Το φόβο του λαού να ’χετε!

Μ’ αυτή τη φράση έκλεισε ο εισηγητής του ΚΚΕ (Ν. Καραθανασόπουλος) την ομιλία του στη βουλή για το τέταρτο μνημόνιο, το Μάη του 2017, που πάει με μαθηματική ακρίβεια να φέρει τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, εκεί που ήταν σ’ ολόκληρο τον… πολιτισμένο δυτικό, και όχι μόνον, κόσμο πριν από το 1917. Κι ακούστηκε ―ανάμεσα στα κουδούνια και τη βαβούρα της ολομέλειας, μισοάδειας ως προς τα έδρανα, γεμάτης κενά σε μυαλά και ψυχές της εξαθλιωτικής των μαζών αντιπροσωπευτικής μας δημοκρατίας,― σα βρυχηθμός του λαϊκού θεριού που έχει αγιάσει απ’ το πολύ μαρτύριο της αντιπροσώπευσης.

Ακούστηκε και σαν αγανάκτηση κι οργή που συμπυκνώνεται σαν σε κατάρα προειδοποιητική, που βγαίνει από τα έγκατα του χθόνιου (προσοχή, όχι υποχθόνιου με την τρέχουσα έννοια) αισθήματος δικαίου. Του δίκιου δηλαδή που  ξέρουν ότι έχουν οι ζωντανοί άνθρωποι, όταν βρεθούν απέναντι στην ύβρη. Οι ζωντανοί άνθρωποι. Όχι οι walking dead, ιπποκόμοι του μαύρου αλόγου της ΔΝΤ-αποκάλυψης. Γιατί τον ξεδίπλωσε αυτό το φόβο του λαού, που τον έβλεπες ζωγραφισμένο στα χλωμά πρόσωπα αμήχανων συριζαίων και ξενυχτισμένων νεοδημοκρατών κι ανελιτών,  που μελετούσαν τρία εικοσιτετράωρα το copy paste του μνημονιακού παρελθόντος τους, ως αριστερό μέλλον, εγκεκριμένο από τη Διεθνή της Δεξιάς. Άλλωστε η δαρβινική μετεξέλιξη του Λένιν σε Τσακαλώτο, κατά τον ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό του τελευταίου, δεν ήταν παρούσα και σίγουρα φοβήθηκε λιγότερο απ’ ότι η ομάδα του στο ημίχρονο. Εξήγησε πώς με μαϊμουδιές και τσαμπουκάδες ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, οι συνταξιούχοι θα δώσουνε και δυο και τρεις από τις δώδεκα συντάξεις τους μπροστάντζα, για να αβγατίσουν τα κέρδη  των μασκαρεμένων σε επενδυτές ή μη.κυ.ο, πολυεθνικών επειδή θα χορηγούν φιλάνθρωπα παράταση ζωής σε πάμφτωχους, θεόφτωχους και εξαθλιωμένους.

Εξήγησε πώς στήνονται μ’ αυτά τα μέτρα οι κάθε λογής εκβιασμοί εναντίον της εργατικής τάξης, που διατηρεί τάχα μου το δικαίωμα να απεργεί. Αλλά έτσι και το τολμήσει, η απόφαση για κήρυξη της απεργίας σε παράνομη και καταχρηστική θα είναι συντομότερη κι απ’ το αυτόφωρο! Εντός εικοσιτετραώρου το δικαστήριο θα αποφαίνεται περί του αδίκου της… αντίστασης κατόπιν αιτήματος του εργοδότη.

Μετέφρασε δηλαδή ο σ. Νίκος την πραγματικότητα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στη σκληρή πραγματικότητα της ζωής.  Τ’ αφεντικά δεν μπορούν λέει, να προβαίνουν σε λοκ-άουτ, αν δεν έχουν στο τσεπάκι τους και το δικαστή τους.

Σωθήκαμε(!) αριστερά μανάρια μου, κι η βάρκα γέρνει!  Τώρα αν διαβάζετε “χεστήκαμε” εκεί που άλλα γράφω, κάτι σε συριζαίο διαφημιστή του χαπιού πείνας ως χαπιού αδυνατίσματος μου φέρνετε, οπότε σταματάω εδώ, για σήμερα…