Οι αγώνες δε μετριούνται μόνο με το πόσα παίρνεις στο χέρι – Η ηρωική απεργία των χαλυβουργών που έγραψε ιστορία

Ο ηρωικός αγώνας των Χαλυβουργών που ξεκίνησε στις 31 Οκτώβρη του 2011 και η απεργία τους που κράτησε εννιά μήνες, μπορεί να μην κυοφόρησε άμεσα κάποιο αποτέλεσμα, έμεινε όμως ως παρακαταθήκη για τους αγώνες της τάξης μας, παράδειγμα που φωτίζει πώς μπορεί μια μικρή εστία να γίνει κέντρο αγώνα, να συσπειρώσει όλη την εργατική τάξη της χώρας μας.

Ως “επετειακό φόρο τιμής”, αντί ενός ολοκληρωμένου χρονικού, αντιγράφουμε αποσπάσματα από την έκδοση του ΠΑΜΕ “Απεργιακοί αγώνες – Κινητοποιήσεις. Από την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης ως σήμερα, 2009-2017”, που στέκεται σε βασικούς σταθμούς του απεργιακού τους αγώνα και της αλληλεγγύης της εργατικής τάξης: το ξεκίνημα της απεργίας, η παναττική απεργία αλληλεγγύης και ο εορτασμός της ταξικής Πρωτομαγιάς έξω από τη Χαλυβουργία, μαζί με τους απεργούς εργάτες της.

Στις 31 Οκτώβρη 2011, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο μέσα από Γενική Συνέλευση, παίρνουν απόφαση να κατέβουν σε απεργία, όταν η εργοδοσία απαίτησε να γίνει δεκτή από αυτούς η μείωση των ωρών εργασίας και αντίστοιχα των μισθών τους. Αν δε γινόταν δεκτή η απαίτηση της εργοδοσίας, η εργοδοτική πρόταση περιλάμβανε την απόλυση 180 εργαζόμενων. Οι εργαζόμενοι αρνούνται συνολικά την εκβιαστική πρόταση και με το σύνθημα “με αγώνα ταξικό γιατί εμείς δε ζούμε με 400 ευρώ”, κατεβαίνουν σε απεργία.

Η απεργία που ξεκίνησε με επαναλαμβανόμενες 24ωρες θα διαρκέσει 9 μήνες. Αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές των αγώνων αυτής της περιόδου.

Στην 24ωρη πανελλαδική απεργία της 1ης Δεκέμβρη, ξεχωριστή παρουσία στη συγκέντρωση της Ομόνοιας είχε το μπλοκ των απεργών εργατών της “Ελληνικής Χαλυβουργίας” που πήραν θέση ανάμεσα στα άλλα απεργιακά μπλοκ και στη συνέχεια μπήκαν στην πρώτη γραμμή της πορείας προς το Σύνταγμα. Και τη σημασία αυτής της παρουσίας την έδωσε ο αντιπρόσωπός τους χαλυβουργός, αντιπρόεδρος του Σωματείου τους Νίκος Χαροκόπος, όταν από το βήμα της συγκέντρωσης φώναξε: “Ν’ ανάψει η φωτιά του αγώνα στα εργοστάσια”! Για να ακουστεί το σύνθημα “32 μέρες απεργία – Χριστούγεννα θα κάνουμε στη Χαλυβουργία”.

Ο εργαζόμενος διάβασε το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης των εργαζόμενων που αποφάσισαν τη συνέχιση της απεργίας και, ανάμεσα στα άλλα, τονίζεται: “Κύριοι βιομήχανοι, είστε βαθιά νυχτωμένοι! Την τελευταία μας λέξη δεν την είπαμε ακόμα! Είμαστε μια γροθιά. Έτοιμοι, για την πιο σκληρή ταξική αναμέτρηση! Δεν γυρνάμε στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ… Ο αγώνας μας, αφορά όλους τους εργαζόμενους (…) Όπου οι εργάτες υποχώρησαν, η επίθεση της εργοδοσίας γιγαντώθηκε. Ακολούθησαν απολύσεις, εντατικοποίηση της εργασίας, μέχρι και κλείσιμο των επιχειρήσεων, με τους εργάτες απλήρωτους για πολλούς μήνες. Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα, όλοι έχουμε πείρα. Οι βιομήχανοι μάς κλείνουν τα σπίτια και όχι ο αγώνας μας για δουλειά. Το ψωμί μας το υπερασπίζουμε με αγώνα, όχι με παρακάλια”.

Στις 17 Γενάρη πραγματοποιείται Παναττική Απεργία αλληλεγγύης στον αγώνα των Χαλυβουργών με σύνθημα “Ενιαίο Μέτωπο αντίστασης και αντεπίθεσης. Κάτω η κυβέρνηση των άγριων χαρατσιών. Έξω η τρόικα από την Ελλάδα. Όλοι στο δρόμο των Χαλυβουργών”. Συλλαλητήρια γίνονται και σε άλλες πόλεις της χώρας.

Μέσα από την ομιλία των Χαλυβουργών αναφέρονται τα εξής:

“Γνωρίζουμε ότι τώρα ο αγώνας μας έχει μπει σε πιο δύσκολη και σύνθετη φάση, γίνεται πιο δύσκολος. Όλοι όσοι πίστευαν ότι θα κουραστούμε, ότι θα μας λυγίσουνε, θα μας διασπάσουνε, θα κρατήσουνε τον αγώνα μας μακριά από τα άλα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, ότι θα μας στρέψουν ενάντια στο οργανωμένο ταξικό κίνημα, στο ΠΑΜΕ, που ανήκουμε και μας στηρίζει, τώρα που δεν τα πέτυχαν αυτά, θα αρχίσουν να παρεμβαίνουν πιο ανοιχτά. Θα περάσουν στην επίθεση με συκοφαντίες, ψέματα, τρομοκρατία, με προβοκάτσιες, προκειμένου να χτυπήσουν τον αγώνα μας.

Ήδη έχουν ξεκινήσει με διάφορες τρόπους και μορφές. Με δημοσιεύματα στον Τύπο, μέσα από διάφορες εκδηλώσεις με πρόσχημα την αλληλεγγύη, μέσα από διάφορες ανώνυμες ανακοινώσεις στο διαδίκτυο, μέσα από δηλώσεις ανθρώπων σαν τον Μανο, που καλεί την κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει τους δικαστές και τα ΜΑΤ, μέσα από ανακοινώσεις της “Χρυσής Αυγής”, βουλευτών αστικών κομμάτων, που όλοι τους αναμασάνε τα επιχειρήματα του αφεντικού τους, του Μάνεση.

Άλλοι μας κατηγορούνε ότι ο αγώνας μας είναι “τυφλή σύγκρουση”, άλλοι ότι “θέλουμε να κλείσουμε το εργοστάσιο”, άλλοι ότι ο αγώνας μας “είναι υποκινούμενος από το ΠΑΜΕ”. Άλλοι προσπαθούν να μας τραβήξουν “μακριά από τα κλαδικά μας συνδικάτα και το οργανωμένο ταξικό κίνημα”, “μακριά από την οργάνωση της πάλης μέσα στους χώρους δουλειάς”. Άλλοι για να βγάλουν μαζί μας φωτογραφίες για τις επόμενες εκλογές.

Σε όλους αυτούς και σε όσους άλλους προσπαθήσουν στην πορεία, τους δηλώνουμε ότι τζάμπα κουράζονται, δεν είμαστε εύκολοι για τα δόντια τους. Δεν είμαστε μόνοι μας γιατί έχουμε στο πλευρό μας όλους τους τίμιους εργάτες, τα ταξικά συνδικάτα. Σαν εργάτες ξέραμε πολλά, και στις 79 μέρες απεργίας μάθαμε περισσότερα, ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε τους φίλους από τους εχθρούς. Τη συμπαράσταση στα λόγια από τη συμπαράσταση στην πράξη. Την οργάνωση “αγώνων μέσα από τα σάιτ”, από την πραγματική οργάνωση αγώνων μέσα στα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς. Τις ανέξοδες μεγάλες κουβέντες και παλικαρισμούς, από την πραγματική παλικαριά και το ρίσκο, που φαίνεται μέσα στο εργοστάσιο στο χώρο δουλειάς, εκεί που γίνεται ο πραγματικός ταξικός αγώνας που απαιτεί θυσίες.

Τους δηλώνουμε ότι εμείς στηριζόμαστε στην αλληλεγγύη όλων των εργαζόμενων και ζητάμε να δυναμώσει το επόμενο διάστημα, γιατί μας βοηθάει να συνεχίσουμε. Τους λέμε όμως ότι κανένας δεν μπορεί να μας εξαγοράσει, να μας χρησιμοποιήσει μέσω της αλληλεγγύης, ότι εμείς δεν ξεκινήσαμε γι’ αυτό τον απεργιακό αγώνα. Τέτοια αλληλεγγύη δεν την χρειαζόμαστε. Εμείς θέλουμε πριν απ’ όλα ο καθένας μας να μεταφέρει τη σπίθα της “Χαλυβουργίας” στο χώρο δουλειάς του, και πριν απ’ όλα στις μεγάλες επιχειρήσεις της σιδηροβιομηχανίας, που πρόεδρός τους είναι ο Μάνεσης. Αυτό είναι που θα καθορίσει και την τύχη του δικού μας αγώνα και όχι τα διάφορα πάρτι, δεξιά και αριστερά. Εμείς ξέρουμε σε ποιες δυνάμεις μπορούμε να στηριχτούμε για να το πετύχουμε αυτό”.

Η απεργιακή συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς πραγματοποιείται στον Ασπρόπυργο, έξω από το εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας.

“Η σημερινή μας απεργιακή πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην πύλη της Χαλυβουργίας δεν έχει μόνο συμβολικό χαρακτήρα”, τόνισε από το βήμα ο Γιώργος Σιφωνιός, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία του Ασπρόπυργου, κεντρικός ομιλητής στην απεργιακή συγκέντρωση. “Θέλει να δηλώσει την πίστη και την αποφασιστικότητά μας να προσπαθήσουμε όλοι να οργανώσουμε σκληρό και μακροχρόνιο αγώνα, όπως οι χαλυβουργο. Για να αναχαιτίσουμε τη νέα αντιλαϊκή λαίλαπα που έρχεται μετά τις εκλογές”.

Αναφερόμενος στην ολομέτωποη επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και τη σημασία που έχει ο αγώνας των χαλυβουργών επισήμανε:

Ορισμένοι αναρωτιούνται “και τι κερδίσανε οι χαλυβουργοί μέχρι τώρα;”. Τους λέμε τα εξής: Η ιστορία το έφερε οι χαλυβουργοί να βρεθούμε στην εμποσθοφυλακή αυτού του αγώνα. Δεν παίρνουν όμως τα μυαλά μας αέρα, γιατί ξέρουμε ότι αυτό μεγαλώνει τις ευθύνες μας. Κανένας μεγάλος αγώνας δεν έγινε ούτε θα γίνει, έχοντας εκ των προτέρων εξασφαλισμένη τη νίκη. Στη ζωή τέτοιοι αγώνες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο στα μυαλά των γραφειοκρατών, των βολεμένων και των συμβιβασμένων. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, γιατί όλοι μάς βοηθάνε να διδασκόμαστε, να γίνουμε καλύτεροι. Κάθε αγώνας είναι συνέχεια των προηγούμενων και ετοιμάζει τους επόμενους. Είναι μια μάχη στον πόλεμο που κάνουν οι εργάτες μέχρι να καταργήσουν την εκμετάλλευση, να ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές τους. Οι αγώνες δε μετριώνται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι. Υπάρχουν αγώνες που προσφέρουν πολύ περισσότερα από όσα παίρνεις στο χέρι, γιατί προετοιμάζουν τα επόμενα βήματα, τις επόμενες μάχες συνολικά της εργατικής τάξης. Βοήθησαν σημαντικά στην αφύπνιση συνολικά των εργαζόμενων, να σπάσει η τρομοκρατία, έγιναν ορόσημα. Τέτοιος είναι και ο αγώνας των χαλυβουργών και με τέτοια κριτήρια πρέπει να κριθεί.