Η νίκη των εργαζομένων της «Μαλαματίνας» είναι υπόθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης

Το ΚΚΕ βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των εργαζομένων. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί διαφορετικά. Εδώ και πάνω από έναν αιώνα οι κομμουνιστές πρωτοστατούμε σε κάθε αγώνα που ξεσπά ενάντια στην πολιτική που θυσιάζει τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων για τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Για το ΚΚΕ, στο δίπολο «με την εργοδοσία ή με τους εργάτες» δεν υπήρξε ποτέ ταλάντευση. Πολύ περισσότερο όταν αυτό αφορά έναν αγώνα πέρα για πέρα δίκαιο, που υπερασπίζεται το ιερό δικαίωμα των εργαζομένων στη δουλειά με δικαιώματα, στη ζωή με αξιοπρέπεια. Η μάχη ενάντια στις απολύσεις, η υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων απέναντι στην προσπάθεια της εργοδοσίας να επιβάλει ατομικές συμβάσεις με συνθήκες γαλέρας, είναι μέτωπα που τα παλεύουμε σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλειάς, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Σήμερα έχουν ειπωθεί πολλά για την εξέλιξη του αγώνα. Μια επίσκεψη στις πύλες του εργοστασίου αρκεί για να επιβεβαιώσει τις δεκάδες ανακοινώσεις στήριξης που δέχονται οι απεργοί. Υπάρχουν όμως ακόμα πολλά χρήσιμα συμπεράσματα που προκύπτουν και χρειάζεται να συζητηθούν πλατιά σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, για να δυναμώσουν παντού οι αγώνες που βάζουν στο επίκεντρο τις πραγματικές ανάγκες του λαού.

Ο μύθος της δίκαιης ανάπτυξης καταρρέει για ακόμη μια φορά όταν θίγονται οι στόχοι για αύξηση των κερδών

Με μια σειρά άρθρα και δελτία Τύπου, διάφοροι μηχανισμοί της εργοδοσίας προσπαθούν να κάνουν το άσπρο μαύρο, μετατρέποντας τα μόνιμα θύματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης σε θύτες και προβάλλοντας ως φάρμακο για πάσα νόσο τούς «καλούς επενδυτές» και τη λεγόμενη ανάπτυξη που δήθεν θα ωφελήσει όλους. Κάπως έτσι:

• Οι εργαζόμενοι που έχουν υποστεί όλα αυτά τα χρόνια περικοπές και απώλεια δικαιωμάτων, που λειτουργούν τόσα χρόνια τις μηχανές, που στις πλάτες τους κερδοφορούν γενιές και γενιές μετόχων, τώρα βαφτίζονται «θύτες» που κλείνουν το εργοστάσιο. Επιβεβαιώνεται ότι οι θυσίες που έγιναν για να διασωθούν τα κέρδη της επιχείρησης όχι μόνο δεν έβαλαν φρένο στον εργασιακό κατήφορο, αλλά, ακόμα περισσότερο, άνοιξαν την όρεξη των καπιταλιστών για μεγαλύτερη επίθεση σε βάρος των εργαζομένων.
• Στο αφήγημα αυτό οι απολύσεις, οι ατομικές συμβάσεις, η εργολαβοποίηση τμημάτων και οι μειώσεις μισθών βαφτίζονται «σχέδιο εξυγίανσης». Κατηγορούν το Σωματείο για εργαζόμενους δύο ταχυτήτων εκείνοι που έκαναν 15 απολύσεις για να προσλάβουν στη συνέχεια νέους με ατομικές συμβάσεις, με πολύ χειρότερους όρους.
• Οι μισθοί και όσα συγκροτημένα δικαιώματα έχουν απομείνει, με τα οποία προσπαθεί να ξεμπερδέψει η εργοδοσία, βαφτίζονται «παροχές», λες και όλος αυτός ο πλούτος παράγεται από κάποιον άλλον πέρα από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τα «παρέχει» η εργοδοσία. Γιατί όμως δεν μπορούν να θέσουν σε λειτουργία τις μηχανές οι ίδιοι οι εργοδότες και τα διάφορα διευθυντικά στελέχη που έχουν καθημερινή πρόσβαση στο εργοστάσιο και καταφεύγουν σε απεργοσπαστικούς μηχανισμούς απέναντι στους απεργούς; Επιβεβαιώνεται ότι χωρίς εργάτες γρανάζι δεν γυρνά, ότι όλος ο πλούτος που παράγεται εκεί περνάει από τα χέρια και τη δουλειά των εργατών, που τώρα παρουσιάζονται ως «εχθροί της εταιρείας».
• Οι τζίροι δεκάδων εκατομμυρίων, που στο πρώτο εξάμηνο του 2022 καταγράφουν νέα σημαντική αύξηση 22%, βαφτίζονται «ρίσκο για τους επενδυτές». Την ώρα που το κράτος «κούρεψε» απλόχερα πάνω από το 90% των χρεών εκατοντάδων εκατομμυρίων της εταιρείας, για να παραδοθεί καθαρή στους νέους επενδυτές, ενώ για τα υπόλοιπα κατέληξε σε διακανονισμό 240 δόσεων! Αλήθεια, σε ποια άλλη περίπτωση μεροκαματιάρη, αυτοαπασχολούμενου, μικρομεσαίου αγρότη, που πνίγονται καθημερινά στα χρέη και την ακρίβεια, φέρθηκε τόσο γενναιόδωρα το αστικό κράτος;

Κράτος και εργοδοσία μια γροθιά απέναντι στους εργάτες

Επιβεβαιώνεται και από αυτό το παράδειγμα ότι το αστικό κράτος δεν είναι παρά ένας μηχανισμός που δείχνει τρομερή ετοιμότητα για τη διασφάλιση των συμφερόντων της αστικής τάξης, ενώ αποδεικνύεται επιλεκτικά ανίκανος για τα μεγάλα προβλήματα του λαού.

Στην επίθεση αυτή, η εργοδοσία αξιοποιεί την αστυνομία, τα ΜΑΤ, την ΟΠΚΕ, απεργοσπαστικούς μηχανισμούς και τα δικαστήρια, στα οποία προσέφυγε για να κηρυχθούν παράνομες οι απεργίες με όχημα τον νόμο – έκτρωμα Χατζηδάκη. Μέχρι και τον άθλιο νόμο 330/1976 (γνωστό και ως νόμο Λάσκαρη, που είχε τη φοβερή επιδίωξη να καταργήσει την ταξική πάλη) επιστράτευσε η εισαγγελέας για να υπερασπίσει το «δικαίωμα» της εργοδοσίας στην απεργοσπασία, με αυτεπάγγελτες συλλήψεις συνδικαλιστών εκπροσώπων των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει στο ακέραιο την πολιτική ευθύνη για το κλίμα τρομοκρατίας που προσπαθεί να επιβληθεί στους απεργούς. Αποτέλεσε διαχρονικά, μαζί με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν, τους βασικούς εκφραστές των συμφερόντων των εργοδοτών. Σε μια σκυταλοδρομία αντεργατικών νόμων, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και άλλοι πρόθυμοι που έβαλαν πλάτη μέχρι να σβήσουν από τον πολιτικό χάρτη, αυτοδύναμοι και σε συνεργασία, έχτισαν ασπίδα προστασίας για το μεγάλο κεφάλαιο και τη λεγόμενη ανταγωνιστικότητα, αφήνοντας τους εργαζόμενους έρμαια στις ορέξεις της μεγαλοεργοδοσίας. Τσάκισαν μισθούς και εργασιακά δικαιώματα, ψήφισαν νόμους που ακύρωναν στην πράξη τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, άνοιξαν τον δρόμο για τις ατομικές συμβάσεις και την κατάργηση της υποχρεωτικότητας των ΣΣΕ, έδωσαν τη δυνατότητα να καθορίζεται ο κατώτατος μισθός με Υπουργικές Αποφάσεις, «απελευθέρωσαν» τις απολύσεις, έβαλαν νέα εμπόδια στο δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία, φτάνοντας τα αστικά δικαστήρια να βγάζουν 9 στις 10 απεργίες παράνομες. Κι όλα αυτά την ώρα που γινόταν χορός δισεκατομμυρίων και τεράστιοι μονοπωλιακοί όμιλοι μπούκωναν με «ζεστό» χρήμα που το κράτος εξασφάλιζε από τις τσέπες του λαού, από τις τεράστιες απώλειες που κατέγραψε τα τελευταία 15 χρόνια και τη φοροληστεία, που όλοι τους τη διατήρησαν στα ύψη.

Σήμερα είναι άκρως υποκριτικό το ενδιαφέρον του ΣΥΡΙΖΑ για το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία, αφού όσο ήταν κυβέρνηση απογείωσε τους προηγούμενους αντεργατικούς νόμους με το τερατούργημα Βρούτση – Αχτσιόγλου, θέτοντας ακόμα πιο αυστηρά πλαίσια στην κήρυξη απεργίας από τα σωματεία. Εναν νόμο που κορυφαία στελέχη και σημερινοί υπουργοί της ΝΔ τότε επικροτούσαν. Είναι θράσος να αναφέρεται σήμερα στις Συλλογικές Συμβάσεις, όταν ο ίδιος κατήργησε την υποχρεωτικότητα των κλαδικών ΣΣΕ αν τα αντίστοιχα σωματεία δεν παρέδιδαν μητρώα μελών για να πιστοποιηθεί ότι η σύμβαση αφορά το 50% των εργαζομένων του κλάδου. Δεν μπορεί να μιλάει για εργασιακό μεσαίωνα, όταν ως αντιπολίτευση ψήφισε πάνω από τις μισές διατάξεις του νόμου – εκτρώματος του Χατζηδάκη.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Βρισκόμαστε όλοι στο πλευρό των απεργών

Σε κάθε εργοστάσιο και χώρο δουλειάς οι εργαζόμενοι έχουν προσωπική πείρα για το τι σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη. Παντού οι λεγόμενες επενδύσεις συνοδεύτηκαν από το αντίστοιχο «ευνοϊκό περιβάλλον» των μισθών πείνας, των ελαστικών σχέσεων, της έντασης της εκμετάλλευσης σε όλα τα επίπεδα.

Το παραμύθι της ανάπτυξης για όλους καταρρέει αυτές τις μέρες, που καταρρίπτεται κάθε ρεκόρ στη λεγόμενη «βαριά βιομηχανία» του Τουρισμού. Αλήθεια, ποιοι βγήκαν κερδισμένοι πέρα από τους επενδυτές μεγαλοξενοδόχους και τους ταξιδιωτικούς κολοσσούς; Κέρδισαν οι εργαζόμενοι, που βιώνουν για ένα ακόμα καλοκαίρι έναν εργασιακό μεσαίωνα, για να βρεθούν σε λίγους μήνες ξανά στις ουρές της ανεργίας; Βγήκε μήπως κερδισμένος ο λαός, που ψάχνει απελπισμένα κάποιο pass μήπως εξασφαλίσει λίγες μέρες αναψυχής την ώρα που η ακρίβεια ροκανίζει το λαϊκό εισόδημα;

Οπου και να κοιτάξει κανείς βλέπει ότι επενδύσεις και κέρδη των λίγων είναι η άλλη όψη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της φτώχειας, της ανασφάλειας για τους πολλούς.

Οση λάσπη κι αν ρίξουν στους εργαζόμενους, όλοι ξέρουν ότι τα εργοστάσια δεν κλείνουν από τους αγώνες αλλά από την άσβεστη δίψα των καπιταλιστών για ολοένα και περισσότερα κέρδη, από τον ανταγωνισμό και τα προκλητικά προνόμια που απολαμβάνουν οι καπιταλιστές από όλες τις κυβερνήσεις.

Δεν χωράει άλλη αναμονή και αναζήτηση σωτήρων. Οι εργαζόμενοι βγήκαν κερδισμένοι μόνο όταν πίστεψαν στην οργάνωση και στη δύναμη του αγώνα τους. Η πείρα της «Μαλαματίνας» δείχνει ότι παρά τον αρνητικό συσχετισμό, οι εργαζόμενοι με την οργάνωση στο σωματείο τους και την ταξική αλληλεγγύη έχουν τη δύναμη να ακυρώσουν στην πράξη το νομικό οπλοστάσιο που στέκει απέναντί τους. Εκεί βρίσκεται η πραγματική σωτηρία για τον λαό, και στην υπόθεση αυτή το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις.

Ο αγώνας των εργαζομένων στη «Μαλαματίνα» πρέπει να δυναμώσει ακόμα περισσότερο και να δικαιωθεί. Είναι αγώνας που εμπνέει και φωτίζει τον δρόμο που ακολούθησαν οι συνάδελφοι από άλλους κλάδους και χώρους πανελλαδικά, όπως στην «e-food», στην COSCO, στη ΛΑΡΚΟ, στα Πετρέλαια και στα Λιπάσματα Καβάλας κ.α. Τώρα χρειάζεται να γιγαντώσει η αλληλεγγύη με κάθε τρόπο, από κάθε χώρο δουλειάς, από κάθε γειτονιά, από όλα τα εργατικά σωματεία και οργανώσεις πανελλαδικά. Για να φτάσει αυτός ο αγώνας μέχρι τέλους με τους εργαζόμενους νικητές.