Όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία

Τέτοιες μέρες θυμόμαστε την απεργία των χαλυβουργών. Ήταν φθινόπωρο του 2011, η κρίση έδειχνε τα δόντια της και στη Χαλυβουργία Ελλάδος στον Ασπρόπυργο, συμφερόντων Μάνεση,  οι αυξημένες παραγγελίες από το εξωτερικό εντατικοποιούσαν την παραγωγή. Τότε, με πρόσχημα την κρίση η εργοδοσία απαίτησε από τους εργάτες να δεχτούν μείωση των ωρών εργασίας και αντίστοιχα των μισθών τους, με την απειλή αν δεν δεχτούν να απολύσει 180 απ’ αυτούς. Μια μέρα πριν λήξει η προθεσμία η εργοδοσία προχωράει  αιφνιδιαστικά στην απόλυση 18 χαλυβουργών.

Οι εργάτες συσπειρώνονται σαν τα δάχτυλα της γροθιάς στο σωματείο τους και στην γενική τους συνέλευση αποφασίζουν μαζικά να σβήσουν τις μηχανές και να προχωρήσουν σε απεργία διαρκείας. Στις 31 του Οκτώβρη 2011 θ’ αρχίσει να γράφεται μια από τις πιο ένδοξες σελίδες του εργατικού κινήματος.

Εναντίον της απεργίας των χαλυβουργών επιστρατεύτηκαν λυτοί και δεμένοι και κάθε μέσο που είχε στη διάθεσή της η εργοδοσία. Απειλές, «καλοπιάσματα», απεργοσπασία, η χυδαία προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ, η προβοκάτσια, η καταστολή.

Ο απεργιακός αγώνας των εργατών της Χαλυβουργίας, χαρακτηρίστηκε όχι άδικα ηρωικός. Κράτησε 272 μέρες, συσπειρώνοντας τμήματα της εργατικής τάξης και του λαού, αγκαλιάστηκε από την διεθνή αλληλεγγύη, εκφράστηκε μέσα από την τέχνη, κινητοποίησε εργάτες σε άλλους χώρους δουλειάς, κατασυκοφαντήθηκε και χτυπήθηκε από ταξικούς εχθρούς και κάποιους «φίλους».

Χαμένος είναι ο αγώνας που δεν δίνεται. Η απεργία των χαλυβουργών δείχνει τον δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσει κάθε εργαζόμενος με συνείδηση και ψυχή. Οι χαλυβουργοί έγιναν συνώνυμο της αγωνιστικής πρωτοπορίας, της ακατάβλητης αξιοπρέπειας και της ταξικής περηφάνιας.  Οι εννιά μήνες του ηρωικού αγώνα τους είναι παρακαταθήκη για ολόκληρη την εργατική τάξη.