συνέδρια, μέσα δηλαδή στα χρόνια της κρίσης, έχουν γίνει κατά σειρά σε Χαλκιδική, Αλεξανδρούπολη και Ρόδο.

«Κι αφού τον ψηφίζουν;» θα αντιτείνει κάποιος και φαινομενικά δεν θα έχει άδικο. Μια πιο προσεκτική ματιά στις αρχαιρεσίες στα Εργατικά Κέντρα, στο πώς και ποιοι, από ποια σωματεία «φαντάσματα» νομιμοποιούνται και πως και ποιοι αποκλείονται, ίσως να έδινε μια απάντηση. Αν άλλωστε δεν ήταν έτσι, όλοι εκείνοι που ψηφίζουν την ΠΑΣΚΕ και τον επικεφαλής της, θα συμμετείχαν που και που σε καμιά κινητοποίηση της ΓΣΕΕ. Αυτές οι τελευταίες, δεν είναι απλά ότι δεν έχουν κόσμο. Είναι ότι θα μπορούσαν να πραγματοποιούνται και με ισχύοντα στρατιωτικό νόμο και απαγόρευση συνάθροισης άνω των τριών ατόμων.

Η ΓΣΕΕ έφτασε 100 χρονών. «Γιόρτασε» τα γενέθλιά της αυτά, μακριά από τους εργαζόμενους και παρουσία του πρώην και της νυν υπουργού Εργασίας. Και αυτό είναι από μόνο του, ντροπή. Μια οργάνωση εργαζομένων που έχει δώσει αίμα και θυσίες για τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί, που επικεφαλής της «εκπαραθυρώνονταν» από τα γραφεία της Ασφάλειας, δεν έχει δουλειά στα χέρια των ανθρώπων που βρίσκεται σήμερα. Και αυτό πρέπει να αλλάξει. Όχι σήμερα, χθες.