Για το εκλογικό διαζύγιο μεταξύ ΚΚΕ (μ-λ) και ΜΛ-ΚΚΕ

Εν αρχή τα γεγονότα.

Το περασμένο Σάββατο, στην “Προλεταριακή Σημαία” -την εφημερίδα του ΚΚΕ (μ-λ)- κυκλοφόρησε το κείμενο “Μπροστά στις εκλογικές διαδικασίες που έρχονται’, όπου ανακοινωνόταν η πρόθεση της οργάνωσης να προχωρήσει σε αυτόνομη εκλογική κάθοδο, σταματώντας την εκλογική συνεργασία των τελευταίων επτά χρόνων με το ΜΛ-ΚΚΕ.

Σήμερα, και με δεδομένα τα εφτά χρόνια συνεργασίας των δύο οργανώσεων, εκτιμούμε ότι η εκλογική συνεργασία των δύο οργανώσεων σε αυτή τη φάση δεν έχει να προσφέρει κάτι περισσότερο. (…) αναδείχθηκαν σοβαρά πολιτικά ζητήματα όπου φάνηκαν σημαντικές αποκλίσεις, με πιο πρόσφατο το ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και της στάσης του κινήματος, το ζήτημα των 12 μιλίων και των ΑΟΖ. Αλλά και στο επίπεδο της κινηματικής αντίληψης-πρότασης, οι διαφορές των δύο οργανώσεων συνεχίζουν να είναι αρκετά σημαντικές. (…)
Στη συγκεκριμένη συγκυρία, όπου τα πολιτικά ζητήματα που έχουν ανοιχτεί διεθνώς και στη χώρα μας απαιτούν συνολικότερες απαντήσεις, η οργάνωσή μας οφείλει να τις δώσει όσο πιο ολοκληρωμένα μπορεί, με βάση τη συνολικότερη άποψή της και χωρίς τις αντικειμενικές δεσμεύσεις της εκλογικής συνεργασίας. Και γι’ αυτό στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές προκρίνουμε την αυτόνομη εκλογική μας παρέμβαση.

Ακολούθησε η απάντηση του ΜΛ-ΚΚΕ που δείχνει πως η απόφαση αυτή ήταν μονομερής και όχι με κοινή συναίνεση.

Θεωρούμε πως πρόκειται για μια αρνητική εξέλιξη, για ένα σοβαρό σφάλμα των συντρόφων, για ένα βήμα στη λάθος κατεύθυνση που έρχεται να φρενάρει και να αναιρέσει την κοινή προσπάθεια των δυο οργανώσεων τα τελευταία χρόνια, να πλήξει ό,τι με πολύ κόπο έχουν κατακτήσει μέσα στον κόσμο του κινήματος και την Αριστερά, να σκορπίσει κλίμα απογοήτευσης σε ένα ευρύτερο δυναμικό αγωνιστών που είδε και εξακολουθεί να βλέπει με θετικό τρόπο την κοινή μας προσπάθεια.

Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα για το επίμαχο ζήτημα -ή μάλλον ένα από αυτά- σχετικά με την ΑΟΖ και τα 12 μίλια, μπορεί να διαβάσει και τα παρακάτω κείμενα, που δημοσιεύτηκαν στο Λαϊκό Δρόμο (την εφημερίδα του ΜΛ-ΚΚΕ) και το blog “Αντίσταση στις γειτονιές”, που πρόσκειται στο ΚΚΕ (μ-λ).

Για την ελληνοτουρκική διαμάχη στο Αιγαίο και τους παράγοντες που τη διαιωνίζουν και την οξύνουν
Ελληνοτουρκικές σχέσεις: Μερικές παρατηρήσεις πάνω σε ένα άρθρο του Λαϊκού Δρόμου
Για μια σωστή κατεύθυνση στα ελληνοτουρκικά ζητήματα επιμένοντας στο ξεκαθάρισμα από συγχύσεις και λαθεμένες αντιλήψεις

Και μετά τα γεγονότα, η ερμηνεία και ο σύντομος σχολιασμός τους.

Η είδηση για το εκλογικό διαζύγιο μεταξύ των οργανώσεων του μ-λ χώρου, μετά από επτά χρόνια πολύμορφης συνεργασίας -η οποία δεν τερματίζεται επί του παρόντος σε άλλα μέτωπα- ήταν σχεδόν… νομοτελειακά καταδικασμένη να απασχολήσει το ευρύ κοινό περισσότερο με όρους “χαβαλέ”, παρά για την ουσία της.

Αυτό ίσχυε ήδη από την εποχή της Μεταπολίτευσης και της μεταξύ τους διάσπασης, πχ με το κλασικό σκετσάκι του Χάρρυ Κλυνν για το “Κουκουέ Μπουλκουμέ” και την πολυδιάσπαση του χώρου, έως πιο σύγχρονα καλαμπούρια:

Όπως τα στιχάκια του Μπατμανίδη

Σ’ αγαπώ μα είσαι αλλού
Σαν το ΚΚΕ μου λου
Κι εγώ ήμουνα για σε
Σαν το Μου Λου ΚΚΕ

Αφιερώσεις σε πανεπιστημιακούς τοίχους

Και meme, σαν αυτό του δικού μας Λαϊκού Στρώματος, που πιάνει το επίμαχο ζήτημα.

Ένα ολόκληρο κύμα σατιρικών σχολίων, που προκάλεσαν το κείμενο-απάντηση “εσύ πόσα memes έφτιαξες σήμερα για τα μ-λ;” σχετικά με τη σάτιρα και τον πραγματικό της ρόλο.

Κάποιοι ανταπαντούν πως αυτά τα πειράγματα κρύβουν πολλές φορές ένα είδος “επιθετικής αγάπης”-συμπάθειας. Κι άλλοι λένε πως βρίσκουν αντικειμενικά πάτημα στο επικοινωνιακό “αυτοτρολάρισμα” των δύο χώρων, εφόσον επέλεξαν δύο συμμετρικά αντίθετα ονόματα που υποδηλώνουν το ίδιο σημαινόμενο, και αδυνατούν να καταστήσουν σαφείς κι εύληπτες τις διαφορές τους, ακόμα και σε πιο μυημένα, πολιτικοποιημένα άτομα, που δεν αντιμετωπίζουν τέτοια ζητήματα με χαβαλετζίδικους όρους.

Σε κάθε περίπτωση, οι λόγοι του “διαζυγίου”, και τότε και τώρα, δεν ήταν κάποιο είδος filioque, χωρίς ουσία κι αντίκρισμα -αν και πάντα οι λόγοι που προβάλλονται σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να κρύβουν βαθύτερες αιτίες ή ενίοτε και πιο ρηχές παραμέτρους, που συμβάλλουν στο ρήγμα, πχ προσωπικές σχέσεις. Ο ταχύς εκφυλισμός της μεταμαοϊκής Κίνας και τα ερωτήματα που προέκυπταν για το μαοϊκό χώρο πχ, δεν ήταν κάτι ασήμαντο -κι ας μη γινόταν εύκολα αντιληπτό από τις πλατιές μάζες.

Το ίδιο ισχύει και για τη σημερινή συγκυρία, όπου πάντως δεν έχουμε να κάνουμε με διάσπαση αλλά με τη διάλυση μιας εκλογικής συνεργασίας, η οποία συνεχίζει να εκφράζεται μετωπικά σε άλλα επίπεδα. Το ζήτημα των κυριαρχικών δικαιωμάτων, η σχέση του εθνικού με το ταξικό και του πατριωτισμού με το διεθνισμό, η αντίθεση στον ιμπεριαλισμό και το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης στην περιοχή, είναι κρίσιμα στρατηγικά ζητήματα κι είναι λογικό να απασχολούν όσους έχουν αναφορά στο κομμουνιστικό κίνημα.

Θα μπορούσε κανείς να επισημάνει διάφορες αντινομίες, ασκώντας κριτική στην αντίληψη περί εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού και τις προεκτάσεις της, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός της ανάρτησης. Σε κάθε περίπτωση, σημασία δεν έχει μόνο μια θέση αυτή καθαυτή (στα τσουβαλιάσματα αυτά ειδικεύεται η κυβερνώσα Αριστερά, όταν λέει πχ πως δεν υπάρχει “αριστερό Όχι” στη Συμφωνία των Πρεσπών) αλλά η συνολική ανάλυση και το σκεπτικό στο οποίο βασίζεται.

Ένας “πούρος διεθνισμός” μπορεί για παράδειγμα να στολίζει με ψεύτικα, μεγάλα λόγια τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου -βλέπε την εντυπωσιακή δυσκολία κάποιων ομάδων να διαχωρίσουν ουσιαστικά τη θέση τους από τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αντιστρόφως, μια θέση που αυτοπροσδιορίζεται ως γνήσια αντι-ιμπεριαλιστική, μπορεί να βουλιάξει στα θολά νερά του εθνικισμού, που είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Κι αυτό σημειώνεται γενικά κι όχι ειδικά για την περίπτωση του μ-λ χώρου.

Ποιες είναι όμως οι προοπτικές αυτού του τελευταίου; Η αλήθεια είναι πως οι οργανώσεις του μοιάζουν με την εικόνα εκείνων των παικτών που έχουν αφήσει πίσω τα καλύτερα χρόνια τους κι οδεύουν προς απόσυρση -για να χρησιμοποιήσω μια αθλητική παρομοίωση. Το “ένδοξο παρελθόν” της Μεταπολίτευσης τροφοδότησε τη δυναμική του χώρου και του έδινε τα πρωτεία στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, μέχρι τα μέσα της περασμένης δεκαετίας. Αυτό δε θα μπορούσε να συνεχιστεί όμως μετά το σχηματισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και βασικά από τη στιγμή που στα Πανεπιστήμια -βασικό χώρο ύπαρξης και δράσης των εξωκοινοβουλευτικών ομάδων- ηγεμόνευαν άλλες δυνάμεις (ΕΑΑΚ).

Η συνεργασία των δύο οργανώσεων του μ-λ χώρου υπαγορεύτηκε ως ανάγκη από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και εκφράστηκε με διάφορους τρόπους μέσω της ΛΑ-ΑΑΣ. Κατά μία έννοια όμως, ήταν και μια κίνηση επιβίωσης που έπρεπε να έχει γίνει πολύ νωρίτερα, για να αποτρέψει την πορεία των πραγμάτων και να επηρεάσει αποφασιστικά τους συσχετισμούς σε αυτό το χώρο. Τώρα φτάνει στο (εκλογικό) τέλος της, γιατί για ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη εκτιμούσε πως δε θα είχε κάτι άλλο να προσφέρει. Το ζήτημα ωστόσο είναι πως σε αυτό θα συμφωνούσε μάλλον -για άλλους λόγους- και η πλειοψηφία όσων την έβλεπαν απέξω.