Η αλεξικέραυνη βλακεία και τα αστροπελέκια ως θεομηνία

Αν μιλάμε για θεομηνία, δηλαδή για το θυμό των θεών, αυτός είναι ο ορισμός της έννοιας: το αστροπελέκι του Δία, που το έριχνε για να τιμωρήσει τους κοινούς θνητούς, όταν υπερέβαιναν τα όρια, και επερχόταν η νέμεσις. Μόνο που έχουμε πάψει να πιστεύουμε σε αυτά, εδώ και αιώνες, σωστά; Ή μήπως όχι;

Τέσσερις τραυματίες -δύο αρχαιοφύλακες και δύο τουρίστες- ήταν ο απολογισμός της προχτεσινής βροχής, που ήταν μάλλον ήπια σε σχέση με τη νεροποντή των προηγούμενων ημερών, και θα περνούσε μάλλον απαρατήρητη, χωρίς τον τρομακτικό κεραυνό, που όσοι τον βίωσαν, τον περιγράφουν ως κάτι απόκοσμο, σαν μικρή σεισμική δόνηση που ταρακούνησε το κέντρο της Αθήνας και την περιοχή της Ακρόπολης ειδικότερα.

Αρκεί αυτό όμως για να μπει στην κατηγορία “ακραία καιρικά φαινόμενα”; Μπορεί να λογιστεί ως τέτοιο μια απλή ανοιξιάτικη καταιγίδα -όσο χειμωνιάτικος κι αν είναι ο φετινός Απρίλης; Μα τέλος πάντων, δε ζούμε στον καιρό της Αρχαίας Ελλάδας, όσο κι αν τρεφόμαστε -ως ένα βαθμό- από το ένδοξο παρελθόν και τον τουρισμό που φέρνει.

Ένα κακοσυντηρημένο, αναποτελεσματικό αλεξικέραυνο που μπούκωσε και παλιά, ακατάλληλα φυλάκια για τους αρχαιοφύλακες, είναι τα στοιχεία που συμπληρώνουν την εικόνα στο προχτεσινό συμβάν. Την ίδια στιγμή, οι πληροφορίες λένε πως η υπηρεσία δεν αναγνωρίζει ως εργατικό ατύχημα το περιστατικό, μολονότι συνέβη στο χώρο δουλειάς και εν ώρα εργασίας -τυπικά όμως εκτός του αρχαιολογικού χώρου, αφού πρόκειται για ταμείο.

Η μαυρίλα από το καμένο δέρμα και τα ρούχα της εργαζόμενης που τραυματίστηκε -και γλίτωσε πολύ φτηνά από την ανευθυνότητα της προϊστάμενης αρχής, δηλ του ΥΠΠΟ- είναι η άλλη όψη του νομίσματος της τουριστικής ανάπτυξης και των τουριστικών επιδόσεων-ρεκόρ για τα οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση.

Το περιστατικό φέρνει στην επιφάνεια τις συνθήκες εργασίας των αρχαιοφυλάκων, που στην πλειοψηφία τους είναι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, ζώντας στην επισφάλεια.

Το περασμένο καλοκαίρι, είχαμε γκρίνια και διαδικτυακή χολή από φιλελέδες χρήστες ενάντια στους “τεμπέληδες δημόσιους υπαλλήλους”, επειδή έκλεισε για λίγες ώρες η Ακρόπολη το μεσημέρι, σε μέρα με καύσωνα, για να μη θρηνήσουμε θύματα. Τώρα τα ΜΜΕ αναρωτιούνται “γιατί δεν είχε κλείσει η Ακρόπολη”, για να μην κινδυνεύσει η ζωή του προσωπικού και των επισκεπτών.
Αυτός είναι ο φιλελέ λαϊκισμός, που εμπεδώνεται διά της επανάληψης, γίνεται ιδεολογικά κυρίαρχος, και τις περισσότερες φορές μένει στο απυρόβλητο, ως κάτι αυτονόητο και φυσιολογικό.

Προφανώς  όμως αυτό πρέπει να γίνει. Να θρηνήσουμε θύματα, για να κατανοήσουν κάποιοι τα στοιχειώδη. Κι ευτυχώς που τη γλίτωσαν παρά τρίχα προχτές οι δύο αρχαιοφύλακες -και οι δύο τουρίστες. Στην πράξη όμως, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι για τα μέσα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς.

Οι περισσότεροι αρχαιολογικοί χώροι απέκτησαν μόλις πρόσφατα πρόχειρα φυλάκια, που λειτουργούν σαν πρόχειρα υπόστεγα για την περίπτωση βροχής, χωρίς άλλα μέσα. Ενώ πολλοί φύλακες εργάζονται απομονωμένοι σε πόστα, όπου δεν μπορούν καν να καλέσουν βοήθεια, σε περίπτωση που τους συμβεί κάτι απρόοπτο.

Η λέξη κλειδί στα παραπάνω είναι το αλεξικέραυνο. Σαν τους υπουργούς και τα στελέχη που έχει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, για να απορροφούν τους κραδασμούς -όπως φαίνεται να γίνεται τελευταία με τον Παππά- και να θυσιάζονται για να σωθεί ο βασιλιάς. Προφανώς οι κρατούντες φροντίζουν με πολύ μεγαλύτερη σπουδή για τα δικά τους αλεξικέραυνα, από ό,τι για αυτά που προορίζονται για το ευρύ κοινό -εργαζόμενους και επισκέπτες.