Εσύ ξέρεις γιατί απεργούμε σήμερα;

Η απεργία είναι αναφαίρετο δικαίωμα. Ακόμα και ένας φιλελές θα συμφωνήσει θεωρητικά πως είναι ατομικό δικαίωμα και ελευθερία, ενώ ο Ανδριανόπουλος -από τους πατριάρχες του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας- έχει περιγράψει την απεργία ως ένα από τα μέσα της αγοράς να διαμορφώνει τις τιμές και τους μισθούς.

Και όμως, δεν υπάρχει άλλο δικαίωμα και ελευθερία που να εξοργίζει περισσότερο τους κρατούντες, να δυσφημείται συστηματικά από τα ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια τους. Οι απεργοί θεωρούνται χαραμοφάηδες, λες και δε χάνουν συνειδητά το μεροκάματο, λες και κάθονται στο σπίτι τους για να τεμπελιάσουν, λες και δεν τρέχουν από τα χαράματα σε απεργιακές φρουρές για να περιφρουρήσουν τον αγώνα τους. Λες και απεργούν για τη ζαχαρένια τους. Εννιά στις δέκα απεργίες βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές, ενώ το αστικό κράτος χρησιμοποιεί το εργαλείο της επιστράτευσης, όταν δεν αρκούν τα άλλα μέσα που έχει, για να κάμψει την αποφασιστικότητα ενός κλάδου.

Ο στόχος τους είναι απλός -τόσο με το συνδικαλιστικό νόμο, όσο και γενικά, ως στρατηγική στόχευση. Να χτυπήσουν την απεργία, να την κρατήσουν ως ένα κούφιο κι αφηρημένο δικαίωμα, που υπάρχει γενικά, αλλά δε γίνεται ποτέ πράξη. Και προπαντός, επειδή ξέρουν πως δε γίνεται να την εξαλείψουν, να την κρατήσουν ως μια ατομική υπόθεση, μακριά από μαζικές, συλλογικές διαδικασίες.

Η απεργία είναι προφανώς και ζήτημα αξιοπρέπειας, να αντιδράσεις κάπως στην κατάσταση που βιώνεις καθημερινά, να δείξεις πως δεν έχει τη δική σου συναίνεση, ότι παλεύεις να το αλλάξεις. Όσοι παλεύουν όμως με το φόβο τους και τη συνείδησή τους, θα χάσουν αν μείνουν μόνοι.

Ο πιο σίγουρος τρόπος για να σπάσεις το φόβο είναι η μάζα, η δύναμη, ο συλλογικός αγώνας, να βλέπεις το συνάδελφο δίπλα σου, να μη σου πάει καρδιά να λυγίσεις και να τον αφήσεις μόνο του, να δίνετε κουράγιο ο ένας στον άλλον, να διαμορφώνονται συνειδήσεις μες στον αγώνα και τη διεκδίκηση.

Ο πιο σίγουρος τρόπος για να το αποτρέψει αυτό η άρχουσα τάξη και το πολιτικό υπαλληλικό της προσωπικό είναι να βάλει εμπόδια στην απεργία, στη λήψη των αποφάσεων, στις συνελεύσεις. Να βάλει απίθανους όρους για την απαρτία, τάχα γιατί κόβεται για τη δημοκρατία -εκτός κι αν μιλάμε για τις εθνικές εκλογές, οπότε εκεί το πράγμα αλλάζει και οι ευαισθησίες γίνονται επιλεκτικές. Να βάλει ηλεκτρονική ψηφοφορία, για να μπορεί να φακελώνει εύκολα τον καθένα, τι ψήφισε και πότε, να τον κρατάει μακριά από τους συναδέλφους του, από τις συνελεύσεις του κλάδου του, με μόνο σύμβουλο το φόβο και όσα του λένε τα δελτία ειδήσεων.

Ο στόχος είναι να αποκτήσουν οι απεργίες εθιμοτυπικό χαρακτήρα, να τις κηρύσσει πχ σαν ντουφεκιές στον αέρα, μια στα τόσα, η ΓΣΕΕ -που δεν πήρε καν απόφαση για σήμερα, βάζοντας πλάτη στο σχεδιασμό της κυβέρνησης. Όσοι είναι αποφασισμένοι, θα μπορούν όντως να απεργήσουν για τη δική τους αξιοπρέπεια, αλλά θα είναι λίγοι και απομονωμένοι, μακριά από ζωντανές μαζικές διαδικασίες. Η απεργία θα έχει γίνει αναφαίρετο δικαίωμα -όσο και η απόλυση που θα ακολουθεί- αλλά ατομική υπόθεση του καθενός, και όχι αγώνας της τάξης μας.

Αυτή είναι η βασική επιδίωξη (και) του συνδικαλιστικού νόμου. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που απεργούμε σήμερα. Κάθε φορά έχεις χίλιους λόγους να απεργήσεις, να αντιδράσεις στην αδικία και την εκμετάλλευση. Αυτός είναι ο χιλιοστός πρώτος, που αφορά τη συγκυρία και προστίθεται σε όλους τους άλλους.