Το αφεντικό μού έλεγε: “Δεν είναι ανήθικος ο διευθυντής που χαϊδεύει τα πόδια της σερβιτόρας! Ανήθικη είναι εκείνη που του το επιτρέπει…”

Πριν από μερικές μέρες, η ΟΓΕ πραγματοποίησε μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση σχετικά με τους πραγματικούς ενόχους για την πολύμορφη βία κατά των γυναικών και την πραγματική ασπίδα προστασίας που μπορούν να χτίσουν οι εργαζόμενες. Αξίζει να αφιερώσει κανείς χρόνο για να την παρακολουθήσει ολόκληρη, εμείς ωστόσο παραθέτουμε ενδεικτικά, με αφορμή τη σημερινή παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, την τοποθέτηση της Αντιγόνης Μαυρομάτη από τον χώρο του επισιτισμού-τουρισμού. Έναν κλάδο δηλαδή όπου θερίζει η εκμετάλλευση και μαζί της και τα ποσοστά σεξουαλικής παρενόχλησης σε εργαζόμενες.

Αξίζει να την παρακολουθήσετε ολόκληρη, εμείς παραθέτουμε ενδεικτικά την τοποθέτηση της Αντιγόνης Μαυρομάτη από τον επισιτισμό, που είναι μεστή και βάζει το θέμα στη σωστή του διάσταση.

Η Αντιγόνη Μαυρομάτη τόνισε πως ο τρόπς που ανοίγονται αυτά τα σοβαρά ζητήματα στα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ, οι αιτίες, οι ερμηνείες και οι λύσεις που προβάλλονται, έχουν συνήθως μια επιφανειακή προσέγγιση, που σταματά με υποκρισία στα συνθήματα, χωρίς να ακουμπούν τις κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα, που διαιωνίζουν αυτή την κατάσταση.

Το έδαφος για την ανάπτυξη αυτών των φαινομένων κακοποίησης και την ανοχή τους, το λιπαίνει ο φόβος της ανεργίας και της κοινωνικής ανασφάλειας και ο τρόμος του αρνητικού κοινωνικού σχολιασμού, αλλά πολύ περισσότερο το ποτίζει η απουσία των εργατικών δικαιωμάτων και της ολόπλευρης στήριξης της γυναίκας.

Επειδή πολλά ακούγονται, δεν μπορεί να εξομοιώνουμε τον βιασμό και τη σεξουαλική κακοποίηση-παρενόχληση με όποιες άλλες ανάρμοστες, αυταρχικές, εξουσιαστικές συμπεριφορές, που συναντάμε στην καθημερινότητά μας στο εργασιακό περιβάλλον. Όλες είναι όμως καταδικαστέες πράξεις, που πρέπει όχι μόνο να καταγγέλλονται, αλλά και να απαντιούνται με τόλμη και αποφασιστικότητα, για να οδηγούν στην πηγή του φαινομένου: την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Στη συνέχεια δίνει την προσωπική της μαρτυρία και εικόνα από τον κλάδο, μέσα από την 25ετή επαγγελματική της διαδρομή, σε δυο πεντάστερα ξενοδοχεία της Αθήνας.

Στο πρώτο, βίωσα τη σεξουαλική παρενόχληση από έναν διεστραμμένο γενικό διευθυντή που αρέσκονταν να θωπεύει τις υπαλλήλους. Αλλά βίωσα και τους δήθεν αστεϊσμούς και τα προσβλητικά υπονοούμενα από συναδέλφους, όταν πήρα προαγωγή. Στο δεύτερο ξενοδοχείο, όπου εργάζομαι ακόμα, δεν είχα τέτοια ζητήματα. Έχω βιώσει όμως αφόρητη πίεση για να γίνω πιο αποδοτική, λεκτική πίεση και βία καθημερινή από προϊστάμενους και συναδέλφους, για να… “μου κοπεί ο αέρας”.

Δε θα ξεχάσω ένα πρωινό που μας είχαν μοιράσει νέες ποδιές, μέρος της στολής μας, με δυο λογότυπα: το πρώτο “are you hungry baby?” και το δεύτερο, “coffee, tee, or me”. Αυτά σε πεντάστερο ξενοδοχείο της Αθήνας! Φυσικά εγώ αρνήθηκα και ακολούθησαν οι άλλες συναδέλφισσες.

Έχω βιώσει κυρίως την εκβιαστική πίεση και την καθημερινή προσπάθεια υποτίμησής μου από την ίδια την εργοδοσία, που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, εργασιακά, οικονομικά και νομικά, για να με απομονώσει και να με συκοφαντήσει, επειδή ήμουν διεκδικητική και είχα αυτή τη συνδικαλιστική δράση.

Κάθε φορά με εξοργίζει ο κυνισμός εκείνου του διευθυντή στο πρώτο ξενοδοχείο, που θέλησε να δικαιολογηθεί και μου είπε τη φράση (προσέξτε): δεν είναι ανήθικος ο διευθυντής που χαϊδεύει τα πόδια της σερβιτόρας, Αντιγόνη! Ανήθικη είναι εκείνη που του το επιτρέπει και έτσι θέλει να γίνει captain και να σου πάρει τη θέση! Εσύ, γιατί δεν το επέτρεψες…;

Εξοργίζομαι όμως πολύ περισσότερο, όταν βλέπω σήμερα να κόπτονται για τη βία κατά των γυναικών, οι ίδιοι που προωθούν και ψηφίζουν νόμους που αφορούν τη στυγνή μας εκμετάλλευση, που μας έριξαν στην ευέλικτη εργασία και το πετσοκομμένο εισόδημα, δήθεν για να ισορροπήσουμε την εργασιακή με την οικογενειακή μας ζωή, αυτοί που μας πέταξαν έξω από τα βαρέα, που μας έχουν εξισώσει μόνο συνταξιοδοτικά με τους άνδρες, που εκβιάζουν τις νεαρές συναδέλφισσες ότι δε θα μείνουν έγκυες. Αυτοί που δεν τους κάνω τώρα για σερβιτόρα, γιατί “γέρασα”. Και είναι οι ίδιοι που χρησιμοποιούν τη βία, την καταστολή και τα χημικά, όταν διεκδικούμε στον δρόμο.

Θυμάμαι επίσης τη χυδαιότητα του Κροκίδη, του γνωστού προέδρου των εμπόρων το 2011, μετά από μια κινητοποίηση του σωματείου μας για τα βαρέα, που είχε πει: δε νομίζω ότι οι καμαριέρες μετά τον Στρος-Καν, κάνουν ένα βαρύ και ανθυγιεινό επάγγελμα.

Θα εξοργίζομαι πάντα με την εμετική πρόσφατη ανάρτηση του πρώην αντιπροέδρου των ξενοδοχοϋπαλλήλων της Ρόδου, μιας νοσηρής προσωπικότητας, που εκλέχτηκε για να εκπροσωπεί δήθεν εργαζόμενες.

Και συνέχισε δείχνοντας την γενική εικόνα.

Περισσότερο όμως εξοργίζομαι για την προσπάθεια μετατόπισης της προσοχής μας από τη βασική ταξική αντίθεση, σε άλλου είδους υπαρκτές αντιθέσεις, σχετικές με το φύλο, το χρώμα ή την εθνικότητα. Εξοργίζομαι με την ενσωμάτωση της κερδοφορίας στη δήθεν λύση του προβλήματος. Δηλαδή να κοστολογούν τη χαμηλή παραγωγικότητα μιας γυναίκας, την ψυχολογική υποστήριξη και τα νομικά έξοδα που θα χρειαστεί, ως οικονομικές συνέπειες, για να οδηγηθούν να πάρουν κάποια μέτρα.

Εξοργίζομαι με τη δυσμενή μεταχείριση που έχουν συναδέλφισσες, με τη στέρηση μεροκάματου για όσες διεκδικούν, με τον ταπεινωτικό έλεγχο των προσωπικών μας αντικειμένων, με τη δήθεν σύσταση για προσεγμένη εμφάνιση, αλλά και την άρνηση της εργοδοσίας να παρατηρήσει τους πελάτες που ξεπερνούν τα όρια.

Με εξοργίζει περισσότερο η αντιδραστική αντίληψη που βλέπει απέναντι, εχθρικά τον άντρα, τον σύζυγο, τον συνάδελφο, που οδηγεί στο να συναινούμε σε μια διάσπαση, απομόνωση, που τόσο πολύ επιθυμεί η εργοδοσία. Επίσης με εξοργίζει και η ψευτοεπανάσταση της απεργίας στο σπίτι ή της εξόδου με τις φίλες μια φορά τον χρόνο, μιας και πλησιάζει η 8η Μάρτη.

Ποια είναι λοιπόν η προοπτική;

Οι διακρίσεις εις βάρος των γυναικών δεν καταργούνται μόνο με μια καλύτερη κατανομή των σπιτικών υποχρεώσεων, δίχως εργασιακή προστασία και υποδομές, όταν μειώνονται συνεχώς οι κοινωνικές δαπάνες.

Ο κόσμος για τον οποίο εμείς αγωνιζόμαστε δε χωράει το φόβο, τον σεξισμό και τη βία, γιατί απλά δε χωράει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Δεν εξαντλούμε λοιπόν την αγωνιστικότητά μας στην τόλμη μιας καταγγελίας και στο κουράγιο της δημοσιοποίησης ούτε στη διαμαρτυρία της μιας μέρας. Χρειάζεται οργάνωση στα σωματεία, συλλογική δράση και αλληλεγγύη! Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για τις γυναίκες να έχουμε ισότιμα δικαιώματα όχι μόνο στην εργασία αλλά σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Πρέπει λοιπόν να συγκρουόμαστε με όλους όσους μας το στερούν αυτό και να δυναμώνουμε τον αγώνα για τη ζωή που μας αξίζει.