“Το ΠΑΜΕ σήκωσε βλέμματα εργαζομένων”

Πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί, παρά τις προσπάθειες των εργατοπατέρων, που είχαν κλειδώσει προληπτικά τη ΓΣΕΕ, η σύσκεψη ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων και συνδικάτων στο θέατρο “Διάνα”. Τόσο η εισήγηση του Γιάννη Τασιούλα, όσο και οι παρεμβάσεις των άλλων ομιλητών, μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα, έστειλαν το μήνυμα του ανυποχώρητου αγώνα των ταξικών δυνάμεων μέχρι να σπάσει το απόστημα της συνδικαλιστικής μαφίας, ενώ στη συνέχεια ακολούθησε και μαχητική πορεία.

Μια από τις παρεμβάσεις που ξεχωρίσαμε, ήταν εκείνη του Αντώνη Καββαδία από το χώρο των τραπεζών, μέλος της αντιπροσωπείας του ΜΕΤΑ, της συνδικαλιστικής παράταξης που πρόσκειται στη ΛΑΕ και συμμετείχε στη σύσκεψη με απόφαση της εκτελεστικής γραμματείας της παράταξης. Στην ομιλία του, ο συνδικαλιστής εκφράζοντας το ΜΕΤΑ, δήλωσε πως, μετά τις τελευταίες εξελίξεις στη ΓΣΕΕ “Αποφασίσαμε σε αυτή την περίπτωση να στοιχηθούμε στο πλάι με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ”, προσθέτοντας πως “θεωρούμε υποχρέωσή μας να δώσουμε εύσημα στο ΠΑΜΕ για την αντίδρασή του στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ και την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων”.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε σε παραδείγματα εργοδοτισμού στο δικό του κλάδο, κάνοντας μεταξύ άλλων λόγο για εκλογές σε πρωτοβάθμια σωματεία τραπεζών με περιφερόμενες κάλπες μπροστά στο διευθυντή. Κατήγγειλε επίσης της προσπάθειες αποκλεισμού ταξικών δυνάμεων από προεδρεία, από τους ίδιους που μιλούν για “αντιδημοκρατικές δυνάμεις και τάγματα εφόδου”. Σημείωσε πως “Το ΠΑΜΕ σήκωσε βλέμματα, γύρισε κεφάλια. Πολύς κόσμος που δεν ήθελε να ακούει για συνδικαλισμό άρχισε να αναρωτιέται τι σκατά γίνεται με τη ΓΣΕΕ.”

Τέλος, αναφέρθηκε στις απόψεις της παράταξής του, υπογραμμίζοντας πως οι ταξικές δυνάμεις δεν πρέπει να αποδεχτούν κανένα διορισμό διοίκησης στη ΓΣΕΕ, και αναρωτήθηκε για τα επόμενα βήματα από εδώ και πέρα, όπου θα μπορούσε να συζητηθεί “να πάρουμε τα κλειδιά από τη ΓΣΕΕ” ή ακόμα και το ενδεχόμενο “οργανωτικής διάσπασης”.

Είναι σίγουρα ένα ενθαρρυντικό γεγονός, ειδικά αν μιλάμε για δυνάμεις που ως και το πολύ πρόσφατο παρελθόν δεν είχαν επιδείξει και την καλύτερη στάση σε ό,τι αφορά το μέτωπο ενάντια στους εργατοπατέρες. Αποδεικνύει περίτρανα πως η σύγκρουση με τη συνδικαλιστική μαφία δεν είναι απλά μια “μάχη για τις καρέκλες” ή κάποιου είδους κομματική σκοπιμότητα, όπως τεχνηέντως διαδίδουν οι εχθροί των ταξικών δυνάμεων, αλλά ζήτημα τιμής για οποιονδήποτε συνδικαλιστή και εργαζόμενο σέβεται στοιχειωδώς την αξιοπρέπειά του. Εκείνο που μένει τώρα ν’ αποδειχθεί στην πράξη, είναι ο τρόπος με τον οποίο θα εκφραστεί αυτή η συστοίχιση και φυσικά το βάθος και η ειλικρίνειά της.