Τηλεργασία και χαρά – 10 λόγοι να εκτιμάς τις αλυσίδες σου

Σφύριξε χαρούμενα, μπορείς. Δες τη θετική πλευρά της ζωής. Βάλε ένα αισιόδοξο μήνυμα στον τοίχο σου. Ένα όμορφο λουλούδι να στολίζει το κλουβί σου. Και διάβασε πόσα θετικά έχει αυτή η κωλοκατάσταση, που δεν τα είχαμε σκεφτεί. Θετική σκέψη και ενέργεια χρειαζόμαστε. Κι ένα σκυλάκι, σαν αυτό στη φωτογραφία, να κάθεται ήσυχα στην αγκαλιά και να μας δίνει θαλπωρή, καθώς πατάμε τα πλήκτρα και σιγο-τραγουδάμε κάποιον σκοπό -όπως οι νοικοκυρές της διαφήμισης με τον κουβά και το AJAX Ultra.

Το άρθρο ξεκινά με τη φοβερή διαπίστωση πως για κάποιους η τηλεργασία είναι δύσκολη. Κάποιοι μάλιστα εξαρτώνται και από τον μισθό τους, θα προσθέταμε. Αναγνωρίζει τα στραβά της τηλεκπαίδευσης, τη δύσκολη συνύπαρξη με τα πιτσιρίκια, και αυτό που τεκμηριώνει κάθε στατιστική (το επίπεδο δυσκολίας αυξάνει κατά 174%) και συνεχίζει δείχνοντάς μας την καλή πλευρά της υπόθεσης. Τα παραθέτουμε κι εδώ αλλά συνιστούμε να τα διαβάσετε κι από το πρωτότυπο.

Κερδίζεις παραπάνω ύπνο
Η υπνηλία και η ευχαρίστηση που σου προσφέρει ένα οκτάωρο (στην καλύτερη) μπροστά από μια οθόνη, είναι δώρο ανεκτίμητο. Νιώθεις κουρασμένος, χωρίς να έχεις κάνει ούτε εκατό βήματα, και το βράδυ κοιμάσαι σαν πουλάκι.

Λιγότερες διαφωνίες στο γραφείο.
Αντιθέτως κερδίζεις γόνιμο χρόνο στο σπίτι και ακόμα πιο γόνιμες συζητήσεις με τους δικούς σου. Ποιος θα καθίσει στον καλό υπολογιστή, γιατί δεν κάνουν επιτέλους λίγη ησυχία, γιατί δε σέβονται τη δουλειά σου, κοκ.

Δε θα έχεις ανοιχτά παράθυρα όπως στο γραφείο
Δεν υπάρχει λόγος να κρυώνεις στο γραφείο για να μην κολλήσεις, όταν μπορείς να κρυώνεις από το σπίτι, γιατί δεν έχεις λεφτά να βάλεις θέρμανση ή γιατί αυτή έρχεται με το δελτίο, δύο ώρες το πρωί και δυο το βράδυ.

Δεν κινδυνεύεις να σε κολλήσει ο ψεκασμένος συνάδελφος
Εδώ θα ήταν μια ευκαιρία να σημειώσει ο συντάκτης πως οι εργασιακοί χώροι είναι οι μεγαλύτερες πηγές διασποράς του ιού, λόγω των ανύπαρκτων μέτρων ασφαλείας, χώρια το ρίσκο στις συγκοινωνίες. Αλλά γιατί να βαρύνουμε έτσι, χωρίς λόγο, ένα ανάλαφρο κείμενο, όταν μπορούμε να παρακάμψουμε την κυβέρνηση και να πούμε για τον Τάκη τον τεχνικό και την ατομική του ευθύνη…

Κάνεις οικονομία και δε σε παρασύρουν οι συνάδελφοι για παραγγελίες
Γενικά έχεις λιγότερα έξοδα και είσαι ελεύθερος να δικαιώσεις τον Άδωνη που αναρωτιέται γιατί δε μας φτάνουν 400 ευρώ το μήνα και πού θα τα φάμε.

Καλύτερο φαγητό, χωρίς μυρωδιές στον φούρνο μικροκυμάτων
Αυτά τα μικρά πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένη (ο ιστότοπος απευθύνεται κυρίως σε γυναικείο κοινό). Αποφεύγεις το ταπεράκι, τρως φρέσκια ομελέτα και έχεις δέκα ολόκληρα λεπτά διάλειμμα, για να μπουκωθείς και να προλάβεις να φας.

Λιγότερα άσκοπα meeting και περισσότερος κερδισμένος χρόνος.
Έτσι θα έχεις περισσότερο χρόνο στο σπίτι να βγάλεις λίγη παραπάνω δουλειά. Κι ίσως να ξεκλέψεις και λίγο χρόνο το βράδυ, για να ασχοληθείς με κάτι έκτακτο που προέκυψε, μωρέ. Στην τελική, ο χρόνος είναι χρήμα, και τόσο ελεύθερο χρόνο που κέρδισες, πού θα τον φας; Αφού δεν μπορείς να βγεις έξω “άσκοπα”…

Περισσότερη αυτονομία.
Στην αρχή διαβάσαμε περισσότερη αστυνομία, αλλά με τη δεύτερη βγήκε νόημα. Αν δεν έχεις δουλέψει σε ένα διαμέρισμα 60 τ.μ., μαζί με την οικογένειά σου, τα παιδιά που κάνουν τηλεκπαίδευση και τις άλλες δουλειές του σπιτιού που πρέπει να γίνουν, απλά δεν έχεις βιώσει τι θα πει “αυτονομία” και “ελευθερία κινήσεων”. Πολύ ενδιαφέρον είναι επίσης ότι ο συντάκτης αντισταθμίζει αυτά τα δύο ουσιαστικά με την κοινωνία: ό,τι στερείσαι σε κοινωνικοποίηση, το κερδίζεις σε ελευθερία κινήσεων.
Με άλλα λόγια, η ελευθερία μας σταματά εκεί που αρχίζουν οι άλλοι.

Σε επόμενο άρθρο, οι συντάκτες μπορεί να κληθούν να περιγράψουν τα πλεονεκτήματα της καραντίνας, πχ αποφεύγεις τόσο κόσμο που δε θες να βλέπεις, δεν έχει κίνηση στους δρόμους, σου μένουν περισσότερες ΜΕΘ για μετά (ούτε καν…) κτλ. Ή πόσο ωραίο είναι να σου δίνουν τέτοια θέματα και να πρέπει να στύψεις το μυαλό σου να βρεις κάτι, γιατί δεν είχες το θάρρος να πεις στο αφεντικό “τι βλακείες είναι αυτές που μας βγάζεις να γράφουμε;”.
Πού να ψάχνεις να βρεις δουλειά εν μέσω πανδημίας, άλλωστε…