Οι ταξιτζήδες και οι σύμμαχοί τους, οι οδηγοί της Uber.

Όλοι μας έχουμε μπει κάποτε σε ταξί, έχουμε συνομιλήσει με τον οδηγό και έχουμε να διηγηθούμε ιστορίες, αστείες ή σοβαρές, που ακούσαμε κατά την διάρκεια της διαδρομής. Τα βασικά στερεότυπα που ακολουθούν τον οδηγό του ταξί είναι η πολυμάθεια, ο αυθορμητισμός, η αμεσότητα και βεβαίως η τάση για αναπαραγωγή ψεκασμένων συνωμοσιολογιών. Στο ταξί θα ακούσεις για το πόσο στημένα είναι τα πάντα, από το πρωτάθλημα Β’ εθνικής, το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, τον πόλεμο στην Συρία, μέχρι το τέλος του κόσμου. Είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας, λίγο παραμορφωτικός, λίγο υπερβολικός αλλά πολύ ζωντανός, οι ταξιτζήδες είναι άνθρωποι λαϊκοί, ζουν ανάμεσα μας και όταν δεν οδηγούν κάνουν ό,τι κάνουμε και εμείς. Περιμένουν στην ουρά της εφορίας, πληρώνουν φόρους, χαράτσια, ΕΝΦΙΑ και ότι άλλο κάνει ένας «Ελεύθερος» επαγγελματίας σήμερα – το ελεύθερος δίπλα στο επαγγελματίας είναι ένα αρκετά σύντομο ανέκδοτο με όλη αυτή τη φορολογία από το πρώτο ευρώ.

Οι αυτοκινητιστές που βρίσκονται σήμερα στην αγορά, έχουν δαπανήσει ένα αρκετά σεβαστό ποσό για να αγοράσουν την άδεια, να αγοράσουν τα ταξί και να μπορούν να βιοπορίζονται. Ο άδειες εκδίδονταν με ελεγχόμενο τρόπο πάνω στις πληθυσμιακές ανάγκες της εκάστοτε περιοχής. Οι ταξιτζήδες μπορούσαν να τις πουλήσουν ή να τις μεταβιβάσουν στο γιο τους – και σπανίως στην κόρη τους, διότι που ακούστηκε οδηγίνα ταξί, πώς να αντέξει στους σκληρούς νόμους της πόλης;

Έτσι λειτουργούσε η κατάσταση, οι ταξιτζήδες είχαν ένα καλό εισόδημα και η ζωή τους κυλούσε ήρεμα. Ώσπου μια μέρα ήρθε η κρίση που χτύπησε και τον κλάδο των αυτοκινητιστών. Προειδοποίηση: Κάπου εδώ θα χρησιμοποιηθεί ξύλινη γλώσσα, απομακρύνετε τα μικρά παιδιά από την οθόνη. Δεν είχε να κάνει μόνο με την μείωση του λαϊκού εισοδήματος, την άμεση δηλαδή συνέπεια που είχε ο περιορισμός της χρήσης του μέσου για τις μεταφορές των προλετάριων και λοιπών χαμηλών στρωμάτων, αλλά κυρίως με τις ανάγκες του κεφαλαίου για κέρδος. Το κεφάλαιο απαίτησε μέσα από τα μέτρα του μνημονίου, να ανοίξουν τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα έτσι ώστε να μπορεί να διοχετευθεί σε κλάδους που ως χθες δεν μπορούσε. Η εισαγωγή στον χώρο κάποιων κολοσσών του κλάδου όπως η Uber και η Beat ήταν αναγκαία, αναπόφευκτη και νομοτελειακή για το κεφάλαιο.

Και αυτό λειτουργεί αντικειμενικά, ανεξάρτητα από τις προθέσεις των ανθρώπων. Ακόμα και αν όντως υπήρχε μια πρόθεση να περιοριστεί ή να καθυστερήσει η απελευθέρωση αυτό αργά η γρήγορα θα συνέβαινε. Ο κλάδος είχε περιθώρια πολύ μεγάλης συγκεντροποίησης. Σε μία χώρα που έχει 9 μήνες ήλιο, πανέμορφες παραλίες, την Ακρόπολη, το τζατζίκι και τον μουσακά, η άνοδος του τουρισμού δεν μπορούσε να μη συνοδευτεί από την αξιοποίηση του μέσου της ιδιωτικής μεταφοράς.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο υπήρξαν ουκ ολίγες αναφορές και καταγγελίες για κακούς επαγγελματίες οδηγούς που παίρνουν υπέρογκα ποσά από τους τουρίστες «πλήττοντας το κύρος του τουρισμού και κάνοντας μας διεθνώς ρεζίλι», ενισχύοντας τον ήδη οξυμένο κοινωνικό αυτοματισμό εις βάρος της «κακής φάρας των ταξιτζήδων». Η αλήθεια είναι πως όλοι έχουμε πέσει θύματα υπερτιμολόγησης σε κάποια κούρσα ταξί, ή κακής αντιεπαγγελματικής συμπεριφοράς, αλλά όλα αυτά και σε ποιον κλάδο δεν υπάρχουν; Ίσως βέβαια το φαινόμενο με τους ταξιτζήδες να είναι πιο έντονο και κάπου εδώ πρέπει διαλεκτικά να αιτιολογήσουμε λέγοντας πως αυτοί οι άνθρωποι οδηγούν καθημερινά επί 10 ώρες στην ζούγκλα των ελληνικών δρόμων, οπότε διαμορφώνουν ανάλογες συμπεριφορές και κουσούρια.

Έτσι λοιπόν, οι μεγάλοι όμιλοι χρησιμοποιώντας το νέο νομοθετικό πλαίσιο των μνημονίων, τις νέες τεχνολογίες ηλεκτρονικής διαμεσολάβησης και αξιοποιώντας τις αυξανόμενες ανάγκες του τουρισμού, μπαίνουν στην αγορά διεκδικώντας όλο και μεγαλύτερο μερίδιο. Κανένας υπουργός δεν μπορεί και δεν θέλει να αποτρέψει την απελευθέρωση που στόχο έχει τη συγκεντροποίηση στον κλάδο. Ούτε ακόμα και ο Ράμπο του συνδικαλισμού στην ομοσπονδία των ιδιοκτητών ταξί, ο θρυλικός Θύμιος Λυμπερόπουλος.

Πώς θα μπορούσε άλλωστε ένας άνθρωπος που στηρίζει σταθερά τη ΝΔ να λειτουργήσει απέναντι σε αυτό που εξυπηρετεί το κόμμα του τόσο πιστά, δηλαδή τις ανάγκες του κεφαλαίου; Όλες οι απόπειρες που έγιναν από όλους τους υπουργούς ήταν στο να διατηρηθεί το υψηλό ποσοστό κάλυψης του κλάδου στην αυτοαπασχόληση, αλλά αυτό ήταν αδύνατο -όπως είπαμε και πριν οι σιδερένιοι νόμοι του τρισκατάρατου καπιταλισμού είναι ασταμάτητοι.

Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι ταξιτζήδες; Η αλήθεια είναι πως όχι και πολλά πράγματα. Όπως και πολλοί άλλοι κλάδοι αυτοαπασχολούμενων, πέρα από την διεκδίκηση του αφορολόγητου, φθηνότερα τέλη κατανάλωσης στο πετρέλαιο κλπ. Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να σταματήσουν την απελευθέρωση, είναι μέτρα που μπορούν να λειτουργήσουν μόνο πρόσκαιρα και ανακουφιστικά, οι μεγάλες εταιρείες μισθώνουν αυτοκίνητα και εργαζόμενους των 500 ευρώ, δεν μπορεί να υπάρξει ευοίωνο μέλλον για την αυτοαπασχόληση στον κλάδο. Καλό θα είναι να κοιτάζουν το συμφέρον τους πλάι στους μισθωτούς, να κοιτάξουν το μέλλον τους μέσα σε μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας, αντιπαλεύοντας αυτό που γεννάει την φτώχεια και την εξαθλίωση. Αυτό που κυρίως πρέπει να καταλάβουν είναι πως ο εργαζόμενος της Uber που βλέπουν ως εχθρό σήμερα, είναι αντικειμενικά ο σύμμαχός τους για το αύριο, έχουν κοινό συμφέρον και οι αγώνες τους πρέπει να είναι κοινοί.

(Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στο βίντεο δηλαδή)

Ελευθέριος Ριλοάδης