Τι είναι και τι θέλει το ΠΑΜΕ – 20 χρόνια μετά…
Είκοσι χρόνια μετά την ίδρυση του ΠΑΜΕ, ακόμα και αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να το επανεφεύρουμε και να το φτιάξουμε μόνοι μας.
Σαν σήμερα, πριν από είκοσι χρόνια, στις 3 Απριλίου 1999, στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα συνεδρίων του ΣΕΦ, συγκροτούνταν το Π.Α.ΜΕ., το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. 1.500 συνδικαλιστές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Επιτροπής Ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος, ενώ 300 Σωματεία, Ομοσπονδίες κι Εργατικά Κέντρα συμμετείχαν στη σύσκεψη με αποφάσεις των οργάνων τους.
Στις εργασίες της σύσκεψης επικρατούσε ενθουσιασμός για τη δημιουργία του νέου πόλου, καθώς όλοι αντιλαμβάνονταν τη σημασία της στιγμής και του νέου φορέα. Η συγκρότηση του ΠΑΜΕ ερχόταν λίγες μέρες μετά την έναρξη των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία και οι περισσότερες παρεμβάσεις είχαν έντονο αντι-ιμπεριαλιστικό πνεύμα, καυτηριάζοντας το ρόλο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Το άνοιγμα του Γ. Μπουλούγαρη από το σωματείο των ιδιωτικών παιδικών σταθμών αποτύπωνε αυτό το ενθουσιώδες κλίμα: Η μαζική παρουσία σας εδώ αποδεικνύει ότι ποτέ δεν είναι αργά. Είναι ολοζώντανη η ελπίδα και δεν είναι μακριά η μέρα που ο ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα, θα ‘ναι πλειοψηφικό ρεύμα και θα παρασύρει τους εργολάβους της ταξικής συναίνεσης, της ηττοπάθειας της ενσωμάτωσης και της υποταγής στο περιθώριο της ιστορίας.
Ακολούθησε μια σειρά παρεμβάσεων από συνδικαλιστικά στελέχη όπως ο Φ. Κολεβέντης, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αργους και ο Κ. Αρτεμίου, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εμφιαλωμένων Ποτών), αλλά και η κεντρική εισήγηση του Γ. Μαυρίκου, που το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιεύτηκε περιληπτικά στο στο Ριζοσπάστη της επόμενης μέρας, με το χαρακτηριστικό τίτλο “τι είναι και τι θέλει το ΠΑΜΕ”.
Σε αρκετά σημεία της εισήγησης φαίνεται πως κάποια πράγματα και καταστάσεις έχουν μείνει ίδια: από την ανάγκη να ανασυγκροτηθεί το εργατικό κίνημα, μέχρι τα ‘επιχειρήματα’ της αντίπαλης πλευράς.
Αναλαμβάνουμε, λοιπόν, πρωτοβουλία και κάνουμε έκκληση για συσπείρωση σε κάθε συνδικαλιστή που θέλει να δράσει για την αντιμετώπιση των φαινομένων φθοράς και διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Ειδικά τώρα που έρχονται νέα αντεργατικά μέτρα και προχωρούν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, στις εργασιακές σχέσεις, στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Κοινωνική Πολιτική, που στόχο έχουν να κάνουν ακόμα πιο φθηνή την εργατική δύναμη, να υποτάξουν τους εργαζόμενους.
Προχωράμε σ’ αυτήν την πρωτοβουλία συνειδητοποιώντας την ευθύνη μας ότι δεν αρκεί σήμερα, που επιδεινώνεται ραγδαία η κατάσταση, να περιοριζόμαστε σε κριτική, μέσα στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά να δράσουμε συσπειρωτικά και να πάρουμε πρωτοβουλίες, ώστε να βρει αγωνιστική διέξοδο και προοπτική η αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια.
Για να συγκροτήσουμε έναν αγωνιστικό ταξικό πόλο στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος, που θα αποτελεί την ασπίδα των εργαζομένων, θα ανοίγει το δρόμο της αντιπολεμικής αντίστασής τους και της αντεπίθεσης στις αντιλαϊκές πολιτικές.
Μια πρωτοβουλία που είχε ξεκινήσει ήδη από τις αρχές
Στις αρχές Γενάρη του 1999, μόλις δηλαδή τρεις μήνες πριν, πήραμε την ευθύνη και την πρωτοβουλία για την έναρξη μιας σταυροφορίας με στόχο την αγωνιστική ανασυγκρότηση του Εργατικού και Συνδικαλιστικού Κινήματος και των Οργανώσεών του. Ξεκινώντας, ξέραμε όπως και σήμερα γνωρίζουμε καλά, τις δυσκολίες που έχουμε μπροστά μας, τα εμπόδια που θα συναντήσουμε, τους δυσμενείς συσχετισμούς που χρειάζεται να ξεπεράσουμε. Με βάση αυτή την πραγματικότητα οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι στην αρχή ήμασταν δισταχτικοί και κουμπωμένοι, μέχρι που δημοσιοποιήθηκε η πρωτοβουλία, άρχισαν να οργανώνονται οι πρώτες περιοδείες στους χώρους δουλιάς και στους κλάδους και έφταναν τα μηνύματα που έλεγαν “προχωρήστε”, “δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση”, “κάντε κάτι, ταράξτε τα νερά”!
Έκτοτε το ΠΑΜΕ δε σταμάτησε να χαλάει τη σούπα της ενότητας με τους γραφειοκράτες, που έπαιζαν από τότε τον ίδιο μονότονο σκοπό, που συνεχίζουν και σήμερα.
Δεν έλειψαν και δε θα μπορούσαν βέβαια να λείψουν και συκοφαντίες των οποίων γίναμε αποδέκτες από στελέχη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού ότι τάχα… θα διασπάσετε τη ΓΣΕΕ!, …θα διασπάσετε την ΑΔΕΔΥ! και άλλα παρεμφερή. Συκοφαντίες που δεν αφήσαμε αναπάντητες, αφού ειλικρινά πιστεύουμε ότι το να προχωρούσε κανείς σήμερα στην ίδρυση μιας ακόμα ΓΣΕΕ ή μιας ακόμα ΑΔΕΔΥ σε καμία περίπτωση δε θα έλυνε τα πολύ πιο σύνθετα και πολύ πιο ουσιώδη προβλήματα του Εργατικού και Συνδικαλιστικού Κινήματος”.
Το ΠΑΜΕ συνέχισε με συνέπεια να ταράζει τα στάσιμα νερά στο εργατικό κίνημα, να ενοχλεί το γραφειοκρατικό βάλτο της ΓΣΕΕ που δε συγκινείται και δεν κινείται από τους ταξικούς αγώνες της τελευταίας εικοσαετίας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που αμφιβάλλουν αν υπάρχει λόγος να συνεχίζεται αυτή η τυπική οργανωτική ενότητα με το γραφειοκρατικό βάλτο της ΓΣΕΕ και τα εμπόδια που βάζει διαρκώς στην ανάπτυξη των εργατικών αγώνων. Αλλά αυτό αφενός είναι μεγάλη συζήτηση, αφετέρου περνάει μέσα από την καθοριστική ενίσχυση του ΠΑΜΕ, του ταξικού πόλου που δημιουργήθηκε τότε, αναμετράται με τις αδυναμίες του και παραμένει το μόνο αντίπαλο δέος στη συνδικαλιστική μαφία.
“Πιστεύουμε ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την πάλη της εργατικής τάξης δεν μπορεί να εξαντλείται στα επιμέρους αιτήματα, αλλά να συνδυάζει το άμεσο, το σημερινό, με την προοπτική και την πάλη για βαθιές αλλαγές μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, όπως αναγράφεται στα καταστατικά όλων σχεδόν των συνδικαλιστικών οργανώσεων”.
Είκοσι χρόνια μετά την ίδρυση του ΠΑΜΕ, γίνονται αργά αλλά σταθερά και σημαντικά βήματα, ενώ ο εκφυλισμός της γραφειοκρατικής ηγεσίας προχωράει και παραλύει κάθε αγωνιστική διεργασία. Είκοσι χρόνια μετά, δεν υπάρχει απλά διαφωνία αν μπορούν να συνδεθούν τα άμεσα αιτήματα με την προοπτική, ποια κατεύθυνση θα πάρει η ταξική πάλη και αν θα στοχεύσει στην κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά ακόμα και αυτή η ύπαρξη αντίδρασης ενάντια στους εκμεταλλευτές, διεκδίκησης των άμεσων αιτημάτων, των πιο στοιχειωδών αναγκών για συλλογικές συμβάσεις και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, που μπαίνουν στο στόχαστρο των καπιταλσιτών.
Είκοσι χρόνια μετά την ίδρυση του ΠΑΜΕ, ακόμα και αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να το επανεφεύρουμε και να το φτιάξουμε μόνοι μας.
