Οι μετανάστες εργάτες από το Μπαγκλαντές στην απεργία

Η απεργία είναι δικαίωμα, που θέλουν να το καταργήσουν και τυπικά. Κι αν όχι αυτό, να υπάρχει τυπικά στα λόγια, αρκεί να μη γίνεται πράξη.

Όποιος θέλει να απεργήσει, δε δίνει μόνο ένα συλλογικό αγώνα, αλλά και μια “προσωπική” μάχη στο χώρο δουλειάς του, ενάντια στο αφεντικό του, για να σπάσει το κλίμα τρομοκρατίας. Δίνει μια μάχη, εκτίθεται και είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες: τη στοχοποίηση, τους εκβιασμούς, την απόλυσή του. Γιατί κανείς αγώνας δε δίνεται εκ του ασφαλούς.

Αν όλα αυτά ισχύουν μια φορά για τον καθένα από εμάς, ισχύουν σε πολλαπλάσιο βαθμό για τους μετανάστες, τα ταξικά μας αδέρφια, που βρίσκονται στη χώρα μας και είναι εκτεθειμένοι στο ρατσισμό και την ξενοφοβία -που βρίσκουν την πιο απτή έκφρασή τους στη μαύρη εργασία, τα χαμηλότερα μεροκάματα, τις απλήρωτες υπερωρίες. Τα αφεντικά μπορεί να λυσσάνε απέναντι σε όποιον έχει μαύρη επιδερμίδα, να τον έχουν ως αποδιοπομπαίο τράγο για οτιδήποτε πάει στραβά, αλλά δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τη μαύρη κι ανασφάλιστη εργασία.

Θεωρούν τους μετανάστες αναλώσιμους, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να τους πετάξουν στο δρόμο και να τους αντικαταστήσουν. Κι αυτό δείχνει το μέτρο και την αξία της κυριακάτικης σύσκεψης εργατών από το Μπαγκλαντές, στα γραφεία της ΟΕΚΙΔΕ, εν όψει της σημερινής απεργίας, που πήρε μαζική απόφαση συμμετοχής στην κινητοποίηση μαζί με τις ταξικές δυνάμεις. Απόφαση αγώνα για κατώτατο βασικό μισθό, κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, αυξήσεις στα μεροκάματα, οργάνωση της εργατικής τάξης -στον οποίο έχουν κάποια πείρα κι από τη δική τους χώρα οι εργάτες από το Μπαγκλαντές.

Γιατί οι δεσμοί με τους μετανάστες δε χτίζονται αφηρημένα, με παχιά λόγια αλληλεγγύης, αλλά στην πράξη, πρωτίστως με ταξικό κριτήριο, και κοινούς εργατικούς αγώνες.