Πόσο αίμα εργατικό θα χυθεί ακόμα;!

Μόλις χτες ήταν που έγραφε η Κατιούσα “χτες ήταν μια μαύρη μέρα για την εργατική τάξη, που πλήρωσε νέο, βαρύ φόρο αίματος στο Μολώχ της ανάπτυξης. Ένας 46χρονος υλοτόμος στις Σκουριές που καταπλακώθηκε από δέντρο (ενώ αν είχαν αφήσει να καταστραφεί το δάσος από την επιχείρηση, δε θα είχαμε τέτοια προβλήματα). Ένας 45χρονος εργάτης στο λιμάνι του Πειραιά, που έχασε τις αισθήσεις του εν ώρα εργασίας, μην αντέχοντας τη σκληρή εντατικοποίηση, και μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο της Νίκαιας, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Χτες κατέληξε άλλος ένας εργάτης από το δυστύχημα στη Σκάλα Λακωνίας, στις αρχές του μήνα, όπου είχαν χάσει τη ζωή τους δύο συνάδελφοί του. Σήμερα απεργούν οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ, όπου προχτές ένας εργάτης υπέστη σοβαρά εγκαύματα.”

Και σήμερα ένα ακόμα παιδί της εργατικής τάξης ήρθε να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των νεκρών. Η 30χρονη εργαζόμενη – συμβασιούχος – παρατασιούχος στην Υπηρεσία Καθαριότητας του Δήμου Πύργου, που διακομίσθηκε στο νοσοκομείο μετά το σοβαρό τραυματισμό της νωρίτερα το πρωί της Τετάρτης 30 Αυγούστου στην περιοχή Συκιά στο Κατάκολο Ηλείας, υπέκυψε τελικά στα τραύματά της.

Όπως αναφέρει το πόρταλ 902.gr : “σύμφωνα με πληροφορίες, η εργαζόμενη βρισκόταν στο πίσω μέρος του απορριμματοφόρου το οποίο έκανε κίνηση όπισθεν όταν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες έπεσε από αυτό με συνέπεια το σοβαρό τραυματισμό της από το βαρύ όχημα. Με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο του Πύργου και αφού επενέβη και η πυροσβεστική υπηρεσία για τον απεγκλωβισμό της, ωστόσο οι γιατροί δεν κατάφεραν να την κρατήσουν στη ζωή καθώς τα τραύματά της ήταν πολύ σοβαρά.”

Ο τραγικός απολογισμός των θυμάτων από εργατικά δυστυχήματα, το τελευταίο δίμηνο, φτάνει τους 18 νεκρούς εργάτες! Γεγονός που αναδεικνύει ξανά ότι οι χώροι δουλειάς και οι συνθήκες εργασίας, με έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, την εντατικοποίηση, τη γενίκευση της «ευελιξίας», εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους για την υγεία, την ασφάλεια και την ίδια τη ζωή των εργατών. Τα δυστυχήματα αυτά αποδεικνύουν με τον πιο τραγικό τρόπο τι μπορεί να προσδοκά η εργατική τάξη από αυτήν την περιβόητη ανάπτυξη που της τάζουν πως έρχεται για να βελτιώσει τη ζωή της. Μια “ανάπτυξη” που έχει σαφές ταξικό πρόσημο κι είναι σαν το γεφύρι της Άρτας, που θέλει εργατικό αίμα για να στεριώσει, αδιαφορώντας προκλητικά για μέτρα ασφαλείας και τέτοιες ευτελείς λεπτομέρειες.