Με όλες τις δυνάμεις στην πάλη για τα εργατικά συμφέροντα, απέναντι στα εμπόδια και τα ψέματα των εργατοπατέρων

Όσο ξεδιπλώνεται η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού που δρουν σε Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, με αφορμή τη διεξαγωγή συνεδρίων, βγαίνουν στην επιφάνεια νέα στοιχεία που επιβεβαιώνουν το ρόλο και τις στοχεύσεις της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ.

Ο στόχος είναι φανερός, να διαφυλαχτεί η δυνατότητα των ανθρώπων της εργοδοσίας μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα να μπορούν να συνεχίζουν να προωθούν και να στηρίζουν τη γραμμή του κεφαλαίου, να βάζουν εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων, στην οργάνωση αγώνων και τη συσπείρωση δυνάμεων σε γραμμή σύγκρουσης και ρήξης.

Τελευταίο παράδειγμα είναι το πρόσφατο συνέδριο της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Μετάλλου (ΠΟΕΜ), το οποίο τελικά δεν πραγματοποιήθηκε επειδή οι δυνάμεις του κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού αποχώρησαν, αφού δεν κατάφεραν να νομιμοποιήσουν νόθους αντιπροσώπους και σωματεία – σφραγίδες.

Οι τεκμηριωμένες αποκαλύψεις του ταξικού κινήματος, των μεθόδων και του ρόλου που έχει η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ δίπλα στα συμφέροντα του κεφαλαίου, την ανάγκασαν να βγάλει στην επιφάνεια ένα διαχρονικό όπλο από τη φαρέτρα του συστήματος. Ο αντικομμουνισμός βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη της επίθεσης της συνδικαλιστικής μαφίας, διαπιστώνεται από τις τοποθετήσεις και τις δηλώσεις των στελεχών της.

Οσο πιο πολύ αποκαλύπτονται τόσο πιο πολύ θα χρησιμοποιούν τον αντικομμουνισμό, όπως έκαναν σε όλη την Ιστορία της ταξικής πάλης, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα, «συνδικαλιστές» που αυτοαποκαλούνταν εκπρόσωποι των εργαζομένων και πάντα ήταν ομοτράπεζοι των κυβερνήσεων, των βιομηχάνων και των ιμπεριαλιστικών οργανώσεων.

Ομως, όσο χρήσιμος κι αν είναι ο αγοραίος αντικομμουνισμός για τις δυνάμεις του συστήματος, δεν φτάνει από μόνος του για τη χειραγώγηση των εργαζομένων. Δίπλα στον αντικομμουνισμό αξιοποιούνται στο μέγιστο βαθμό η διαστρέβλωση της πραγματικότητας και τα ψέματα, που έχουν σκοπό να θολώσουν τα νερά, να κρυφτούν αιτίες και ένοχοι, να παρουσιαστούν οι εχθροί ως «φίλοι» των εργατών.

Το «νέο» επιχείρημα – ψέμα για τις Συλλογικές Συμβάσεις

Τώρα άλλαξε το βιολί, αφού δεν πέρασε η προσπάθεια να εμφανιστούν οι εργαζόμενοι ως «τραμπούκοι» και οι τραμπούκοι, οι άνθρωποι της νύχτας και οι εργοδότες ως «εργαζόμενοι».

Κατασκευάστηκε «νέο» επιχείρημα – ψέμα απέναντι στο ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να κρύψουν όσα είναι φανερά και αδιαμφισβήτητα. Λένε ότι το ΠΑΜΕ και τα σωματεία που συσπειρώνονται σε αυτό δεν αφήνουν Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα να πραγματοποιήσουν συνέδρια γιατί δεν θέλουν να υπογραφτούν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και έτσι μένουν ανυπεράσπιστοι οι εργαζόμενοι, χωρίς Συμβάσεις, με πενιχρά μεροκάματα και μισθούς!

Είναι εντυπωσιακό το θράσος των εργατοπατέρων…

Φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν το ΠΑΜΕ, τη δύναμη για την οποία συνολικά οι εργαζόμενοι, ακόμη κι όσοι διαφωνούν, ομολογούν πως «αν δεν υπήρχε το ΠΑΜΕ, δεν θα κουνιόταν φύλλο»…

Και το κάνουν αυτό για να αθωώσουν τους αντεργατικούς νόμους, για να στηρίξουν στην πράξη τον τελευταίο νόμο της ΝΔ, που βάζει θηλιά στις Συλλογικές Συμβάσεις στους κλάδους, ουσιαστικά απαγορεύει την επέκτασή τους, με βάση τις κατευθύνσεις του ΣΕΒ και δίνει προτεραιότητα στο αίσχος των «Ενώσεων Προσώπων» και τις συμβάσεις που αυτές υπογράφουν κατά παραγγελία μαζί με τη μεγαλοεργοδοσία. Να θυμίσουμε ότι ενάντια σε αυτό το νόμο όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα, αλλά πολέμησαν με λύσσα και τη γενική απεργία που αποφασίστηκε από τα σωματεία κι έγινε χωρίς αυτούς.

Τώρα, η ΓΣΕΕ επικυρώνει αυτό το αίσχος. Με τη στήριξη του νομοθετικού οπλοστασίου, οι «Ενώσεις Προσώπων» θα μειώσουν τους μισθούς στο ελάχιστο, θα διαμορφώσουν ακόμη χειρότερες εργασιακές σχέσεις, στο χρόνο εργασίας, στη μορφή της απασχόλησης, σε ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα των εργαζομένων.

Με τις τελευταίες συκοφαντίες η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ δεν αθωώνει μόνο το αντεργατικό οπλοστάσιο, αλλά, ταυτόχρονα, προσπαθεί να αθωώσει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας που υπέγραψαν ορισμένες Ομοσπονδίες που ελέγχονται από αυτή και επικύρωσαν στην πράξη το χτύπημα των μισθών, με μειώσεις που δικαιολογήθηκαν ως αναγκαίες «για να διασφαλιστεί η ύπαρξή τους». Υπέγραψαν μειώσεις μισθών δήθεν για να σώσουν τις συμβάσεις, βάζοντας πλάτη στη γενική επίθεση του κεφαλαίου και των δυνάμεών του. Τέτοιου είδους συμβάσεις υπογράφουν χωρίς κανένα πρόβλημα, κανέναν περιορισμό, «με το κιλό» οι εργοδοτικές οργανώσεις και μάλιστα με την απειλή ότι αν δεν υπογράψει τις μειώσεις το σωματείο, θα τις υπογράψει η «Ενωση Προσώπων», δηλαδή ο εργοδότης με τον εαυτό του! Ετσι, μόνο σε ένα χρόνο, το 2013, σε πάνω από 1.300 επιχειρήσεις έπεσαν οι κλαδικοί μισθοί στο ύψος του κατώτερου, δηλαδή στα 586 ευρώ!

Εχουν το θράσος να εγκαλούν τις Ομοσπονδίες και τα Σωματεία που οργανώνουν την πάλη για αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές. Που δεν ανέχονται το αίσχος των 400 ευρώ με τα οποία αμείβεται πλέον ένας στους τρεις εργαζόμενους και με τη βούλα αυτών των ίδιων των εργατοπατέρων.

Στο στόχαστρό τους η οργανωμένη συλλογική δράση…

Αφού, λοιπόν, κάνουν ό,τι τους λένε τα αφεντικά, είναι επόμενο να δηλώνουν πως «οι απεργίες έφαγαν τα ψωμιά τους». Τι να τις κάνουν τις απεργίες όταν συμφωνούν με τις εργοδοτικές οργανώσεις στο ψαλίδισμα μισθών και δικαιωμάτων; Ούτε οι αγώνες είναι αναγκαίοι για δαύτους, αφού έχουν τον τρόπο τους να πετυχαίνουν όσα απαιτεί το κεφάλαιο…

Ετσι, ούτε και τα σωματεία έχουν γι’ αυτούς λόγο ύπαρξης κι εχθρεύονται την οργανωμένη δράση, έχουν απαξιώσει τα συνδικάτα, διώχνουν τους νέους εργαζόμενους, πολεμούν με μανία κάθε συλλογική δραστηριότητα στην οποία μπορούν οι εργάτες να εκφράσουν γνώμη.

Οι πρόσφατες εικόνες στο συνέδριο της ΠΟΕΜ, όπου δεν άφηναν τους ίδιους τους συνέδρους, τους εκλεγμένους με τα ψηφοδέλτιά τους να τοποθετηθούν (!), γιατί «αυτά τα λύνουν οι επικεφαλής των παρατάξεων», είναι αποκαλυπτικές…

Οπως είναι αποκαλυπτικό και το ότι σε όλες τις συγκεντρώσεις τους πέντε εργατοπατέρες περιφέρουν ένα πανό σαν τη Μεγάλη Παρασκευή.

Εδώ και δύο δεκαετίες προσπάθησαν και πέτυχαν σε ένα μεγάλο τμήμα των συνδικάτων να περάσει η λογική της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Η λογική της «συναίνεσης» και του «κοινωνικού εταιρισμού». Να δεθούν οι εργαζόμενοι εθελοντικά ως υποζύγια στο άρμα των «εθνικών στόχων» του κεφαλαίου για την ΟΝΕ, το Μάαστριχτ, τη «Λευκή Βίβλο», μετά για την έξοδο από την κρίση που δεν δημιούργησαν οι εργαζόμενοι, με νέες θυσίες… Και τώρα, ξανά τα ίδια για να θωρακιστεί η «ανάπτυξη» λίγων καπιταλιστών. Και η θεωρία τους και οι πράξεις τους δοκιμάστηκαν και είναι ο λόγος που το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται στη σημερινή κατάσταση.

Ακόμα, και με αφορμή το πρόσφατο συνέδριο της ΠΟΕΜ, είναι γνωστό σε όλους ότι η ίδια η εργατοπατερίστικη ηγεσία (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) εδώ και χρόνια έχει δεχθεί αδιαμαρτύρητα, χωρίς ούτε μια κινητοποίηση, μια μεγάλη και ιστορική Ομοσπονδία να μην υπογράφει κλαδική ΣΣΕ. Τα τελευταία χρόνια παρακαλούσαν τους σιδηροβιομήχανους να υπογράψουν κάτι, έστω για τα μάτια του κόσμου, κι ούτε αυτό το χατίρι δεν τους έκαναν. Τόσο που απαξιώθηκαν, ούτε οι ίδιοι τους έχουν ανάγκη…

…και οι αγώνες των εργαζομένων

Δεν μπορούν όμως να κρύψουν το ρόλο τους, όσο και αν χρησιμοποιούν ψέματα. Οι ίδιοι ομολογούν την ανυπαρξία τους από τους αγώνες των εργαζομένων. Εχουν πολλά να πούνε για τις συναντήσεις τους με τον ΣΕΒ, την ΕΕ, το ΔΝΤ, για τις εκκλήσεις τους σε υπουργεία να καταστείλουν τα «ενοχλητικά σωματεία» και το ΠΑΜΕ που δεν τους αφήνουν να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά δεν έχουν να πουν τίποτα για τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους.

Με δικά τους στοιχεία, που δημοσίευσε το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, αναγκάζονται να ομολογήσουν την αλήθεια: «Μόνο το 2017 για το ζήτημα των Συλλογικών Συμβάσεων έγιναν 118 κινητοποιήσεις από σωματεία και κλάδους…». Αυτή είναι η μεγάλη συμβολή του ΠΑΜΕ. Ας μας ενημερώσει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, σε ποιον από αυτούς τους αγώνες βρέθηκε μπροστά, ποιους στήριξε στην πράξη;

Αντίθετα, έβαλε και βάζει εμπόδια σε όσους αγωνίστηκαν για καλύτερα μεροκάματα και Συμβάσεις, ενάντια στις καθημερινές δολοφονίες στους χώρους δουλειάς από την εντατικοποίηση, την εργολαβοποίηση, την παντελή έλλειψη μέτρων υγείας και ασφάλειας, ελεγκτικών μηχανισμών.

Ηταν απέναντι στους εργαζόμενους της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης και την προσπάθειά τους να επιβάλουν την εφαρμογή και επέκταση των Συλλογικών Συμβάσεων που υπέγραψαν.

Ηταν απέναντι στον πολύχρονο αγώνα των εργαζομένων στην COSCO για την υπογραφή Σύμβασης για να μπουν σε καθεστώς ΒΑΕ, που είχαν να αντιμετωπίσουν ολόκληρο μηχανισμό τρομοκράτησης και τραμπούκων της εργοδοσίας. Για την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ αυτός ο αγώνας είναι σαν να μην υπάρχει…

Το ίδιο και ο αγώνας του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας, που κατάφερε να υπογράψει δεκάδες διμερείς Συμβάσεις Εργασίας σε μια σειρά από εργασιακούς χώρους και κατασκευαστικές εταιρείες, πετυχαίνοντας πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα.

Αν πάμε λίγο παραπίσω, θα διαπιστώσουμε ότι η στάση της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ δεν έχει αλλάξει. Στην ίδια γραμμή αντιμετώπισε το μεγαλειώδη αγώνα των χαλυβουργών, τους αγώνες των ξενοδοχοϋπαλλήλων, των εργαζομένων στα Τρόφιμα, των φαρμακοϋπαλλήλων, όλων των κλάδων.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στην πρώτη γραμμή για την οργάνωση της πάλης

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τα σωματεία και οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες που βάζουν οι κυβερνήσεις, το κεφάλαιο και οι δυνάμεις του σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, δεν σταμάτησαν ούτε μία στιγμή να οργανώνουν τον αγώνα από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων. Πήραν πρωτοβουλίες που βοήθησαν να ανέβουν η πάλη, η διεκδίκηση, η αντιπαράθεση με τη γραμμή και τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Η πρωτοβουλία για την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, για αυξήσεις στους μισθούς, που στηρίχτηκε από περισσότερες από 530 συνδικαλιστικές οργανώσεις, έδωσε ώθηση στην πάλη και το περιεχόμενο. Βοήθησε τον αγώνα και έδειξε ότι το κίνημα έχει δυνατότητες να βγει μπροστά, να συσπειρώσει εργαζόμενους και να βάλει τη σφραγίδα του στο σήμερα και το αύριο της ζωής της εργατικής τάξης. Στην προοπτική που έχουν ανάγκη οι εργάτες, για να μπορούν να ζήσουν τις οικογένειές τους, να μη συμβιβάζονται με τις μειωμένες απαιτήσεις και τα ψίχουλα από το τραπέζι των καπιταλιστών, γιατί αυτοί παράγουν τον πλούτο και πρέπει να τον κουμαντάρουν προς όφελος των αναγκών τους, ανατρέποντας την καπιταλιστική βαρβαρότητα και παραμερίζοντας τις δυνάμεις που τη στηρίζουν.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε δραστήρια μέσα στο εργατικό κίνημα ώστε οι εργαζόμενοι, μέσα από την πείρα των αγώνων, να αποκτούν γνώση των προϋποθέσεων που χρειάζονται για να υπερασπιστούν τη ζωή τους και να ανοίξουν δρόμο για το αύριο που συμβαδίζει με τα συμφέροντά τους.

Οσα εμπόδια κι αν βάζει ο αντίπαλος, όσα μέσα κι αν χρησιμοποιήσει, ένα είναι βέβαιο: Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία προς τα μπρος. Οι κομμουνιστές, το ταξικό κίνημα δουλεύουμε για να γίνει πράξη αυτή η προοπτική.

Γιάννης Τασιούλας
Ριζοσπάστης

(Ο Γιάννης Τασιούλας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλος του Τμήματος της ΚΕ για την Εργατική – Συνδικαλιστική Δουλειά)